Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει τον ποιητή και μουσικό Τάσο Ρήτο. Ο καλεσμένος μου γεννήθηκε και μένει στη Θεσσαλονίκη. Αποφοίτησε από τη σχολή ΙΕΚ Πυθαγόρα, με την ειδικότητα του Τεχνικού Υπολογιστών και Δικτύων. Ασχολήθηκε με την αρθρογραφία και τη μουσική παραγωγή στο διαδικτυακό ραδιόφωνο. Ποιήματά και κείμενά του συχνά φιλοξενούνται στον λογοτεχνικό τύπο. Είναι κιθαρίστας κι έχει πειραματιστεί κατά καιρούς με διάφορα μουσικά όργανα. Εδώ και μια δεκαετία και πλέον έχει δημιουργήσει το προσωπικό του studio ηχογραφήσεων. Έχει κυκλοφορήσει δύο cd άλμπουμ και δύο cd singles, ενώ είναι μέλος μουσικών γκρουπ. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές, ενώ έργα του έχουν συμπεριληφθεί σε ποιητική ανθολογία. Η ποίησή του είναι λυρική, υπαρξιακή, στοχαστική. Ο λόγος του είναι ζωηρός, πολύχρωμος, με ολοζώντανες εικόνες κι ονειρική ατμόσφαιρα. Εμπνέεται από το ατομικό βίωμα, τα διαχρονικά ανθρωπιστικά ιδανικά, το όραμα μιας ζωής γεμάτη ευδαιμονία. Είναι μια γραφή που πίνει άσπρο πάτο τη συννεφιά και τη θλίψη κι έπειτα ανοίγει τα φτερά της να πετάξει προς το φως. Θα ταξιδέψουμε με δέκα υπέροχα ποιήματά του!
Ακυκλοφόρητα
Ακροβάτης πάνω σε καυσόξυλα
Κάποτε αισθανόμουν τη βροχή μες στο σκοτάδι.
Άκουγα τους λύκους πίσω από τα δέντρα.
Ένιωθα τον πόνο στη σιωπή.
Κάποτε κοιμόμουν νοσταλγώντας ξωτικά.
Ονειρευόμουν παρέα με τα πουλιά τη νύχτα στο μπαλκόνι.
Κραυγές, μεθύσια, αποτυχίες και ψεύτικες υποσχέσεις, σωρός αποτσίγαρα και άδεια μπουκάλια.
Λέξεις χαμένες στον σκοτεινό γαλαξία, ιδρώτας και απρόσμενες πτώσεις αστεριών.
Ζωγράφιζα τον μικρόκοσμό μου, τις ανησυχίες μου, την πίκρα μου, την ζάλη μου και την παραζάλη μου, πάνω σε διάφανες κόλλες χαρτιού.
Ζωγράφιζα τα απωθημένα μου πάνω στα ξύλα, στις πέτρες, στο χώμα, στη θάλασσα.
Αναστέναζα και μετά χανόμουν στους ήχους των βότανων.
Τώρα σκέφτομαι ξανά ασθμαίνοντας την δροσερή ομορφιά της νύχτας και απολαμβάνω την άγρια
ζεστασιά της γαλήνης, πλάι στα σαράκια που σφυρίζουν πάνω στα καυσόξυλα, σάμπως να φτάνει
το επόμενο βαγόνι, που τραβάει για τον τόπο όπου πηγάζει η αληθινή αγάπη. . .
για ζωή,
για έρωτα,
για ηδονή,
για ευτυχία,
για ειρήνη,
για ελευθερία. . .
Ιδέα αλεξίσφαιρη
Θέλω μια ιδέα αλεξίσφαιρη.
Όχι τρομονόμο με ασπίδα, μάσκα και μολότοφ.
Θέλω μια λέξη κραυγή.
Όχι σημαία με ένα πτώμα κι ένα δαδί.
Θέλω μια νύχτα φωτεινή.
Όχι μια μέρα σκοτεινή, γκρίζα και αποπνικτική.
Θέλω ένα σκύλο το βράδυ να γαυγίζει.
Όχι μια γάτα να κλαίει την μέρα για το χάδι.
Θέλω ένα παιδί με κότσια, δυνατό και χαμογελαστό.
Όχι ένα κατσούφη μάγκα με το ένα χέρι στο αυγό.
Θέλω πατέρα και μητέρα.
Όχι γιατρό και ψυχολόγο.
Θέλω μια αλήθεια που πονάει στο κόκκαλο.
Όχι το ψέμα να κερνάει σφηνοπότηρα με μαυροδάφνη.
Θέλω ελπίδα!
Θέλω ανάσα!
Θέλω ελευθερία!
Θέλω αγάπη!
Όχι άλλη μιζέρια!
Όχι άλλο μίσος!
Όχι άλλο άγχος!
Όχι άλλη παραζάλη!
Πρώτα πιες μια μπύρα και μετά διάβασε Μπουκόφσκι
Δεν χρειάζεται να διαβάσεις Μπουκόφσκι για να πιεις πολλές μπύρες. Πρώτα να πιεις πολλές μπύρες και μετά διάβασε Μπουκόφσκι. Κι αντίκρισε μέσα στις βρώμικες σελίδες του, τα σημάδια της ζωής σου, τις περιπέτειές σου, τα κατορθώματά σου, τα μεθυσμένα ξημερώματά σου ασελγώντας πάνω σε πυρσούς, τα ιδρωμένα πρωινά αγκαλιά με πριονίδια. Μπορείς, μπορείς να ξεχωρίσεις τα άγρια μάτια να κοιτούν τα άγρια νιάτα, τις φωτιές στα αμπέλια, τις ρωγμές στα κεραμίδια του ουρανού, τις βροντές απ' το δίκαννο του παππού. Όταν τελειώσει λοιπόν αυτό το βιβλίο που διαβάζεις του Μπουκόφσκι, νιώσε τα ροζιασμένα χέρια του και την κατουρημένη ποδιά του να απλώνεται σαν πελώριο σεντόνι στο διάβα της ζωής σου, νιώσε το γρέζι της φωνής του με τα βρομόλογα να σου χαϊδεύουν τα αφτιά, νιώσε και άσε ελεύθερο το κορμί σου να λικνιστεί στα άδυτα της μέρας, αγκαλιά με το αδέλφι... το ξαδέλφι...τον φιλάρα...τον πατέρα...τον κάποιο αδέσποτο διαβάτη της βροχής...ξέρω γω...απλά άδραξε τη μέρα, αφού διαβάσεις τον Μπουκόφσκι!
Πυρκαγιά
Μια σκιά με σημαδεύει.
Ομίχλη έπεσε παντού.
Νέον φώτα, τα μάτια μου ζαλίζουν.
Ανυπόφορες κραυγές στους ήχους μου τρεκλίζουν.
Μια φωνή με εξαγριώνει.
Στη λάσπη έχω βυθιστεί.
Άγρια ζώα με νύχια κοφτερά με εξαθλιώνουν.
Εξοστρακίζονται τα χνώτα των περαστικών και σε άβυσσο με βυθίζουν.
Είναι γαλήνη αυτό, είναι φωτιά;
Είναι το δάσος, ή μια ήσυχη απανεμιά;
Τι χρώμα έχει η πυρκαγιά και δεν το βλέπω στην δικιά μου ζωγραφιά.
Στο σύμπαν!
Ορκίστηκα στο κόκκινο του φεγγαριού,
το δειλινό μόλις με ξύπνησαν.
Εκείνες οι κραυγές των γλάρων ήταν,
καθώς ονειρευόμουν πως ήμουν σε σχεδία.
Δεν ήταν κύματα, δεν ήταν οπτασίες,
δεν ήταν εφιάλτες, ούτε ερινύες.
Ήταν και πάλι εκείνες οι σκιές,
στα σκοτεινά σοκάκια του ήλιου.
Ήταν οι αχτίδες της φωτιάς,
στα ξάστερα μονοπάτια της ζωής μου.
Φυσάει δυνατά, στα πλευρά.
Νιώθω την άνωση στο σύμπαν.
Καπνός και στάχτη στα πόδια μου.
Κοιτάω ψηλά τώρα!
Μη φοβάσαι όμως θα ξαναγυρίσω,
στα σκοτεινά να σε μυρίσω,
φωτεινή νεράιδα του μυαλού μου.
Εκεί που ονειροφέρνεις δεν υπάρχουν σύμβολα,
δεν υπάρχουν εξουσίες, δεν υπάρχουν ποινές.
Είναι μόνο η φαντασία της πνοής,
είναι μόνο η οπτασία της ζωής,
είναι τα μυστικά της ψυχής.
Δημοσιευμένα
Άγριες πεταλούδες
(Συμπεριλαμβάνεται στην ποιητική συλλογή "Ο δαίμονας που κρύβεις μέσα σου" των εκδόσεων Βακχικόν και Ash in Art, 2008)
Άγριες πεταλούδες
πετούν εκεί στο ηλιοβασίλεμα!
Σύννεφα κρύβουν
το φως του ήλιου!
Αχτίδες της φωτιάς
ναρκώνουν τη ματιά σου!
Η ψυχή πλανιέται
με τη σκέψη σου μαζί!
Στα καταγάλανα νερά,
αντίκρυ σε μια απόμακρη παραλία,
πάνω σε βράχους
αιματοβαμμένους!
Κάθε στάλα ένα σημάδι!
Μ' αναμνήσεις σκορπισμένη!
Ιδρώτας κρύος ρέει!
Αναπολείς!
Έπρεπε να περάσει ένας αιώνας
ώσπου να 'ρθει ετούτη η στιγμή!
Τόσες κραυγές γιατί;
Τόσα δάκρυα γιατί;
Αφού η αγάπη
όσο κι αν αργεί
κάποτε θα έρθει!
Άτιτλο
(Συμπεριλαμβάνεται στην ποιητική συλλογή "Ο δαίμονας που κρύβεις μέσα σου" των εκδόσεων Βακχικόν και Ash in Art, 2008)
τι θα μπορούσε να αντέξει
μέσα σε μια χούφτα στάχτες
ένα ειδύλλιο, μια χάση στο παρόν
μία παράσταση απόντος
τα λόγια κρεμασμένα σε ένα εγώ
το εσύ σου στο περβάζι
καρτερά ένα αυτό
το αυτό παράνοια!
Είμαστε όλοι κρεμασμένα κεφάλια
στα μικρά αστέρια του σύμπαντος.
Ασυλλόγιστα φουγάρα είμαστε
που φρενάρουν στα μολυσμένα σύννεφα.
Η χώρα που διασχίζετε, αφιλόξενοι γραφιάδες,
σας αγκαλιάζει με τα πόδια
και με τα χέρια απλώνει τη θηλιά,
κι ένα πιστόλι υψώνει μια μπαλωθιά.
Διαλέγεις το θάνατο ή τη μιζέρια.
Διαλέγεις το έρπισμα ή τα απλωμένα χέρια.
Διαλέγεις τον υπόκοσμο ή την ειρωνεία.
Διαλέγεις την όαση ή την σιωπή της όρασης.
Μαγεία δεν είναι αυτό που έχεις μέσα σου,
μαγεία είναι αυτό που ζεις,
αυτό που φυσάει το κορμί σου όταν βαδίζεις απόκρυφους δρόμους.
Μαγεία δεν είναι το σπέρμα σου,
μα το τρέμουλο της ανάσας σου.
Μαγεία δεν είναι η ώρα του θανάτου σου,
μα το πρώτο χαμόγελο μετά το θάνατο!
Λέξη κραυγή
(Συμπεριλαμβάνεται στην ποιητική συλλογή "Μέσα στο σκοτάδι κρύβεται το φως " των εκδόσεων Βακχικόν, 2012)
Λέξη κραυγή!
Αυθόρμητα σε πέταξα πάνω στο τσαλακωμένο χαρτί.
Μέσα στη στάχτη στο σπασμένο τασάκι σε έσβησα.
Μέσα σε θάλασσες σε βύθισα για ώρες ατελείωτες.
Στα υγρά ποτήρια σε μέθυσα.
Πάνω σε άστρα σε εκτόξευσα
και σε σκύλους σε τάισα νυχτιάτικα.
Πάνω στους ώμους μου σε κουβάλησα,
μέσα σε βιβλία και ξεχασμένους στίχους.
Στους τοίχους σε ζωγράφισα,
μαζί με τις εικόνες ξεπεσμένων σύννεφων.
Τυχαία λέξη, λέξη κραυγή.
Λέξη πληγή, σε είχα μέσα σ' όλα,
σε όλες τις γιορτές και τις λύπες,
σε όλα τα όνειρα και τις ευχές,
σε όλες τις βρισιές και τα παράπονα,
σε όλα τα απωθημένα και τα λησμονημένα.
Λέξη κραυγή!
Ρυτίδες μιας οξιάς
(Συμπεριλαμβάνεται στην ποιητική συλλογή "Μέσα στο σκοτάδι κρύβεται το φως " των εκδόσεων Βακχικόν, 2012)
Φιλώ σου το χέρι,
το αμόνι που τα νύχια
επιμένουν να ματώσει,
το ξύλο το σάπιο
με πάθος με ήλιο να πνιγεί.
Το τραίνο που χάθηκε
να εκτροχιαστεί
σ' ένα λιβάδι,
να σκιάσει ένα παιδί.
Τα μάτια σου να θρέψει
με αίμα και κρασί.
Την ψυχή με ελπίδα
να ανατείλει το πρωί,
πριν η βροχή
το σώμα να πλύνει,
τα μαλλιά να κόψουν
το λιτό, το απλό
το ξεσκισμένο ρούχο
που σκεπάζει
το γυμνό το ερωτικό!
Η φλόγα πριν να κάψει,
το χιόνι πριν λιώσει,
κι ορφανός, σιωπηλός και μόνος
να φύγει!
Συνιστώσα του Α
(Συμπεριλαμβάνεται στην ποιητική συλλογή "Μέσα στο σκοτάδι κρύβεται το φως " των εκδόσεων Βακχικόν, 2012)
Τα χνώτα σου βρωμάνε
μια γεύση από νεκρή σκιά
και τα χέρια σου μοιάζουν
σαν μαραμένη ρίζα άκαρπου δέντρου.
Είσαι εγκλωβισμένος μέσα σε νοήματα,
σε άκρες και σε διαστάσεις,
κάνεις ένα βήμα και βρίσκεσαι ξαφνικά
δίπλα σε μια σβάστικα, δίπλα σε ένα γκρεμό.
Έχεις κι έναν ενθουσιασμό που σκοτώνει
την όποια ελπίδα λύσσας για να έχεις τουλάχιστον
μια άδεια ελπίδα!
Αυτό χρειάζομαι λοιπόν εγώ,
μια ελπίδα με νύχια αετού,
με σκελετό δρεπάνι,
με μάσκα εκδικητή στο άτι απάνω,
με ξίφος ένα διάφανο άνθος,
ένα εκκρεμές στον καρπό
και την καρδιά κρεμασμένη στο λαιμό.
Αυτό χρειάζομαι μια ακόμα ζάλη
να εξαφανιστώ από το στέρεο και άνεμος να γίνω,
σκόνη να λερώσω κι εγώ με την σειρά μου,
τον τιποτένιο κόσμο που σκαρώσατε!
Παρένθεση - Συνιστώσα του Α - Παρένθεση
Α συμβίβαστος
Ά ναρχος
Ά τακτος
Ά γριος
Ά νθρωπος
Α θάνατος
Ά θλιος
Ά στεγος
Α ληθινός
Ά υπνος
Α λκοολικός
Ά ντρας
Α γάπη!
Α γάπη!
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Τάσος Ρήτος γεννήθηκε και ζει στην Θεσσαλονίκη. Είναι απόφοιτος της σχολής ΙΕΚ Πυθαγόρα, με την ειδικότητα του Τεχνικού Υπολογιστών και Δικτύων. Υπήρξε μέλος της συντακτικής ομάδας του περιοδικού Vakxikon.gr από το 2008 έως το 2012. Παράλληλα αρθρογραφούσε τακτικά στο vakxikon.blogspot.com. Το 2008 συμπεριλήφθηκε στην ανθολογία ποίησης «Moνοδιάλογοι» των εκδόσεων Ash in Art. Την ίδια χρονιά, κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική συλλογή του "Ο δαίμονας που κρύβεις μέσα σου", από τις Εκδόσεις Ash in Art σε συνεργασία με το περιοδικό Vakxikon.gr. Ποιήματα και κείμενά του έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά. Επίσης έχει συμμετάσχει σε ημερίδες και παρουσιάσεις βιβλίων. Από το 2010 αρθρογραφεί στην ηλεκτρονική πύλη www.apothessaloniki.gr. Συνεργάζεται κατά καιρούς με διάφορα διαδικτυακά ραδιόφωνα, σαν μουσικός παραγωγός. Σε μικρή ηλικία ξεκίνησε να παίζει κιθάρα και στη συνέχεια ασχολήθηκε πειραματικά με διάφορα μουσικά όργανα. Το 2005 ξεκίνησε να κάνει πρόβες με το συγκρότημα Πυρήνες από την Ρόδο. Την ίδια χρονιά ξεκίνησε να συνεργάζεται επαγγελματικά με εταιρείες παραγωγής και συγκροτήματα για την υποστήριξη συναυλιών. Tο 2010 δημιούργησε το προσωπικό studio ηχογραφήσεων με την επωνυμία Blonde Home Studio, το οποίο στεγάζει πλήθος μουσικών για ηχογραφήσεις και πρόβες. Το 2012 κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Vakxikon.gr η δεύτερη ποιητική συλλογή με τίτλο "Μέσα στο σκοτάδι, κρύβεται το φως". Το 2014 κυκλοφόρησε το πρώτο προσωπικό booklet /cd album, σε συνεργασία με την Φαίη Νάση, με τον τίτλο "Inside the darkness, hides the light". Το 2017 δημιούργησαν, μαζί με τον Θόδωρο Πετιρόπουλο (Teo Noir), πρώην μέλος των θρυλικών International Comedy και τον Γιώργο Αρζόγλου (Fog Pilot,) τους Fog International. Το 2017 κυκλοφόρησε το δεύτερο προσωπικό του CD Album με τίτλο "Hidden Faces", σε συνεργασία με τον Νίκο Σκρέτα και διάφορους φίλους μουσικούς. Από το 2018 συμμετέχει στην μουσική κολεκτίβα της AZA records. Το ίδιο χρονικό διάστημα συμμετέχει σαν ιδρυτικό μέλος στο indie/folk σχήμα των Fadin' Blues. Το 2019 κυκλοφόρησε το CD single "I Still Remember" σε συνεργασία με την Φαίη Νάση. To Μάιο του 2021 κυκλοφόρησε διαδικτυακά σε συνεργασία με τον Χρήστο ΑΖΑ Αγιαννίδη, το single Children of Austerity.
