5 Οκτωβρίου ! Διεθνής ημέρα κατά της πορνείας! Θα γνωρίσουμε ένα θαυμάσιο ποίημα του Ιταλού ποιητή Γκουίντο Γκοτσάνο. Ο αφηγητής του ποιήματος θυμάται μια κοινή γυναίκα με νοσταλγία και λατρεία, ενώ η κοινωνία την αντιμετωπίζει με απαξίωση. Η γυναίκα αυτή, εκπροσωπεί γι'αυτόν τη μορφή του ανεκπλήρωτου έρωτα, που την κρατά μέσα στην ψυχή του, σ'όλη του τη ζωή. Ας δούμε το πολύ συγκινητικό ποίημα "Η Κοκότα"!
Η Κοκότα - ΓΚΟΥΙΝΤΟ ΓΚΟΤΣΑΝΟ
Ξανάδα τα γνωστά κι ωραία μέρη,
το δρόμο κείνο με τις φοινικιές
που'παιζα πάντα, κάθε καλοκαίρι...
Τον κήπο, που απ' τα κάγκελα, σαν χτες,
μου' δωσ' ένα κουφέτο και το χέρι.
Πλησίασε και μου' πεν όλο γλύκα:
"Μικρούλη μου, τι κάνεις μοναχός;
Της έδειξα τα βότσαλα που βρήκα
ψάχνοντας το πρωί μεσ' στο γιαλό,
τα τόσα μου παιχνίδια που' ταν χάμω:
"Κάνω έναν ψεύτικο κατακλυσμό.
Δείτε την κιβωτό πάνω στην άμμο
την πολιτεία αυτή μέσ' στο νερό.."
Κι έσκυψε σαν και κείνον τότε κείνη
που βιάζεται να πάρει ένα φιλί
και πιότερο τα χείλη δεν τ'αφήνει
στο στόμα που σαν κλέφτης το φιλεί.
Πιο βιαστικά με φίλησεν ακόμα
όξω απ' τα χοντροκάγκελα, βουβή,
κι έτσι γλυκά, όπως φιλεί ένα στόμα
ένα μικρό πουλί μέσ' στο κλουβί.
Μέσ' στην κοιλάδα ως που θα ζω του κόσμου,
μέσα από τους τετράγωνους φραγμούς μου,
τ' ολόγλυκό της πρόσωπο όλο μπρος μου
θα φέρνει πάντα ο κυνηγός ο νους μου!
Τα κλέφτικα τα χέρια που μ'εσφίξαν
σαν χέρια τρυφερά γυναίκας πλάνας,
τα χείλη της, το στόμα μου που αγγίξαν,
τόσο πολύ αλλιώτικα απ' της μάνας!
"Σ' αρέσω και με βλέπεις τόσο; Πες μου...
Ήρθες για τα λουτρά; Μένεις δω πέρα;"
"Μάλιστα, δω περνώ τις διακοπές μου,
να, έρχεται η μαμά με τον πατέρα".
Μ'άφησ' αμέσως, κι είχε μέσ'στο βλέμμα
κάτι σαν μάταιον όνειρο που σβούσε,
και δεν ήταν προσποίηση και ψέμα,
-το εξήγησα μεγάλος- πλημμυρούσε
μητρότητα το γυναικείο της αίμα.
"Είναι κοκότα.."
"Μαμάκα, τι θα πει κοκότα; Πες μου..."
"Σιωπή! θα πει κακό, πολύ κακό
κορίτσι, που μ'αυτό εσύ, μικρέ μου,
δεν πρέπει να μιλάς ποτέ"- "Κοκό.."
"Σου' πα σιωπή! Δεν πρέπει αυτές τις λέξεις
άλλη φορά, μικρούλη μου, να πεις.
Είναι ντροπή! Πήγαινε πια να παίξεις
και πρόσεξε να μην τις ξαναπείς!"
"Κοκότα..."
Σαν σκεπτόμουν τη λέξη αυτήν, αλήθεια,
δεν ξέρω γιατί ο νους μου ο παιδικός
έτρεχε μονομιάς στα παραμύθια
στους δράκους και στις στρίγγλες, βιαστικός.
Στους ταξιδιώτες, π'όλο κυνηγούσαν
τ'ανεύρετα της ευτυχίας νησιά,
στις μάγισσες, που κλέβαν και μεθούσαν
βασιλοπούλες, πρίγκιπες, παιδιά...
Μια νύχτα από καιρό, να' τηνε πάλι
Έξω απ' τα κάγκελα τα σκεπασμένα
απ'τις βερβένιες, σκύβει το κεφάλι
και ψιθυρίζει λόγια πικραμένα:
"Χρυσέ μου, πια δε μ'αγαπάς σαν πρώτα;
Γιατί δε μου μιλάς;" - "Δεν πρέπει, λένε,
γιατί ,κυρία, σεις είστε κοκότα!"
Γέλασε δυνατά, μα εγώ να κλαίνε
πριν φύγει, είδα τα μάτια της στα φώτα.
Κατόρθωσες τη σκέψη μου όλη σκλάβα
να την κρατάς΄ και το χαμόγελό σου
των χρόνων μου μηδένισε το διάβα
κι είκοσι χρόνια πριν με φέρνει μπρος σου.
"Κακό κορίτσι", πού 'σαι; Αχ, γυρίζεις
ακόμα και πουλιέσαι όπου να τύχεις;
Σύχασες σ'έναν τάφο; Για σαπίζεις
άρρωστη κάπου και πεινάς και βήχεις;
Από τη μέρα που όλα τα φτιασίδια
επάψαν να σε κάμουν αρεστή,
κι αυτά σε κακοδείχναν τα στολίδια
κι απ' το στερνό χλευάστης εραστή,
Πιστός σ'ακολουθά στην καταφρόνια
μόνο ένας! Κι είναι το παιδί
Που του' δωσες εδώ κι είκοσι χρόνια
ένα κουφέτο κι ένα σου φιλί.
Αν τύχει και τους στίχους μου διαβάσεις,
Που γράφω εδώ για σένανε, σκυφτός,
γύρνα σε με όπως είσαι, μη δειλιάσεις,
στο σκότος μου, έλα γίνου εσύ το φως!
Σ'όλη μου τη ζωή σένα μονάχα
επόθησα κι αγάπησα. Γιατί
ο νους μου να μην τρέχει σ'άλλην τάχα,
όταν διψώ γι'αγάπη και στοργή ;...
Έλα, και δεν πειράζει αν πια δεν είσαι
εκείνη που με φίλησε παιδάκι,
έλα πάλι στο στόμα μου και χύσε
ένα φιλί, - διψώ! Άσ' το φαρμάκι
να πιω των περασμένων σου, ω έλα!
Εγέρασες κι εκρύφτης; Θα σε κάνω
σαν την Καρλόττα ωραία, την Γκρατσιέλλα,
και μ' άνθη απ' τη ζωή μου θα σε ράνω.
Δεν έζησα σαν άλλους στη ζωή μου.
Μ' όνειρα σκέψου ζω, μ' όνειρα μόνο,
που σέρνω νύχτα μέρα όλο μαζί μου
Δρεμένα απ' τη μετάνοια και τον πόνο.
Μάθε, δεν αγαπώ παρά το κρίνο
οπού ποτέ δεν έσκυψα να δρέψω,
και κλαίω και κλαίω για το φρούτο κείνο
που ' δα και δεν τόλμησα να γέψω.
Στα κάγκελα του κήπου μας που απλώνει
κλεισμένος από τότε στη σιωπή,
και των ευκάλυπτων της Λιγκουρίας οι κλώνοι
τον πνίγουν, έλα πάλι ένα πρωί!
Τη χορτασμένη σου ψυχή θα κλείσω
μέσα μου, κουρασμένη, σιωπηλή,
και θε ν' ανθίσει σαν θα σε φιλήσω
η ομορφιά σου πάλι στο φιλί.
Έλα καλή μου. Πίσω στο παιδάκι
συ θα με φέρεις, θα' ναι σαν και πρώτα,
θα με κρατάς σφιχτά από το χεράκι
και θα'σαι Αγαπημένη, όχι κοκότα!
Πίσω θα σ'οδηγήσω στην ακμή σου,
στην ομορφιά, στα νιάτα που' χουν φύγει
κι ως μέσ' στα φυλλοκάρδια της ψυχής σου
θα νιώσεις τα παλιά που' νιωσες ρίγη,
σαν με πρωτόειδες μόνο καθισμένο
να παίζω με την άμμο... Το θυμάσαι;
Στην ίδια στάση χρόνια σε προσμένω,
έλα, σ' επιθυμώ, όπως και να' σαι!
Μετάφραση: Ρίτα Μπούμη - Παπά
Πηγές: Παγκόσμιος ποιητική ανθολογία Ρίτα Μπούμη- Νίκου Παππά, Εκδόσεις Γεωργίου Παπαδημητρίου,1953
& https://elnews.gr
