Σαν σήμερα,το 1374, η αποδημία του εθνικού ποιητή της Ιταλίας Πετράρχη. Θα δούμε το ποίημά του "Τώρα που ο ουρανός...
Τώρα που ο ουρανός...- ΠΕΤΡΑΡΧΗΣ
Τώρα,που ο ουρανός κι η γης κι ο άνεμος σωπαίνουν,
και τα πουλιά κι όλα τ'αγρίμια ο ύπνος τα'χει πάρει,
το άρμα γης το διάστικο η Σελήνη περιφέρει,
κι η θάλασσα στην κοίτη της πλαγιάζει ακύμαντη-
εγώ αγρυπνώ σε συλλογή, με δάκρυα κι αναμμένος΄
και κείνη που με θανατώνει πάντα
μπροστά μου είναι, γλυκά για να με τυραγνά.
Αμάχη έχω' γεμάτη οργή και οδύνη '
και μόνο σαν τη σκέφτομαι βρίσκω λίγη γαλήνη.
Έτσι, από μια και μόνη λαμπερότατη πηγή
κινάει η γλύκα και η πίκρα που με τρέφει ΄
το ίδιο χέρι με πληγώνει- με γιατρεύει.
Και, για να μην έχει το μαρτύριο τελειωμό,
χίλιες φορές τη μέρα εγώ πεθαίνω-
χίλιες φορές γεννιέμαι '
τόσο μακριά απ' το λυτρωμό μου μένω...
Μετάφραση:Μαργαρίτα Διαμάντη
Πηγές: Παγκόσμια ποιητική ανθολογία "Ταξίδι στην ποίηση", Ναυτίλος
& https://el.wikipedia.org
