22 Απριλίου. Διεθνής Ημέρα της Γης. Θα γνωρίσουμε το ποίημα "Η Γη" της ποιήτριας Άννας ντε Νοάιγ,μιας δημιουργού που γεννήθηκε στο Παρίσι από μητέρα Ελληνίδα και πατέρα Ρουμάνο.
Η Γη-ΑΝΝΑ ΝΤΕ ΝΟΑΪΓ
Συ, που εντός σου έχει κλειστεί της οικουμένης ο ύπνος,
γη της βαθιάς απόλαυσης και γη του αναπαμού,
που η σκοτεινή σου και σκληρή καρδιά μοσκοβολάει
από τα κέδρα τα βαθιά κι απ' τις γλυκοριζιές,
συ'σαι η υδρία,όπου οι θεοί της εποχής φυλάνε.
Η φύση στάζει και λυγά από πάνω σου γερτή,
σαν το πυκνό το φύλλωμα, που 'χει η βροχή μουσκέψει
κι αυλάκια ρίχνει τα νερά στο δρόμο τον υγρό.
— Οι μέλισσες των δωρικών αγρών, τα καλοκαίρια,
η ευωδιαστή κι ολόθερμη νεότητα της γης,
τα δάση, που οι αρχαίοι βοσκοί τα ’χουν τραγουδημένα,
οι μέρες κι όλες οι χαρές, — συ 'σαι, άγια σκόνη, εσύ!
Συ ’σαι όλη η δόξα κι όλες οι ανθρώπινες αγάπες!
Της Ιφιγένειας το κορμί, η καρδιά του Βιργιλίου,
κι η χλόη, που τριαντάφυλλα στα χέρια της βαστούσε,
στο χώμα σου έχουν σμίξει την ουσία τους τη Θερμή.
Είσαι ο βωμός ο αγροτικός, όπου, (καθώς ορίζει
του πεπρωμένου η ακλόνητη κι αιώνια προσταγή)
ο άνθρωπος τη γεμάτη του καρδιά θε ν’ αποθέσει,
το πεύκο το ρετσίνι, τα κοχύλια του ο γιαλός.
— Ο εύφορος κάμπος, όπου η ανθρωπότητα κοιμάται,
το λίκνο το βαθύ, όπου αναπαύεται το παν,
ο κήπος, όπου σμίγουνε, στις νύχτες των αιώνων,
τα όντα με το κάρβουνο και το χρυσό της γης.
Όσοι κάτω απ’ τον αίθριο ουρανό έχουν διδάξει
την αγαθή σοφία ή τη γελούμενη ηδονή,
τους τάφους όλοι γνώρισαν και σκόρπισαν εντός τους
μιανής πονετικής αδελφοσύνης την πνοή.
Συ ’σαι όλοι οι πόθοι, συ κι όλοι οι αγώνες των ανθρώπων
Συ το πανέρι με τους φθινοπωρινούς καρπούς,
Συ ’σαι η πλατιά και σίγουρη πατρίδα,συ το πλήθος!...
-Καρδιά,βαριά από νόημα κι από έπαρση κενή,
κι εμείς προς τους αμέτρητους θα οδεύσομε αδελφούς μας,
κι εμπρός μου, μες στα χέρια μου, θα σε κρατώ, καρδιά,
για να φωτίζει η θέρμη σου τριγύρω τα σκοτάδια...
Μετάφραση: Μιχ. Δ. Στασινόπουλος
Πηγή: Νέα παγκόσμια ποιητική ανθολογία Ρίτας Μπούμη-Νίκου Παππά,1976
