Στις 23 Οκτωβρίου 1958, ο Ρώσος λογοτέχνης Μπορίς Παστερνάκ τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας για το έργο του "Δόκτωρ Ζιβάγκο". Το δυστύχημα ήταν πως ο μεγάλος αυτός καλλιτέχνης πέρασε από ανάκριση για τη συγγραφή αυτού του έργου και για τη διάκρισή του , με την αιτιολογία πως μέσα από τα γραπτά του συκοφαντούσε το σοβιετικό κράτος. Εμείς θα έρθουμε σ'επαφή με το υπέροχο κοινωνικό του ποίημα "Μουζίκοι και άνθρωποι των εργοστασίων"!
Μουζίκοι και άνθρωποι των εργοστασίων- ΜΠΟΡΙΣ ΠΑΣΤΕΡΝΑΚ
Απ' το μήνα Μάρτη
Οι χιονοθύελλες
Σκεπάζουν τα χρώματα του χάρτη ΄
Χώνοντας ως τ'αυτιά την κουκούλα της
Η χώρα ρίχνεται στον ύπνο
Σαν ένας τυφλοπόντικας.
Το χιόνι ησυχάζει πάνω στα κλαδιά
Στα τηλεγραφικά σύρματα
Στις διακλαδώσεις των τομέων
Στις κονκάρδες των δραγώνων
Στις τραβέρσες των σιδηροτροχών.
Λοιπόν η πεδιάδα δε σ' αλαφρώνει την καρδιά
Ακόμα κι όταν ο χώρος καλπάζει
Σε χίλια βέρστια απόσταση,
Προς τον ουρανό,
Σαν μια σπιρτάδα από οινόπνευμα
Η απόγνωση σε χτυπάει
Με μια ύπουλη κτηνώδη μπόχα
Σε ξεστρατίζει
Μέσα στην εκατό βαθμών παγωνιά
Της εξαθλίωσης.
Και να,
Μέσα στ' αρχοντικό
Σκάζουν οι πυραντλίες
Ένας ωκεανός από γενειάδες
Τους φλόγινους διατάζει κολοσσούς
Και τα πάθη ερημώνουν
Και το ιππικό κάνει ελιγμούς
Κι όλο τούτο αντηχεί:
"Απάνω
Ορθώσου
Λαέ της δουλειάς!"
Δραπετεύουν, δραπετεύουν.
Τα έλκηθρα αυλακώνουν
Την άγρια βλάστηση μέσ'απ'τα δάση.
Με τα νυχτικά
Τρέχουν να σωθούν μες στις κρεβατοκάμαρες.
Απομεινάρια
Αξιοθρήνητα
Και κατά μάκρος του δρόμου
Μες στον πευκιά
Το παγωμένο φεγγάρι ρίχνει τις τύχες.
Τανυσμένος στα νύχια του
Μορφάζει
Ο κόκκινος πετεινός.
Γέρνοντας πάνω στα έλκηθρα
Τα πεύκα ανασαίνουν.
Να,τα φώτα
Εκεί πέρα η χώρα,
Πιο πέρα, το φιλάνθρωπο σπίτι του κομισσάριου
Υπάρχουν ακόμα τραίνα:
Δε μιλούν για τίποτ' άλλο απ'τη γενική απεργία,
Με δυσκολία δρασκελά
Των πόλεων το λιθόστρωτο
Το καλοκαίρι:
Το Μάη ή τον Ιούνιο.
Κάτω απ'το Λόντζε ένας Βεζούβιος από ατμομηχανές.
Χτυπάνε στο κενό,
Το αίμα στους δρόμους πήζει,
Πέρ'απ'τη διασταύρωση των γραμμών
Ξεψυχά
Ένα βροντερό κάλεσμα:
Είναι τα τζάμια που πέφτουν
Κ' οι κάλυκες
Απ' τ' αδειασμένα φυσίγγια
Αυτό άρχισε όπως συνήθως.
Στο προάστιο
Μια σύγκρουση με το στρατό
Έδωσε το χτύπημα
Υπήρξαν θύματα κι από τις δυο μεριές.
Αλλά οι εργάτες πήραν φωτιά
Κι ο πόθος τους για εκδίκηση ξεχείλισε
Όταν ποδοπατήθηκε το πλήθος
Γι' άλλη μια φορά τη μέρα της κηδείας.
Και τότε τα παραθυρόφυλλα βρόντηξαν
Κ' η πολιτεία
Δύστροπη
Απογυμνωμένη
Δίχως ήθη
Και περισσότερο από ποτέ απολιθωμένη,
Εμφανίστηκε δίχως ντροπή,
-Όμοια, τ' αγάλματα
Χάνοντας το βλέμμα
Κερδίζουν την ομορφιά-
Έγινε το γλυπτό της χειρωνακτικής.
Την ημέρα τα γραφεία έκλεισαν,
Στις πέντε το πάρε δώσε σταμάτησε.
Και μέσ'απ'το δίχως ζωή Λότζε
Απλώθη το πετρέλαιο
Του ήλιου που βασίλευε.
Των εργατών η οργή
Έβαλε στο σημάδι τις περιπολίες.
Το δίχτυ απ'τα οδοφράγματα
Τύλιξε την ερημωμένη πολιτεία.
Μέσα στη νύχτα έφτασε ο στρατός.
Τουφεκίδι χαμηλά στο λιθόστρωτο
Στο ύψος απ'τα οδοφράγματα.
Κρύβονταν πάνω απ'τις περιχαρακώσεις,
Έπειτα,εγκαταλείποντάς τις, πυροβολούσαν απ'τα κεραμίδια.
Σε κάθε ομοβροντία των πυροβόλων
Έπεφτε
Ένας απ' τους μαχόμενους
Και σε κάθε προέλαση
Των αλόγων
Και το γόητρο επίσης γκρεμιζόταν.
Μετάφραση: Μελισσάνθη
Πηγές: Νέα παγκόσμια ποιητική ανθολογία Ρίτας Μπούμη-Νίκου Παππά,Διόσκουροι
& https://jaj.gr/simantikes-erevnes
