Σαν σήμερα,το 1829 , οι πρώτοι Έλληνες πατούν στην Αυστραλία. Ας γνωρίσουμε ένα συγκλονιστικό ποίημα που έγραψε ένας μετανάστης και πιστεύω πως απηχεί τα συναισθήματα των μεταναστών σε κάθε τόπο και κάθε εποχή!
Μη με φωνάζεις ξένο- ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ
Επειδή άλλη μάνα με γέννησε
και σ' άλλη γλώσσα άκουσες εσύ
τα όμορφα παιδικά σου παραμύθια...
μη με φωνάζεις “ξένο”
το ψωμί σου δε διαφέρει απ΄ το δικό μου,
σαν τη φωτιά καίει
και η δική μου φωτιά.
Γιατί λοιπόν με φωνάζεις “ξένο”;
Επειδή σ' άλλους δρόμους βρέθηκα
και σ' άλλο λαό γεννήθηκα;
και άλλες θάλασσες γνώρισα
και απ' αλλού σάλπαρα;
Αλλά το ίδιο άγχος κρύβουμε κι οι δυο
η ίδια εξάντληση
στην πλάτη μας βαραίνει
αυτή που συντρίβει το κάθε θνητό
μεσ' απ' του κόσμου τα σκοτάδια
από τότε που σύνορα δεν είχαν τεθεί
κι ανάμεσά μας ακόμη δεν είχαν φτάσει
όσοι διχάζουν
και σκοτώνουν το φτωχό
αυτοί που κλέβουν
και μοιράζουν ψέματα
αυτοί που εμπορεύονται κι εμάς
και θάβουν αδίσταχτα τα όνειρά μας
όσοι εφεύραν αυτή τη λέξη
τη σκληρή “ξένος”
λέξη παγωμένη και γεμάτη θλίψη
που θυμίζει αλησμοσύνη κι εξορία.
Αν θέλεις το καλό μου να είσαι καλός
σταμάτα τώρα να με φωνάζεις “ξένο”.
Αν θέλεις, κοίταξέ με στα μάτια,
πιο πέρα απ΄ το μίσος
ας φτάσει η ματιά σου,
ας ξεπεράσει φόβο, εγωισμό.
Για δες, άνθρωπος είμαι κι εγώ
Όχι, δεν είμαι ξένος!
