Φιλοξενούμενή μου στη στήλη "Στα βαθιά" είναι σήμερα η λογοτέχνιδα Καλλιόπη Ι. Δημητροπούλου. Η προσκεκλημένη μου γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Γρύλλο Ηλείας. Σπούδασε Φιλοσοφία, Παιδαγωγική και Ψυχολογία και Θεολογία. Εργάζεται ως εκπαιδευτικός στη Μέση Εκπαίδευση. Ασχολείται με τη λογοτεχνική κριτική κι αρθρογραφεί συστηματικά σε έντυπες εφημερίδες και σε ηλεκτρονικά περιοδικά. Ποιήματά της έχουν φιλοξενηθεί στον έντυπο και τον ηλεκτρονικό τύπο. Έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές κι ένα δοκίμιο. Η ποίησή της είναι λυρική, προσωποκεντρική, υπαρξιακή. Ο λόγος της είναι περίτεχνος, ζωντανός,συγκινητικός, με παραστατικές εικόνες και πρωτότυπα σχήματα. Θ' απολαύσουμε τέσσερα υπέροχα ποιήματά της από την υπό έκδοση ποιητική της συλλογή «τα παιδιά της σελάνας»!
Ο ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ
Την ώρα που η βροχή
έκανε τα ξόρκια της
σαν ν' άκουσα
να μου χτυπά το τζάμι
εκείνος ο ποιητής, ο Εμπειρίκος
από τα στέκια της Μπραΐλα
και τα καφέ της Place Blanche .
Δεν αντιλήφθηκα αν κρατούσε
τα υπερρεαλιστικά του δοξάρια
ή της ψυχιατρικής του τα χειρόγραφα.
Δεν σας κρύβω, πως ταυτίστηκα για λίγο
με τη χάλκινη φτέρνα
της Μάτσης Χατζηλαζάρου
κι εκέκραξα:
«Ίσως να 'μαστε αθωότεροι κι από ένα καναρίνι,
αγνοί όμως δεν είμαστε».
Κι ύστερα προσκύνησα
σε «Υψικάμινο» κι «Οκτάνα»
και στρατοπέδευσα στον ωκεάνιο
τον «Μέγα Ανατολικό» του.
H ΧΑΡΑΚΤΡΙΑ
Για τη Βάσω Κατράκη
Το σπίτι της φαγωμένο από το αλάτι
κολυμπάει ολόσωμο
μες στη θάλασσα στο Αιτωλικό.
Άκουγε πιο συχνά
τα πράγματα από τους ανθρώπους.
Άκουγε της πέτρας το μαύρο πρόσωπο
με τη θλίψη του ψαμμίτη.
Άκουγε στου ξύλου τη φωνή
το βραχνιασμένο πάθος για το δίκιο.
Κι ύστερα τα έσωζε ν' ανθίζουν
κοινωνικά σπαράγματα
με θρήνους κι ελεγείες.
ΣΤΟΝ Κ. Κ.
Έγειρε στην ψάθινη καρέκλα
έτσι που φωλιάζει
κοτσύφι στη φωλιά του
κι έδωκε παραγγελιά στον καφετζή.
«Δυο φλυτζάνια σκέτα με μελάνη»
του 'πε.
«Το 'να για τ' αγρίμι
που κρύβει μες στο στήθος,
για τα εξόδια κυπαρίσσια
τ' άλλο»
αποφάνθηκαν οι θαμώνες.
Κι ύστερα υπόγραψε
στης ερημίας του το ραβασάκι:
«Κ. Καρυωτάκης
ο ασυμβίβαστος».
ΑΚΡΟΠΟΛΗ
Κι όσο σε θωρούμε
λιόντισσα στο χάραμα
με τους ήλιους σου
πάνω στη βάγια πέτρα σου
θυμόμαστε
΄κείνον τον μεγακλή Σεφέρη
που μας ψιθύριζε:
«Αρώματα από σκίνο
πήραν να ξεκινήσουν
στις παλιές πλαγιές της μνήμης
κόρφοι μέσα στα φύλλα,
χείλια υγρά».
Από την ποιητική συλλογή «τα παιδιά της σελάνας», εκδίδεται εντός των ημερών.
Βιογραφικό σημείωμα
Η Καλλιόπη I. Δημητροπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Γρύλλο Ηλείας. Έχει σπουδάσει Φιλοσοφία, Παιδαγωγική και Ψυχολογία στη Φιλοσοφική Σχολή και Θεολογία, στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ζει στην Αθήνα και εργάζεται ως εκπαιδευτικός στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Γράφει κριτική ποίησης και λογοτεχνίας. Έχει προλογίσει και παρουσιάσει λογοτεχνικά βιβλία. Έχει διατελέσει ως μέλος σε κριτικές επιτροπές αξιολόγησης σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και ποιήματά της έχουν ανθολογηθεί σε Ανθολόγια. Ποιήματά της δημοσιεύονται σε λογοτεχνικά περιοδικά και σε λογοτεχνικούς διαδικτυακούς ιστοτόπους. Αρθρογραφεί στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο.
Εργογραφία: «Της Μούσας Επίκληση», εκδόσεις Βεργίνα, 2017, «HΛΕίασις», (των τριών), εκδόσεις Βεργίνα, 2018, «Της Ηλειόπετρας», εκδόσεις Δρόμων, 2020, «Δοκίμιο, Κριτική αποτίμηση για το λογοτεχνικό έργο της Παναγιώτας Χριστοπούλου-Ζαλώνη, εκδόσεις Βεργίνα, 2020.
