Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" υποδέχομαι τη λογοτέχνιδα Άννυ Κουτροκόη. Η καλεσμένη μου σπούδασε γαλλική φιλολογία. Γνωρίζει γαλλικά, αγγλικά κι ισπανικά. Εμφανίστηκε στα γράμματα το 1988 κι είναι μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης (ΕΛΘ). Έχει εκδώσει επτά ποιητικές συλλογές , το βιβλίο "Αυτοανθολόγηση" και μια συλλογή διηγημάτων. Έχει ασχοληθεί επίσης με το δοκίμιο και τη μετάφραση. Είναι συνεργάτιδα πολλών γνωστών λογοτεχνικών περιοδικών. Η ποίησή της είναι εξομολογητική, υπαρξιακή, φιλοσοφική. Το βίωμα περνά μέσα στη γραφή της,χωρίς όμως η ματιά της να μένει στα στενά περιθώρια του ιδιωτικού χώρου. Η πένα της μιλά για αλήθειες που αφορούν τον καθένα. Ο λόγος της είναι μεστός, ζωντανός,συγκινητικός.Θα ταξιδέψουμε με δεκατρία υπέροχα ποιήματά της!
Στα ξένα Θεσσαλονικιός
Να μου γράφεις
Τα γράμματα να στέλνεις
με τον αέρα που δυνατός
Στη σκέψη μου φυσάει
Όμοιος Βαρδάρης
Σκούπιζε
Τα παιδικά μου χρόνια
Απ’ άκρη σ’ άκρη
Παστρικά
Τα χρώματά τους
Μ’εκτυφλώνουν
Να μου γράφεις
Είναι σαν νάρχομαι
Κοντά σου
Και πρώτη σαν φορά
Να σε φιλώ στα χείλη
Τα γράμματα να στέλνεις
Να λένε Νέα πως μένεις πάντα
Με σώμα σφριγηλό
Καλοχτισμένο
Με στήθη πλούσια
Ψηλά βουνά
Και μια γαλάζια ζώνη
Ελεύθερο να ρίχνει
Στο νερό
Ωσάν χταπόδι
Το χαμηλό κορμί σου
Με τα μαλλιά
Ξανθά δαντελωτά
Μια μεταξένια άμμος
Στις χίλιες παραλίες
Απλωμένα
Κι οι άκρες
Απ’ τα κρινένια δακτυλάκια σου
Να ξεφυτρώνουν
Μες στο γαλάζιο κήπο σου
Δεν είμαι ο μόνος
Δεν είμαι ο μόνος
Όταν ρωτάω
Ποιος να σε γέννησε
Δώδεκα έφτιαξαν θεούς
Για να στηρίξουν
Την ζωή σου
Κι ο ένας
Που σε σκάλισε
Στο μάρμαρο του κόσμου
Κρατάει καλά το μυστικό
Στου Ολύμπου τα λημέρια
Όλο θα ψάχνω
Κι όλο
Η ομορφιά σου θα φωνάζει
Δυνατά
Σαν μια ξεδιάντροπη
Στο άπλετο φως
Το πάθος της θα δείχνει
Να μου γράφεις
Κι η υπογραφή σου
Κάτασπρο λιμανάκι
Να δένω την λαχτάρα μου
Για σένα
Απαστράπτοντος του κρυστάλλου,Νέα Πορεία | 1998
Κίτρινη φλογίτσα
Περπάτησα στον ήλιο επάνω
Κι απόμεινα
φλογίτσα κίτρινη
Να καίω στο σκοτεινό καλοκαιράκι
Δεν σ’ έχω που με φύσαγες
Τις νύχτες μην πεθάνω
Δεν σ’ έχω που με άναβες
Τις μέρες να σου φέγγω
Κι όταν το σώμα μου
Οι εποχές άρχισαν να χτυπούν
Και πιο πολύ πιο δυνατά
Τα καλοκαίρια να με χαστουκίζουν
Περπάτησα στον ήλιο επάνω
Κι απόμεινα
φλογίτσα κίτρινη
Να καίω.
Απαστράπτοντος του κρυστάλλου,Νέα Πορεία | 1998
Προς ευχή(ν)
Παρήγοροι
τέτοιοι καιροί,
πάντα γεννούν αγγέλους.
Μοσχοβολιά
μεταξωτό
φως πορφυρό
τέλειον αλυπίας
οι Άγιοι κατεβαίνουν.
Το βλέμμα σβύνω για να δω,
προσφέρω της παράκλησης το γράμμα.
Απλώστε τα ματάκια σας
τ’ ατρόμαχτα
στα τεντωμένα νήματα της γης,
μελώστε με τ’ απέριττα
χεράκια σας
τα ταραγμένα κύματα ανθρώπου
Αρκεί ένα φωτοστέφανο
μες στο πυκνό σκοτάδι.
Λεπτώς ενδεδυμένοι,Νέα Πορεία | 2002
Παράκληση
Πάρε με μαζί σου
μία Κυριακή πρωί,
με τις καμπάνες
να γεννούν παρθένους φθόγγους
και τα παιδάκια
με τα καινούργια τους παπούτσια
το μεροκάματο, στη λάσπη
να εξευμενίζουν του πατέρα.
Μια Κυριακή
που η φτώχεια αρρώστεια
φτύνει
κι όταν τ’ απλά τα όμορφα
φαντάζουνε σπουδαία.
Πάρε με μαζί σου
μια Κυριακή,
να πάμε μια εκδρομή ομαδική,
σαν τότε.
Λεπτώς ενδεδυμένοι,Νέα Πορεία | 2002
Γαλάζιο ψέμα
Δύσκολ’ απάντηση θα πάρω
αν ρωτήσω.
Ας γίνω ένα ερωτηματικό
για ότι δεν ξέρω
Άνθρωπος διαβασμένος
είδε την μεταμόρφωση
κι επέμεινε πολύ: άκου παιδί μου
ο ουρανός είν’ ένα ψέμα,
ένα καθρέφτισμα της γης
καθώς το φως τη λούζει.
Λόγο του αντιδώρησα:
τέτοια γαλάζια ψέματα
τη χάρη του Θεού
μου αποκαλύπτουν.
Τω σώματι ως δοτική του οργάνου,Νέα Πορεία | 2006
Το σώμα μου
Το σώμα μου εφήμερο και τρυφερό
έρμαιο σέρνετ’ ημερών θαμπών και φωτεινών,
είναι φορές δωμάτιο σκοτεινό
ένα παιδί μέσα του τρέμει,
είναι φορές λιβάδι πρωϊνό
ενα παιδί σπέρνει φωνές.
Το σώμα μου κρατώ σφιχτά
για να περάσω το ποτάμι,
ρεύμα ανίκητο με φέρνει και με πάει,
η αντίσταση μου σθεναρή
κι ας ξέρω μι’ αναπνοή μου θα ν’ η τελευταία.
Το σώμα μου πλεούμενο,
μια καταιγίδ’ αρκεί για να το πνίξει
μια λύπη για να το βουλιάξει.
Τω σώματι ως δοτική του οργάνου,Νέα Πορεία | 2006
Domenica
Πάντα Κυριακή θα επανέρχεται
άπιστη κι ακριβής
με κλαπατσίμπαλα γύρω της σωρό
πλατεία σύγκορμη χορό να σέρνει
με σφαλισμένα βλέφαρα ρολά κατεβασμένα
στα μάγουλα ν' απλώνεται κόκκιν' η παύση.
Πάντα η Κυριακή θα επανέρχεται
σεμνή και ξελογιάστρα
στο στήθος των γερόντων μια καμπάνα
μια εκδρομή στου έρωτα το άλσος
περίπολος στα έρημα θρανία βαθιά σιωπή
domenica σταλαγματιά στα χείλη διψασμένων.
Πάντα η Κυριακή θα επανέρχεται
domenica, domenica, έξαλλη θα φωνάζει γυναίκα ετοιμόγεννη
ώρες πρησμένες την βάρδια σου θ' ακολοθούν domenica
άφθονο τ' άρωμα και το μετάξι στο έλεος του δρόμου
domenica μια ευκαιρία πάντα θα 'σαι στου αιώνες
για πονεμένες προσευχές κι αδέσποτα γλυκά φιλιά.
Μου 'λαχε βορεινό, domenica, κελί και
μια φορά την εβδομάδα σωτήριες επισκέψεις,
πόνα και με που αβάφτιστος γυρνώ από μητέρα σε μητέρα,
η ώρα η καλή, domenica, στην ώρα της θα 'ρθει,
σειρά και οι πεθαμένοι βουβοί κεράκι περιμένουν
γι' αυτό η Κυριακή πάντα θα επανέρχεται.
Ώχρα υπόκοσμη,Εκδόσεις Μελάνι,2013
Ώχρα υπόκοσμη
Σβησμένοι φανοστάτες τα θαμπά σου μάτια
φρουρούσανε την είσοδο της ρημαγμένης πόλης
σακατεμένος άνεμος ξεφύσαγε στους δρόμους
βραχνός καημός οι στερεμένες βρύσες
ράγισε το φθηνόπωρο κι έσταξε ώχρα υπόκοσμη
πάνω στο άδειο σπίτι στην άκαρπη αυλή
σε φύλλα που ξεράθηκαν χλωμιάσαν τα φιλιά
σε ζαρωμένα στήθια χαμίνια της φθοράς
σ' εύφορα χείλη που απομείναν στέρφα
στη λύσσα που ξεθύμανε σώμα νεκρό.
Κορίτσι απ' τα παλιά φιλί βαθύ μες στην καρδιά
στο πεθαμένο φως σου τώρα
φαντάσματα τα θλιβερά απομεινάρια.
Ώχρα υπόκοσμη,Εκδόσεις Μελάνι,2013
Ο θείος μου ο καλός
Μπορεί φτωχοί να ήμασταν
μα οι τοίχοι στο σπιτάκι μας έσκαγαν απ’ τα γέλια
περήφανος μας έλεγε ο θείος μου ο καλός
Μπορεί ψωμάκι το ψωμί
μα όλο και κάτι θα ‘χαμε για τα ορφανά της Στέλλας
ψιθυριστά μονόλεγε ο θείος μου ο καλός
Μπορεί αβάσταχτ’ η δουλειά
μα η νύχτα μες στα χάδια ξημέρωνε αργία
χαμογελούσε τρυφερά ο θείος μου ο καλός
Τι; σαν και σας;
λαδώνετε τις μηχανές και τρέχετ’ όλη μέρα
διέκοπτε τον ειρμό του ο θείος μου ο καλός
Βαρύς χειμώνας έφερε λύπη πολλή στο σπίτι.
Σ’ ολόφρεσκο ξημέρωμα
τον είδα κάτω απ’ τη μουριά να κλαίει για το μαντάτο,
σε μαραμένο δειλινό
βλέπω λειψό να ορθώνεται το λυγερό κορμί του.
Κοιτάξτε, φώναζε, μωρέ το νέ μου ποδάρι
περήφανα μοστράροντας την έρμη πατερίτσα
σε ξένο σώμα ξένος ο καημός.
Οι νέοι μας πεθάνανε
κι αυτός τους γέρους έπειθε πως είχανε ελπίδα
ο θείος μου ο καλός
μέσα του πάντα που έλαμπε η επόμενη μέρα
κι όλοι καταλαβαίναμε πως η αγάπη μες στο φως
βρήκε τον μάστορά της.
Ώχρα υπόκοσμη,Εκδόσεις Μελάνι,2013
Της λύπης το μαλακό κρεβάτι
Η μαμά ξανάγινε παιδί
με τα βάσανα παίζει και κλαίει
εμένα μη με πιάνεις στα χέρια σου
θα καείς της φωνάζει ο μπαμπάς
η γιαγιά από τότε που πέθανε
μάτι δεν έκλεισε ξανά
ράβε ξήλωνε το αφράτο σύννεφο
ο εξάδελφός μου πέφτει ασταμάτητα
μες στην καρδιά μου χτυπά
η αδελφή του κεντά το απίστευτο
δυο τρεις συγγενείς λάμνουν στο άπειρο
έι! οπ! έι! οπ! έι! οπ!
τι φωνή δυνατή η φωνή των πεθαμένων
δεν σταματά εδώ η τρυφηλή ζωή
μεθούν με λαμπηδόνες για να μας ξεχάσουν
τα δάκρυα, μητέρα, δεν τ’ αντέχουν
εμείς και αυτοί στο ίδιο γέρνουμε
της λύπης το μαλακό κρεβάτι
Ώχρα υπόκοσμη,Εκδόσεις Μελάνι,2013
Μεσίστια Σημαία
Μες στην αιώνια της Θεσσαλονίκης γοητεία
στους δρόμους, στα στενά της
εικόνες φύονται καινούργιες.
Τώρα οι μητέρες παρηγοριά ζητούν
στης πόλης τα μικρά καφέ,
ντύνονται σαν κορίτσια
γελούνε σαν παιδιά
και φλυαρούν ανέμελα
με ξεθαμμένες γνωριμίες,
πλέον δεν σέρνονται στου χωρισμού τις αποβάθρες
μαυροντυμένες με δηλητήριο στόμα
άλλαξε ο χρόνος το τοπίο μα
όταν στο σπίτι επιστρέφουν
αφήνουν πάνω στο τραπέζι
τη μαύρη τους καρδιά
με καρφωμένη πάνω της
της απουσίας τη μεσίστια σημαία.
Δια νυκτός και ημέρας,Εκδόσεις Μελάνι,2018
Του έρωτα το τσίρκο
Στου έρωτα το τσίρκο είπα να εργαστώ
για το απρόοπτο χωρίς να ετοιμαστώ
ότι δολιοφθείρει τα σχοινιά ακροβασίας
κι απαγορεύει κάθε δίχτυ ασφαλείας,
ακοίμητο θηρίο ότι θα δαμάζω
θα είμαι η χαρά του τσαρλατάνου
τα δάκρυα τα κάλπικα του κλόουν
το άλογο που θαυμαστά χορεύει
κι ο μάγος που θα καταπίνει πυρκαγιές.
Φτωχό μου βιογραφικό αμάθητο
καρφώθηκες στης ομορφιάς τ’ αγκάθια
σε θάμπωσε του πειρασμού το πλουμιστό κουστούμι
κι όταν ζαλίστηκες στου τσίρκου τα γυρίσματα
στου έρωτα τ’ ακίσματα
σε πέταξαν στο δρόμο.
Δια νυκτός και ημέρας,Εκδόσεις Μελάνι,2018
Το ξέφραγο αμπέλι
Το σώμα μου δεν είναι τα όρια μου..
Είμ’ ένα ξέφραγο αμπέλι.
σταθμός μετεπιβίβασης για πράγματα κι ανθρώπους,
κάτω από δένδρο αειθαλές.
με βλέμμα νυσταγμένο της αθωότητας μου ο αμνός,
στο βάθος μια παρέα πεθαμένων.
τάχα γλεντούν με γέλια και τραγούδια.
ευδαίμονες εικόνες απαθείς.
κι εγώ για δες που κάθομαι γι’ αυτούς και κλαίω,
στην απλωσιά ανέμελα παιδάκια ξεφαντώνουν.
τι κι αν τραβάει για τον ορίζοντα η μπάλα.
κι εγώ για δες που αγωνιώ για τ’ αναπόφευκτο,
στη σκοτεινή πλευρά σωρεύονται τα μυστικά.
που δια νυκτός και ημέρας αλωνίζω.
την ήρα απ’ το στάρι ξεχωρίζω.
στο ξέφραγο αμπέλι σου, ζωή μου..
Δια νυκτός και ημέρας,Εκδόσεις Μελάνι,2018
Βιογραφικό σημείωμα
Σπούδασε γαλλική φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Η αγάπη της για τις ξένες γλώσσες συνεχίστηκε με αγγλικά, γαλλικά και ισπανικά. Στα γράμματα εμφανίστηκε το 1988.Είναι μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης (ΕΛΘ) και επί πολλά έτη μέλος του ΔΣ της ΕΛΘ.
ΠΟΙΗΣΗ
"Περί ελαχίστων κρουσμάτων", Νέα Πορεία, 1995
"Το ευφάνταστον αχ!", Νέα Πορεία, 1996
"Απαστράπτοντος του κρυστάλλου", Νέα Πορεία, 1998
"Λεπτώς ενδεδυμένοι", Νέα Πορεία, 2002
"Τω σώματι ως δοτική του οργάνου / au moyen du corps", Νέα Πορεία, 2006
"Ώχρα υπόκοσμη", Μελάνι, 2013
"Δια νυκτός και ημέρας", Μελάνι, 2018
"Αυτοανθολόγηση", από τη σειρά Ποιητές της ΕΛΘ
ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ
"Ποιος δάγκωσε το μήλο τελικά", Οδός Πανός, 2009
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
Νέα Πορεία
Πάροδος
Εντευκτήριο
Πόρφυρας
Κουκούτσι
Εμβόλιμον
