Θα δούμε σήμερα ένα ακόμη διαμάντι στο συρτάρι της νέας ποιήτριας Χριστίνας Κοσμοπούλου. Να σας πω ένα μυστικό; Είναι υπέροχο!
Το μυστικό-ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΟΣΜΟΠΟΥΛΟΥ
Σπηλιές αέρινες γυρνούν
στου κεφαλιού μου τις κορφές.
Τα βλέφαρά μου από ώρα
δεν τα νιώθω.
Μια γέλια ακούω και
μια κλάματα.
Δεν καταλαβαίνω.
Σωπαίνω.
Το όνομά μου αντηχεί
από πολλών τα χείλη.
Ήταν καλή, ήταν σπουδαία,
πόσο κρίμα.
Άνθρωποι είναι όλοι αυτοί;
Άνθρωποι είναι.
Άνθρωποι
χαμένοι και παλιότερα,
μα σήμερα ολότελα χαμένοι.
Γελώ.
Αυτό ήταν τελικά το μυστικό.
Τόσα και τόσα έκανα
κι αυτό το απλό δεν το σκέφτηκα.
Έπρεπε να πεθάνω
για να θυμηθούν
πως κάποτε υπήρξα.
Ευχαριστώ την ποιήτρια Χριστίνα Κοσμοπούλου για το ακυκλοφόρητο ποίημά της που μοιράστηκε μαζί μας.
