Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" φιλοξενώ τον λογοτέχνη Γιώργο Ν. Μουσταΐρα. Γεννήθηκε και διαμένει στο Άργος. Σπούδασε Κτηνιατρική στη Θεσσαλονίκη. Εργάστηκε ως μουσικός παραγωγός και δημοσιογράφος για τρεις δεκαετίες.Υπήρξε ιδρυτής τοπικού ραδιοφωνικού σταθμού, εβδομαδιαίας εφημερίδας και περιοδικού. Διετέλεσε Πρόεδρος της Ένωσης Επαγγελματιών Δημοσιογράφων Αργολίδας (ΕΕΔΑ). Είναι μέλος του Δ.Σ. της Ένωσης Συγγραφέων & Λογοτεχνών Αργολίδας και μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Είναι συγγραφέας έξι βιβλίων λογοτεχνικών κι έρευνας.Μελετά την ιστορία του ρεμπέτικου τραγουδιού,έχει δώσει συναυλίες κι έχει κυκλοφορήσει ένα CD με τραγούδια του είδους. Ηχογράφησε τραγούδια με δικούς του στίχους. Λογοτεχνικά κείμενα και άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά κι εφημερίδες. Ποιήματα και διηγήματά του έχουν βραβευθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Γράφει ποίηση,τόσο σε έμμετρη παραδοσιακή φόρμα, όσο και σε ελεύθερη γραφή. Ο λόγος του είναι πηγαίος, διαυγής, μεστός, ζωντανός. Η πένα του εξιστορεί το ατομικό βίωμα , καθρεφτίζει τις διαχρονικές υπαρξιακές αγωνίες,συνομιλεί με το όνειρο. Θα γνωρίσουμε πέντε ξεχωριστά ποιήματά του!
Ελεγείον
Τις άλλες, σ’ ένα καπηλειό, στου λιμανιού την άκρη,
είδα έναν γέρο ναυτικό να λιώνει μες στο δάκρυ.
Πλησίασα, διστακτικά, μια που καθόταν μόνος,
μόνος κι εγώ, κι αρώτησα 'πο πούθε ο τόσος πόνος.
Γύρισε και με κοίταξε, βαθιά μέσα στα μάτια,
δεν μίλησε, μα το 'βλεπα, πως ήτανε κομμάτια.
Κομμάτια από τον καημό και όχι από το πιώμα,
έτσ’ είπα να του φέρουνε ένα κατρούτσο ακόμα.
Το δέχτη’, δεν μ’ απόδιωξε, μονάχα με θωρούσε,
κι όταν ρουφούσε το πιοτί, σα να παραμιλούσε.
Δεν έπιανα τα λόγια του, δεν τα 'λεγε σε μένα,
με τρόμαζαν τα μάτια του, δυο κάρβουν’ αναμμένα.
Μιλούσε και εκοίταζε, τη θάλασσα πιο πέρα
κι οι λέξεις φεύγαν σαν πουλιά, σκορπούσαν στον αγέρα:
Τα κύματα της θάλασσας ορίζοντες ανοίγουν
μα όσοι φοβούνται τους καιρούς, ποτέ τους δεν θα φύγουν!
Κι εγώ, τώρα που γέρασα, φοβούμαι να μπαρκάρω,
τα πόδια δεν μ’ ακολουθούν, τι απόφαση να πάρω;
Βλέπω τους άλλους να κινούν, για μακρινά ταξίδια,
κι εγώ ο ξερός σαπίζω εδώ, φουντάρω μες στα ξίδια…
Κλείσαν για με οι ορίζοντες κι απέ τραβάω ίσια,
καρσί στην πόρτα την ψηλή, κάτω απ’ τα κυπαρίσσια.
Λόγο δεν είχα για να πω, δεν έδεν’ η παρέα,
τσούγκρισα το ποτήρι του και το 'στριψα λαθραία.
Ελπίζω, πάντα θα ελπίζω
Kοιτώ μπροστά και προχωρώ,
βλέποντας στον καθρέφτη τις ρυτίδες να βαθαίνουν.
Δεν νιώθω φόβο για το άγνωστο,
μόνο τη μοναξιά φοβάμαι,
καθώς οι γύρω μου αραιώνουν.
Θέλω να γράψω,
θέλω ν’ ακουστούν αυτά που σκέφτομαι,
μα σκέφτομαι πως λιγοστεύουν αυτοί που σκέφτονται.
Και ξέρω πως είναι ακόμα πιο λίγοι αυτοί που ονειρεύονται,
την ώρα που πεισματικά και κόντρα στην πραγματικότητα,
θέλω ακόμα να διεκδικώ το δικαίωμα στο όνειρο.
Κοιτάζω πίσω, κρατώντας τις στιγμές,
τις λιγοστές, που με σημάδεψαν.
Kαι γι’ αυτές, αυτές τις λίγες και μοναδικές κι ανεπανάληπτες,
αισθάνομαι μοναδικός κι ευλογημένος.
Κρατώντας μες στη σκέψη μου
εικόνες και μορφές, που τις αγάπησα, τις πόθησα,
κάποια στιγμή, κάποιες στιγμές, για πάντα κάποιες.
Κι ελπίζω, πάντα θα ελπίζω, όσο ζω και αναπνέω!
Ζωή χωρίς όνειρα, ζωή χαμένη
Από παιδιά μάς μάθαιναν στο χώμα να πατάμε
γερά, και να στεκόμαστε στα πόδια μας στητοί,
τα λόγια να προσέχουμε, τους τύπους να κρατάμε,
για να βαδίσουμε μπροστά, για να 'μαστε σωστοί.
Σε τούτο 'δω το πρότυπο όνειρα δεν χωράνε,
όπως αυτά που κάνουμε με μάτια ανοιχτά,
τα μάτια πρέπει σταθερά το δρόμο να κοιτάνε,
με τα κεφάλια στη γραμμή να προχωρούν σκυφτά.
Και στο κυνήγι του εφικτού, πάει η ζωή μας φεύγει,
τα νιάτα μένουν πίσω μας κι εμείς χωρίς αυτά
στο χάος βολοδέρνουμε, και τ’ αύριο δεν στέργει
να μας χαρίσει δυο στιγμές πραγματική χαρά.
Είναι στ’ αλήθεια ευτυχείς, όσοι από μας μπορούνε
με όνειρα ν’ ανοίγουνε τις στράτες της ζωής,
και περπατούν πάνω σ’ αυτές χωρίς να υποχωρούνε,
κυρίαρχοι κατακτητές της όλης διαδρομής.
Μια κι η ζωή είναι θάλασσα, που πρέπει να διαβούμε,
χωρίς καμιά εγγύηση γι’ αυτό που θα γενεί,
δεν είναι προτιμότερο, τιμόνι να κρατούμε,
παρά να προσευχόμαστε να βγούμε ζωντανοί;
Είναι, το ξέρω, δύσκολο τα πρέπει που μας δένουν,
να δώσουν ρόλο στ’ όνειρο, για νέα διαδρομή,
ζυμώθηκαν μαζί με μας, σκλάβους για να μας σέρνουν,
αυτά που μας φοβίζουνε, τα όχι και τα μη.
Αυτές οι σκέψεις μου εδώ, ξέρω πως ενοχλούνε
όσους μας θέλουν βολικούς, υπήκοους, σεμνούς.
Εγώ, όμως, τις έγραψα για όσους λαχταρούνε
ν’ ανοίξουν δρόμους και να δουν καινούργιους ουρανούς.
Ταξιδευτής της πολυθρόνας
Να φύγω θέλω, μα και να μείνω,
ποτέ δεν ξέρω τι προτιμώ.
Στους δρόμους να 'μαι, μέσα ν’ αράξω,
μη με ρωτάτε, τι να σας πω;
Σαν φύγω χάνομαι, μέσα βαλτώνω,
αυτές οι σκέψεις με τυραννούν.
Παύω να σκέφτομαι, τις αποδιώχνω,
τι να τις κάνω, δεν μ’ ωφελούν.
Το ξανασκέφτηκα, λύση δεν βρίσκω,
δεν χαραμίζω ούτε λεπτό.
Λίγη η ζωή μου, δεν θέλω ρίσκο
κι αποφασίζω να την χαρώ.
Αράζω, χώνομαι στην πολυθρόνα,
μ’ ένα βιβλίο για συντροφιά.
Μένω στο σπίτι με την εικόνα,
μιας περιπέτειας που ξεκινά.
Τον σκύλο μου τον φώναζα Ταρζάν
Νερό κυλήσανε τα χρόνια από τότε
που 'σβησε η ανάσα σου Ταρζάν, αγαπημένε
κι ακόμα δεν μπορώ να το ξεχάσω
το βλέμμα σου εκείνες τις στιγμές,
καθώς εγώ ανήμπορος σε έβλεπα να σβήνεις.
Καρδιακή ανεπάρκεια μου είπαν, τελικά.
Μόλις δεκατριών χρονών, μα ήσουν ήδη γέρος…
Σαν σεργιανώ μες στην αυλή, εκεί που τριγυρνούσες,
άδικα, ξέρω, προσπαθώ ν’ ακούσω τη λαλιά σου,
να υποδεχτείς τους εδικούς, που σίμωναν στο σπίτι,
έχοντας άλλο γαύγισμα, ανάλογα ποιος ήταν.
Συ, παιδική μου συντροφιά, όπου κουτάβι ήρθες,
δώρο του Στάθη, του παππού στον εγγονό τον πρώτο.
Πώς να ξεχάσω τις χαρές, τις τούμπες και τα σκέρτσα,
σαν μ’ αγροικούσες να 'ρχομαι και σίμωνα κοντά σου…
Όταν τα μάτια έκλεισες και έσβησ’ η λαλιά σου,
το ξόδι σου το έκανα ως έπρεπε σε φίλο
και πήγα και σ’ απίθωσα στην άκρη στο χωράφι,
δίπλα στο δρόμο, να γροικάς ποιος ήρθε, ποιος περνάει.
Αν και γνωστοί πια δεν περνούν απ’ τον καιρό που ζούσες,
γιατί ταξίδεψαν κι αυτοί για 'κει που δεν γυρίζουν
και μείναν μόνο θύμησες παλιές κι αγαπημένες
όπως κι εσύ σκυλάκο μου, σύντροφε ακριβέ.
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Γιώργος Ν. Μουσταΐρας γεννήθηκε το 1956. Πατρίδα και τόπος κατοικίας του είναι η Δαλαμανάρα Άργους. Σπούδασε στην Κτηνιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Δούλεψε ως μουσικός παραγωγός και δημοσιογράφος, τοπικά και πανελλαδικά, για 30 χρόνια, ιδρύοντας τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό, εβδομαδιαία εφημερίδα και περιοδικό. Το 2010 εκλέχτηκε στο Δ.Σ. της Ένωσης Ιδιοκτητών Επαρχιακού Τύπου (ΕΙΕΤ). Επίσης, έχει διατελέσει Πρόεδρος της Ένωσης Επαγγελματιών Δημοσιογράφων Αργολίδας (ΕΕΔΑ). Είναι μέλος του Δ.Σ. της Ένωσης Συγγραφέων & Λογοτεχνών Αργολίδας και μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.
Έχει γράψει έξι βιβλία λογοτεχνικά και έρευνας:
-Γιουγκοσλαβία & Μακεδονικό-Έρευνα ντοκουμέντο (1986) (εξαντλημένο),
-Μπουζούκι μου διπλόχορδο - Το μπουζούκι, η ιστορία του και τα μυστικά του (1996)
- Σκάβοντας & γκρεμίζοντας (το πέρασμα του Αβά Φουρμόν από την Ερμιόνη) (2008)
-Ρεμπέτ Ασκέρι & άλλα διηγήματα (2008),
-Παλιές Ιστορίες (που βγάζουν γέλιο) - Συνέβησαν στην Αργολίδα (2019), (2020) Β’ έκδοση.
-Ιστορίες στο περιθώριο της Ιστορίας (2022).
Λογοτεχνικά του κείμενα, καθώς και άρθρα έχουν δημοσιευθεί σε πανελλαδικά περιοδικά και εφημερίδες. Επανειλημμένα έχει βραβευθεί για λογοτεχνικά του έργα (διήγημα – ποίηση). Είναι ερευνητής της ιστορίας του ρεμπέτικου τραγουδιού, έχει δώσει συναυλίες με ρεμπέτικα και έχει ηχογραφήσει τραγούδια σε παραδοσιακή φόρμα με δικούς του στίχους. Επίσης έχει κυκλοφορήσει ένα CD, με ρεμπέτικα τραγούδια,φυσικά.
