Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά",θα σας παρουσιάσω μια νέα ποιήτρια, τη Σόνια Δημητριάδη. Η καλεσμένη μου έχει σπουδάσει Ελληνική Φιλολογία. Τα τελευταία εφτά χρόνια ασχολείται με τη ζωγραφική κι έχει συμμετάσχει σε αρκετές εκθέσεις. Παράλληλα γράφει ποίηση και έργα της έχουν συμπεριληφθεί στην ανθολογία "Συνομιλώντας με την Κατερίνα Γώγου". Η ποίησή της είναι αφηγηματική, αλληγορική, προσωποκεντρική. Ο λόγος της είναι περίτεχνος, πλούσιος, μ' εμπνευσμένα σχήματα και χτυπητές εικόνες. Την απασχολεί ο έρωτας, οι σχέσεις, η συνομιλία με τις βαθύτερες επιθυμίες. Συχνά εμπνέεται από την αρχαιοελληνική μυθολογία. Βρίσκω τη γραφή της πολύ ώριμη και κατασταλαγμένη.Είναι εντυπωσιακό που βρίσκεται στα πρώτα της βήματα. Έχουμε να περιμένουμε πολλά ακόμη στο μέλλον. Θα τη γνωρίσουμε μέσα από πέντε εκπληκτικά ποιήματά της!
Η περικνημίδα του Αχιλλέως
Και εκείνος
πενιχρώς
πνέει τα λοίσθια
κάτω από τα κάτοπτρα
της σιωπής.
Μαγκωμένες φιλοδοξίες
τρέχουν ασυνάρτητες
στο δρόμο της αποκάλυψης.
Ολοκαύτωμα ονείρατος
μυρίζει σκονισμένη πυρίτιδα.
Προσποιείται ο χρόνος
στον μαγικό αυλό
της επανάληψης.
Σείεται η περικνημίδα
του Αχιλλέως,
μένοντας αβάπτιστη
η πτέρνα
στην σπουδή της θέωσης.
Προσομοίωση
της ημίθεης ταυτότητας
στον ολοφυρόμενο χορό
της εκλεκτής φυγής
άγει την συγχορδία
του δορυφόρου
στο άκουσμα
της αργυρής φαρέτρας.
Το καύμα της ενοχής
Μελίρρυτον το βλέμμα σου
η γλώσσα παλλόμενη
στη βρεγμένη δόξα
βαθυστόχαστε εραστή
του συγκειμένου εαυτού σου.
Προκαλώ το καύμα της ενοχής
που από καιρό χτυπά
κύμβαλον αλαλάζον.
Δίνω αιτία, στην αδρανοποιημένη
διαστολή της κόρης
προκαλώντας
το τριχωτό του δέρματός σου,
να ανασηκωθεί
απ’ την αγέρωχη πρώτη γνωριμία
του λανθάνοντος πόθου
τής ανεστραμμένης, επικείμενης
νεότητάς σου!
Τολμώ
Πονεμένη δύναμη
κρατάς στο βλέμμα σου.
Στα δυο σου χέρια
τον Κέρβερο της αγάπης.
Να σε μυρίσω θέλω
στο τελείωμά σου.
Τολμώ,
να αναστήσω τις αισθήσεις σου
με την δαπάνη
τής λυγερής μου ψυχής.
Αμφίσημη εμορφιά
Προσκυνώ,
ο άγημα της αγάπης,
υποδουλώνοντας
τα φωτεινά
και παγωμένα λουλούδια
της εξώσφαιράς σου.
Απονέμω,
στο στέμμα της
αμφίσημης εμορφιάς,
δίνοντας σχήμα
στο ιδανικό άσχημο.
Πολιορκώ
τους αβυσσαλέους αναστεναγμούς
του άσβεστου παρελθόντος,
αφήνοντας την τωρινή γεύση
των ματωμένων ανθών
να εισχωρήσει
στην πυκνή βλάστηση
του σώματός σου.
Προσμένω την αμαρτία
για να διδαχθώ
την ανοχή
στο εναργές πάθος
ενός αιχμηρού έρωτα
που τεμαχίζει αδιαλείπτως
την θνητή μου ύπαρξη,
συντελώντας στην θεϊκή μου
υπόσταση.
Λήθη του ανίδεου πόνου
Αιώνια ερωμένοι
ζωή διάγουμε ζηλευτή
σκύβοντας το κεφάλι
στο θέλημα του σύμπαντος.
Αφορίζουμε
την δυσοσμία της ξενικής παρουσίας.
Ευωδιαστό κήπο
χτίζουμε,
συνεπαρμένοι
από τα χρυσά μαλλιά
του δικού μας παραδείσου.
Λήθη του ανίδεου πόνου προκάμω.
Η αλήθεια της μεταξωτής
στοργής με αγκαλιάζει
όταν αγγίζω
τα χάλκινα πέταλα στο υγρό σου παρόν.
Σημεία στίξης καταργώ
σε αυτόν τον αέναο
ίλιγγο της συνεχούς
δίψας για τα παλίρροια
Βιογραφικό σημείωμα
Η Κυπαρισένια Δημητριάδη γεννήθηκε στο Μαρούσι Αττικής. Ζει στην Αθήνα. Το 2007 εισήχθη στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών,στη σχολή της Ελληνικής Φιλολογίας (κατεύθυνση Μεσαιωνική και Νεοελληνική),από όπου και αποφοίτησε το 2012. Το 2013 άρχισε να ασχολείται με την ζωγραφική.Έχει λάβει μέρος σε εκθέσεις ζωγραφικής, όπως στην πινακοθήκη Γρηγοριάδη στο Νέο Ηράκλειο και στην Megart Gallery στον Άγιο Ιωάννη. Παράλληλα ασχολείται με την ποίηση και γράφει συστηματικά από το καλοκαίρι του 2018. Έχει συμμετάσχει στην ποιητική ανθολογία "Συνομιλώντας με την Κατερίνα Γώγου" εκδόσεις Όστρια.
