«Κλεμμένα παιχνίδια» (Εκδόσεις Αρμίδα,2022)- ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ
γράφει η Αγγελική Καραπάνου
Τον Οκτώβριο του 2022 κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Αρμίδα το βιβλίο "Κλεμμένα παιχνίδια" του λογοτέχνη-εκπαιδευτικού από την Κύπρο Κυριάκου Στυλιανού.
Δεκαεννιά διηγήματα αποτελούν τη σοδειά του νέου πονήματος του συγγραφέα. Επιχειρώντας την αποκρυπτογράφηση των δυο λέξεων που συνθέτουν τον τίτλο, θα έλεγα πως τα παιχνίδια τα συνδέουμε όλοι με τις χαρές της ζωής. Τα «Κλεμμένα παιχνίδια» τι θα μπορούσαν λοιπόν να σημαίνουν; Το φως της ψυχής που μας λήστεψε ο χρόνος κι η μοίρα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο;
Μπαίνοντας στον κόσμο των δεκαεννιά βασικών ηρώων των «Κλεμμένων παιχνιδιών» θα συναντήσουμε ανθρώπους απλούς, καθημερινούς,ανώνυμους. Αναζητούν τα κομμάτια του παζλ της προσωπικής τους ευτυχίας και κάποιοι φαντάζει να τα ’χουν χάσει για πάντα από ένα χτύπημα του αδυσώπητου πεπρωμένου τους.
Ο αναγνώστης πλησιάζοντας περισσότερο στα μέρη τους, θα γνωρίσει μονάδες αποκομμένες από το κοινωνικό σύνολο, χωρίς αυτό να προκύπτει πάντα από προσωπική επιλογή. Θα δει λησμονημένες φιγούρες που ψάχνουν διέξοδο στις αχανείς λεωφόρους του διαδικτυακού σύμπαντος, αδύναμους μαθητές ν’ αντιδράσουν στην εξουσία του καθηγητή και των συμμαθητών τους, άσημους ποιητές που ξέμειναν μόνοι με τους στίχους τους. Θα δει έναν άντρα με νοητική στέρηση που αντιμετωπίζει την αδιαφορία και τη χλεύη. Έναν ομοφυλόφιλο γιο που έσπασε τον ομφάλιο λώρο για να βαδίσει στα όρια των ατομικών του επιλογών.
Εγκαταλελειμμένες μορφές στο δίχτυ της κατάθλιψης, τελματωμένες σχέσεις που ο χωρισμός φαντάζει λύτρωση.
Αυτός που θα διαβάσει το βιβλίο θα συνομιλήσει με ταξιδιώτες της ζήσης σε δύσκολες καμπές. Μ’ έναν απολυμένο υπάλληλο που ψάχνει τη ζωή που του ’ φυγε από τα χέρια. Έναν κοινωνικά άψογο προϊστάμενο που στον βίο του βασιλεύει μόνιμα η ερημιά. Έναν ευφυή νέο που πιάνεται από πολιτικά δεκανίκια για ν’ ανέλθει επαγγελματικά. Έναν εργαζόμενο που τις μέρες του τις σφράγισε η ρουτίνα.
Θα δει όμως και σχέσεις αλληλεγγύης στη μέγγενη του πολέμου, απώλειες που αφήνουν τα γλυκά σημάδια της νοσταλγίας κι ακατάλυτους ανθρώπινους δεσμούς που δεν τους σπάει ούτε ο θάνατος.
Ο συγγραφέας προσεγγίζει όλους του τους ήρωες -πρωταγωνιστές, δευτεραγωνιστές, κομπάρσους, θύτες, θύματα- με αγαπητική ματιά. Όλοι βράζουν στο ίδιο καζάνι. Τα συστατικά της ευτυχίας είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι, είναι κοινά. Αγάπη, αλήθεια, εμπιστοσύνη, νοιάξιμο, φροντίδα, αποδοχή της διαφορετικότητας. Κι αν κρατήσει κάποιος μόνο το φίλτρο της αγάπης, αυτή εμπεριέχει όλα τ’ άλλα στοιχεία μέσα της.
Όμως, κάθε άνθρωπος θα φανεί ανήμπορος σε κάποια φάση της ζωής του να ορίσει το ριζικό του και να ανακτήσει όσα του λείπουν, για να σταθεί στα πόδια του. Και τότε χρειάζεται τον διπλανό του να του δώσει χείρα βοηθείας και ν ' απαλύνει τον πόνο του.
Τα κοινωνικά κι ανθρωπιστικά μηνύματα περνούν αβίαστα στο έργο του Στυλιανού. O γράφων πετυχαίνει να σε παίρνει απ’ το χεράκι και να σε σεργιανά στην καθημερινότητα των ηρώων του. Μπαίνεις στα ρούχα τους , συμπάσχεις, αναγνωρίζεις σκηνές και τύπους της δικής σου ζωής. Αναρωτιέσαι τι θα μπορούσαν να έχουν κάνει διαφορετικά, αναμετράς τα δικά σου βήματα.
Ο λόγος του γλαφυρός, καλοδουλεμένος, ουσιαστικός, καίριος. Αξιοποιεί κυρίως την τριτοπρόσωπη και σπανιότερα την πρωτοπρόσωπη αφήγηση. Στην πρώτη περίπτωση παίρνει ρόλο ευαίσθητου παρατηρητή και στη δεύτερη αυτοβιογραφούμενου ήρωα. Χρησιμοποιεί εύστοχα την τεχνική του φλας μπακ μηδενίζοντας την απόσταση του χρόνου. Οι διάλογοί του απέριττοι, οι εσωτερικοί μονόλογοι,συναισθηματικά ηχηροί. Τα προσωποποιημένα άψυχα που συμπράττουν με τους ήρωες προσθέτουν ένταση στην εξιστόρηση. Οι παραισθήσεις, τα οράματα, οι εφιάλτες, είναι τα καμπανάκια αντοχών από τα βάσανα που σιγοκαίνε τα σωθικά.
Διάβασα ένα βιβλίο που με συγκίνησε και με ταξίδεψε. Εύχομαι ν’ αξιωθεί πολλές αναγνώσεις! Κλείνοντας θα παραθέσω ένα απόσπασμα από το διήγημα "Ο Θανάσης".
"Σαν δεν ντρέπονται, λέω εγώ! Σαν δεν ντρέπονται να εκμεταλλεύονται την αρρώστια του αδελφού τους και να επωφελούνται οι ίδιοι!" επανέλαβα ακόμα πιο έντονα. "Νόμισαν πως, με το να έρχονται κάθε μέρα και να του φέρνουν ένα πιάτο φαΐ, ξεμπερδεύουν κιόλας και με την ευθύνη που έχουν απέναντί του. Αχ, να 'ξεραν οι γονείς τους όταν πέθαιναν, σε ποιων τα χέρια άφηναν το παιδί τους!". Η καθαρίστρια, όταν είδε τον διαχειριστή να κουνά θυμωμένα πέρα- δώθε τα χέρια, έσπευσε αμέσως να βρεθεί κι εκείνη κοντά και να εκφέρει τη δική τους άποψη περί του θέματος.
Αυτά κι άλλα λέγονταν πολύ συχνά από πολλούς και διάφορους με πρωταγωνιστή της κουβέντας του Θανάση, μέχρι που μια μέρα ένας άλλος ένοικος παρατήρησε πως ο Θανάσης ήταν εδώ και αρκετές μέρες εξαφανισμένος. Φρόντισε τότε αμέσως να το αναφέρει και σε δυο άλλους που είχε βρει στην είσοδο της πολυκατοικίας, ρωτώντας τους αν γνώριζαν κάτι.
Βρείτε το βιβλίο του Κυριάκου Στυλιανού "Κλεμμένα παιχνίδια" στον παρακάτω σύνδεσμο:
https://www.armidabooks.com
