Σήμερα,στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει τον τραγουδοποιό και ποιητή Φίλιππο Πλακιά. Ο καλεσμένος μου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καρδίτσα, όπου έκανε τις πρώτες του μουσικές σπουδές. Αργότερα σπούδασε Φυσική στην Αθήνα. Όμως η μουσική τον είχε από νωρίς κερδίσει. Στις ζωντανές εμφανίσεις του συνεργάστηκε με καταξιωμένους καλλιτέχνες. Η Χαρούλα Αλεξίου,η Δήμητρα Γαλάνη,η Λίνα Νικολακοπούλου,ο Δημήτρης Μητροπάνος,είναι μερικοί απ'αυτούς. Στις δισκογραφικές του δουλειές ερμηνεύει τα δικά του τραγούδια,γράφοντας τη μουσική και τους στίχους.Το καλοκαίρι του 2022 κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Έναστρον η ποιητική του συλλογή "Εύθραυστη ισορροπία", με την οποία πήρε το βάπτισμα του πυρός στη λογοτεχνική παραγωγή. Η ποίησή του είναι αφηγηματική,λυρική,συχνά εξομολογητική. Ο λόγος του είναι σμιλεμένος,ζωντανός,παραστατικός, με ζωηρές εικόνες κι έντονα συναισθήματα. Θα ταξιδέψουμε με δέκα πολύ όμορφα ποιήματά του!
Στο όνομα της αγάπης
Φεύγω προς τα πίσω = απομακρύνομαι
Δηλαδή όλα τα άλλα μ’ αφήνουν προς μία κατεύθυνση αντίθετη = ματαιοπονώ
Σαν άνεμος, φτερούγισμα πουλιού,
το ασημένιο σου μαντήλι αιωρείται
Και όταν δονούνται τα χείλη τα μετέωρα
έρχεται η βροχή
Που σε τυλίγει και πλέκει πάνω σου σχοινένιες πανοπλίες
Κι αυτές δεν σε κρατούν,
παρά σε θέλγουν και σε εξουσιάζουν
Ούτε σε προστατεύουν, παρά σε αφήνουν έκθετο κορμί
και ανέτοιμη ουτοπία
Πειθήνια και γαληνεμένη αγριότητα
που χάθηκες και αφέθηκες στην τρομερή όρεξή τους
Ύστερα χάνεσαι στην τρυφερή συστάδα των αισθημάτων σου
Και αναπολείς
Τα μπλε παράθυρα των άσπρων εξοχικών σπιτιών
Τα ροδόφυλλα
Τα κεχριμπαρένια κουμπιά του πανωφοριού σου
Τα κόκκινα μήλα του καλαθιού που σε μύησε
στην απόφαση της επιταγής
Θυμάσαι τότε που ’λεγες θέλω;
Τώρα μπορείς;
Μπορείς να ζητάς;
Μπορείς να βγεις στον ήλιο χωρίς άσπρη φορεσιά;
Μισή καρδιά τυλιγμένη σε λευκές, ματωμένες γάζες
Με τη μυρωδιά της φορμόλης παντού,
μπορείς ακόμη να ζητάς;
Βαθύ κόκκινο η λατρεία σου
Βαθύ σαν το άπειρο που κρύβουν τα χείλη σου
Κόκκινο σαν το πρώτο σου φιλί
Πηγαινοέρχονται οι σκιές στον κλειστό σου χώρο
και οι επιφάνειες που σε περιβάλλουν, αναδύουν φώς
Που σε τυλίγει και σε λιώνει
Σαν γυαλί ύστερα χύνεσαι στο δωμάτιο
Ρευστό, καυτό, μ’ όλη τη διαφάνειά του να σε αναιρεί
Καθώς κρυώνει και γίνεται σκληρό
Καθώς το σπας σε χίλια κομμάτια και σε κόβει
Η δύναμή σου κρύβεται τώρα
Κρύβεται καλά
Χαμογελάς αλλά φοβάσαι
Των σκιών τις παράξενες ιστορίες
και των παιδιών τις απορημένες ματιές
Αποφάσισες λοιπόν να κρυφτείς
Το βρήκες τούτο το παλιό κάδρο
ακουμπισμένο στη χαμένη σου ενεργητικότητα
Τυλιγμένο και περιτριγυρισμένο με σημεία
Μιας κρίσιμης ζωής
Μιας καμπής συλλογικών ευθυνών
Μιας λυσσαλέας συγκομιδής ορέξεων και αποφάσεων
Μα και πάλι δεν λυπήθηκες τον άφωνο αιμοδότη σου
με τα προεξέχοντα ζυγωματικά
Τον άφησες στην καυτή έρημο της κλειστής σου επιθυμίας
Τον ανάγκασες σε ολική αποστέωση και
ήσυχη πια περπάτησες μέχρι την αποβάθρα
Όπου οι απαλοί άνεμοι σε προϋπαντούσαν
Πέντε η ώρα το πρωί
Εκείνο το πρωί του Ιούνη, ήσουν αληθινά ήρεμη
Ήσουν ωραιότερη παρά ποτέ
Μη με φοβάσαι εμένα
Μη με φοβάσαι εμένα
Τους νυχτερινούς μοναχικούς εραστές των ονείρων σου
μην τους φοβάσαι
Δεν έχουν λαμπερά χρώματα
ούτε ανάγκες για τον πυκνό εαυτό τους
Μια κρυφή έκλειψη έχουν στο μέτωπο
και τα χέρια τους αμήχανα ακουμπούν
σε ζεστές λείες επιφάνειες
Δε θέλουν να σε γοητεύσουν
Δε θέλουν να σε κάνουν να κλαις
Δε θέλουν να σου θυμίσουν το όνειρο
ούτε τον χαμένο σου εαυτό
Θέλουν να παραπλανηθούν από σένα
Θέλουν να τραυματίσεις την ευαίσθητη όψη τους
Και της νύχτας το μουρμουρητό
να το σβήσουν θέλουν
με τον ήχο των υγρών τους ματιών
Αλήθεια σου λέω και πίστεψέ το
Μη με φοβάσαι εμένα
Γιατί η κόψη του σπαθιού που κρατώ
είναι για να παραμερίζω τα σύννεφα
Και η επιμονή των ματιών μου
είναι θρόισμα φύλλων και καπνός
Που διαλύεται και σε τυλίγει
Η γαλάζια συμφωνία
Στις άσπρες πέτρες της θάλασσας
δεν χωράει στεναγμός
Αν θες να ξαναβρεθείς στους απότομους βράχους
και μη μπορώντας την απόσταση να μετρήσεις
κρατήσου απ’ τη χαίτη της γαλάζιας συμφωνίας
Θα πουν ύστερα πως η αλμύρα
σου ’καψε το πρόσωπο
και πως η ανοσία του κορμιού σου
σε έρωτα φλογερό οφείλεται
Αλλά για σένα, το άπειρο δεν είναι μακριά
και η προφητεία δεν πιάνει
Αν ζούσες με το ένα πόδι μετέωρο,
θα κοίταζα να σου βρω ένα ανεμόπτερο,
Για μια βόλτα πάνω απο τη θάλασσα
Για μια παράταση του αόριστου θανάτου
Σκούπισε λοιπόν τώρα τα χέρια σου,
η δουλειά μιας ολόκληρης ζωής
δεν έχει καν αρχίσει
Ούτε οι οδυνηροί σου σπασμοί ωφελούν
Θα μείνει μόνο μια αναμμένη φλόγα
Θα ανιστορείς των παθών σου τις ανταύγειες
σε γέρους οδοιπόρους
Θα κατεβάζεις τα όρια της αντοχής σου στο μηδέν
και η ασθμαίνουσα φωνή σου θα ραγίζει
καθώς ο ήλιος θα σου ζεσταίνει το κορμί
Ώσπου να ξαναγεννηθείς
θα σ’ έχω στα γένια μου
Ώσπου να βρεθείς σε ακρότατο σημείο
θα σου χαϊδεύω τα μαλλιά
Κι όταν η θαλασσογραφία τελειώσει
θα σ’ ανεβάσω
στο τελευταίο δίπατο σπίτι του δρόμου
Να αναπνέεις το θρόισμα των δένδρων
Να θυμάσαι το αποτρόπαιο έγκλημα
και λυτρωτικά να αφήνεις τα δάκρυά σου να κυλούν
Γιατί δεν θα μπορείς να ζήσεις όπως πριν
Γιατί ο αέρας του δωματίου
θα μυρίζει θάλασσα.
Συμβίωση
Ζούσε για εκείνο το παιδί η Άννα.
Που αφήνονταν στα μελαγχολικά της μάτια.
Που απλώνονταν στη διαφάνεια του προσώπου της.
Που ακουμπούσε νωχελικά τα χέρια του στο λαιμό της.
Ζούσαν μαζί εδώ και λίγο καιρό, χωρίς σχεδόν να
μαρτυρούν την ευτυχία τους ούτε στους εαυτούς τους.
Τα βράδια μέσα στο σκοτάδι, η ανάσα τους ρύθμιζε
σταδιακά την κυκλοφορία των μορίων του αέρα
που υπήρχαν στο δωμάτιο
Και όλα έπαιρναν μια αρμονική και ισορροπημένη
θέση γύρω τους
Η χαρά, ο έρωτας, η θλίψη, και η στειρότητα μιας
ολόκληρης μέρας
Ήταν τόσο λίγο ικανοποιημένοι απ’ τη ζωή τους
Ζούσαν κι αυτοί σαν όλους τους άλλους
Με περιστασιακές δουλειές και πολλά τάλαντα
Με μια κρυφή ελπίδα πως είναι κάτι ξεχωριστό
Τις περισσότερες φορές βέβαια οι τραυματικές
εμπειρίες της συναναστροφής το επιβεβαίωναν,
αλλά πιο έντονα τους έμεναν οι στιγμές της
αυτοαναίρεσής τους
Η Άννα τον αγαπούσε γιατί ήταν αληθινός
Μερικές φορές του ’ λεγε πως είναι αδιέξοδο η ιστορία,
Πως βουλιάζουν σε μια φρικαλέα σχέση εξάρτησης
Τότε εκείνος χαμογελώντας κοίταζε λίγο πιο κει
απ’ τα μάτια της και δεν μιλούσε
Έπειτα ακουμπούσε στο πρεβάζι του παραθύρου και περίμενε
Ήξερε ότι δεν ήθελε να πει τίποτα
Άφηνε την Άννα να μιλάει
Ύστερα ξάπλωνε στο κρεβάτι και της έλεγε
ότι θα μπαρκάρει στον βόρειο πόλο
ή ότι θα γίνει …επιστήμονας
Η Άννα δεν τα πίστευε και συνήθως έπεφτε από
πάνω του μπρούμυτα, έτσι ώστε να σχηματίζουν
σταυρό τα σώματά τους
Τα βράδια, όταν δεν μπορούσε να κοιμηθεί,
παρατηρούσε τα μισάνοιχτα χείλη της
και το φωτεινό της πρόσωπο
Μερικές φορές καθόταν έτσι ώρα πολλή και πάντα
σκεφτόταν ότι δεν μπορούσε να φύγει από εκείνο
το κρεβάτι
Ύστερα της γύριζε την πλάτη και ένιωθε όμορφα που
παραδινόταν στον ύπνο
Σκιές
Με την αυξομείωση του φωτός
χάνεται ή αναδύεται η εικόνα σου
Περνά από δυο καθρέφτες αυτοσχέδιους
Οι λεπτομέρειες του κορμιού σου
εμφανίζονται και διεκδικούν τα πάντα
Ένας σκούρος όγκος τόσο γνωστός
σε αλλαγή προσανατολισμού
Κοιτάζω τον εαυτό μου στο τζάμι
κι αυτός κοιτάει αλλού
Είμαι εγώ που με παρατηρώ απ’ έξω
Κοιτάζω πάλι και έχω μείνει
Ο εαυτός μου έχει φύγει
Όλα το φώς τα εξουσιάζει
Όλα το φώς τα αναιρεί
Άσκηση θάρρους
Δυο μέρη
Αλεξίσφαιρα γιλέκα
Δεν ήμουν μέσα όταν μπήκες
Δεν ήμουν μέσα γενικώς
κι εσύ μπήκες
Σε ευρετήρια κι αν ψάχνω τ’ όνομά σου
Σε παρτίδες σκάκι κι αν σε βλέπω βασίλισσα
Δεν γίνεται να σιμώσω το φωτοστέφανο
που περιβάλλει το κεφάλι σου
Περιττό το θάρρος και η αυταπάρνηση,
αναγκαίος ο ψυχοσωματικός κάματος,
φυσικό επακόλουθο η πτώση ηθικού
Να βρέχει άραγε αύριο όλη μέρα;
Στο βυθό του παραδείσου
Κάτω, στο βυθό του Παραδείσου αγρυπνώ
φυσώντας τον αέρα με καλάμι
Αφήνεις την ανάσα σου και βγαίνει ως εδώ
Πού να κρυφτώ
το σήμα του έρωτά σου να με χάνει
Όλο το σώμα σου είναι μια φωτιά
το ψάχνω απελπισμένα
κι όταν μου δίνεται το χάνω
Και παραδέρνω σαν τρελός
στο χάος και στην ομορφιά
δεν ξέρω που να βρω αιτία, τι να κάνω
Μ’ αρέσανε τα δύσκολα και πάντα τα ζητούσα
αυτά που ακυρώνουνε τις «σούπες» του στυλ «το ελέγχω»
Και τώρα νιώθω να πετώ σ’ αυτά που αγαπούσα
σ’ αυτά που επικίνδυνα να μ’ αγκαλιάζουν βλέπω
Εύθραυστη ισορροπία
Άγνωστη διαδρομή
Περισσότερη απ’ όση περίμενες. Περισσότερη απ’ όση ελπίζεις
Ανηφορική κατεύθυνση στα μισά του δρόμου
Αρχή και τέλος μιας αμφίβολης γοητείας
Πέρασε τα μάτια της πάνω απ’ τη νωχελική κίνηση του τοπίου
Βύθισε το βλέμμα της σε κοντινή συστάδα αισθημάτων
Αβέβαιη και εύθραυστη ισορροπία
Άρχισε να δακρύζει νιώθοντας τους ίσκιους της φύσης
να την κυκλώνουν
Ένιωσε τη φοβερή αίσθηση του σκότους
Ύστερα άνοιξε το φόρεμά της στο σημείο του στήθους
Ένα άνοιγμα μεγάλο για να μπει το φως,
που πεισματικά χόρευε γύρω της και χανόταν
Σαν πουλί, σαν άνεμος και σαν αίμα
Μέσα στην απατηλή διάσταση του χρόνου
ένιωσε ότι κάπου ανήκει
Ήταν καθαρά θέμα χρόνου να συναντήσει τον εαυτό της
Λουσμένο στο φως ήθελε να τον κλείσει μέσα της
Σηκώθηκε προβάλλοντας το άνοιγμά της
Τέντωσε το κορμί της
Σαν να προσευχόταν στον έρωτα
Η λεπτή κλωστή του κουβαριού
Βασίλισσα της νύχτας, βυθισμένη στο μπλε,
παράσταση της άστατης ζωής σου,
παρηκμασμένη άφωνη κουκλίτσα της σοφίτας μου
περιπλανιέμαι μόνος
Περιπλανιέμαι τώρα μόνος
Στον αδύνατο πυθμένα των χαμένων επιφωνημάτων,
Στον αδύνατο πυθμένα των προδομένων αισθημάτων
Και τα παιχνίδια που βρίσκονται σκορπισμένα μπροστά μου,
σπασμένα και λειψά,
έχουν αποκτήσει ένα περίεργο βάρος
Τα νιώθω,
μεγάλον έρωτα να έχουν αυτά για τη ζωή παρά εγώ
Μου τραγουδούν και χορεύουν
κι εγώ γέρνω και γερνώ
και τη λεπτή κλωστή του κουβαριού
που βρίσκεται μέσα τους μπλεγμένη
δεν μπορώ να ξεχωρίσω
Ούτε τα πρόσωπα πίσω από τις μάσκες
του θεατρικού σου μεγαλείου μπορώ να διακρίνω
Στα σύννεφα
Όταν τα σύννεφα γλιστράνε πάνω στις βουνοπλαγιές
και σκίζονται από τις κορυφές τους,
είναι πιθανό να παρουσιαστεί ξαφνικά μπροστά σου
ένας μικρούλης άγγελος με ματωμένα γόνατα;
Βιογραφικό σημείωμα
Η ποιητική συλλογή με τίτλο ¨Εύθραυστη ισορροπία¨ (Εκδόσεις Έναστρον) ,που κυκλοφόρησε πρόσφατα , είναι η πρώτη παρουσία του Φίλιππου Πλακιά στην καθαρή ποίηση. Ο Φίλιππος Πλακιάς είναι γνωστός κυρίως σαν ένας καλλιτέχνης με την τριπλή ιδιότητα του τραγουδιστή, του συνθέτη και του στιχουργού Τα τραγούδια του έχουν στοιχεία της Ανατολής και της Δύσης αφομοιωμένα με έναν δικό του ιδιαίτερο τρόπο που οφείλεται κυρίως στα πολλά και διαφορετικά μουσικά του ακούσματα. Ελληνική βυζαντινή και παραδοσιακή μουσική, ρεμπέτικα και λαϊκά , αλλά και πολύ σόουλ , ρoκ μπαλάντες και τζαζ. Σαν τραγουδιστής έγινε γνωστός σ΄ ένα ευρύτερο κοινό από τις συνεργασίες του με γνωστά μεγάλα ονόματα του Ελληνικού τραγουδιού. Τη Δήμητρα Γαλάνη και τη Λίνα Νικολακοπούλου στο Χάραμα το 97 και τον επόμενο χρόνο , στο ταξίδι του Χαράματος με την Κ.Ο.Ε.Μ (Κρατική Ορχήστρα Ελληνικής Μουσικής ) του Σταύρου Ξαρχάκου, στη Θεσσαλονίκη, στην Ευρώπη και την Κύπρο. Το Δημήτρη Μητροπάνο το 2001. Tην Χάρις Αλεξίου στο Cine Κεραμεικός το 2002. Το ‘98 κυκλοφόρησε από την Polygram το cd του « Τίποτα δεν χαρίζεται», όπου τραγουδάει 11 τραγούδια που έχει γράψει ο ίδιος τη μουσική και τους στίχους. Το τραγούδι του «Μια ανόητη γυναίκα» έγινε video-clip με σκηνοθέτη τον Γιώργο Λάνθιμο. Έχει συνεργαστεί με σημαντικούς καλλιτέχνες της νεότερης γενιάς όπως ο Νίκος Παπάζογλου , ο Ορφέας Περίδης, ο Γεράσιμος Ανδρεάτος, η Λιζέτα Καλημέρη, ο Διονύσης Τσακνής κ.ά. Ο Φίλιππος Πλακιάς γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καρδίτσα. Εκεί γνώρισε και αγάπησε το λαϊκό τραγούδι τη μ ουσική και την ποίηση. Δάσκαλός του στην κιθάρα και στη βυζαντινή μουσική, ο Στέφανος Ευθυμιάδης. Μαγεύτηκε από τον Καζαντζίδη ,τον Μπιθικώτση , από τους στίχους και τη μουσική του Διονύση Σαββόπουλου, του Μάνου Χατζιδάκι, του Μίκη Θεοδωράκη και την μελοποίηση των μεγάλων ποιητών , των ρεμπέτικων αλλά και της Σόουλ της Τζαζ και του Βρετανικού ροκ. Ακούσματα, λόγια και μουσικές που τον συντρόφευαν μέχρι τον ερχομό του σαν φοιτητής στην Αθήνα. Έκανε μουσικές σπουδές με δάσκαλο το Μίνωα Βουτσίνο και φωνητική με τη μέτζο-σοπράνο Λίνα Τέντζερη. Σπούδασε Φυσικός στο Παν/μιο της Αθήνας. Από το 2015 εως το 2020 συνεργάζεται με το ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ στην παραγωγή ¨ Τα παραμύθια του Εθνικού ¨.Ο αφηγητής Δημήτρης Προύσαλης αφηγείται λαικά παραμύθια και ο Φίλιππος Πλακιάς τραγουδάει τραγουδια που έχει γράψει ο ίδιος ( στίχους & μουσική ) για το κάθε παραμύθι. Τα τελευταία χρόνια εμφανίζεται σε γνωστές μουσικές σκηνές, παρουσιάζοντας και τα καινούργια ανέκδοτα τραγούδια του. Το 2016 κυκλοφόρησε ένα CD του, μια ολοκληρωμένη δουλειά με τίτλο “Μολυβάκι μου Χα Μπέ” (Μετρονόμος) Δέκα τραγούδια σε μουσική δική του και στίχους του ποιητή Δημήτρη Λέντζου. Πριν λίγους μήνες κυκλοφόρησε από την εταιρεία ¨ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ¨ και η νέα του δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Για ξεχασμένους φίλους»..Δώδεκα καινούργια τραγούδια σε μουσική δική του και στίχους Τάσου Μιτσελή (6), Κυριακής Μπειόγλου (1) ,Χρήστου Ξανθάκη (1) και 4 τραγούδια σε στίχους δικούς του.
Βρείτε την ποιητική συλλογή του Φίλιππου Πλακιά "Εύθραυστη ισορροπία" στον παρακάτω σύνδεσμο:
https://www.politeianet.gr
