Πέντε μελοποιημένα ποιήματα του Ναζίμ Χικμέτ

Είμαι μέσα στο φως που προχωρεί
Tα μάτια μου είναι πλημμυρισμένα από πόθους
Είν’ ωραίος ο κόσμος
Είν’ ωραίος ο κόσμος

Τα μάτια μου δεν κουράζονται να βλέπουνε τα δέντρα
Τα δέντρα τα τόσο γεμάτα από ελπίδα
Τα δέντρα τα τόσο πράσινα

Ένα μονοπάτι ηλιόλουστο τραβάει μέσα απ’ τις μουριές
είμαι στο παράθυρο του νοσοκομείου
Δε νιώθω τη μυρωδιά των γιατρικών
Κάπου πρέπει ν’ ανθίζουν τα γαρούφαλα
Δε νιώθω τη μυρωδιά των γιατρικών

Το ζήτημα δεν είναι να είσαι αιχμάλωτος
Το να μην παραδίνεσαι αυτό είναι

Είμαι εφτά χρονών κορίτσι,
πέθανα στη Χιροσίμα
και χτυπάω πόρτα πόρτα
μια υπογραφή ζητώντας.

Βάλε την υπογραφή σου,
όχι άλλη Χιροσίμα,
για να μη πεθάνουν κι άλλα
κοριτσάκια σν κι εμένα.

Ψυχή μου εσύ κλείσε τα μάτια σου
ήσυχα γλαρά
κι όπως βουλιάζουν στα νερά
βυθίσου μέσ’ τον ύπνο
ολόλευκη γυμνή
το πιο όμορφο όνειρο
για σένα αδημονεί
νάνι μου εσύ

Ψυχή μου εσύ κλείσε τα μάτια σου
γλαρά σιγαλινά
κλάψε σιγά μεσ’ τα δυο μου χέρια να
νάνι μου εσύ
και μέσ’ στον ύπνο σου μη με ξεχνάς
νάνι μου εσύ ψυχή χρυσή

Κλείσε τα μάτια σου
γλαρά σιγαλινά
που καίει μια φλόγα μέσα τους
τα πράσινα τα καστανά
νάνι ψυχή νάνι χρυσή νάνι μου εσύ

Η ζωή δεν είναι παίξε γέλασε
Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Όπως, να πούμε, κάνει ο σκίουρος
Δίχως απ’ όξω ή από πέρα να προσμένει τίποτα
Δε θα 'χεις άλλο πάρεξ μοναχά να ζεις.

Η ζωή δεν είναι παίξε γέλασε
Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Τόσο μα τόσο σοβαρά
Που έτσι, να πούμε, ακουμπισμένος σ’ έναν τοίχο
Με τα χέρια σου δεμένα
Ή μέσα στ’ αργαστήρι
Με λευκή μπλούζα και μαύρα ματογυάλια
Θε να πεθάνεις, για να ζήσουνε οι άνθρωποι,
Οι άνθρωποι που ποτέ δε θα 'χεις δει το πρόσωπό τους
Και θα πεθάνεις ξέροντας καλά
Πως τίποτα πιο ωραίο, τίποτα πιο αληθινό απ’ τη ζωή δεν είναι

Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Τόσο μα τόσο σοβαρά
Που θα φυτεύεις, σαν να πούμε, ελιές ακόμα στα εβδομήντα σου
Όχι καθόλου για να μείνουν στα παιδιά σου
Μα έτσι, γιατί το θάνατο δε θα τονε πιστεύεις
Όσο κι αν φοβάσαι
Μα έτσι, γιατί η ζωή θε να βαραίνει πιότερο στη ζυγαριά

Δε μας αφήνουνε να τραγουδάμε
να ψηλώσουμε φωνή
Φοβούνται την αυγή
ν’ ακούσουνε φοβούνται και να αγγίξουν
φοβούνται ν’ αγαπήσουν

Δε μας αφήνουν καναρίνι
που χεις φτερά αετού
μαργαριτάρια που χεις δόντια
μαύρε αδερφέ μου
που χεις φτερά αετού

Φοβούνται τα γεννήματα της γης
το γάργαρο νερό φοβούνται της πηγής
φοβούνται τα τραγούδια μας
μην τους τσακίσουν