Ένα πολύ συγκινητικό ποίημα θα γνωρίσουμε σήμερα. Δημιουργός του η Όλγα Δημοσθένους Καλύβα, που ζει στην Καρδίτσα και βίωσε από πρώτο χέρι όσα τραγικά συνέβησαν πρόσφατα στη θεσσαλική γη και τους ανθρώπους της. "Μόνο εμείς-εμείς μαζί" !
Μόνο εμείς-εμείς μαζί - ΟΛΓΑ ΔΗΜΟΣΘΕΝΟΥΣ ΚΑΛΥΒΑ
Φυλλαράκι φθινοπωρινό στη φούχτα της πρωίας τη δροσιά καρτερά.
Το άγγιγμα απαλό, τρυφερό χάδι, μην τυχόν πονέσει η σκούρα γραμμή
που βαθμηδόν δικτυώνεται στα πυκνόφρυδα του δύσβατου στοχασμού ‧
άξαφνα μύρια τα ξεροτρίμματά του-σκόρπιες ελπίδες στον παγερό αγέρα-
απ’ των δαχτύλων τις ρωγμές ως αργά δραπετεύουν σε κύκλο παράταιρο,
βρόχινα δάκρυα, που λιμνάζουν στη στεφάνη του καιρού, ευθύς γίνονται.
Αενάως ακατάπαυστη η ορμή τους συνοδεία στους οργισμένους κεραυνούς,
που απ’ του Διός το δεξιόχειρο το ανυπεράσπιστο ξεφεύγουν και γλιστρούν,
νεκροφιλώντας το υγρό χωμάτινο βασίλειο που θάρρεψε πως είν’ αιώνιο ∙
Βούρκωσαν τ’ αγνέφια, οι αστραπές αγουροξύπνησαν κι έτριξαν συθέμελα
οι πλίνθοι του ασεβούς και ευτελούς ‧ το στείρο οικοδόμημα της απληστίας
σωριάστηκε και πνίγηκε στης δυσωδίας τα αιφνίδια τ’ αμέτρητα λασπόνερα.
Και μεις στέκουμε αγάλματα ακρωτηριασμένα στο ναρκοπέδιο του φόβου
ανήμποροι και μικροσκοπικοί ομπρός στην εγωπάθειά μας τη λαβωμένη,
να μας σαρώνει η ανατριχίλα των σειρήνων, καμπάνας κλαυθμός να μας λυγά ∙
σκορποχώρι που δε δαμάζει πια τη φύση, που του νερού δε νικά τη μανία.
Ανυποψίαστοι κι άδολοι θωρούμε των δέντρων τις κορφές ως θάμνους πια
και των εστιών τα κεραμίδια ωσάν του Σεπτέμβρη τα σκούρα κοκκινόφυλλα.
Και μεις στέκουμε πεταλούδες σφηνωμένες-ζαρωμένες χορεύτριες-στο κουκούλι τους,
καθώς της βροντής ο απόηχος ξυπνά ξανά και ξανά το απανωτό δυνατό ανεμοβρόχι,
ανίσχυροι και πήλινοι σκορπάμε αμάζα μαυρόι ⁎ διαβαίνοντας μαύρα μονοπάτια ∙
λάσπη στους δρόμους, λάσπη στα σπίτια, λάσπη στις γειτονιές, λάσπη στα βαμβακοχώραφα,
λάσπη στους ίσιους τόπους, λάσπη στα βιβλιοστάσια, λάσπη στων ζώων τα μάτια…
με απλοχεριά στις ψυχές μας η ιλύς θρόνο έχτισε κι έστεψε άρχοντα τα ύδατα.
Και μεις πνιγόμαστε διάτρητα μη αρτιμελή ειδώλια ανάποδα γαντζωμένα
απ’ τ’ αριστερό ποδάρι και απ’ το δεξί χέρι ακροδεμένα σε σιδηρούν κλοιό ∙
απ’ της ένοχης σιωπής την έκρηξη κομμάτια μας τινάζονται στα ουρανοθέμελα
και κλείνουν τρύπες αιώνια ορθάνοιχτες που έμπυον σταλάζουν κι όζον κυοφορούν ∙
δίχως σκιά το δεντρί και χωρίς τσουκάλι η πυροστιά, δίχως νήμα στον αργαλειό
και χωρίς σα(γ)ιά ⁎, κάμσο ⁎ και τραχλιά ⁎ η φορεσιά, δίχως μήλα και ρόιδια στην ποδιά…
Μέλισσες μας εγκατέλειψαν, δε λαλούν αηδόνια μελιτόχροα, άδεια κι η χελιδονοφωλιά ∙
ονόματα γραμμένα στο νερό, στο φρέαρ φαρμακερόφιδα, πορφυρίζουν σάπια τα χώματα ∙
ξερό το αίμα μαυρίζει στα ραγίσματα του γέρου, στου νέου τις χρυσές αρτηρίες βυθίζεται.
Μα καίει ακόμα του καντηλιού το λάδι ∙ κει δε φωλιάζει παρά μόνο άγιο ύδωρ λάλον.
Καθαρό λευκό ωσάν τα περιστέρια νερό, νερό που περίσσεψε κι εθελουσίως συλλαβίζει
σταγόνες απ’ τα αγριολούλουδα της ανθρωπιάς που ιριδίζουν, κομίζοντας ένα άνθος ελπίδας.
Μόνοι εμείς ∙ εμείς μαζί στον γκρίζο ουρανό θα μετριάσουμε με σθένος τ’ αθάνατο,
στη γη θα δώσουμε ζωή στο μεδούλι της και σκάβοντας θα βρούμε κάποτε το φως.
Μόνοι εμείς ∙ εμείς μαζί θα δαγκώσουμε τις πληγές μας, η πυρωμένη μνήμη πειστήριο
να μοιράσουμε λευκολούλουδα στο βαθύ σκότος και στάχυα που χρυσίζουν την αυγή.
Μόνοι εμείς ∙ εμείς μαζί στο φως που σπέρνει ο Θεός θα υψώσουμε με περφάνια το κεφάλι,
στα μέτωπά μας ακουμπώντας θα στύψουμε το μαντήλι στο άγονο ∙ μόνο εμείς-εμείς μαζί!
⁎αμάζα μαυρόι : κομμάτι σκούρου χώματος
⁎σαιάς, κάμσο και τραχλιά : μέρη παραδοσιακής καραγκούνικης ενδυμασίας
