Σήμερα στην στήλη "Στα βαθιά" φιλοξενώ τον ποιητή Κωνσταντίνο Παπαευσταθίου. Ο καλεσμένος μου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Παιδαγωγική και Ψυχολογία κι ολοκλήρωσε Μεταπτυχιακές Σπουδές στην Εκπαίδευση Ενηλίκων. Εργάστηκε για πολλά χρόνια στην ιδιωτική εκπαίδευση κι αργότερα στην ειδική αγωγή. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες είναι λειτουργός της Διοίκησης, στον τομέα της Πιστοποίησης της Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης και της Διά Βίου Μάθησης. Παλιότερα είχε εκδώσει μια ποιητική συλλογή. Για παραπάνω από μια δεκαετία δημοσιεύει ποιήματά του στο προσωπικό του ιστολόγιο Ex Post. Η ποίησή του είναι αφηγηματική, προσωποκεντρική, στοχαστική. Γράφει εξίσου καλά τόσο σε παραδοσιακή ομοιοκατάληκτη φόρμα ,όσο και σε ελεύθερο στίχο. Ο λόγος του είναι μεστός, πολύχρωμος, σθεναρός, καίριος. Η ροή του είναι γρήγορη, χειμαρρώδης. Οι εικόνες εναλλάσσονται σαν σε ταινία και τραβούν το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Εμπνέεται από την κοινωνική παρατήρηση κι απ' όσα φωλιάζουν μέσα του. Ζωγραφίζει τις σκηνές της καθημερινότητας άλλοτε με λυρική και ενίοτε με σκωπτική διάθεση. Θα δούμε δώδεκα ποιήματά του και ένα βιογραφικό... σε λογοτεχνικό ύφος. Όλα μοναδικά!
Ανεκπαίδευτοι, 28.08.2021
Ανεκπαίδευτοι στον έρωτα
ανεκπαίδευτοι στη λήθη
με δανεικά σώματα
που εξαρθρώνονται
σαν σπείρες διακίνησης
απαγορευμένων αισθήσεων
σε πολυσύχναστες πλατείες
φτάνουν οι απόηχοι
απ' τα λυπημένα σήμαντρα
μακρινών αναχωρητών
ψάχνω το φως
αυτό που τρεμοπαίζει μέσα μου
αντίκρυ στην καταιγίδα
σταθήκαμε μόνοι
όλοι κι ο καθένας
δεν βρέθηκε κανείς
ν' αναγγείλει τις νέες
υπέροχες ψευδαισθήσεις
ένας σωρός από φράκταλ
ατάκτως εριμμένα
θα φτιάξω καφέ
και θα καθίσω να συμμαζέψω
τα χρόνια που αναζητούνται
τις μικρές στιγμές που έσβησαν
τις φωτεινές κηλίδες
των μακρινών αναμνήσεων
μήπως και φτιάξω
μια αντανάκλαση ζωής
που κάπως να υποφέρεται
Κατάκοιτος, 17.07.2021
O κατάκοιτος
κείται ως είναι φυσικό
δίπλα στο παράθυρο
ένα μεγάλο παράθυρο
εκτεθειμένο στο φως
και την αδιακρισία
ο κατάκοιτος
είναι ουδέτερος
δεν δίνει σημασία
εμφανώς απορροφημένος
από μια ατέρμονη
και βασανιστική ενδοσκόπηση
ο κατάκοιτος
κείται σιωπηλός
υπνώττων
ωστόσο
συνομιλεί με τον καθένα
απ' τη λευκή του κλίνη
ο κατάκοιτος
δεν έχει χρόνο
ούτε είναι ούτε δεν είναι
περνώ κάθε απόβραδο
απ' έξω
νομίζω ότι
κι όταν δεν θα είναι
θα παραμείνει ως αποτύπωμα
σαν ένα θολό περίγραμμα στο τζάμι
η γάτα στο περβάζι
θα τον αναγνωρίζει
ο κατάκοιτος
είναι αποχαιρετισμός
τιμητικό φορτίο
υπόμνηση και οδυρμός
κρεσέντο και παύση
είναι εσύ
είμαι εγώ
είναι ο καιρός
Τυχαίο, 28.06.2021
Πόσες φορές
μια λεπτομέρεια
κρίνει το τελικό αποτέλεσμα
πόσες μάχες
δεν κερδήθηκαν ή απωλέσθησαν
από μια συγκυρία
κατανοητά
όλα αυτά
και όλα στο τέλος ζητούν
το ειδικό βάρος τους
ακόμα και οι πλέον ανόητες
παρορμήσεις
σκέψεις και ρήσεις
τα πεπραγμένα μας
οι παραλείψεις
οι απώλειες
οι λησμοσύνες
από τυχαιότητα, λέω,
καθαρά
δεν είναι η κάθε μέρα
μία απλή
συντριβή
Πατέρας, 21.06.2021
Στον πατέρα δεν άρεσε ο ήλιος
κάποιοι βλέπεις
καίγονται εύκολα
ξυπνούσε αδιανόητα νωρίς
για να πάει στο γραφείο
πάντα με γραβάτα και κοστούμι
ο πατέρας ήταν μεσήλικας
νομίζω πως έτσι ήρθε στον κόσμο
α ναι ωστόσο υπάρχει μια φωτογραφία
με μαλλί ατίθασο
ένας νεαρός
με πρόσωπο καθαρό
και διάφανη ψυχή
ευσυνείδητος πάντα
και τυπικός
αλλά αυτό που δεν μπορώ
να ξεπεράσω
και καλλιγράφος
μα την αλήθεια
αυτά τα γραφτά
από τις φορολογικές δηλώσεις
έως τις καταστάσεις κοινοχρήστων
πρέπει να διασωθούν
ο πατέρας έπαιρνε
τον απογευματινό του υπνάκο
κι έπρεπε να κάνουμε ησυχία
δεν πρόφτασε να ξεκουραστεί
όσο ήθελε
έφυγε ένα απόβραδο
κατάκοπος
αλλά γαλήνιος
σε μια ακύμαντη εσπερινή θάλασσα
γλίστρησε ήσυχα
όπως στο σκοτάδι βυθίζεται ανεπαίσθητα
το τελευταίο γλίσχρο φως
αΓάπη, 12.06.201
Η αγάπη είναι λαιμητόμος
παράσυρση σε απότομη πλαγιά
και πόνος από βράχια κοφτερά
μορφασμός και ειδή
πικρή επίγευση
και κίνδυνος
η αγάπη είναι
το φωτοστέφανο των εκπεσόντων
οι χαραγματιές στο δέρμα
η καθαρή καρδιά
που δε λέει να γεράσει
η αγάπη κάθεται στην ακροθαλασσιά
λέει παρούσα στο βραδινό προσκλητήριο
των όμορφων ψυχών
που κάπου στον μακρινό ορίζοντα
ήσυχα μόνες τους κολυμπούν
Ω, 21.05.2021
Ω, ποιητά, ω ποιητά
μα τι πράγματα είναι αυτά
όπου το 'χεις το μυαλό σου
δεν κατέχεις τι ν' εντός σου
μην ξοδεύεις τη γραφίδα
στείλε gracias a la vida
και προχώρα παρακάτω
κάνω εγώ για σε κουμάντο
δες τον κόσμο ένα γύρο
όσα ενώνεις τα διασπείρω
και ξανά τα συγκεντρώνω
μήπως νόημα βρω
και χρόνο
Διάχυτη, 13.04. 2021
Συνομιλώ
με κάποιους παλιούς φίλους
που δεν έτυχε απλώς
να γνωριστούμε
στον σωστό χρόνο
έπειτα
τι σημασία έχει
η χρονική στιγμή
δεν απαιτείται
καμία ακρίβεια
απλώς
έρχεται εκείνη η στιγμή
που λες
μα καλά
εμείς γνωριζόμασταν
από πάντοτε
τυχαίες συναντήσεις
που θα μπορούσαν
να έχουν συμβεί
γιατί το λες
ίσως να συνέβη
ίσως
όπως σε κάποια θολά
ακαθόριστα όνειρα
που έρχονται σκιές
πίσω από ένα
αδιαπέραστο
διάφανο τείχος
με μια θλίψη
τόσο διάχυτη
που ξυπνάς
κι είναι εκεί
όλη την άλλη μέρα
Γεια χαρά, 02.04.2021
Nιώθω νέα την καρδιά μου
να χτυπά στα σωθικά μου
κι άλλο τόσο κουρασμένη
απ' τα βάσανα πιασμένη
σαν μου φαίνεται γερνάω
μια θυμάμαι δυο ξεχνάω
ούτε καν πολυκατέχω
τι με κάνει κι απαντέχω
απ' της νιότης μου τις στάχτες
μήνες φεύγουν λιποτάχτες
όσο τα κεριά μακραίνουν
που σβηστά πίσω απομένουν
πιο μακρύς μοιάζει ο δρόμος
αλλ' αβέβαιος συγχρόνως
μη να στα πολυλογάω
ούτε νιώθω ούτε νογάω
πώς εκύλησαν τα χρόνια
κι έλιωσαν όπως τα χιόνια
άνοιξες, γλυκές αγκάλες
ήλιοι, ανέμοι και ψιχάλες
όλο χάθηκαν στα ερέβη
κι έτσι παίρνει να στερεύει
η μικρή πηγή της νιότης
νάμα μα και ματαιότης
να 'ταν κι άλλη μια φορά
με γερά χρυσά φτερά...
μα τι λέω..., κι είναι αργά
σας φιλώ και γεια χαρά!
Υπήρξατε; 05.02.2021
όχι
δεν ήταν εκ προθέσεως
ας το ξεκαθαρίσουμε αυτό
είναι που
αυτή η παράνομη άνοιξη
ξέρεις
οι κρυμμένες εκφράσεις
κάτω από τις μάσκες
τα εκτεθειμένα βλέμματα
οι μέρες που καθορίζονται
με άλλη μίαν εγκύκλιο
ο φόβος
ότι δεν υπάρχει αρκετός φόβος
κι ο αέρας
που λιγοστεύει
τα μαθηματικά μοντέλα
η αταξία
που προτιμώ
και δεν προτιμώ
ένα κλικ πιο δω
ένα πιο κει
κλικ κλικ κλικ
no messages
πεπερασμένοι κωδικοί
πεπερασμένες ζωές
σαν τα παλιά μάρμαρα
που αντικαθίστανται με
ομοιόμορφες
όμορφα στρωμένες
κανονικότατες πλάκες
και δεν αντέχω που
δεν νιώθω πια
ούτε το ίδιο μου το σώμα
καταπονώντας το
πονώντας το
μήπως και…
πράσινα ατέλειωτα
βρετανικά λιβάδια
εκτάρια καλυμμένα με
τουλίπες
χρυσή άμμος
κι ηλιοβασιλέματα
άραγε
υπήρξατε ποτέ;
Πτήση, 29.01.2021
Λένε
πως ο Εξυπερύ
χάθηκε κάπου
στον Ατλαντικό
Ανοησίες
Θα 'πρεπε να ξέρουμε πως
οι παλιοί αεροπόροι
όταν έρχεται ο καιρός
- αυτό οι ίδιοι το γνωρίζουνε πολύ καλά -
τραβάνε τέρμα πίσω
το πηδάλιο
και κατακόρυφα υψώνονται
ώσπου
σαν γίνουν
μία μικρή λευκή
κουκίδα
τόσο που
το μάτι πια να πονάει
εστιάζοντας
σπάζοντας το φράγμα
του χρόνου
- είδες; ούτε που το υποψιαζόμαστε -
ήσυχα πια
πλανάρουν
εκεί που
ούτε πόνος
ούτε λύπη
ούτε στεναγμός
μόνο μια ατέλειωτη
γαλήνια
πτήση
Κανενός, 14.12.2020
Κανείς
να μην πει
ότι γνωρίζει
κανείς
δεν γνωρίζει
τόση ματαιοπονία
τόσος κόπος κι ιδρώτας
στο χείλος
ανατριχίλα
βήμα μετέωρο
και πάλι επιστροφή
που δεν αναρωτιόμαστε
που δεν απορούμε
που δεν μένουμε έκπληκτοι
πόσο μου φαίνεται παράδοξο
με τούτα και με κείνα
απόχτησα πια ένα όνομα
που το λέω από μέσα μου
να μην το ξεχνάω
κι όμως
το πρόσωπο που αντιστοιχεί
μου μοιάζει
καμιά φορά
πως δεν είναι
κανενός
Γένος, 31.03.2020
Τα δέντρα
στέκουν ορθά
ακίνητα
ταξιδεύουν
πιο μακριά
απ' τον καθένα
με χέρια
προτεταμένα
μονίμως
ανοικτές αγκαλιές
για τα βιαστικά '
πετούμενα
μονίμως
κούφιες πληγές
ή φωλιές
για τα κατατρεγμένα
χειμώνα
κι άνοιξη
ενώ θα περάσουμε
βιαστικά
αυτά θα στέκουν
αδιάφορα
κι ασφαλή
βαθιά ριζωμένα
στο ουδέτερο
γένος των
Αυτί, 19.08.2020
Αν εξέδιδα τώρα
ένα βιβλίο,
θα έγραφα τα εξής
στο "αυτί":
"Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1968
Μεγάλωσα στον Άγιο Παντελεήμονα,
τη Βικτώρια και τα Εξάρχεια.
Θυμάμαι ακόμα
δύο καρπαζιές που έφαγα
στο Δημοτικό.
Θυμάμαι τον σιχαμένο δάσκαλο
με τη χοντρή μπιμπικιασμένη μύτη
να βάζει χέρι στα κοριτσάκια.
Στην Κατερίνα
που τότε αγαπούσα
και δεν το 'ξερε.
Μετά,
ακολούθησα τη διαδρομή μου,
όπως ο καθένας μας.
Ζω στη Νέα Κυψέλη
με τη Bob.
Η Bob είναι γάτα.
Μ' αρέσει να περπατάω
γύρω απ' τα Τουρκοβούνια,
στους Άνω Αμπελόκηπους
και στου Γκύζη,
ανακαλύπτοντας ακόμα προσφυγικές παράγκες
μέσα στα στενά
Περνάω τη ζωή μου παρατηρώντας
ή παρατηρώ τη ζωή μου περνώντας.
Προσπαθώ
να μην ενοχλώ."
Σύντομο Βιογραφικό Σημείωμα
Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1968. Μεγάλωσα στην Αθήνα, τη Βικτώρια και τα Εξάρχεια. Σπούδασα στο Καποδιστριακό Φιλοσοφία, Παιδαγωγική και Ψυχολογία και ακολούθησα αργότερα Μεταπτυχιακές Σπουδές στην Εκπαίδευση Ενηλίκων. Εργάστηκα για πολλά χρόνια στην ιδιωτική εκπαίδευση και μετέπειτα στην ειδική αγωγή. Τα τελευταία είκοσι χρόνια υπηρετώ στη Διοίκηση, στον τομέα της Πιστοποίησης της Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης και της Διά Βίου Μάθησης, ενώ δραστηριοποιούμαι σε Ευρωπαϊκά Προγράμματα και συναφείς έρευνες, μελέτες και δημοσιεύσεις. Εξέδωσα μία μικρή συλλογή το 1998 (Έμπλεων) από τις εκδόσεις Έψιλον. Είμαι πατέρας δύο κοριτσιών που ανοίγουν σιγά σιγά τα φτερά τους στη ζωή και με διδάσκουν πολλά, ενώ μεγαλώνω. Απ’ το 2010 ακολουθώ μία συνεπή μοναχική πορεία μέσα απ’ το ιστολόγιό μου ‘Ex Post’, στη διεύθυνση: https://expostit.blogspot.com
