Στις 31 Οκτωβρίου 1795 , γεννήθηκε ο Άγγλος λυρικός ποιητής Τζον Κιτς. Αν κι έφυγε στην πολύ νεανική ηλικία των 25 ετών , άφησε πίσω του σημαντικό έργο. Εμείς θα δούμε ένα γνωστό του ποίημα, το "La belle Dame sans merci" (Η ωραία κυρία χωρίς έλεος"). Ήρωας του ποιήματός του ένας ιππότης που μαγεύτηκε από μια κόρη μάγισσας ,την οποία συνάντησε σ'ένα λιβάδι. Πρίγκιπες, βασιλιάδες, πολεμιστές κάνουν βόλτα στο όνειρό του και του μιλούν για την πεντάμορφη που τον σκλάβωσε. Στοιχεία παραμυθιού κι η σκιαγράφηση ενός διαχρονικού θέματος, της αιχμαλωσίας του μυαλού από τον μοιραίο έρωτα!
La Belle Dame sans merci- ΤΖΟΝ ΚΙΤΣ
Τι να'χεις τάχα, αρματωμένε ιππότη,
κ'έρμος πλανιέσαι έτσι χλωμός;
Τα βούρλα πια ξεράθηκαν στη λίμνη
και τα πουλιά δεν κελαηδούν.
Τι να΄χεις τάχα, αρματωμένε ιππότη,
κ'είσαι έτσι λυπημένος,σκυθρωπός;
Του σκίουρου ο κρυψώνας γέμισε σιτάρι
κ'έχει τελειώσει ο θερισμός.
Βλέπω ένα κρίνο πά' στο μέτωπό σου
υγρό από την αγωνία και τον πυρετό,
στα μάγουλά σου ξέθωρο ένα ρόδο
που πέφτουνε τα φύλλα του νεκρά.
-Αντάμωσα μια νέα στα λιβάδια
πεντάμορφη,μιας μάγισσας παιδί,
με πλούσια κόμη, ανάλαφρο το πόδι
και με μάτια παράφορα πολύ.
Της έπλεξα στεφάνι για το μέτωπό της,
βραχιόλια και μια ζώνη ευωδερή ΄
με κοίταζε ολοένα σα να μ'αγαπούσε,
αναστενάζοντας γλυκά.
Την κάθησα καβάλα στ'άλογό μου
και τίποτε άλλο δεν είδα ολημερίς,
τι σκύβοντας στο πλάι μου τραγουδούσε
ένα τραγούδι μαγικό.
Ρίζες γλυκές και νόστιμες μου βρήκες
άγριο μέλι και μάννα δροσερό ΄
σίγουρα,ναι, σ'αλλόκοτη μια γλώσσα
μου'λεγε: "Αλήθεια,σ'αγαπώ!"
Στη στοιχειωμένη μ' έσυρε σπηλιά της
και στέναζε λυπητερά ΄
εκεί της σφάλισα τα εκστατικά της μάτια
με τέσσερα φιλιά.
Και μ'αποκοίμισε με το νανούρισμά της
κ'ένα όνειρο είδα-αλί σ'εμέ!
τ'όνειρο το στερνό που είδα ποτές μου
στου κρύου του λόφου την πλαγιά.
Πρίγκιπες,μαχητές και βασιλιάδες
είδα χλωμούς, σα να'τανε νεκροί,
που φώναζαν: "Αχ,σ'έχει σκλαβωμένο
la Belle Dame sans merci."
Είδα τα λιμασμένα χείλη στο σκοτάδι ,
να μου το λένε χάσκοντας φριχτά ΄
και ξύπνησα και βρέθηκα εδώ κάτω,
στου κρύου του λόφου την πλαγιά.
Και να γιατί πάντα εδώ πέρα μένω
κι' όλο γυρνώ μονάχος και χλωμός
αν και τα βούρλα ξεραθήκανε στη λίμνη
και τα πουλιά δεν κελαηδούν.
Μετάφραση: Δημήτρης Σταύρου
Πηγές: Παγκόσμια ποιητική ανθολογία Ρίτας Μπούμη-Νίκου Παππά,Διόσκουροι
& https://el.wikipedia.org
Έρευνα-σκέψεις: Αγγελική Καραπάνου
