Θα σας παρουσιάσω ένα δικό μου διήγημα που εμπνεύστηκα από μια φωτογραφία γέφυρας. " Ο φόβος που τρίζει"!
Ο φόβος που τρίζει -ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΑΡΑΠΑΝΟΥ
Από μικρό κοριτσάκι φοβόμουνα τις γέφυρες. Ξέρω γιατί.Με είχε στοιχειώσει το δημοτικό τραγούδι του «Γεφυριού της Άρτας». Κάθε φορά που περνούσα από ένα γεφύρι μου ’ρχόταν στο μυαλό πως μια όμορφη γυναίκα είναι θαμμένη στα θεμέλιά του. Αν το γεφύρι φαινόταν γερό, σκεφτόμουν πως αυτό οφείλεται στη θυσία μιας γυναίκας. Αν έτριζε λίγο, πίστευα πως η άτυχη νέα έκλαιγε κι έτρεμε για το κακό που της έκαναν. Περπατάγαμε πάνω στο σώμα της κι είχε θυσιαστεί για όλους εμάς. Και τι σκληρός που αναγκάστηκε να γίνει ο άντρας της. Καθόλου δεν την αγαπούσε; Θυσίασε τη ζωή της για να στεριώσει το γεφύρι;
Λες και πίσω από την ιστορία κάθε γεφυριού βρισκόταν μια αδικοχαμένη ζωή και μια σταυρωμένη αγάπη. Έχανα το χρώμα μου όταν το όχημά μας περνούσε από πάνω τους.
Ώσπου ήρθε μια μέρα που τ’ άλλαξε όλα. Εγώ στα δεκατρία μου σε μια εκδρομή στη μακρινή Κίνα. Ένα παραμυθένιο τοπίο με μια παλιά γέφυρα. Τη γέφυρα «των ερωτευμένων»,όπως την ονόμαζαν.
Χτίστηκε πριν από τρεις αιώνες ανάμεσα σε δυο βουνά ως δώρο ενός πρίγκιπα στην αγαπημένη του. Είναι φτιαγμένη με τα πιο ανθεκτικά υλικά για ν’ αντέχει στην παγωνιά .Τα όρη αυτά ήταν οι μοναδικοί μάρτυρες της κρυφής στην αρχή αγάπης τους. Λένε πως στο κάτω μέρος της γέφυρας είναι χαραγμένη στα κινέζικα η φράση «Οι δρόμοι μας δε θα χωρίσουν ποτέ». Κανένας όμως δεν μπορεί να πάει εκεί. Είναι πολύ επικίνδυνο να πέσει. Χιλιάδες ζευγάρια απ’ όλο τον κόσμο περνούν καθημερινά από κει για να πάρουν ευλογία για την κοινή τους ζωή. Ζωγράφοι και ποιητές έχουν εμπνευστεί από το μαγεμένο γεφύρι. Κι ω του θαύματος! Ακόμη και πουλιά όταν περνούν πάνω απ’ αυτό, ταξιδεύουν δύο δύο.
Μαγεύτηκα κι εγώ απ’ το γεφύρι. Κι αγάπησα περισσότερο τον συμμαθητή μου που εκείνη την εποχή ήταν το αμόρε μου. Λέγαμε πως πρέπει να περάσουμε και μαζί από εκεί. Χωρίσαμε βέβαια έναν χρόνο αργότερα και δε θα μάθω ποτέ τι θα γινόταν , αν κάναμε τη βόλτα που υποσχόταν παντοτινή αγάπη.
Πάντως από την ημέρα που πέρασα από αυτή τη γέφυρα και άκουσα τη χαρούμενη ρομαντική ιστορία της, ένας ήλιος μέθυσε το μέσα μου σκοτάδι. Όχι απλώς δε φοβόμουν πια τα γεφύρια, αλλά κι αισθανόμουν ερωτικά όταν περνούσα πάνω απ’αυτά. Η φωλιά του τρόμου και του θανάτου έγινε η φλόγα της ελπίδας για «αιώνια ένωση».
