Σαν σήμερα, στις 24 Μαρτίου 1919, γεννήθηκε ο Αμερικανός λογοτέχνης, εκδότης, ζωγράφος, ακτιβιστής Λόρενς Φερλινγκέτι, που μας άφησε πρόσφατα. Θα δούμε ένα πολύ ιδιαίτερο ποίημά του στο οποίο εκφράζει τον προβληματισμό του για την εξέλιξη της επιστήμης, που μερικές φορές γίνεται εχθρός της φυσικής ροής της ζωής. Ας απολαύσουμε το ποίημα "Υπερπληθυσμός"!
Υπερπληθυσμός-ΛΟΡΕΝΣ ΦΕΡΛΙΝΓΚΕΤΙ
No se puede vivir sin amar?
Θα πρέπει να'χω παρανοήσει κάτι
σ'αυτή την ιστορία
Πρέπει να'χει κάποιο τυπογραφικό λάθος
αυτή η εφημερίδα
Αποκαλυφθείτε!Εδώ λέει
πως ο τελευταίος πόλεμος τέλειωσε
πάλι
Ορίστε ξανάρχονται
παρελαύνουν
στο κράσπεδο του καφενείου
Ανεβαίνω στην καρέκλα μου για να δω
μα πάλι δε βλέπω
το γενναίο πρόσωπο του ήρωα
Ανεβαίνω στο τραπέζι
και κουνώ το μοναδικό καπέλο μου
που'χει μια τρύπα
Πετάω την τρύπα
στο δρόμο
που πέρασε η μαύρη λιμουζίνα
Δεν πετάω την εφημερίδα μου
κάθομαι με την εφημερίδα μου
που εξηγεί τα πάντα
μόνο που έχει μια τρύπα
Κάτι λείπει απ'την ιστορία
εκεί που είναι η τρύπα
Αλλιώς θα πρέπει να'χω παρανοήσει κάτι
Τα έθνη αποφάσισαν
λέει εδώ
να καταργηθούν τελικά μόνα τους
Κατόπιν συζητήσεων επί υψηλού επιπέδου
και επί χαμηλού
απεφασίσθη να επιστρέψουμε στην πρωτόγονη κοινωνία
Διότι η επιστήμη κατάχτησε τη φύση
αλλά η φύση δεν πρέπει να καταχτάται
Έτσι η επιστήμη πρέπει να καταργηθεί
κι οι μηχανές πρέπει να φύγουν
ύστερα από τόσα και τόσα
Το αυτοκίνητο είναι κάτι παροδικό
άλλωστε
Το άλογο θα παραμείνει
Ο πληθυσμός έφτασε το ανώτατο όριό του
Μόνο χώρος για να σταθείς όρθιος υπάρχει
Πουθενά
τόπος για να ξαπλώσεις
πια
Η ιατρική πρέπει να καταργηθεί
έτσι οι άνθρωποι θα μπορούν να πεθαίνουν
όταν έρθει η ώρα τους
Υπάρχει ακόμη χώρος
κάτω απ'τη γη
Κι όμως ελπίζω
πως έχω παρανοήσει κάτι
σ'αυτή την ιστορία
Οι άνθρωποι ακόμη χάνουν
και βρίσκουν τον εαυτό τους
στο κρεβάτι
μα και τα ζώα
δεν είναι σκληρά σαν τους ανθρώπους
επειδή δεν μπορούν να μιλήσουν
όμως εμείς δε φτιαχτήκαμε
για να ζούμε παντοτινά
κι αυτό είναι το ουσιώδες
Το μικρό ένζυμο που ανακάλυψαν
πως προξενεί το γήρας
πρέπει να χαθεί στο σώμα ξανά
Όλα πρέπει να ξαναρχίσουν
σε μια καινούργια ποιμενική εποχή
Προοδεύσαμε πάρα πολύ
Κι η ζωή δεν το αντέχει
πια
Η ζωή δεν είναι φάρμακο
φτιαγμένο από μανιτάρια
που τα τρώνε οι Σάμογιεντ στη Σιβηρία
που διατηρεί εντελώς
τις μεθυστικές τους ιδιότητες
όταν μεταβιβάζονται στα ούρα
για να μπορεί μια ατέλειωτη σειρά ανθρώπων
να μεθάει πάλι και πάλι
με το ίδιο μανιτάρι-
αλυσιδωτή αντίδραση απλήστων αγαλμάτων
με τα στόματά τους στα πέη
Πρέπει να'χω παρανοήσει κάτι
σ'αυτή την ιστορία
Η ζωή είναι μεθυστική
αλλά δε μπορεί να συνεχίζεται ολοένα
φορώντας όλο και πιο
περίπλοκα ρούχα
καπέλα ζώνες ζαρτιέρες
στηθόδεσμους που σηκώνονται όλο και πιο ψηλά
ώσπου να πετάξουν και να χαθούν
και τα στήθια να πέσουν
στο τέλος
Πρέπει να ξεγυμνωθούμε πάλι
λέει εδώ
μολονότι η πορνεία είν'ακόμη παράνομη
σε μερικά μέρη
Πρέπει να'χω παρανοήσει κάτι
σ'αυτή την ιστορία
Ο κόσμος δεν είναι κινούμενο γλυπτό του Κλέε
και πρέπει να'χει ένα τέλος
όλη αυτή η περιστροφή
γύρω απ'τον ανόητο ήλιο
Ο ήλιος στο πέρασμά του
που μόλις ξαστερώνει στις στάχτες τώρα
σκοντάφτει σ'έναν Πήγασο της Μόμπιλγκας
και βυθίζεται πίσω απ'την εφημερίδα μου
που'χει μια τρύπα
κι εξακολουθώ να ελπίζω
πως έχω παρανοήσει κάτι
γιατί ο Θάνατος δεν είναι απάντηση
στο πρόβλημά μας
Πρέπει να υπάρχει κάποιο λάθος-
Υπάρχει-
Τα κύρια άρθρα λένε
πως πρέπει να κάνουμε κάτι
κι εμείς δε μπορούμε να κάνουμε τίποτε
Γιατί κάτι λείπει
εκεί που'ναι η τρύπα
Κάθομαι στο κράσπεδο
αυτού του ωραίου καφενείου
στην αριστερή πλευρά του κόσμου
όπου πρέπει
να'χω παρανοήσει κάτι
τότε περνάει με καμάρι μια πυρόξανθη
και ξεπετιέται μια ρόγα
που πέφτει στο πιατελάκι μου
Της επιστρέφω τη ρόγα
χωρίς να δείχνω και πολύ σαστισμένος
Αυτή το παίρνει για καλό σημάδι
Κάθεται κάτω
και μου δίνει την άλλη
σκεπασμένη με μετάξι
Συνεχίζω να διαβάζω την εφημερίδα μου
και σκέπτομαι ότι θα πρέπει
να'χω παρανοήσει κάτι
και προσπαθώ να δείχνω
ότι όλα συνέβησαν πριν
Συνέβησαν
Είναι ένα πήλινο κινούμενο γλυπτό
που κάτι του λείπει
εκεί που είναι η τρύπα
Κοιτάζω κάτω απ'το τραπέζι και βλέπω
τα πόδια μας είναι μπλεγμένα
Οι δυο καρέκλες μας σμίγουν
Τα μπράτσα μας αγκαλιάζονται
Αυτή είναι αντίκρυ μου
ζαρωμένη στην αγκαλιά μου
τα πόδια της γύρω μου
Το άσπρο μου φίδι έχει μπει μέσα της
μιλάει γι'αγάπη μέσα της
Αυτή βογγάει για να τ'ακούσει
Αλλά
κάτι λείπει
Η πράξη χωρίς έρωτα
φορά εύθυμες προφυλάξεις
Ακόμη κρατώ ένα απ'τα βυζιά της
στο χέρι μου
Το γκαρσόνι έρχεται τρέχοντας
σηκώνει την πεσμένη εφημερίδα μου
κι ελπίζει πως έχει παρανοήσει κάτι
Κανείς μας δε θα πεθάνει ποτέ
όσο αυτό συνεχίζεται
Το μπουκάλι των ενζύμων
είναι πάνω στο τραπέζι
ανοιχτό
Μετάφραση: Ηλίας Κυζηράκος
Πηγή:Νέα παγκόσμια ποιητική ανθολογία Ρίτας Μπούμη-Νίκου Παππά,Διόσκουροι
Έρευνα-σκέψεις: Αγγελική Καραπάνου
Έννεπε Μούσα, Ιστότοπος ποίησης και μουσικής
