Σαν σήμερα,στις 7 Οκτωβρίου 1849, ο Αμερικανός λογοτέχνης Έντγκαρ Άλαν Πόε,φεύγει από τη ζωή στα σαράντα του χρόνια. Ο θάνατός παραμένει ένα ανεξερεύνητο μυστήριο. Οι θεωρίες πολλές και αντικρουόμενες. Θ'απολαύσουμε τη θλιβερή του "Άναμπελ Λη"!
Άναμπελ Λη-ΕΝΤΓΚΑΡ ΑΛΑΝ ΠΟΕ
Χρόνια πολλά περάσαν από τότε,
σ' ένα βασίλειο δίπλα στο γιαλό,
που κάποια κόρη ζούσε, τ' όνομά της
'Αναμπελ Λη, θα το 'χετ' ακουστό.
Κι η κόρη αυτή μονάχην είχε σκέψη
να μ' αγαπά και να την αγαπώ.
Ήμαστ' ακόμα δυο μικρά παιδάκια,
σ' ένα βασίλειο δίπλα στο γιαλό:
Μα ήταν τρανή η αγάπη που αγαπιόμαστε-
η 'Αναμπελ Λη κι εγώ, στον ουρανό
τα φτερωμένα Σεραφείμ, που μας ζηλεύανε,
μας κοίταζαν με μάτι φθονερό.
Κ' ήταν γι' αυτό -περάσανε πια χρόνια-
που στο βασίλειο δίπλα στο γιαλό,
κατέβηκε απ' τα νέφη στην ωραία μου
'Αναμπελ Λη, ψυχρό, θανατερό
τ' αγέρι κι οι μεγάλοι πρόγονοί της
την πήραν και μ' αφήσαν μοναχό,
σ' ένα μνημούρι μέσα να την κλείσουνε
στη χώρα τούτη δίπλα στο γιαλό.
Οι αγγέλοι, που δεν είχαν τη δική μας
την ευτυχία, ζηλέψαν και γι' αυτό-
Ναι! Και γι' αυτό (καθώς το ξέρουν όλοι
μες στο βασίλειο δίπλα στο γιαλό),
Τ' αγέρι από τα νέφη κάποια νύχτα
κατέβηκε ψυχρό, θανατερό
και μ' άρπαξε τον ώριο θησαυρό.
Κι από των πιο σοφών και πιο μεγάλων
η αγάπη μας τρανότερη πολύ-
κι ούτ' οι αγγέλοι πάνω στα ουράνια
κι ουτ' οι δαιμόνοι κάτω απ' το βαθύ
Ωκεανό μπορούνε την ψυχή μου
να τη χωρίσουν διόλου απ' την ψυχή
της ωραίας μου 'Αναμπελ Λη.
Γιατί ποτέ δεν βγαίνει το φεγγάρι
χωρίς ονείρατα γλυκά να μου κρατεί
της ωραίας μου 'Αναμπελ Λη.
Και πάντα, όταν προβάλλουνε τ' αστέρια,
νιώθω και πάλι τη ματιά τη λαμπερή
της ωραίας μου 'Αναμπελ Λη.
Κι όλη τη νύχτα δίπλα μου τη νιώθω,
συντρόφισσά μου, αγάπη μου ακριβή
μέσα στον τάφο δίπλα στην ακτή
που του πελάου το κύμα αντιλαλεί.
Μετάφραση:Κώστας Παπαδάκης
Πηγή:Νέα Παγκόσμια Ποιητική Ανθολογία Ρίτας Μπούμη-Ν.Παπά,Εκδόσεις Διόσκουροι,1976
