Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" φιλοξενώ την ποιήτρια Αριάδνη Πορφυρίου (λογοτεχνικό ψευδώνυμο της Δρος Χριστίνας - Παναγιώτας Μανωλέα). Η καλεσμένη μου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε ελληνική φιλολογία στην Αθήνα και το Λονδίνο κι είναι Λέκτωρ Ελληνικής Φιλολογίας στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων (ΣΣΕ). Έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές, ενώ ποιήματά της έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογικούς τόμους. Η ποιητική της συλλογή "Ελλάμψεις" τιμήθηκε με το Α΄ Βραβείο Ποιητικής Συλλογής του 2018 από το λογοτεχνικό περιοδικό "ΚΕΦΑΛΟΣ", ενώ έχει βραβευτεί για έργα της σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Είναι Γενική Γραμματέας της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών. Η ποίησή της είναι αφηγηματική, λυρική, στοχαστική. Ο λόγος της είναι πλούσιος, περίτεχνος, χυμώδης, αρμονικός. Εμπνέεται από τη μυθολογία, την ιστορία, τη μεγαλοσύνη της φύσης, τις πανανθρώπινες αξίες. Θα απολαύσουμε τέσσερα εκπληκτικά ποιήματά της!
ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ
Δειλά αγγίχτηκε το ρούχο, όμως κόλλησε
επάνω στο κορμί του φεγγαριού.
Δεν είναι πια αραχνοΰφαντο – πειράζει;
Λυγάνε χρόνια και ρυτίδες
με χρώμα σαν γεμίζει τα κενά.
Μόνους δε μάς άφησαν τ’ αστέρια,
ούτε της Τζοκόντας το μειδίαμα.
Το μωβ των ματιών που έλεγες για μαύρο
τους νίκησε όλους τους κουρσάρους της σιωπής.
Γαλάζια σιγή, δαχτυλίδια καπνού
και ύπνος πιο γλυκός από τ’ αλάτι.
Ανηφόρες πικρές οι ιστορίες της ψυχής,
φυγή στα πέρατα οι χτύποι στο αμόνι.
Οι πορτοκαλί σπίθες που θα τύφλωναν
λαφίνες γίνανε και κρύφτηκαν στο δάσος
της ψυχής σου.
Βουβά δάχτυλα χαράζουν σχέδια
στην άμμο ή το χιόνι
το λίκνισμα του αγέρα τα λυτρώνει.
Ξανά χορεύουν σημαδάκια στο χαρτί
σα λυχναράκια άφεγγης λαλιάς.
Των λέξεων η σήραγγα
στο βογγητό των διάφανων ληστών.
Των εραστών τα χάδια εἰν’ χωμάτινα
και απαλές οι αγκαλιές των ποιητών.
Πανιά φουσκωμένα τα φτερά του αετού.
Τ’ αλφαβητάρι του ουρανού κερδίζεται
στης μνήμης τον δειλό ξεσηκωμό.
ΝΟΕΜΒΡΗΣ 2019
Πού είναι η Ρωμιοσύνη, ποιητή;
Πες μου κι εσύ, σκιά των Εξαρχείων!
Στις στέγες των σπιτιών με τις κεραίες,
που μέσα τους κουτιά ξερνάνε μίσος;
Στους κάμπους που αρνούνται τα παιδιά;
Στα μάτια μας, που ξέχασαν την πείνα
αστράφτοντας σκότος διχόνοιας;
Σα χθες νέοι ακόμη ψελλίζαμε για αγάπη…
Σαν αύριο ο κόσμος μας στενεύει.
Η κορυφογραμμή του Υμηττού δεν θα ’ναι βιολετιά
όσο Άρπυιες και Χάρυβδες ορίζουν
και μάς βρωμίζουν μελανοχίτωνες!
Δεν έμαθα το μίσος, συγχωρέστε με!
Μήτε θα τραγουδήσω για λιβάδια με ανεμώνες
κι αρχαίους ορθόπλωρους ναούς
στ’ ανάμεσο γης και νεφών…
Αν είχα λύρα, έχει σπάσει
στον αργαλειό όσων μάς έκαναν ξεφτίδια.
Πικρό το στόμα, μα η τσουκνίδα τού αξίζει
μέχρι να βρουν λιμάνι οι υβριστές.
Βράδιασε τόσο απότομα, συντρόφοι,
και τα λυχνάρια ποτέ δεν ήταν τόσο αχνά…
Πού πήγε η Ρωμιοσύνη, ποιητή;
ΙΧΩΡ
Όσο ένα όψιμο βέλος λειαίνει την απόσταση
το ’να άκρο καίγεται στον ήχο της βροχής,
πύρινο και τρεμάμενο, με γλύκα τρικυμίας.
Οι λέξεις όρισαν τη φλύαρη σιωπή,
ενώ στ’ αυτιά ηχούσαν τύμπανα πολέμου.
Αγκαλιάζω τις σταγόνες
που θα ’φερναν κοντά την καταιγίδα.
Τις γεύομαι.
Αλλάζουν χρώμα οι χυμοί της οργής;
Τα σχήματα από τις σκιές μού γνέφουν.
Όμορφα που είν’ τα μάτια όταν δεν κλείνουν!
Πικρές μέρες έρχονται χωρίς να λικνίζονται
στους ήχους του τυφλού οργανοπαίκτη.
Λυγά η σκέψη του δειλινού με τα μαβί χαμόγελα
και τα κατακόκκινα γέλια.
Τότε που στους δρόμους δεν θα ρέει
ούτε μέλι, ούτε γάλα,
μόνο ιχώρ…των θνητών όμως…
Τον αχό του έρωτα και της επανάστασης τον ακούνε μόνο λίγοι!
ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΑΧΡΟΝΟΥ ΑΓΩΝΑ
Ευλαβικά κινούμενος σε ματωμένη Ορχήστρα αντήχησε ο Χορός,
δειλή σκιά που απόκαμε Μάηδες να μετρά φωνάζοντας “Ειρήνη”.
Στον δήμιο χαμογέλασε, τ’ όπλο του φόνου με τ’ αγέρι να ξορκίσει.
Tο φως της Νίκαιας ζήλεψε τον πικρό Βαρδάρη της φτωχομάνας
γονατισμένο πλάι στην καπνεργάτρια που δόνησε το Σύμπαν μας.
Τιμή μας τα δάκριά σου να υφαίνουν τις Πρωτομαγιές
μανάδες να ραίνουν οι ποιητές μοσχοβολώντας θρήνο κι αγώνα!
Τα τρυφερά τους χέρια δεν ξαπόστασαν να λευτερώνουν άλικες περιστέρες
απ’ τα χωράφια του Δίστομου μέχρι τις καμινάδες του Κατίν
με βόλια στο μικρό τους στήθος, ίδια παράσημα νίκης.
Πλάι στις μανάδες οι λαφίνες του αγώνα ψέλνουν Θουρίους.
Η Ηλέκτρα της σιωπής και η Ηρώ δεκαεφτά φορές θα σ’ αγναντέψουν
χωρίς ν’ ασθμαίνουν λιβάδια ξεγνοιασιάς, ούτε να γίνουν μάνες.
Στα Πεδία της Κόρης του αέρα με τα μαύρα σπαρτά θα πορευτούν,
αέρινα αγάλματα σιγής στου γλύπτη το χάδι όσο να πάρουν ζωή.
Ολόρθες μείνετε, ακριβές μου… Πολλά θα ψιθυρίσω μ’ ένα ουρλιαχτό…
Ψηλά κρατώντας το δόρυ της Τριτογένειας σιμώσατε τον ήλιο
διάφανη Τρίαινα λες κι ήτανε ή κεραυνός του Νεφεληγερέτη.
Οι υβριστές Τιτάνες δεν ρίχνονται εύκολα στα Τάρταρα, το ξέρω!
Νιώθω μελανοχίτωνες να καίν’ τις θημωνιές του τσιγγάνου
στο ανδαλουσιανό φως, που κρύβει ζοφερά μάτια λύκου
όσο λευκές κουκούλες μαυροφορούν μανάδες της σιωπής.
Σταθείτε δίπλα μου στητές! Ορθόπλωρο το στήθος!
Τα φίδια στα μαλλιά ας ξαποστάσουν όσο περνάτε τα παιδιά σας
μέσα απ’ τις φλόγες να γίνουν τάχα αθάνατα – φαντάσου!
Λες και δεν έφτασε τ’ ατσάλι που βυζάξανε τις νύχτες της σκλαβιάς…
Του κόσμου την ανάπαυλα μερέψτε σαν το ρολόι μεσάνυχτα χτυπά!
Τις ώρες στρέψτε τη φλόγα ν’ αντικρύζουν στις αγορές και τα κελιά!
Γυναίκες του άχρονου αγώνα, στον κόρφο πνίξτε το μίσος των θνητών!
Τα βακχικά σας βήματα το ηράκλειο το δίλημμα το έχουν κιόλας λύσει.
Βιογραφικό σημείωμα
Η Αριάδνη Πορφυρίου (λογοτεχνικό ψευδώνυμο της Δρος Χριστίνας - Παναγιώτας Μανωλέα) γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε ελληνική φιλολογία σε Αθήνα και Λονδίνο. Είναι Λέκτωρ Ελληνικής Φιλολογίας στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων (ΣΣΕ). Έχει εκδώσει σε ηλεκτρονική μορφή (e- book) την ποιητική συλλογή ΚΑΡΦΙ (24 Γράμματα, 2017). Έχει επίσης εκδώσει τη συλλογή Ελλάμψεις (2018 e-book, 24 Γράμματα και 2020, Εκδόσεις Δρόμων) και τη συλλογή Ριζώματα (Εκδόσεις Δρόμων, 2020). Οι Ελλάμψεις έλαβαν Α΄ Βραβείο Ποιητικής Συλλογής του 2018 από το λογοτεχνικό περιοδικό «ΚΕΦΑΛΟΣ». Το 2019 το ποίημά της «Το αίνιγμα της ζωής» πήρε το Α΄ Βραβείο στον ετήσιο διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών (ΠΕΛ). Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε συλλογικούς τόμους. Είναι Γενική Γραμματέας της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών (ΠΕΛ).
