Στις 6 του Οκτώβρη του 1892, αποχαιρέτησε τη ζωή στη γη, ο σημαντικός Άγγλος ποιητής Άλφρεντ Τένισον. Γεννημένος σε φτωχή οικογένεια, το έργο του αγαπήθηκε τόσο πολύ στην εποχή του, ώστε πήρε τον τίτλο του λόρδου. Τέτοια τιμή πρώτη φορά δινόταν σε Άγγλο ποιητή εκείνα τα χρόνια. Θα δούμε ένα απόσπασμα από το μακρόπνοο ποίημά του "Ένοχ Άρντεν" σε μετάφραση του Λορέντζου Μαβίλη!
Από τον Ένοχ Άρντεν"- ΑΛΦΡΕΝΤ ΤΕΝΙΣΟΝ
Αράδες βράχων μακριές αφήκαν σπώντας χάσμα,
και μες στο χάσμα αφρός πολύς και κίτρινος είν' άμμος,
παρέκει σκέπες κόκκινες κουλούμι σ'ένα μώλο
στενό, πλιο πέρα μια εκκλησιά λιωμένη,και παραπάνω
δρόμος πλατύς σε πυργωτό τρανό σκαλώνει μύλο
και πίσω ως τα μεσούρανα σταχτύ βουνό ψηλώνει
με Δανικά μνημούρια, και λεφτοκαρυών λογγάρι,
που οι μαζευτάδες συχνοπάν του φθινοπώρου, ανθίζει
πράσινο σ'ένα του βουνού με κούπα όμοιο λαγκάδι.
Χρόνια περάσαν εκατό που στ' ακρογιάλι τούτο
τρία παιδιά τρίων σπιτιών, η Αννίτσα Λη, που ήταν
το κοριτσάκι του χωριού το πλιο χαριτωμένο,
Φίλιππος Ραις, του μυλωνά μονάκριβο αγοράκι,
κι Άρντεν Ενόχ, ναύτη χοντρού παιδί, που ένα χειμώνα
από καραβοτσάκισμα είχε ορφανέψει, επαίζαν
στης άκρης τα χαλάσματα, και που' σαν τα παλιούρια,
σκληρές κουλούρες γούμενες, ψαράδων δίχτυα μαύρα
και σκουριασμένες άγκυρες κι ανασυρμένες βάρκες-
κι απ' άμμο ευκολοδιάλυτο τα κάστρα τους επλάθαν
για να τα ιδούν πως πλημμυρούν' ή το κατάσπρο κύμα
ξετρέχοντας, ξεφεύγοντας καθημερινώς, αφήναν
χνάρια μικρά που ξέπλενε καθημερινώς η άρμη.
Έμπαινε μια στενή σπηλιά μέσα στο βράχο κάτου ΄
και μέσα επαίζαν τα παιδιά νοικοκυριό και σπίτι.
Μια μέρα ο Ενόχ, ο Φίλιππος την άλλη αφέντης ήταν,
μα κάθε μέρα του σπιτιού νοικοκυρά, η Αννίτσα...
Μετάφραση: Λορέντζος Μαβίλης
Πηγές: Παγκόσμιος ποιητική ανθολογία Ρίτας Μπούμη- Νίκου Παππά, Εκδόσεις Γεωργίου Παπαδημητρίου,1953
& https://el.wikipedia.org
