Σήμερα έχω προσκαλέσει στη στήλη "Στα βαθιά" την ποιήτρια Αγγέλα Χρονοπούλου από τη Θεσσαλονίκη. Η καλεσμένη μου έχει σπουδάσει στο Αμερικανικό Κολλέγιο Διοίκηση Επιχειρήσεων, με ειδίκευση στα Πληροφοριακά Συστήματα. Έχει εκδώσει μια ποιητική συλλογή που τιτλοφορείται "Νυγμοί Ψυχής", ενώ ποιήματά της έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες. Έργα της έχουν διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς κι έχουν φιλοξενηθεί στον ηλεκτρονικό τύπο. Η ποίησή της είναι αφηγηματική, εξομολογητική, υπαρξιακή. Ο λόγος της είναι πλούσιος, περίτεχνος, παραστατικός, καίριος. Εμπνέεται από τα προσωπικά οράματα, τις διαψεύσεις, τη σχέση με τον χρόνο που φεύγει, τη νοσταλγία για τα περασμένα. Η πένα της βυθομετρεί τον εσωτερικό κόσμο, απελευθερώνει συναισθήματα, κάνει απολογισμό, συμπεραίνει, φιλοσοφεί. Θα ταξιδέψουμε με οκτώ διαλεχτά ποιήματά της!
Ύπουλα…
Αθόρυβα
Ήσυχα
Κι αόρατα τη μέρα
Κρύβονται και περιμένουν...
Πίσω από του μυαλού τους φράχτες
Κάτω απ' τα καθημερινά πολυφορεμένα χαμόγελα
Μέσα στις ξεκρέμαστες λέξεις
Στις κενές υποσχέσεις
Τρυπώνουν
Ίσα για να ξεχαστείς
Για να ελπίσεις
Και έπειτα να κλάψεις
Πιο πολύ
Και κάθε που νυχτώνει
Στριφογυρνούν
Παίζουν
Και κοροϊδεύουν
Σαν κείνα τα παιδιά τα σκανταλιάρικα
Που βγάζουν με θράσος τη γλώσσα
Κι όσο συ με τρόμο κοιτάς
Τόσο και γελούν ασταμάτητα
Αφού θα έπρεπε να ξέρεις πια...
Δεν ξεχνούν
Δε συγχωρούν
Ούτε και σε λυπούνται
Τα λάθη...
Αγγέλα *
16 Νοέμβρη 2015
Απόφαση…
Και προχωρά μονάχος του...
Με το όνειρο μαχαίρι στο θηκάρι του
Με τις στάλες ιδρώτα στο μέτωπο καθρέφτες της ψυχής του
Στα φρύδια τα σμιχτά μια θύελλα
Μια τρικυμία στα μάτια του
Με τα βλέμμα να τρέχει μπρος, με μεγάλες δρασκελιές
να φτάνει στο Αύριο...
Στο χέρι σφιχτά κρατά φυλαχτό,
ένα ματσάκι λόγια, τα τελευταία.
Μυρίζουν βασιλικό και βρεμμένο χώμα...
Η ανάσα κοφτή,
ζεσταίνει τα αγέννητα ακόμη όνειρα...
Το βήμα σίγουρο πατά στο μέλλον
Πίσω δεν έχει πια
Σελίδες σκισμένες παλιού βιβλίου
που σκόρπισαν στης θύελλας τη μάνητα
Το μπρος
Αυτό είναι ο ορίζοντάς του
Η ανατολή κι η δύση του
Κι οι Άνεμοι απαλά να σπρώχνουν, να βοηθούν το βήμα του
Οι ίσκιοι πίσω του, σύντροφοι στο δρόμο
Νιώθει στον ώμο φιλικό το χάδι τους
Έτσι θα γίνει!
Αρκεί τούτη την απόφαση να πάρει
Αυτή 'ναι όλα
Και το μπρος και το πάντα
Τίναξε τη σκόνη από πάνω του
-πόση σκόνη, αλήθεια...
Τέντωσε το κορμί...
Και κίνησε...
Σαλονικιά
Παράταιρη…
Ανάγκη να έλειπες τρανή μουριά!
Η παρουσία σου μια υπενθύμιση
κείνων που χάθηκαν στου χθες τη βουή
κείνων που μέσα μας με κόπο ζουν
Στον ίσκιο σου αχνές φιγούρες ξαποσταίνουν
Στους κλώνους σου η κούνια η ξύλινη κρέμεται
Και τα παιδιά γελούν ανέμελα
Κόβουν τα φύλλα σου
Μικροί εμείς
Εσύ απαράλλαχτη
Γερή κι αφράτη
Στολίδι της παλιάς αυλής
Παρελθόντος απομεινάρι
Παράταιρη στο τώρα
Επίμονα θυμίζεις
Βουβά ενοχλείς
Ας έλειπες τρανή μουριά
Όλα ας ξεριζώσουμε τα πριν
Όπως τα μέσα μας ξεριζώσαμε …
Τίποτα παιδιάστικο μη μείνει
Θέση δεν έχεις πια
Ας έλειπες τρανή μουριά!
Συμμετοχή στην Ποιητική Ανθολογία ΓΙΟΡΤΗ ΠΟΙΗΤΩΝ
Ήττα...
Κουβάρι σκέψεις
Ζαλίζουν...
Όνειρα σωρός,
Ελπίδες φτηνές,
ανάσες κοφτές
Πονούν...
Θολές φιγούρες σε παράξενα σχήματα,
Μακρινές οι μουσικές,
Νερένια συναισθήματα
Αθόρυβα γλιστρούν...
Μισές οι συμφωνίες με τον ουρανό
Και δε χάρισε το ουράνιο τόξο του...
Ζωή ολόκληρη πίσω από τζάμι
θολό,
βρόμικο...
Παραίτηση;
Σκοτεινιά μέσα κι έξω
Κι αφήνεσαι
Σαν μέσα σε βάρκα παλιά
χωρίς προορισμό σε παίρνει το κύμα…
Ίσως αυτό αποφασίσει
ό,τι εσύ δεν μπόρεσες...
Άδειο το μυαλό
Το 'σκασαν τα θέλω
Τα μπορώ κάπου ξεχάστηκαν
Κλειστά μάτια
Κίνητρο, νόημα, επιμονή, υπομονή…
Λόγια κούφια
Παντού και τίποτα
Πώς έγινε και νίκησε το κενό…
Σε νίκησαν
Οι άλλοι ή ο εαυτός σου;
Συμμετοχή στο λεύκωμα ποίησης Κέφαλος 2020
Εκ των προτέρων …
Από του ονείρου την αντάρα
Τρομαγμένος πισωπάτησες
Σε πεδίο μάχης
Πριν τη μάχη ηττήθηκες
Κι όμως,
συνεχίστηκε πιο θανατερή
Εκείνο το πρωί
που πονούσε ο ήλιος ...
Κραταιός
Ακμαίος
Θύμιζε
όσα εσύ δεν μπόρεσες να είσαι
Δεν τόλμησες να γίνεις ...
Τρυπούσε βαθιά το νου
Τις σκέψεις σου κουρέλιαζε
η τόση λάμψη του
Κι η φύση
Μέσα στην τόση της τελειότητα
Τα αδιέξοδά σου τόνιζε ...
Πόσο παράταιρος στέκεσαι εσύ
σε τόση σοφία μπροστά
Ναι,
γλυκό το πρωινό
Τότε που ένιωσες για τα καλά
πως μόνος,
Πάντα μόνος ήσουν
Απέραντα μόνος
Συλλέκτης στιγμών ναυαγισμένων …
Λύγισες, αγαπημένε μου,
Μα μόνο πρόσκαιρα!
Θέλω να πιστεύω ...
Μόνο πρόσκαιρα ...
Δρόμοι…
Πού ξεχαστήκαμε;
Ξεγελά ο χρόνος...
Άπιαστος και ξέμακρος
έμοιαζε ο ορίζοντας
Για πότε φτάσαμε
Και περάσαμε...
Κοίτα στον παλιό καθρέφτη...
Οι χαρακιές στο πρόσωπό μας
είναι οι δρόμοι που τραβήξαμε!
Αγαπάμε αυτές τις χαρακιές
Τις ζήσαμε
Τις περπατήσαμε
Κάθε φορά που τις ακουμπάμε
μπροστά μας ξεπηδά το χθες
Παράξενα κοντινό
Κι απόμακρο…
Και λέω αν πίσω γυρίζαμε
Εμείς, όχι ο χρόνος,
-εμείς είμαστε που βιαστικοί περνούμε
κι εκείνος μένει να μας γελά-
Αν, λέω, γυρίζαμε
Στις ίδιες τούτες χαρακιές
Θα βαδίζαμε ξανά...
Πίσω τίποτα μην πάρεις!
Όλα εμείς είμαστε...
Μη νοιάζεσαι!
Είναι κι άλλα μπρος μας που περιμένουν...
Τόσα που ο νους σου δε βάζει...
Εμείς τους δρόμους μας ανοίγουμε
Κάθε ώρα!
Όσο συ δεν παύεις να το θες
τέλος δεν θα 'ναι...
Αυτόχειρας...
Για πόσο ακόμη θα ισορροπείς
με το κενό της ζωής σου να χάσκει;
Βαρίδια στις τρύπιες τσέπες σου
τα ξεφτισμένα όνειρα
Πληγιασμένα τα πόδια
από τις πορείες
στα γκρεμισμένα κάστρα της νιότης,
εκεί που επίμονα επέστρεφες...
Σπασμένα γυαλιά τα λόγια
που μάταια πασχίζεις
να τα ταιριάξεις...
Και ρωγμές παντού...
Τόσες δα,
καρτερούν, λες,
ένα σου παραπάτημα ...
Μια έπαρση σε έσωζε κάποτε
Δεν αρκεί
Τίποτα δεν αρκεί!
Οι αντιφάσεις σκότωσαν την ελπίδα
Ή εσύ, άσκεφτα,
την έπνιξες στην κούνια;
Άκαιρα τα κλάματά σου στα συντρίμμια
Κάλπικα...
Γέμισε ο ορίζοντάς σου
σφαλιστές πόρτες
Πίσω γυρνά άπρακτο κάθε βλέμμα...
Αφανίστηκε κάθε στεριά.
Κι αυτό δικό σου έργο !
Δεν είναι πια να αλλάξει...
Βλέπεις;
Ξεψύχησε κι ο χρόνος...
Τώρα ξέρεις!..
Πεπρωμένου επίλογος …
Εξ αρχής μ' ένα σκοπό δημιουργήθηκα :
Να Κυνηγώ Το Σύννεφο.
Ο προορισμός μου στη ζωή, αυτός.
Και το έκανα.
Πιστά την αποστολή εκτέλεσα.
"Γιατί" ανάμεσα σε μένα
και στο σκοπό μου δε χώρεσαν.
Ποιοι μου τον όρισαν δε ρώτησα...
Έτσι οφείλουν οι στρατιώτες.
Υπακοή αναντίρρητη.
Χείμαρροι τα χρόνια
Σε μια ανάσα έφευγαν αδέσποτα ...
Χάντρες σπασμένου κομπολογιού ...
Άπιαστο το πορφυρό το σύννεφο.
Έμοιαζε με τον ορίζοντα ...
Άργησα πολύ...
Μα κατάλαβα
Σύννεφο ποτέ δεν υπήρξε
Ουτοπία τα πεπρωμένα
Και δεν με νοιάζει για τον Καιρό
που άδικα σπατάλησα
Δεν διαμαρτύρομαι για τα πληγωμένα μέλη
Ούτε για την ψυχή
που κουρελιάστηκε από τη μακρά πορεία
Μόνο να, μια απάντηση να μου δινόταν ...
Ποιος έφταιξε ;
Ευθύνες πού να ζητήσω ;...
Και τώρα που σκόρπισα τη ζωή
Πώς να τη συνάξω ;
Τι είμαι χωρίς εκείνο το σκοπό
Που μου είχε δοθεί;
Βιογραφικό σημείωμα
Γεννήθηκα και μεγάλωσα ως τα 17 μου στη Θεσσαλονίκη. Στη συνέχεια, στην Αθήνα σπούδασα στο Αμερικανικό Κολλέγιο - Deree College - Bussiness Administration με ειδίκευση Computer Information Systems. Δεν με κέρδισε όμως αυτός ο τομέας - Ίσως πολύ πεζός για τα δικά μου μέτρα... Έκανα οικογένεια κι έχω δύο παιδιά, ενήλικα πια. Έπειτα από μια περιπλάνηση σε κάποιες πόλεις για χρόνια, γύρισα και κατοικώ μόνιμα στην αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη...Η ποίηση υπήρχε ανέκαθεν στη ζωή μου ως κομμάτι μου, ίσως επειδή ήμουν πάντα μοναχικό και εσωστρεφές άτομο. Είναι για μένα η κατάθεση της ψυχής μου, η εξωτερίκευση όσων νιώθω, ο τρόπος που βλέπω τον κόσμο και εμένα ... Είναι ο δικός μου τρόπος μου να μιλώ! Ποιήματά μου έχουν διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, έχουν δημοσιευθεί σε ιστοσελίδες ποίησης και σε δυο έντυπες Ανθολογίες Ποίησης.
Βρείτε την ποιητική συλλογή της Αγγέλας Χρονοπούλου στον σύνδεσμο: https://rbooks.gr
