τα σκυλιά γαβγίζουν συλλαβιστά | του Βαγγέλη Ευαγγελίου (προδημοσίευση)

Μια πολύ ξεχωριστή ποιητική εργασία-έρευνα θα κυκλοφορήσει τον Μάρτιο του 2025 από την Κάπα Εκδοτική. Πρόκειται για το βιβλίο "τα σκυλιά γαβγίζουν συλλαβιστά" του Βαγγέλη Ευαγγελίου. Ο καλλιτέχνης-μελετητής έζησε για 25 εβδομάδες στον Ψυχιατρικό Ξενώνα Χίου, ως μέρος μιας συνολικής διετούς ερευνητικής και καλλιτεχνικής πορείας στο νησί (Chiography Project). Όπως λέει ο ίδιος: "Το έργο αυτό, είναι για μένα, μια πράξη ευγνωμοσύνης. Είναι ένας τρόπος να τιμήσω τις φωνές που άκουσα, τις στιγμές που έζησα και τις αλήθειες που ανακάλυψα". Το Έννεπε Μούσα δημοσιεύει δύο ποιήματα και σημειώσεις του συγγραφέα από τη σημαντική αυτή δουλειά που περιμένουμε με ανυπομονησία!

Γαβγίζω φράσεις

του δρόμου

απλώνομαι πάνω

από τη διάρκεια

ξαπλώνω τον καιρό

γράφω στο χώμα.

 

Φυλώ τις λέξεις στην ησυχία,

κλαίω μισό φως, ζυγίζω σκιές

σέρνω τις φωνές όσων χαθήκαν.

 

Ξανακλαίω φωνήεντα,

λύνω σύμφωνα

δένω τα παπούτσια μου.

 

Δεν περιμένω να μάθω το γιατί

μόνο το πώς θα χαθώ μέσα σου.

 

 

Δεν μετριέμαι

με δευτερόλεπτα ή χρόνια

γιατί δεν είμαι τίποτα από αυτά.

 

Είμαι η αίσθηση που νιώθεις

όταν ξέρεις ότι δεν

χρειάζεται να βιάζεσαι.

 

Γνωρίζω, πως κάθε πράξη

είναι ένα ζύγισμα.

 

Ό,τι δεν πρόλαβες να πεις

το έζησα εγώ

και μιλώ μόνο

μ΄ εκείνους

που έχουν ξεχάσει

να διαβάζουν.

 

Πλαγιάζω σε κουβέρτες γης

βλέπω τον κόσμο μέσα από τα γόνατα

ξέρω πως όλα έχουν νόημα

πριν το νόημα γίνει βάρος.

 

 

Ήξερες ότι θα γυρίσω,

όχι για σένα

αλλά για το φως

που πέφτει πάνω σου.

 

Ίσως η λύση να κρύβεται εκεί

στο σημείο, που τα πράγματα χάνονται.

 

Δεν έχει όρια το συλλάβισμα. 

 

Εσύ με βλέμμα άδειο, στα κλαδιά ενός δέντρου που ποτέ δεν άνθιζε. Τα αληθινά άνθη ήταν υπερβολικά φωτεινά για τις σκέψεις σου. Εγώ, αναζητούσα νόημα στα ψιλά γράμματα ενός απορρυπαντικού, λες κι έπαιρνα αθώα μαθήματα επιβίωσης από τις ετικέτες. Κι όμως, εκείνο το τηλεφώνημα στο κέντρο δηλητηριάσεων ποτέ δεν το έκανα. Εσύ, είσαι άνθρωπος των πέντε αισθήσεων και μετά βίας σου έχει μείνει μιάμιση. Μαράθηκες ολοσχερώς και γέρασες πριν το γήρας σε βάλει ακόμα στις λίστες του. Όταν τελικά άνθισε το δέντρο, προτίμησες τη σκιά του και τη σταθερή ασφάλεια που παρέχει το σκοτάδι. Εγώ, δεν σου είπα πως ανθίζουν κι οι σκιές, γιατί δεν το γνώριζα. Ο σκύλος, ένα άλλο μέρος της ύπαρξή μας, αμίλητος, πού και πού γαβγίζει συλλαβιστά, στην απουσία του ήλιου.

 

Έζησα για 25 εβδομάδες στον Ψυχιατρικό Ξενώνα Χίου, ως μέρος μιας συνολικής διετούς ερευνητικής και καλλιτεχνικής πορείας στο νησί (Chiography Project). Το βιβλίο «τα σκυλιά γαβγίζουν συλλαβιστά» αποτελεί την ποιητική απόδοση αυτής της εξάμηνης εμπειρίας. Το έργο αυτό, είναι για μένα, μια πράξη ευγνωμοσύνης. Είναι ένας τρόπος να τιμήσω τις φωνές που άκουσα, τις στιγμές που έζησα και τις αλήθειες που ανακάλυψα.

      Η παραμονή μου στον Ξενώνα, αποτέλεσε κάτι πολύ περισσότερο από μια ερευνητική εμπειρία. Η απόφαση να ζήσω για 175 ημέρες στον Ψυχιατρικό Ξενώνα, θα είναι μία από τις μεγαλύτερες που έχω πάρει στη ζωή μου. Το «τα σκυλιά γαβγίζουν συλλαβιστά» δεν είναι απλώς μια ποιητική συλλογή. Είναι η κατάθεση μιας βαθιάς προσωπικής, καλλιτεχνικής και ερευνητικής εμπειρίας που γεννήθηκε μέσα από την ανάγκη μου να κατανοήσω την ανθρώπινη φύση σε συνθήκες που συνήθως παραμένουν αθέατες.

      Η ποιητική αυτο-εθνογραφία είναι μια μέθοδος που με άφησε να συνδυάσω την προσωπική αφήγηση, την ανθρωπολογική παρατήρηση και την καλλιτεχνική έκφραση, δημιουργώντας έναν υβριδικό τρόπο καταγραφής της πραγματικότητας. Ως συμμετοχικός παρατηρητής, δεν κατέγραψα απλώς τις εμπειρίες των άλλων, αλλά τοποθέτησα τον εαυτό μου στο επίκεντρο της αφήγησης, ως κομμάτι του παρατηρούμενου κόσμου​​. Οι ένοικοι δεν ήταν απλώς άνθρωποι που παρατηρούσα· έγιναν η οικογένειά μου. Καθένας τους, με τη μοναδικότητά του, μου έμαθε ότι η ζωή δεν είναι πάντα συμμετρική, αλλά μέσα στις ασυμμετρίες της κρύβεται η ομορφιά.