Σήμερα θα σας παρουσιάσω τον λογοτέχνη Σταύρο Σταυρόπουλο. Ο φιλοξενούμενός μου,με σπουδές Κοινωνιολογίας και Δημοσιογραφίας, εργάστηκε για χρόνια ως δημοσιογράφος,κριτικός βιβλίων και δίσκων. Έχει στο ενεργητικό του ένα κολοσσιαίο συγγραφικό έργο,με εκδομένα είκοσι τέσσερα βιβλία πεζογραφίας και ποίησης. Θεατρικές παραστάσεις έχουν βασιστεί σε κείμενά του. Η ποίησή του είναι χειμαρρώδης,γνήσια και τρυφερή. Χρησιμοποιεί συχνά το πρώτο ενικό πρόσωπο στο ρόλο του αφηγητή και το δεύτερο ενικό στο ρόλο του παραλήπτη του μηνύματος, σαν να μιλάνε μεταξύ τους δυο συνωμότες στο έργο της συγκίνησης κι οι αναγνώστες να παρακολουθούν τον εκστατικό τους διάλογο. Τον ενδιαφέρει η συνομιλία με τον βαθύτερο εαυτό, οι σχέσεις,ο έρωτας. Συχνά εμπνέεται από πρόσωπα και πράγματα της λογοτεχνίας. Η ροή των σκηνών του είναι γρήγορη,κινηματογραφική, γεγονός που ενισχύει την ένταση. Ο λόγος του είναι ζωντανός, μ' εμπνευσμένα σχήματα κι ευφυείς συνειρμούς. Ας ταξιδέψουμε με δέκα πανέμορφα ποιήματά του!
ΜΕΞΙΚΑΝΙΚΗ ΚΟΥΒΕΡΤΑ
Η ποίησις είναι ανάπτυξις
Ανιόντος θανάτου
Ίσως και κατιόντος
Αφού όλα τα πράγματα
Στη ζωή
Είναι είτε ανιόντα
Είτε κατιόντα
Όπως τα ποιήματα
Θα μπορούσε κανείς εδώ να σκεφτεί
Το ποδήλατο μιας γυναίκας
Σε όλες τις ηλικίες του έρωτα
Ή έναν έρωτα
Σε όλες τις στάσεις ενός ποδηλάτου
Αν δεν υπήρχε
Το μεγάλο ζήτημα
Για το πόσο θάνατο
Περιέχει τελικά η ζωή
Ή πόσες ζωές μαζί
Ευθύνονται αποκλειστικά
Για έναν και μόνο θάνατο
Μιας γυναίκας
Δυστυχώς όμως
Τα ποιήματα
Εις μάτην της ματαιοδοξίας τους
Δεν είναι θέμα ποδηλάτου
Ούτε καν ηλικίας
Όπως δεν είναι και θέμα ζωής
Ή θέμα θανάτου
Αλλά ίσως μόνο
Λίγων γραμμών
Γυναικείων φυσικά
Και όλα αυτά υπό αίρεση
Αν εν τω μεταξύ εσύ
Δεν ξυπνάς κάθε πρωί
Δίπλα μου
Και δεν στερεώνεις
Με τα πελώρια μάτια σου
Τον κόσμο
Κάτω απ’ το μαξιλάρι μου
Στο κάτω κάτω της γραφής
Ή στο πάνω πάνω
Ποιός χέστηκε αν τα ποιήματα
Ανεβαίνουν
Ή κατεβαίνουν
Αφού αυτό εδώ
Το τελευταίο
Γραμμένο τη στιγμή ακριβώς
Που ανεβαίνουν
Και κατεβαίνουν ζωές
Που ανεβαίνουν
Και κατεβαίνουν τα μάτια σου
Δεν ανήκει σε μένα
Όπως ενδεχομένως
Δεν μου ανήκει κανένα άλλο ποίημα
Εκτός από σένα
Και μια μεξικάνικη κουβέρτα
Για να προσεύχονται
Τα μέτωπά μας
Σαν ψάρια
Μέσα σε ένα αξεδιάλυτο δίχτυ
Δεν ανήκει σε μένα
Αφού ποτέ εγώ
Τόσο εμείς
Ποτέ ξανά εγώ
Τόσο αθάνατος
Από τα μαλλιά σου
Αλλά στον Παναγιώτη Γαλανόπουλο
Και ίσως
Στον Salvador Dali
Που κάποτε συναντήθηκαν
Σε νεαρά ηλικία
Στο κέντρο της Βαρκελώνης
Κάτω από μια τεράστια φωτογραφία
Του Ανδρέα Εμπειρίκου
Κι ενώ ο ουρανός
Έβρεχε ποιήματα
Και ζωές
Και ώρες
Και θανάτους
Ο πρώτος
Πήρε κούρσα τον δεύτερο
Με το σκουριασμένο του ποδήλατο
Την ώρα που οι γραμμές του κόσμου
Αυτού του λεγόμενου κόσμου
Του χάριν συντομίας κόσμου
Του κόσμου που έσπασε
Σε χιλιάδες μικρές ρόδες
Είχαν προσωρινά σβήσει
Μέσα στα πράσινα μάτια σου
Κι εγώ
Ήμουν φυσικά
Όχι εσύ
Όχι ακόμη εσύ
Νεκρός
Κάτω απ’ τα συντρίμμια
Μιας μεξικάνικης κουβέρτας
ΑΝΘΕΚΤΙΚΟ ΜΑΥΡΟ
Με έπλυνες
Ξέβαψε λίγο το μαύρο πάνω σου
Μια αλμυρή πινελιά αγάπης
Σχεδόν σαν μπλουζ
Ούτε που την πρόσεξες
Με στέγνωσες
Όπως τα όνειρα
Φορούσες γάντια
Για να μην μείνουν ίχνη στο χρώμα
Και μ’ άφησες
Μαζί με τα σκουριασμένα βιβλία
Και τα τιμωρημένα πιάτα
Στον νεροχύτη σου
Τσαλακώνοντας τις σιωπές
Στις λέξεις
Να μην φαίνεται η βροχή
Πάλι ξέχασες
Ότι ο βυθός
Με βλέπει από παντού
Πάλι ξέχασες
Ότι είμαι
Ανεξιχνίαστα αδιάβροχος
Στο μαύρο
ΤΟΠΙΟ ΖΩΗΣ
Σκαρφαλώνω σ’ ένα όνομα
Με πέντε γράμματα
Δεν υπάρχουν θεοί εδώ
Δύω στο κύμα του
Στο ράγισμα των ματιών
Στην πιο περιληπτική σου μορφή
Έχοντας επίγνωση
Της αθανασίας μου
Μακριά πολύ
Απ’ το ανθρώπινο εύρημα
Η ζωή συνεχίζεται
Με την συχνότητα της σελήνης
Φοράω ένα μακό
Που ξεκολλάει τη σάρκα μου
Και την χαρίζει σε σένα
Ασυγκίνητα
Μπροστά στο γκρεμό
Δεν ξέρω πραγματικά
Άλλους ήρωες
Εκτός
Απ’ τον εαυτό μου
(Από την συλλογή Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΣΠΑΣΕ, εκδ. Γαβριηλίδης 2015)
ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ
Σε ακολούθησα διστακτικά
Φορώντας στο κεφάλι μου
Σαν κάλτσα
Το μακό των Gun’s and Roses
Φόρεσα και σε σένα ένα
Με τριαντάφυλλα
Για να είμαστε ίδιοι
Με τον πίνακα του Μαγκρίτ
Βεβαιώθηκα ότι το ύφασμα
Είχε κουμπώσει καλά
Στις αβεβαιότητες των ματιών σου
Και τα πίεζε
Δημιουργώντας δυο κλειστές λίμνες
Έπειτα κόλλησα τα χείλη μου στα δικά σου
Με προσοχή
Να μην εισπνεύσω τα φαντάσματα
Το μακό σιγά σιγά έλιωσε
Στο σημείο της επαφής με το σάλιο
Φάνηκε η αρρώστια των χειλιών
Ήταν ξεραμένα
Όπως ένα ποτάμι
Που έχασε την ιστορία του
Πόσοι μάγοι τελετουργούν
Κάτω από ένα μόνο δέρμα;
Το δάσος ήταν παντού
Από το στόμα σου
Έβγαιναν ακόμη χαρτιά
Άχρηστα σαν περασμένα άνθη
Μετά συνάντησα τη γλώσσα σου
Και μας σκέπασε το σάλιο
Τα χέρια σου — ο πύργος του Κάφκα
Έκαναν μια αδύναμη κίνηση προς τα μπρος
Ακουμπώντας τα πιστόλια στα μάτια μου
Μη φοβάσαι
Έχω βγάλει τις σφαίρες
Ρίξε
Τα μαλλιά σου ήταν κολλημένα
Λες και είχαν μπλεχτεί μέσα τους
Όλες οι ακρίδες της Βίβλου
Έπιασα μια και στην πρόσφερα
Έτριξε πάνω στο χέρι σου
Σαν φρεσκοπλυμένο μωρό
Μετά βρεθήκαμε ενωμένοι
Με τα αγκίστρια στο στόμα
Στο δρόμο προς το μαντείο
Των νεκρών εαυτών
Διασκεδαστικά ακίνητοι
Με το καινούριο μας χώμα κοινό
Από τις εκδρομές στη λύπη
Τότε η ποίηση σου είπε
Να της δώσεις το φέρετρό σου
Να κοιμηθεί
Αυτή είναι η βάρκα μας σου είπα
Με πλήρεις λέξεις
ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ
Τα μάτια σου δεν κοιτούν πουθενά
Βουβοί γερανοί με πράσινες άκρες
Ασαφή σαν χαλασμένα ρολόγια
Που προσπαθούν να θυμηθούν την ώρα τους
Πρέπει να σταματήσω αυτό το ατύχημα
Γιατί ο κόσμος θα εκραγεί
Όλο και περισσεύουν νεκρά όργανα
Πώς με λένε θυμάσαι;
Έχω ένα μεγάλο κενό
Τη νύχτα
Εκεί που πάω να το τυλίξω
Σαν επιτραπέζιο παιχνίδι
Χωρίς κεφάλι
Ξεπροβάλλει η γύμνια σου
Αβάσταχτο λάδι η θάλασσα
Απέναντί μου
Είμαστε υπερβολικά μικροί
Για να τη χωρίσουμε
Όμως αν σκύψεις
Γονάτισε
Μπορείς να ακούσεις το κύμα
Να τρέχει στα αυτιά μου
Θυμάσαι τώρα ποιος είμαι;
Ο κόσμος κάποτε έφυγε
Η ηλικία του χάθηκε
Στην απόφαση του θανάτου του για να ζήσει
Την τελευταία φορά που τον είδα
Παραμερίζοντας στα ασκέπαστα πόδια σου
Ένα δειλό καθυστερημένο συγγνώμη
Ήταν κόκκινος
Με ανοιχτό στόμα
Σαν έκπληκτη έρημος
Από τότε ο γάμος μου με τους δρόμους
Έζησε ευτυχισμένες φορές
Το όνειρο του αναντικατάστατου
Συμβιβάστηκε
Από τα άσπρα κρεβάτια των χαμένων
Σε απελπισία σιωπής
Κρεμάστηκα μια φορά
Από ένα νήμα
Αλλά δεν τα κατάφερε
Εγώ έζησα
Εκείνο κόπηκε
Έκανα και παιδιά
Μεγάλα μπουκάλια με στενό λαιμό
Αγγέλους της ερημιάς
Σαν του Κέρουακ
Τα αφήνω στα παγκάκια
Εκεί που υπάρχει φως
Δίπλα σε ανοιχτές αχιβάδες
Όλο και κάποιος θα τα δει
Εγώ δεν μπορώ να τα μεγαλώσω
Ξέρω
Ότι πρέπει πρώτα
Να μεγαλώσω εσένα
(Από την συλλογή ΟΛΟΜΟΝΑΧΟΙ ΜΑΖΙ, εκδ. Σμίλη 2014)
ΑΤΥΧΗΜΑ
Οι παπαρούνες είχαν ξεβάψει
Έσταζαν στο σηκωμένο φουστάνι σου
Ως το λαιμό
Το τέλος έπλεκε ένα σύννεφο με παντελόνια
Εκεί χαμηλά
Που καταφεύγουν τα ψέματα
Κάποιος κάλεσε το ασθενοφόρο
Με τη βοήθεια του Μαγιακόφσκι
Δεν υπάρχει καμία αγάπη εδώ
Είπα στον άνθρωπο με την άσπρη μπλούζα
Που έμπαινε στο δωμάτιο
Κανένας νεκρός
Τα εγκλήματα από έρωτα
Ξέρουν πάντα να εξαφανίζονται
Έσπρωξα το σώμα σου στο ξύλινο πάτωμα
Υπέγραψα στα γρήγορα το δελτίο συμβάντων
Στον ανόητο επικεφαλής
Με τις δροσοσταλίδες στα μάτια
Και περπάτησα προς τα πίσω
Ο κόσμος σιγά σιγά αραίωσε
Για χρόνια άκουγα μόνο τον στίχο
Εγώ κάηκα, καίγομαι, θα καώ, θα καίγομαι
Θα γίνομαι στάχτη
Που έφερνε η πεθαμένη φωνή σου στ’ αυτιά μου
Βγήκα στον άδειο δρόμο
Με τον ήλιο που έκανε την τελευταία προσπάθεια
Πίσω απ’ το βουνό
Εναντίον μου
Η σελήνη δεν έβλεπε τίποτα
Τότε σηκώθηκαν όλες οι ακρίδες μαζί
Σαν μια μικρή άσκηση ετοιμότητας
Για να γιορτάσουν την Βίβλο
Έπιασα την σημαία σου
Και την έσκισα
Τα ξεσκέπαστα πόδια σου
Αγέννητοι Σεπτέμβριοι
Ενός βρώμικου άλλου
Που κρυβόταν στα παρασκήνια
Και ο Presley
Always on my mind
Ακόμα πεθαμένος
ΚΑΙΡΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ
Φυσούσε ακόμα λίγος παράδεισος
Ανάμεσα στα χορτασμένα σου πόδια
Η υγρασία ήταν κανονική για την εποχή
Στους 69 βαθμούς Ρίχτερ
Με ανακατεμένες ημερομηνίες
Στη θέση πληγή
Ακριβώς κάτω απ’ το υπογάστριο
Όμως η θερμοκρασία
Ανίδεη από έρωτα
Έλιωνε το χρώμα στους τοίχους
Έλιωνε τα καλώδια του φωτιστικού
Το χρυσαφί της κορνίζας στο χoλ
Τα μικρόφωνα του τηλεφώνου
Ένα ιστορικό βιβλιοπωλείο στο Σύνταγμα
Το άγαλμα ενός παλιού ποιητή
Έλιωσε μέχρι και την κούνια του μωρού
Που δεν είχαμε
Και τραγουδούσε Αγγελάκα παράφωνα
Έλιωσε τις φωτογραφίες μας
Τα τελευταία κέρματα αγάπης στη γη
Στο τέλος τα μάτια μου
Ώσπου ο καιρός άλλαξε
Φύσηξε ξανά
Ένας άρρωστος θρίαμβος από ήττες
Αν -όητες
Και βγήκε απ’ το μπαλκόνι της πίσω βεράντας
Σαν πρωινή περίπολος
Η παλιά σημαία του σπέρματος
Με το όνομα ενός άλλου
Έγραφε
Προσοχή μετονομασία
Αρχείο προς επαναδημιουργία
Κενότατον
ΜΟΝΟ ΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ (ΔΕΝ) ΜΕΝΟΥΝ ΖΩΝΤΑΝΟΙ
Μόλις που μπορώ να υπάρχω
Υπολογίζοντας αργά το αίμα
Στις συλλαβές μιας ζωής
Απέθαντα μόνης
Με τις λαίμαργες ιστορίες μου
Να τυλίγονται σαν φίδια στο λαιμό μου
Και να τον σφίγγουν
Άλλοτε άσπρος
Από τον φόβο μιας καλύτερης αιωνιότητας
Άλλοτε μπλε
Από την ανεξήγητη διστακτικότητα της σελήνης
Οι εικόνες έρχονται μπερδεμένες πια
Από τα κάδρα των τοίχων
Πότε γνώρισα τόσους ανθρώπους;
Πότε πρόλαβα να ζήσω
Με χιλιάδες γυναίκες
Που ήσουν όλες
Ανυπόφορα εσύ;
Τι ρόμπα είναι αυτή πάνω μου;
Μοιάζει με την ρόμπα που φορούσε ο Πόε
Όταν έγραφε το Κοράκι
Η ίδια μακριά ρόμπα
Με τους ραγισμένους αγκώνες
Εγώ ήμουν που χτυπούσα το τζάμι του
Εγώ με τα νύχια μου
Πριν από εξήντα τέσσερα χρόνια
Κρατούσα το χέρι του Μπέκετ στον Ακατανόμαστο
Να μην τρέμει
Από ακατάσχετο φως
Και στην Πράγα
Όταν πέθαινε ο Κάφκα
Εγώ ήμουν
Που αποχαιρετούσα με κόπο
Μια πελώρια κατσαρίδα
Διασχίζοντας απλώς
Την πρώτη χιλιετία μου
Πώς να χωρέσουν έπειτα
Τόσες πεταμένες ζωές
Σε ανήλικα σπέρματα
Που έμειναν απλώς σε κρεβάτια
Φορώντας τα σπασμένα γυαλιά του Καβάφη
Ανήμπορα να μεταμορφωθούν
Παραμένοντας ανεπίτρεπτα βάτραχοι
Παραμένοντας λαμπρές χρονολογίες αβύσσου
Εις βάρος της αθωότητας
Παραμένοντας για αιώνες χιαστί
Σαν σπαθιά ιπποτών
Χαλασμένα στην άκρη
Είναι κακό να νιώθεις
Έτσι ατελείωτος σήμερα
Ιδίως όταν
Μακρινές μουσικές
Καλούν το συνεχιζόμενο σώμα σου
Για τρεις και πλέον αιώνες
Και γνωρίζεις καλά
Σαν από τέχνη
Ότι μόνο οι εραστές
Δεν μένουν τελικά ζωντανοί
(Από την συλλογή ΠΡΑΞΗ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗΣ, εκδ. Σμίλη 2016)
I
Τα ρούχα μου που βασάνιζες
Οι λέξεις μου που μιλούσες
Η αντίθετη λύπη μου
Τα ξυπόλυτα χέρια μας
Οι δαγκάνες του φθινοπώρου
Το απόρθητο σύνορο
Τα χρόνια χιαστί
Που λυσσούσαν
Η θάλασσα
Πριν την σφαγή
Τελεσίδικα μαζί σου
Αναπόφευκτα μπλε
Αναπόφευκτα ίδια
Αυτή η μικρή σύνοψη
Σε σειρές
Που δεν συνοψίζονται
Ii
Έφυγες
Αλλά δεν έφυγες ποτέ
Είσαι θαμμένη στα μάτια μου
Ανάμεσα στα σπαρακτικά φαντάσματα
Της αγάπης
Τα μαλλιά σου
Ακόμα σκουπίζουν το πάτωμα
(Από την συλλογή SO LONG, MARIANNE, Ποιήματα στη Μαρία, εκδ. Σμίλη 2017)
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Σταύρος Σταυρόπουλος γεννήθηκε στο Μοσχάτο το 1962. Σπούδασε στο Παρίσι κοινωνιολογία και στην Αθήνα δημοσιογραφία. Συνεργάστηκε με διάφορα έντυπα και εφημερίδες και υπήρξε για χρόνια κριτικός δίσκων και βιβλίου σε περιοδικά της εποχής. Στα τέλη της δεκαετίας του '80 συνεργάζεται με το περιοδικό "Αγκάθι".Κυκλοφορεί το πρώτο του βιβλίο «Διαμελίζομαι» το 1983 και το 2002 επανέρχεται στο προσκήνιο με το βιβλίο «Το ροκ που παίζουν τα μάτια σου» (εκδ. Απόπειρα, β΄ εκδ. 2004). Δύο χρόνια μετά και συγκεκριμένα το 2004, εκδίδεται το ποιητικό - φωτογραφικό λεύκωμα "Φως γυναίκας", όπου συνεργάζεται με τον φωτογράφο Μανόλη Τσαντάκη από τις εκδ. Αστάρτη.Το 2005 κυκλοφορεί το νέο του βιβλίο «Για όσο ροκ αντέχεις ακόμα» (εκδ. Απόπειρα) και το 2007 το ποιητικό του βιβλίο "Οι άλλοι που είμαι" (εκδ. Μεταίχμιο).Ένα χρόνο μετά το 2008, ακολουθεί το νέο του πόνημα με τίτλο "Τι γίνονται οι λέξεις όταν μεγαλώνουν" (εκδ. Ελληνικά Γράμματα) κι ένα συλλεκτικό κι εκτός εμπορίου βιβλίο με τις προσωπικές του απόψεις, συνεντεύξεις και ανέκδοτο υλικό υπό τον τίτλο Unplugged».Tο 2009 τον συναντάμε με την νέα ποιητική του συλλογή "Δύο μέρη σιωπή ένα μέρος λέξεις" πάλι από τις εκδ. Μεταίχμιο.Η άνοιξη του 2010 τον βρίσκει με ένα καινούριο και πολύ πρωτόγνωρο και πρωτοποριακό για τα Ελληνικά δεδομένα της Λογοτεχνίας μυθιστόρημα υπό τον τίτλο "Ο έρωτας θα μας κάνει κομμάτια" από τις εκδ. Απόπειρα. Το βιβλίο προχώρησε και σε δεύτερη έκδοση.Το 2011 κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οξύ μια σειρά κειμένων που περιγράφουν την πτώση του ανθρώπινου μύθου κι όχι μόν,ο υπό τον τίτλο "Πιο νύχτα δεν γίνεται". Ένα κομβικό σημείο στην γραφή του Σταύρου Σταυρόπουλου που ξεφεύγει από τα στενά πεζολογικά στοιχεία και τις φόρμες και με εικόνες λυρισμού, εκφράσεις ποιητικής οπτικής, μας βάζει σε ένα άλλον τόπο ανάγνωσης και μας συστήνει έναν νέο κόσμο αντίληψης και πραγματικότητας. Ποίηση και πεζογραφία γίνονται δυσδιάκριτα. Κι ωστόσο εξαιρετικά ορατά.Μέσα στον επόμενο χρόνο, το 2012, επιστρέφει για άλλη μια φορά στις εκδ. Απόπειρα όπου και μας παραδίδει το ποιητικό του πόνημα "ΜΕΤΑ" το οποίο έρχεται να συνεχίσει με τον δικό του τρόπο ό, τι είχε ξεκινήσει με το βιβλίο "Πιο νύχτα δεν γίνεται". Μια διαρκής συνομιλία βιβλίων μεταξύ τους αλλά και με τον ίδιο τον συγγραφέα τους. Μια διακειμενικότητα μεταξύ ποίησης και πεζογραφίας πιάνοντας το ένα το νήμα από το σημείο που το προηγούμενο το είχε αφήσει. Ωστόσο το "ΜΕΤΑ" είναι ένα ξεχωριστό βήμα τόσο για τον συγγραφέα όσο και για την Λογοτεχνία. Είναι ένα εγχείρημα καταγραφής της ζωής αλλά και της ίδιας της γραφής από το σημείο μηδέν τους.Το 2013 συνεργάζεται για πρώτη φορά με τις εκδόσεις Σμίλη εκδίδοντας το βιβλίο "Καπνισμένο Κόκκινο" ως συνέχεια του "ΜΕΤΑ, "όπου σε αυτό το νέο βιβλίο του προσπαθεί να αναπλάσει έναν αποπλεύσαντα κόσμο από το δικό του μηδέν. Θέλει να παραστεί σαν μοναδικός μάρτυρας απογραφής του είδους που θα προκύψει, παρατηρώντας τα γεγονότα να συμβαίνουν. Από μια φλεγόμενη θέληση. Με τα μάτια να παραληρούν.Υπάρχει μια τεράστια εμπλοκή της θάλασσας. Ένα γυναικείο ερωτικό πορτρέτο. Μια υφέρπουσα νεκροφάνεια. Το νερό θα γεννήσει, με τον δικό του εκλεπτυσμένο τρόπο, σαν πίδακας, τη νέα ζωή.Το 2014 συνεχίζει την συνεργασία του με τις εκδόσεις Σμίλη, παρουσιάζοντας το βιβλίο "Ολομόναχοι Μαζί", όπου και ολοκληρώνει την τετραλογία που είχε ξεκινήσει από το βιβλίο του "Πιο νύχτα δεν γίνεται". Τα τριάντα ποιήματα – γράμματα του παρόντος βιβλίου συνθέτουν, μαζί με τα τρία βιβλία που προηγήθηκαν, μια ενιαία και αδιαίρετη σάρκα,ολοκληρώνοντας έναν μεγάλο και δύσκολο κύκλο. Οι τίτλοι είναι μονολεκτικοί: επτά από αυτούς αποτελούν τα θανάσιμα αμαρτήματα και οι υπόλοιποι είκοσι τρεις, τον χαρακτηρισμό των ιδιοτήτων της γυναίκας που ήταν ο κόσμος. Εξετάζονται οι προθέσεις – όλες εμμονικές - πάντα σε σχέση με την οριστική τους κατάληξη. Επιχειρήθηκε να διατηρηθεί μια επιστολογραφική διάθεση που να ταυτοποιεί και να ακεραιώνει τον φόβο της ανασύστασης του ευκταίου. Ο χρόνος πραγμάτωσής του, όχι επτά ημέρες, αλλά τριάντα, ενός μήνα που έχει σχεδόν ταυτιστεί με την έλευση του καινούριου, εμφιλοχωρεί και αναδεικνύει το ρίσκο.Πριν εκπνεύσει το 2014 κυκλοφορεί πάλι από τις Εκδόσεις Σμίλη, ένα συλλεκτικό και εκτός εμπορίου Μονόφυλλο υπό τον τίτλο "Ανθεκτικό Μαύρο".Τον Απρίλιο του 2015 κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Γαβριηλίδης, η νέα ποιητική του συλλογή υπό τον τίτλο "Ο άνθρωπος έσπασε". Ένα βιβλίο αποτελούμενο από 43 ποιήματα με ιστορίες για έναν κόσμο που έφυγε χωρίς αντίο.Τον Ιούλιο του 2015 εκδίδεται άλλο ένα νέο βιβλίο του. Άλλη μια συνεργασία με τις Εκδόσεις Σμίλη, το "Κατά τον δαίμονα εαυτού". Φράσεις και νύξεις αλλιευμένες όλες τον τελευταίο χρόνο. Με λόγο ποιητικό, μεστό και ξεκάθαρο για όλα όσα υπήρξαν, όσα δεν ήρθαν όσα γεννήθηκαν και δεν πρόλαβαν να ζήσουν.Τον Δεκέμβριο του 2015, ένα ακόμη Μονόφυλλο του συλλεκτικό και εκτός εμπορίου κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Σμίλη με τον τίτλο "Επίλογος".Τον Απρίλιο του 2016 κυκλοφορεί η πλακέτα «Καληνύχτα, μικρέ πρίγκιπα» (Σμίλη) σε 300 συλλεκτικά αντίτυπα εκτός εμπορίου και τον Νοέμβριο του 2016 από τις ίδιες εκδόσεις η ποιητική συλλογή «Πράξη εξαφάνισης», που οριστικοποιεί σχεδόν την απώλεια του οράματος του κόσμου.Τον Σεπτέμβριο του 2017 κυκλοφορεί το δίφυλλο "M" από τις εκδόσεις Απόπειρα, ενώ τον Νοέμβριο του ίδιου έτους εκδίδεται το So long, Marianne: Ποιήματα στη Μαρία από τις εκδόσεις Σμίλη. Τον Μάρτιο του 2018 κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Απόπειρα το "Αυτό το ροκ δεν θα τελειώσει ποτέ", που περιλαμβάνει "Το ροκ που παίζουν τα μάτια σου" και το "Για όσο ροκ αντέχεις ακόμα" σε ένα ενιαίο τόμο. Τον ίδιο μήνα κυκλοφορεί το τετράπτυχο "Ασκήσεις ήθους, πάλι απ' τις εκδόσεις Απόπειρα.Τον Δεκέμβριο του 2020 εκδίδεται το "Νω", ένας θεατρικός μονόλογος από τις εκδόσεις Απόπειρα.Έχει συνεργαστεί στο παρελθόν με την εφημερίδα "Μετρό" διατηρώντας στήλη κριτικής βιβλίου για πολλά χρόνια και με την εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" όπου διατηρούσε την μόνιμη στήλη "Νύχτα είναι θα περάσει" στο ένθετο "Βιβλιοθήκη" που κυκλοφορούσε μαζί με την εφημερίδα κάθε Σάββατο.Το βιβλίο του "Το ροκ που παίζουν τα μάτια σου" ανέβηκε στο Θέατρο Altera Pars τον Απρίλιο του 2011 από την μουσικοχοροθεατρική κολλεκτίβα IlluminArti, τον Φεβρουάριο του 2015 και συγκεκριμένα στις 3 Φεβρουαρίου, κάνει πρεμιέρα στο Θέατρο Διόνυσος στην Κύπρο, η παράσταση "Αυτόχειρας" που βασίζεται στο βιβλίο του "Καπνισμένο Κόκκινο", σε σκηνική σύνθεση της Βάσιας Βασιλείου και τον Μάιο του 2016 ανεβαίνει θεατρικά η ποιητική παράσταση "Ο άνθρωπος έσπασε", σε σκηνοθεσία και μουσική επιμέλεια του ίδιου, στην Death Disco.
Εργογραφία (συνοπτικά)
*"Διαμελίζομαι" 1983, εκδ. Βασδέκης,β' έκδοση 1990
*"Το ροκ που παίζουν τα μάτια σου", 2002, εκδ. Απόπειρα, β' έκδοση 2004
*"Φως Γυναίκας" 2004, εκδ. Αστάρτη
*"Για όσο ροκ αντέχεις ακόμα" 2005, εκδ. Απόπειρα
*"Οι άλλοι που είμαι" 2007, εκδ. Μεταίχμιο
*"Τι γίνονται οι λέξεις όταν μεγαλώνουν" 2008, εκδ. Ελληνικά Γράμματα
*"Unppluged" 2008, από τις εκδ. Ελληνικά Γράμματα (εκτός εμπορίου)
*"Δύο μέρη σιωπή, ένα μέρος λέξεις" 2009, εκδ. Μεταίχμιο
*"Ο έρωτας θα μας κάνει κομμάτια" 2010,εκδ. Απόπειρα, β' έκδοση 2012, γ' έκδοση 2019
*"Πιο νύχτα δεν γίνεται" 2011, εκδ. Οξύ
*"Μετά" 2012, εκδ. Απόπειρα, β' έκδοση 2012, γ' έκδοση 2017
*"Καπνισμένο Κόκκινο", 2013 εκδ. Σμίλη, β' έκδοση 2017
*"Ολομόναχοι Μαζί", 2014, εκδ. Σμίλη, β' έκδοση 2018
*"Ανθεκτικό Μαύρο", 2014, εκδ. Σμίλη (στον περιορισμένο αριθμό των 100 αντιτύπων, εκτός εμπορίου)
*"Ο άνθρωπος έσπασε", 2015, εκδ. Γαβριηλίδης
*"Κατά τον δαίμονα εαυτού", 2015, εκδ. Σμίλη
*"Επίλογος", 2015, εκδ. Σμίλη (στον περιορισμένο αριθμό των 150 αντιτύπων, εκτός εμπορίου)
*"Καληνύχτα, μικρέ πρίγκιπα", 2016, εκδ. Σμίλη (πλακέτα 300 αντιτύπων, εκτός εμπορίου)
*"Πράξη εξαφάνισης", 2016, εκδ. Σμίλη, β' έκδοση 2017
*"Μ", 2017, εκδ. Απόπειρα (στον περιορισμένο αριθμό των 150 αντιτύπων, εκτός εμπορίου)
*"So long, Marianne: Ποιήματα στη Μαρία", 2017, εκδ. Σμίλη, β' έκδοση 2017, γ' έκδοση 2018
*"Αυτό το ροκ δεν θα τελειώσει ποτέ", 2018, εκδ. Απόπειρα
*"Ασκήσεις ήθους", 2018, εκδ. Απόπειρα (τετράπτυχο)
*"Νω", 2020, εκδ. Απόπειρα (Μονόλογος)
