20 Ιουλίου. Μαύρη επέτειος για την Κύπρο σήμερα. Θα δούμε ένα ποίημα που η Κύπρια ποιήτρια Βούλα Αντωνίου έγραψε πριν από δυο χρόνια για τη μέρα που άλλαξε δραματικά την ιστορία του τόπου της. 20 Ιουλίου 1974! "Το καλοκαίρι που έκαψε όλα τα επόμενα"!
Το καλοκαίρι που έκαψε όλα τα επόμενα-ΒΟΥΛΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ
Στην χώρα που ζω το καλοκαίρι είναι θεός
Το παιδί του ο ήλιος καίει τις πέτρες αλύπητα.
Τα κορμιά ξεμουδιάζουν από την νωχέλεια του χειμώνα
Μαυρίζουν στον ήλιο
Γεμίζουν ζωή και τους κρατά ζωντανούς όλο τον χρόνο
Εκείνο το καλοκαίρι έμελλε να τα αλλάξει όλα
Από τότε η ανεμελιά του καλοκαιριού ζει στην σκιά της θύμησης της μαύρης καταστροφής
του πολέμου.
Οι πέτρες συνεχίζουν να αντέχουν στον καυτό ήλιο και εμείς επίσης.
Τα καλοκαίρια όμως πια δεν είναι ανέμελα.
Οι δειλές ανέμελες πινελιές τους αχνοφαίνονται και σβήνουν πριν να χαραχτούν πυρακτωμένες ,στο μαύρο της θύμησης.
Πριν 46 χρόνια τα ανέμελα καλοκαίρια σταμάτησαν να γεννιούνται στον τόπο μου.
Πριν 46 χρόνια μέσω καλοκαιριού τα σημερινά μεσήλικα και γηραιά παιδιά σταμάτησαν βίαια να παίζουν .
Οι κούκλες απέκτησαν άγρια πρόσωπα και έγιναν εφιάλτες.
Οι νεαροί έφηβοι έγιναν
γερασμένοι μεσήλικες που αναπολούν την χαμένη ζωή,
τα χαμένα μέρη που κίνησαν τα ποδαράκια τους στα πρώτα βήματα.
Άνθρωποι πεθαίνουν με μαράζι, με καημό 46 χρόνια τώρα.
Θα ξαναζήσω τον τόπο που με γέννησε;
Θα μπορέσω ποτέ να ζήσω ακόμα ένα Καλοκαίρι σαν εκείνα πριν τις 20 Ιουλίου 1974 στις 05.20 το πρωί;
Με τις ανέμελες πινελιές του χαραγμένες με όλα τα ζωντανά χρώματα που η ευλογημένη Μεσόγειός μας έδωσε και η καταραμένη θέση μας πήρε;
Θα μπορέσω;
