Θα δούμε έναν μονόλογο που κέρδισε το τέταρτο βραβείο διηγήματος Ενηλίκων «Ανδρέα Καρκαβίτσα» στον 17ο διαγωνισμό που διοργάνωσε το Ιδεόπνοον και ο Πανελλήνιος Πνευματικός Όμιλος. Το έργο λέγεται «Ο μονόλογος μιας κατσαρόλας» και δημιουργός του είναι η Θωμαή Τσιμερίκα!
Ο μονόλογος μιας κατσαρόλας-ΘΩΜΑΗ ΤΣΙΜΕΡΙΚΑ
Χρόνια με είχε η νοικοκυρά στο κάτω ντουλάπι της κουζίνας. Δεν θυμάμαι ποτέ να με χρησιμοποίησε. Ένιωθα τόσο άχρηστη, κλεισμένη στο ντουλάπι, που μύριζε μούχλα από την υγρασία. Με είχε κερδίσει η κόρη της σε μια λαχειοφόρο αγορά. Στην αρχή χάρηκα. Στα νιάτα μου ήμουν γυαλιστερή, καμάρωνα το κορμί μου, κάθε μέρα στη βιτρίνα. Ανοξείδωτη με μεγάλη χωρητικότητα. Ήμουν φτιαγμένη για μεγάλα επίσημα δείπνα. Η κόρη της νοικοκυράς με πήρε σπίτι εκείνο το βράδυ, μέσα στο μεγάλο χαρτοκούτι της συσκευασίας μου. Μέσα μου είχαν γεννηθεί οι οδηγίες χρήσεών μου, αλλά τόσα χρόνια κανένας δεν με άγγιξε. Δεν ένιωσα ένα χάδι. Με έβγαλαν από το χάρτινο κουτί, ευτυχώς δηλαδή, γιατί είχα αρχίσει να έχω δύσπνοια και με βάλανε στο ντουλάπι αυτό. Χρόνια στην ίδια θέση, πιάστηκα. Αγκύλωση θα πάθω και φοβάμαι να μην ξεχάσω και τον ρόλο της κατασκευής μου.
Η κυρά άνοιγε πού και πού το ντουλάπι να πάρει τη φόρμα του κέικ. Έτσι ένιωθα να μπαίνει λίγο φως, όταν με άγγιζε το χέρι της κατά λάθος ένιωθα στοργή και τρυφερότητα. Γιατί τα συναισθήματα αυτά δεν τα έχουν ανάγκη μόνο οι άνθρωποι, αλλά και εμείς οι κατσαρόλες και όλα τα σκεύη της κουζίνας…θέλουμε αγάπη. Με την αγάπη μπορούμε να δημιουργήσουμε νόστιμες πανδαισίες. Το καπάκι μου ήταν γυάλινο σαν καθρέφτης. Κάθε που έβλεπα λίγο ήλιο γυαλιζόμουν και ευχόμουν.
- Ας με επιλέξουν σήμερα…πάντα όμως έμενα με το παράπονο.
Μια μέρα άνοιξε το ντουλάπι διάπλατα. Μας βγάλανε όλα τα μαγειρικά σκεύη. Καθάρισαν το δωμάτιό μας. Εγώ ανάσανα, παραλίγο να λιποθυμήσω από τη χαρά μου. Μας έβαλαν όλα κάτω από τη βρύση. Μας έκαναν μπάνιο. Θα τη θυμάμαι αυτή τη μέρα. Η νοικοκυρά με έβλεπε, λες και με έβλεπε πρώτη φορά.
- Μμμμ, εσένα θα σε κρατήσω έξω, απόψε έχουμε δείπνο, στον Δήμαρχο και θέλω να μαγειρέψω ένα φαγητό σπέσιαλ, είπε και με κοιτούσε συνεχώς.
Σίγουρα θα έκανα το φαγητό σπέσιαλ, σκέφτηκα. Ο κατασκευαστής μου, όταν με αποχαιρετούσε, μου έδωσε ευχή, να μην κολλήσει φαγητό πάνω μου. Άρχισα όμως να φοβάμαι. Σκεφτόμουν να μην καεί «η γούνα μου». Δεν ήθελα να έχω εγκαύματα στο γυαλιστερό κορμάκι μου. Παρακολουθούσα την ηλεκτρική κουζίνα. Μου ήταν άγνωστη η κυρία εντελώς. Θα με ήθελε πάνω στο μάτι της ή θα με έβλεπε στραβά, με τα άλλα τρία; Είχα αγωνία αν θα με συμπαθήσει. Με είδε, έκλεισε τα μάτια και εγώ έβγαλα το καπάκι μου, να σκεπάσω το κατσαρολένιο πρόσωπό μου. Είχα κοκκινίσει από φόβο και αγωνία.
Δίπλα μου βάλανε επισκέπτες…άκουσα την κυρά να τα φωνάζει «λαχανικά». Με άγγιξαν εξωτερικά και ανατρίχιασα. Τι στο καλό θέλουν από μένα; αναρωτήθηκα. Η κυρά με έβαλε στο μάτι, πριν προλάβω να πω κουβέντα, άναψε το μάτι. Στην αρχή δεν ένιωσα τίποτα. Σιγά, σιγά όμως άρχισα να ζεσταίνομαι. Τότε μου έβαλε αρκετό ελαιόλαδο και ανακουφίστηκα με την υφή και το απαλό χάδι του. Έριξε το τριμμένο κρεμμυδάκι και μοσχομύρισε ο χώρος της κουζίνας. Η ηλεκτρική κουζίνα μού έκλεισε το μάτι. Κατάλαβα ότι τα πήγα καλά ως τώρα. Μου βάλανε τα ψιλοκομμένα λαχανικά, νεράκι και ένιωσα δροσιά. Από το γυάλινο καπάκι, φαινόταν η εμφάνισή μου κι εγώ από κει είδα τη νοικοκυρά να χαμογελά κρατώντας την ξύλινη κουτάλα της. Κάθε τόσο ένιωθα να με γαργαλάει με αυτήν όταν την βύθιζε μέσα μου. Σερβιρίστηκε το φαγητό με χαρά. Η κυρά με έπλυνε απαλά με σφουγγάρι να μην με πληγώσει με το σύρμα. Δεν με έβαλε στο πλυντήριο πιάτων να μην με χτυπούν πισώπλατα τα νερά. Την άκουσα να λέει:
- Είμαι ευχαριστημένη μαζί σου. Θα είσαι πάντα έξω να μαγειρεύεις.
Από τότε διακοσμώ το μεγάλο μάτι της κουζίνας και νιώθω απερίγραπτη χαρά όταν τα παιδιά και ο σύζυγός της με ανοίγουν το καπάκι και φωνάζουν:
- Τι καλό μαγείρεψες σήμερα;
Τι πιο όμορφο να μπορείς, να προσφέρεις, ακόμα κι όταν είσαι κατσαρόλα.
