Την πρώτη Φεβρουαρίου 1971, φεύγει ο λυρικός ποιητής Όμηρος Μπεκές. Η ποίησή του διακρίνεται για την αρμονία,τη μουσικότητα,την κομψότητα,την ευγένειά της. Θα ταξιδέψουμε με το "Απλό τραγούδι " του!
Απλό τραγούδι-ΟΜΗΡΟΣ ΜΠΕΚΕΣ
Βρεθήκαμε κι οι δυο μας μοναχοί
μες στη βαθιά τη σιγαλιά του μαύρου δάσου.
Κάποιας θλιμμένης Παναγιάς,εσύ,ψυχή,
κι εγώ,προσκυνητής δειλός μπροστά σου.
Ήσουν λευκή,λευκά ντυμένη.Στο στενό
το μονοπάτι,με τα κλώνια τα πλεγμένα,
χαιρόμουνα τον άφταστο ουρανό
μες στα γαλάζια σου τα μάτια τα θλιμμένα.
Απάνω στο χορτάρι το νωπό
το βήμα μου στο βήμα σου περνούσε
και με τρεμούλα που δεν ξέρω να την πω,
το χέρι σου το χέρι μου ζητούσε,
σα να'θελες σιγά,δίχως μιλιά,
να βάλεις μ'όλα τα όνειρά σου,
σαν έρημο πουλί σε μια φωλιά,
μες στην καρδιά μου την καρδιά σου.
Δε ράγισαν τα χείλη τα κλειστά.
Τόσο το νιώθαμε πως ήμασταν πια ταίρι!...
Μονάχ'ακούγαμε στα κλώνια τα κρουστά
πως κυνηγόντανε τ'αγέρι με τ'αγέρι.
Και φύγαμε κι οι δυο σιωπηλοί,
γιατ'ήρθε η νύχτα κι έκρυψε-τι κρίμα!
κάτω απ'το φύλλο το πουλί,
τον ήλιο κάτω από το κύμα...
Πηγή: Ρίμες και Ρυθμοί
