Μια βόλτα στην Πλάκα και η φωτογράφιση των ομορφιών της. Δυο άγνωστες γυναίκες συναντιούνται. Με αφορμή τα τέσσερα τριαντάφυλλα που κρατά η ποιήτρια, η ίδια γίνεται ακροάτρια της τραγικής ιστορίας της συνομιλήτριάς της.Ένα ποίημα σχεδόν κατά παραγγελία, γεννιέται για ν'αποτυπώσει την γλυκιά ζωή πριν το σκληρό άγγιγμα της μοίρας. Ο τίτλος του "Τέσσερα τριαντάφυλλα". Τα υπόλοιπα θα μας τα διηγηθεί η λογοτέχνιδα Σοφία Αγραπίδη μέσω της συγκλονιστικής γραφής της.
Τέσσερα τριαντάφυλλα
Στα Αναφιώτικα, στην πολυαγαπημένη μου Πλάκα, στη γειτονιά των θεών όπως είναι γνωστή, σε μια από τις αμέτρητες διαδρομές μου, ένα φθινόπωρο πριν από λίγα χρόνια φωτογράφιζα μια παρέα από γατούλες οι οποίες με είχαν περικυκλώσει και φυσικά δεν μπορούσα να αντισταθώ. Κρατούσα τέσσερα τριαντάφυλλα σε βαθύ ροζ χρώμα που τα προόριζα για ένα μικρό εκκλησάκι της περιοχής όταν μια κυρία η οποία για σπίτι της είχε την είσοδο ενός κτιρίου στο κέντρο της Αθήνας -μια πανέμορφη και μορφωμένη γυναίκα με τραγική ιστορία ζωής- βούρκωσε κοιτώντας τα άνθη. Πολύ γρήγορα καθόμασταν σε ένα από τα γραφικά καφενεδάκια και άκουγα κυριολεκτικά δίχως ανάσα την ιστορία της η οποία τυχαία (αν και τίποτα δεν είναι τυχαίο) επιβεβαιώθηκε λίγες μέρες αργότερα από κάποιον γνωστό μου. Τα τέσσερα τριαντάφυλλα γι' αυτήν ήταν μια από τις πολυτιμότερες στιγμές της ζωής της, όταν είχε γνωρίσει το σύζυγό της με τον οποίο είχαν μια υπέροχη σχέση, δημιούργησαν άριστη οικογένεια αλλά σε μια στροφή αυτού του ταξιδιού έμεινε μόνη χωρίς το σύζυγο και το παιδί της...Όταν η συζήτηση έφερε την ποίηση μου είπε πως ήθελε απλούς στίχους για την πρώτη φορά που συναντήθηκαν , μου είπε ότι δεν θα της άρεσε να διάβαζε την ιστορία της μετά από εκείνη τη στροφή....Της το υποσχέθηκα και μέχρι να τελειώσει αυτή η συνάντηση που για μένα ήταν δώρο Θεού της έδωσα το ποίημα..ήξερε πως κάποια στιγμή θα δημοσιευτεί και συνηγόρησε σ' αυτό.
Σοφία Αγραπίδη
Τέσσερα τριαντάφυλλα -ΣΟΦΙΑ ΑΓΡΑΠΙΔΗ
Σε μια απρόσμενη διαδρομή
στο μονοπάτι π' αντάμωνε το χάραμα
τέσσερα τριαντάφυλλα δίχως αγκάθια
άγγιξαν τις βαθιές πληγές της,
του παρελθόντος ενθύμια.
Τα ροδοπέταλα με τη βελουδένια υφή
στη σιγή της φθινοπωρινής πλάσης
απίθωσε στην αγκαλιά της,
σαν μάγος που ήθελε να την κάνει δική του.
Χαμογελώντας ελπιδοφόρα στα πουλιά που τιτίβιζαν,
τα ρόδα ψιθύριζαν το σ' αγαπώ.
Τα δάχτυλα των αβρών χεριών της κρατώντας τα
ένιωθαν τη γαλήνη τ' ουρανού,
την ομορφιά όλου του κόσμου,τη δύναμη των θεών.
