Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει την ποιήτρια Μαρουκλιώ Ζαννίκου από τη Χίο. Η καλεσμένη μου σπούδασε Ψυχολογία κι εργάζεται επάνω στο αντικείμενό της. Είναι μέλος της ποιητικής ομάδας "Σείστρο", που εκδίδει το ομώνυμο περιοδικό. Η ποίησή της είναι ανατρεπτική, τολμηρή, με έντονη προσωπικότητα. Ο λόγος της ρέει φυσικά, αβίαστα, μέσα από έναν καταιγισμό ζωηρών εικόνων κι ευφάνταστων αλληγοριών. Την απασχολούν οι σχέσεις, η σκιαγράφηση των βαθύτερων επιθυμιών, το καθρέφτισμα των συναισθημάτων. Θα δούμε εφτά ξεχωριστά ποιήματά της!
Μαργαριτάρι
Έριξα τόση δουλεία να παγιδέψω το μικρόβιό μου, να το μονώσω, να ξεψυχήσει και να αφήσει το κουφάρι του σε σμιλεμένο τύμβο.
Όσοι είδαν το έργο μου το ονόμασαν μαργαριτάρι και το επιθύμησαν.
Και εγώ χαιρόμουν πού 'ταν τόσο όμορφο και το είχα φτιάξει εγώ.
Ήξερα πως, αν το πάρουν από μέσα μου, θα με σκοτώσουν.
Πως τό ’φτιαξα για να μη σκοτωθώ.
Και, φτιάχνοντάς το, πως ανακάτευα το σώμα μου κάθε στιγμή.
Το Πηγάδι Μέσα
...Έχει κανείς μια σκάλα να ανεβώ;...
...Πέφτω στο πηγάδι.
Μια φωσφορίζουσα οθόνη με ρουφάει σαν μεγάλη, πολύχρωμη νεροτσουλήθρα. Εφορμώ, με τα χέρια τραβώ το καντράν, λίγο ανόρεκτα, λίγο εμμονικά, περνώ το κεφάλι, βουτώ…Τα ρούχα μου φουσκώνουν σαν μπέρτα, πετώ σαν ήρωας με τη γροθιά τεντωμένη να στοχεύει τον πάτο...Μα δεν πετώ, πέφτω...
...Τότε στριφογυρνώ σαν δακτυλίδι αργά, νωχελικά, κοιτώ τον τοίχο, θέλω να βγω... Και τώρα πού και πού πιάνομαι από καμιά πέτρα που εξέχει και μου δίνει λίγη πίστη για την άνοδο και την δροσερή εισπνοή στο λιβάδι…Εδώ αναπνέω ζέστη και υγρασία -τα κρεμασμένα πόδια μου το νιώθουν περισσότερο- και οσμίζομαι στο τέρμα νερό απύθμενο και παλαιά κήτη και σκουληκάκια του νερού...Η πέτρα μου δίνει το χέρι της, αλλά γλιστράει και κουράζομαι...Γαντζώνομαι, τα δάκτυλα λυγούν, ταλαντεύεται το σώμα, γρατζουνίζονται τα γόνατα, αλλά...
...Ξαναπέφτω, με τα χέρια ανοικτά να θυμούνται, με τα μάτια να βλέπουν τον κύκλο που μικραίνει…Μαζεύω το σώμα μη φάω το κεφάλι στον τοίχο, δε θέλω να κτυπήσω -ήδη όλο αυτό που ζω και θα ζήσω κτυπά, ζω σε όνειρο, γιατί αλλιώς θα σαλέψω-...
...Πριν φτάσω στο νερό και βραχώ και καταπιώ κουνούπια και αισθανθώ στα πόδια κάτι να με αγγίζει, πριν κουραστώ να επιπλέω και απελπιστώ, αφού φωνάξω και προσπαθήσω να σκαρφαλώσω όσο μπορώ, αφού σκεφτώ καθαρά και κλάψω και θυμώσω...ελπίζω, Μιχάλη, να ρίξεις ανεμόσκαλα να πιαστώ και, σαν γατί στον κουβά μουλιασμένο, κουρασμένο και γερό, να δω το φως και τα μάτια σου που θα μου δίνουν το χέρι να βγω...
Ο Θανάσης και η Ζωή
Περπατάνε χέρι-χέρι αιώνες.
Αυτή λυγερή, χαριτωμένη, όλο κοιλάδες και μακριά μαλλιά.
Εκείνος με χέρια κουπιά, με δέρμα ηλιοκαμένο, με μάτια κίτρινα.
Όταν απλώνει τις χερούκλες του στα ωμάκια της, εκείνη για λίγο ασφυκτιά, μα κοκκινίζει με έξαψη.
Είναι όλο παιχνίδια.
Πολύ συχνά φιλιούνται.
Και κάθε φιλί είναι μια ψυχή που φεύγει απ’ τη Ζωή και θάβεται στο στέρνο του Θανάση.
Και ο Θανάσης κρυφογελά για την ανάσα πού’ κλεψε, συγκινείται.
Μα η Ζωή δε νοιάζεται για όσα φιλιά κι αν δίνει, έχει γεννηθεί γι’ αυτόν. Κοιτά μπροστά και περπατά.
Εξάρτηση (σαν πανοπλία)
Ο καθένας με τα ναρκωτικά του. Άλλος το φαγητό, άλλος τα νύχια του, άλλος τον γκόμενό του. Για να έχεις μια μαμά να σε αγκαλιάζει, μια πιπίλα να ηρεμείς, ένα στήθος να βυζαίνεις.
Ένα μωρό αποστεωμένο, παγωμένο, με αναφιλητά, που ονειρεύεται κουβερτούλες, γάλα εβαπορέ και δάκτυλα πιπιλημένα. Που θέλει την δόση του, μιας και δεν είχε μάνα να του δώσει.
Και βρίσκει τη μανούλα του μες την αυτοκαταστροφή του, μιας και ποτέ δεν ένιωσε να ζει, μα διαισθάνθηκε τον μέλλοντα θάνατό του. Και δε μπορεί μονάχο του, μιας και μονάχο του ψαχούλεψε κάθε παρηγοριά του σε στερημένα πρόσωπα, και δε συνήθισε ακόμα τόσα μονόδρομα στερητικά.
Ασυν-πτωματική Σχέση
Πέσαμε στο ερωτικό πηγάδι, χώρια.
Είχα βουτήξει να πιω, είχα γίνει μούσκεμα ως το κόκκαλο και επιτέλους είχα ανέβει κουρασμένα ως τα χείλια του έτοιμη να βγω, όταν τον είδα να πέφτει και να σκάει, με γδούπο και πιτσιλιές, στο νερό.
Στεναχωρήθηκα, η μοναξιά είναι κολλητική εκεί κάτω, μούχλα.
Κρυφογλυκάθηκα κιόλας μιας εκδίκησης επίγειας, όπου το πηγάδι φταίει μόνο και μόνο γιατί υπόσχεται ξεδίψασμα και ζωή.
Δυστυχώς, η πτώση, αν δεν είναι σύν-πτωση, έχει ανθρώπινα συν-πτώματα σίγουρα.
Πλασματική Μεμβράνη
Πάντα υπάρχει ένα φιλμ αδιάβροχο ανάμεσά μας.
Μια μεμβράνη που πάω να διαπεράσω και ξαναβγαίνω απ' έξω.
Εγώ δεν μπορώ την έγχυση στο ζουμί σου; Eσύ δε μ’ αφήνεις; Mε ξερνάς? Δεν ξέρω.
Τον μόνο που μπορώ να στήσω απέναντί μου και να παρατηρήσω, να ρωτήσω, είναι τον εαυτό μου.
…Εγώ δεν μπορώ να αφεθώ,
να περικυκλώσω το σώμα σου σαν φυτό,
να διασκορπιστώ στον περιβάλλοντα χώρο σαν άρωμα,
να χορέψω κυκλικά στο σπίτι σου,
να απολαύσω τη στιγμή μαζί σου,
να χύσω τα χαμόγελά μου σε όλο σου το πρόσωπο.
Η Συνάντηση
Εγώ, από την έρημο Γκόμπι, και εσύ, από τον Ειρηνικό Ωκεανό, ξεκινήσαμε μια μοναχική διαδρομή, 2.500 χιλιόμετρα, με τα πόδια, με σκοπό να συναντηθούμε στη μέση του τείχους και να ζήσουμε μαζί.
Τελικά, όταν συναντηθήκαμε, αποφασίσαμε να χωρίσουμε.
Ίσως γιατί ο χωρισμός είναι η μοναδική φορά που συναντάς πραγματικά τον άλλον.
*βασισμένο στην ιστορία της performance του 1988 της Marina Abramovich και του Ulay στο Σινικό Τείχος.
Βιογραφικό σημείωμα
Γεννήθηκα στη Χίο. Σπούδασα ψυχολογία και εργάζομαι πάνω σ’ αυτήν την επιστήμη, έχοντας γνωρίσει ανθρώπους, κουλτούρες και ιστορίες μοναδικές. Παράλληλα με ενδιαφέρουν κι άλλα αντικείμενα, όπως η υποκριτική, το γράψιμο, το βιβλίο, ο κινηματογράφος, η ζωγραφική, η μαγειρική, τα ζώα. Με την ποιητική ομάδα «Σείστρο» στην Χίο συμμετέχουμε σ’ ένα ταξίδι με ωραία λιμάνια.
