Ο Νικηφόρος Βυζαντινός, κατά κόσμον Πάνος Χατζηγεωργιάδης, είναι μουσικοσυνθέτης, λογοτέχνης και δημοσιογράφος. Έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές κι έχει στα σκαριά μια τέταρτη. Την ποιητική του πλευρά θ'ανιχνεύσουμε σήμερα μέσα από εννέα ποιήματά του!
Σε μίαν νεκρή
Κι όμως αυτή σου η απουσία
από την θλίψη καλυμμένη
εδήλωνε μιαν παρουσία
από καιρό πια ξεχασμένη
Και η σιωπή σου ως σκοτάδι
πέφτει βαριά μες την ψυχή
με κυνηγάει κάθε βράδι
ώσπου να έρθει η χαραυγή
Φεύγεις και συ, μ΄εγκαταλείπεις
σε μέρη πας αλαργινά
με την ελπίδα πως μου λείπεις
πως θα πονώ παντοτινά
Πως μου ζητάς να σε αφήσω
να ζήσω με τους ζωντανούς
άλλην νεκρή θε, να υμνήσω
γώ πιο νεκρός κι απ’ τους νεκρούς !
Από την ποιητική συλλογή ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ, εκδ. ΠΕΛΑΣΓΟΣ, 2015
Όσοι
Όσοι ανέπνευσαν καθάρια
όσοι σταθήκαν παλλικάρια
τον κόσμο αυτό περιφρονήσαν
όσοι ποτέ δεν τους νικήσαν
Όσοι τον θάνατο αντικρύσαν
μανάδες και παιδιά αφήσαν
να παν να βρουν την λευτεριά
μ΄αβέβαιη τόση σιγουριά
Όσοι μιλήσαν του αγέρα
και τους εχθρούς έκαναν πέρα
όσοι βραχήκαν στην βροχή
κι όσοι απέθαναν φτωχοί
Όσοι τον κόσμο αυτό γευτήκαν
και στις χαρές του ξεχαστήκαν
όσοι αγάπησαν βαθιά
όσοι παρέμειναν παιδιά
Χρόνο και τόπο όσοι αψηφήσαν
και τους ανθρώπους συγκινήσαν
κάθε στιγμή ζωής ξοδέψαν
τα όνειρά τους όσοι κλέψαν
Όσοι την μέρα τους αδράξαν
πλούτη και φθόνος δεν τους νοιάξαν
όσοι υπήρξαν ζωντανοί
γεμάτοι θεία αναπνοή...
Από την ποιητική συλλογή Η ΣΠΟΡΑ, εκδ. ΠΕΛΑΣΓΟΣ, 2015
Στον Παύλο Μελά
Της Μακεδονίας στέμμα
του αγώνα αρχηγός
το κορμί σου μες το αίμα
στέκει άγρυπνος φρουρός.
Πια ως φάσμα τριγυρίζεις
στην ματοβαμμένη γη
δεν αντέχεις ν΄αντικρύζεις
των αθλίων την σιγή.
Γύρω σου στέκουνε πάντα
των ηρώων οι μορφές
και του έπους του σαράντα
των παλλικαριών σκιές.
Μόνος σου κινάς,πηγαίνεις
κει που σε ‘ταξε η ζωή
με αγάπη υπομένεις
της πατρίδας την πληγή.
Ήρθαν
Λίγη ντροπή δε σου ’μεινε και λίγη τσίπα
να περιμένεις τους βαρβάρους να σε σώσουν
την ύπαρξή σου έκρυψες σε τούτη εδώ την τρύπα
ζώντας με μίαν προσμονή, να σε γλιτώσουν.
Της ύπαρξής σου διάβηκαν τα τείχη
και συ παιδί αμούστακο,τους άνοιξες να μπούνε
κερκόπορτες βρήκαν πολλές,απ΄την στραβή σου τύχη
κι απ΄τους κακούς λογαριασμούς πολλά κακά θα ρθούνε.
Ήρθαν οι βάρβαροι,το δίχως άλλο
μέσα στης πόλης τα στενά περιδιαβαίνουν ήδη
μαζί μ΄αυτούς να, φτάνει έρχεται κακό μεγάλο
κι η μοίρα σε περιγελά ως νάσουνα παιχνίδι.
Κι αν κάποιος κάποτε σταθεί στα λίγα λείψανά σου
με απορίαν περισσή πως πέθανες δω χάμω
με θάρρος που σου έλλειψε και μες τα δάκρυά σου
να πεις πως έχτισα πολλά ονείρατα στην άμμο !
Το Χάραμα
(Εξαιρετικώς αφιερωμένο στους ηρωικώς και μαρτυρικώς πεσόντες κατά την έξοδο του Μεσολογγίου στα 1826)
Μαύρη πείνα τα ’χει πνίξει
τα βρε όλα η συμφορά
και η μάνα έχει σφίξει
το παιδί στερνή φορά.
Έξοδο αποφασίζουν
κλέφτες και οπλαρχηγοί
με το αίμα τους ποτίζουν
την χαροκαμένη γη.
Δες τον Χρήστο τον Καψάλη
κι αν γεννiότανε ξανά
την φωτιά θα ’βαζε πάλι
που χαρίζει λευτεριά.
Χάραμα κινούν και πάνε
προδομένοι πολεμούν
οι εχθροί δεν τους νικάνε
και στην γη πια δεν πατούν.
Ραίνουν τα κορμιά με βάγια
που ανέλπιδα βαστούν
λευτεριά ζητώντας άγια
να σωθούν ή να χαθούν.
Τον ραγιά μην τον λυπάσαι
δεν τoυ πρέπει να σωθεί
ένα μόνο να θυμάσαι
έχει ήδη σκοτωθεί.
Από την ποιητική συλλογή ΑΣΜΑΤΑ ΝΕΚΡΙΚΑ (Αυτοέκδοση, 2018)
Αγαπώ
Αγαπώ, τις θλιμμένες υπάρξεις
που αγάπη ποτέ τους δεν βρήκαν καμιά
που κανείς δεν αγκάλιασε με του έρωτα πράξεις
που χαθήκαν για πάντα, στην βουβή ερημιά.
Αγαπώ τις νεκρές που ποτέ δεν θυμούνται
που στην ζήση περάσαν σαν σκιές μονομιάς
που κανείς δεν γνωρίζει την γωνιά που κοιμούνται
και που έσβησαν ήσυχα, στην σιγή της νυχτιάς.
Αγαπώ τα μνημεία που από κάτω τις κρύβουν
που για πάντα σφαλίσαν τα όμορφά τους τα μάτια
και τους τάφους αυτούς που αιώνια θα πνίγουν
ότι ο θάνατος σύντριψε ξαφνικά σε κομμάτια.
Αγαπώ. Αγαπώ, τα σφιγμένα τους χείλη
έτσι νιώθω πως πρέπει να κάνω
γιατί εγώ κι αν απόψε πεθάνω
ποιον θα έχουν αγάπη να στείλει !
Ενθάδε κείται
Κάποιο υγρό απόγευμα του Φθινοπώρου
με όψη άχρονου οδοιπόρου
πήρες την ατραπό που οι ζωντανοί φοβούνται
τον δρόμο που στα πλάγια του, όλοι οι νεκροί κοιμούνται !
Σε λίγο τίποτα από σε δεν θα 'χει απομείνει
παρά το φάντασμα που θα κρατά το παγωμένο σου το χέρι
πονετικά και στοργικά με μόνο του σκοπό το να σε φέρει
στη χώρα που κάθε ελπίδα σβήνει.
Και συ κοιτάζοντας προσεκτικά το παρελθόν σου
αναμοχλεύοντας τις μέρες σου επί γης
δε θα βρεις παρά ψήγματα σιγής
πιο θλιβερά και από το θλιβερό παρόν σου.
Και σαν οι ζωντανοί θρηνούν
διαβάζοντας το "Ενθάδε κείται"
ω, δύστυχοι πόσο αγνοούν
πως είναι προτιμότερο πολύ, εκ μιας ζωής που αγνοείται
Ο χάσκων λάκκος
Ζωή μικρή, ζωή πικρή
ως γέφυρα Θανάτων
γοργά γοργά μας οδηγείς
στον έρημο τον δρόμο
που ’ναι για μένα μόνο !
Κι εγώ που αναρωτήθηκα
τι τάχα να σημαίνει
η άδικη ειμαρμένη
εκείθε με τραβά.
Από της ζωής το φίλημα
στου τάφου το σκοτάδι
θα πέσω κάποιο βράδι
δίχως να το σκεφτώ.
Ο χάσκων λάκκος
που στέκει εμπρός μου
δεν είναι άλλου
παρά μόνον δικός μου !
Memento Mori
Τις στιγμές τις τελευταίες του Θανάτου να θυμάσαι
κι που οι δαίμονες πασχίζουν με τους άγγελους αντάμα
την ψυχή σου ποιός θα κλέψει κάποια ώρα που κοιμάσαι
και την ώρα που προσμένεις να συμβεί σε εσέ το θάμα.
Κει που ο Χάρος, θα σε σέρνει από τ ’ άσπρα τα μαλλιά σου
έχοντας σου αφαιρέσει την πνοή και την μιλιά σου
και στην βάρκα του σε σπρώξει μέσα στην αχερουσία
που γυμνό θα σ ’έχει δέσει δίχως ίχνος περιουσία.
Και την ώρα την μεγάλη που το σκύβαλο σου όλοι
στα κρυφά θα ψαχουλεύουν τ ́άχρηστό σου πορτοφόλι
κι έπειτα θα το κηδεύσουν κλαίγοντας, μέσα στην γη
και τα γέλια τους θα πνίγουν μες του πόνου την σιγή.
Ω, μηδέποτε λησμόνει την τραχιά εκείνην ώρα
που την ζήση θα αφήσεις για την αντιπέρα όχθη
με την σκέψη σου αυτή ως το τέλος σου προχώρα
μην τυχόν και παν αδίκως οι του βίου σου οι μόχθοι !
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Πάνος Χατζηγεωργιάδης
Μουσικοσυνθέτης, Λογοτέχνης και Δημοσιογράφος
Member of Performing Rights Society - London - U.K.
Mob. (+30) 697.247.8143
http://nikiforosvizantinospoetry.blogspot.com/
http://www.motionfocusmusic.com/
