Στις 18 Σεπτεμβρίου 1834, η Αθήνα ονομάζεται πρωτεύουσα της Ελλάδας, με διάταγμα της αντιβασιλείας. Θα γνωρίσουμε ένα ποίημα αγάπης και νοσταλγίας για την Αθήνα ,που έγραψε ο Ιταλός ποιητής και δημοσιογράφος Αρτούρο Γκραφ, ο οποίος γεννήθηκε σ'αυτή την πόλη.
Αθήνα- ΑΡΤΟΥΡΟ ΓΚΡΑΦ
Ι
Σε κάποια της Ανατολής χώρα,μια μέρα
γεννήθηκα. Περίγυρα την αγκαλιάζει
θάλασσα και βουνό μαρμάρινο και πέρα
τα γαλαζόφωτα πλάτη του Αιγαίου κοιτάζει.
Και σαν από τη λάμψη να μεθάει του αιθέρα
ονειρεύεται πως αρχαίος καιρός χαράζει...
Σ'ελαιώνες και ροδόκηπους, σε θείον αιθέρα
το Μεγάλο Ρημάδι της ζει και σπαράζει.
Κ'ήτανε κοσμοδόξαστη στα χρόνια εκείνα
κι ανίκητη σε θάλασσες με άπατα βάθη.
Παιδιά της εκατοίκησαν μακρινούς τόπους.
Μάνα σοφών και ποιητών και ηρώων εστάθη.
Τα έργα της ήταν μάθημα για τους ανθρώπους!
Τη χώρα που γεννήθηκα τη λένε Αθήνα.
ΙΙ
Το γλυκό σπίτι, που άνοιξα τα μάτια
πρώτη φορά στο φως, ήταν χτισμένο
στον ιερό βράχο, προς τα ουράνια πλάτια
τον Παρθενώνα έβλεπα σηκωμένο.
Φραγμένο με μαρμάρινα κομμάτια
ήταν εκεί περβόλι ανθισμένο
και τα βαρίσκιωτα έρμα μονοπάτια
το εστόλιζε κυπαρίσσι θλιμμένο.
Εκεί αρχαίος σαρκοφάγος σκαλισμένος
ήτανε δροσερό νερό γεμάτος
κ'επετούσαν να πιουν τα χελιδόνια.
Στη μυστική γαλήνη μυρωδάτος
ο αέρας έπνεε λιγοθυμισμένος
κι ασάλευτα έμεναν τα δεντροκλώνια.
ΙΙΙ
Γλυκά ξενύχτια σε βαθιά γαλήνη...
κ' οι ώρες τόσο σιγαλές περνούσαν,
ψηλά τ'αστέρια τέτοιο φως σκορπούσαν
που ο Αττικός ουρανός μονάχα χύνει!
Ασπρόμαλλες γριές χαρά κι οδύνη
αναθυμούνταν κ' εμοιρολογούσαν,
μιλούσαν για στοιχειά κ' ετραγουδούσαν
για μάγια με φωνή που τρεμοσβήνει.
Κ'εκεί ο γερο- Δημήτρης, παλικάρι
που είχε στο μελαψό το μέτωπό του
βαθιά πληγή από τούρκικο χατζάρι,
μας έλεγε τι έκαμε στον καιρό του
στο Μεσολόγγι... ώσπου ο Σταυρός μια μέρα
το Μισοφέγγαρο να διώξει πέρα!
Μετάφραση: Μαρίνος Σιγούρος
Πηγές: Παγκόσμια ποιητική ανθολογία, "Ταξίδι στην ποίηση",Ναυτίλος
& https://www.iefimerida.gr
