Ένα πολύ όμορφο ακυκλοφόρητο ποίημα ήρθε στα χέρια μου από τη δεκαεφτάχρονη Πελαγία Φλώρου. Ευαίσθητο,ζωντανό ,με κινηματογραφική πλοκή. Για τους δολοφόνους που ζουν ανάμεσά μας..."Οι δείκτες"!
Οι δείκτες -ΠΕΛΑΓΙΑ ΦΛΩΡΟΥ
Περίτεχνοι δολοφόνοι.
Σκοτώνουν σιωπηλά, μεθοδικά.
Περιθώριο για φωνή δεν υπάρχει.
Τόσο περίτεχνοι
-για φαντάσου-
που ,πολλές φορές,
εξασφαλίζουν
την συγκατάβαση του θύματος.
Υπαίτιος υπάρχει.
Και υπαίτιος δεν βρίσκεται.
Τόσο απλά.
Συγκαλύπτεται το έγκλημα
με παράγοντες ικανοποιητικά πειστικούς.
Και τώρα που χειμώνιασε
κι έχει ομίχλη έξω
δικαιολογείσαι
πως δεν φταις που δεν βλέπεις.
Μα εγώ αμφιβάλλω.
Άσε με να έχω τις επιφυλάξεις μου.
Γιατί τα καλοκαίρια είναι καμένα.
Δεν φταίει ο χειμώνας.
Το μάτι θολώνει και ξεθολώνει.
Ανεξαρτήτως εποχής.
Και είναι σαν παλιοσίδερα τα παλιά πεταμένα.
Και φοβάσαι μην γεμίσεις καρβούνες και γράσα και λερωθείς.
Δεν τα βλέπεις τα χέρια σου
που ‘χουν ακόμη σημάδια από αίμα ξεραμένο;
Δεν τα βλέπεις.
Έχουν ανοίξει πάλι.
Ξέρω το κρύο δεν βοηθάει.
Τα χέρια σκίζονται κι άλλο.
Και το παρόν.
Μ’ αυτό τι γίνεται;
Τα μάτια σου φαίνονται κουρασμένα.
Σαν αηδιασμένα ,
κοιτάζουνε με απέχθεια τον κόσμο.
Ψάχνεις καθρέφτη.
Να βεβαιωθείς
ότι δεν έγινες έτσι κι εσύ.
Ευτυχώς βρίσκεις.
Δεν είσαι έτσι.
Μα οι δολοφόνοι συνεχίζουν και εκτελούν.
Κι εσύ κινδυνεύεις.
Μην τρέξεις.
Είναι πιο γρήγοροι.
Συμφώνησε μαζί τους.
Και γλύτωσες.
