Σαν σήμερα,στις 19 Απριλίου 1824 έφυγε ο ποιητής Λόρδος Μπάιρον. Θα δούμε κάποια αποσπάσματα από το έμμετρο αφήγημα "Παριζίνα".
Από την "Παριζίνα"- ΛΟΡΔΟΣ ΜΠΑΪΡΟΝ
Ι
Η ώρα είν'αυτή που από τους κλώνους βγαίνει
Ο ψιλός τ'αηδονιού κελαηδισμός,
Που σε κάθε του φωνή μουρμουρισμένη
φαίνεται ο πόθος του εραστή γλυκός.
Και τ'αεράκι που τερπνά φυσάει
Και το ρυάκι που σιμά κυλάει
Μουσική χύνουν στα φιλέρημ'αυτιά.
Είναι ψηλά τ'αστέρι ανταμωμένα,
Κάτου στη γην είν'ελαφρά βρεμένα
Όλα τα λουλουδάκια με δροσιά.
Το γαλάζιο το κύμα είναι μαυρύτερο
Και το χρώμα στα φύλλα είναι βαθύτερο
Κ'ένα ξάστερο σκότος στον αιθέρα,
Στη γλυκειά του μαυράδα καθαρό,
Όπ'έρχεται σαν βασιλεύει η μέρα
Την ώρα που φεγγάρι λαμπερό
Του δειλινού το φως σκορπίζει πέρα.
ΙΙ
Αλλ' όχι του νερού για ν'αγροικήσει
Τον καταρράκτ' η Παριζίνα βγαίνει,
Όχι το ουράνιο φως για ν'αντικρίσει
Εις τα μαυράδια της νυκτός προβαίνει.
Κι αν εις το περιβόλι αυτή καθίζει
Δεν είναι για τα ολάνοιχτα λουλούδια,
Αυτιάζεται- όχι γι'αηδονιού τραγούδια-
Αν και τέτοια λαλιά ν'ακούσει ελπίζει.
Και να μες τα πυκνά φύλλα γλιστράει
Ένα ποίημα, η όψη της χλωμιάζει
Και η καρδιά της γοργότερα χτυπάει.
Μέσ' απ' τα φύλλα μια φωνή την κράζει,
Κοκκινίζει, τα στήθη της φουσκώνουν!
Μια στιγμή μόνη ακόμα- κι ανταμώνουν-
Επέρασ' η στιγμή- και πέφτει εμπρός της
Μεμιάς γονατισμένος ο καλός της.
Πηγή: Ανθολογία νέας ελληνικής ποίησης Ρίτας Μπούμη-Νίκου Παππά
