Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει έναν άνθρωπο με πολύπλευρο ταλέντο,τον καλλιτέχνη Περσέα Ρίζο. Ο καλεσμένος μου γεννήθηκε και διαμένει στην Αθήνα. Είναι σαξοφωνίστας, πολυοργανίστας και συνθέτης. Παράλληλα ασχολείται με τις εικαστικές τέχνες και δημιουργεί μέσα από τη ζωγραφική και το κολλάζ. Έχει εκδώσει πέντε ατομικές δουλειές με προσωπικές του μουσικές συνθέσεις. Συνεργάστηκε σε ζωντανές εμφανίσεις και στη δισκογραφία με μουσικούς και συγκροτήματα της ευρύτερης πειραματικής, underground σκηνής. Ακόμη έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εικαστικές εκθέσεις.Τον Οκτώβριο του 2021 κυκλοφόρησε η πρώτη του ποιητική συλλογή "Ποιήματα" από τις εκδόσεις Φαρφουλάς. Ποιήματά του έχουν φιλοξενηθεί στον ηλεκτρονικό τύπο και στο περιοδικό της Θάσου "Θασίων γη". Η ποίησή του κινείται στα μονοπάτια της σύγχρονης υπερρεαλιστικής γραφής. Ο λόγος του είναι πλούσιος, πολύχρωμος,τολμηρός, με σαγηνευτικές αλληγορίες, εκπληκτική εικονοποιία κι ισχυρό φιλοσοφικό υπόβαθρο. Θ'απολαύσουμε δέκα θαυμάσια ποιήματά του από την πρώτη του εκδοτική απόπειρα "Ποιήματα"!
ΚΩΔΩΝ ΤΗΣ ΕΞΩΠΟΡΤΑΣ
Ακούτε τα ελικόπτερα εκεί όπου δεν υπάρχουν;
Είναι στίχοι, από πανάρχαιες παροιμίες, που λένε μεταξύ
τους τα ηφαίστεια
Ακούτε τον θρήνο των μετάλλων που κρούει τη νύχτα ο
σφυρηλάτης;
Είναι η λάβα των δακρύων που φτιάχνονται τα ξίφη
Ακούτε τα παράλληλα τριξίματα της πόρτας για έναν άλλο κόσμο;
Είναι χάδια αστρικά που μεταδίδουμε σε άλογα
Ακούτε τους χειρώνακτες που φτιάνουνε τον δρόμο;
Είναι η ελπίδα που σκουπίζει τον ιδρώτα των φτερών τους
Ακούτε το ροχαλητό των δέντρων;
Είναι ένας ύπνος σοφίας, δίχως όνειρα
Ακούτε τώρα το κουδούνι της εξώπορτας;
Μάλλον θα είναι ο ταχυδρόμος
Ή μήπως είναι ο ποιητής;
ΚΑΠΟΥ ΠΙΣΩ ΑΠ’ ΤΑ ΚΥΚΛΩΠΕΙΑ ΤΕΙΧΗ
Γλώσσα της ερήμου, σου φυτεύω το ερυθρόδερμο λουλούδι!
Εγώ είμαι, ο πολιορκητής σου
Κάπου πίσω απ’ τα κυκλώπεια τείχη ίσως μέσα στην καρδιά
Όπου τ’ ανθρώπινα πνεύματα ξεδιπλώνουν τις δαντελένιες τους
βεντάλιες
Ηχώ χαρμόσυνο κουδούνι ποδηλάτου
Καθώς η στιγμή έφτασε που συγγενεύουμε με τα ποτάμια
Και με το άστρο που τυφλώνεται
Για να τραφεί με μεγαλύτερα του εαυτού του οράματα
Πάλλω ιλαρό τερέτισμα στο στήθος
Καθώς οι καιροί επαναπλάθονται σε μια στιγμή σπουδαία που
είναι χρέος μου να προσπαθήσω να αρθρώσω το πτηνόν
Το πιο ιπτάμενο του μυστηρίου:
Εγώ, μέσα σε μια ακινησία, προς όλες τις κατευθύνσεις
Εγώ, σαν μια κατάφαση, που αναδύθηκε μέσα απ’ όλες τις
αρνήσεις
Εγώ το άθυρμα μιας προγενέστερης των λέξεων καμπύλης από
ένα ταυτόχρονο ανασήκωμα φρυδιών
Όλων των ζώων
Ένα πλατύ χαμόγελο, που ξέφυγε απ’ τους γλύπτες
Που διάβασα τα χείλη του φωτός
Σαν μικρό παιδί καθισμένο στους γλουτούς της νύχτας
Χωρίς φεγγάρι, ξίφος, ή άλλα αισθητήρια όργανα
Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ
Ποιος είναι ο κυβερνήτης σας;
Θέλω να μιλήσω στον αρχηγό των ποιητών!
Δεν με ενδιαφέρει αν αυτήν τη στιγμή λούζεται στη διαυγέστερη
θάλασσα του εαυτού του
Ούτε αν βρίσκεται στα πρόθυρα ν’ ανακαλύψει τη σταθερά της
αιώνιάς του ρευστότητας
Μα τι μου λέτε!
Ποιος είναι ο κυβερνήτης σας;
Θέλω να μιλήσω στον αρχηγό των ποιητών!
Δεν με ενδιαφέρει αν είναι ο αποκεφαλιστής των ρολογιών
Το ραντεβού μας κανονίστηκε στις τρεις η ώρα
Αααα μα εσείς δεν υποφέρεστε!
Ποιος είναι ο κυβερνήτης σας;
Θέλω να μιλήσω στον αρχηγό των ποιητών!
Δεν με ενδιαφέρει αν τα έργα του υπογράφουν δάκρυα των λιονταριών
Δεν με ενδιαφέρει αν είναι ο λόγος για το λιώσιμο των πάγων
Μα τι θα γίνει κύριοι!
Ποιος είναι ο κυβερνήτης σας;
Θέλω να μιλήσω στον αρχηγό των ποιητών!
Δεν με ενδιαφέρει αν στις φλέβες του κυλάει χυμός από κόκκινα
τριαντάφυλλα
Δεν με ενδιαφέρει αν ακόμα και τα ψηλότερα κυπαρίσσια
υποκλίθηκαν στο πέρασμά του
Εγώ να του μιλήσω μόνο θέλω
Μα πού θα πάει αυτή η ιστορία!
Ποιος είναι ο κυβερνήτης σας;
Θέλω να μιλήσω στον αρχηγό των ποιητών!
Δεν με ενδιαφέρει αν από την ποίησή του αναδύθηκαν οι εξισώσεις
που λύνουν μια για πάντα το πρόβλημα των αποστάσεων
Ούτε αν όλοι οι αστρονόμοι διαβάζοντας το τελευταίο του ποίημα
βγήκαν στους δρόμους παθιασμένοι να κάψουν τα πολυτελή
τους τηλεσκόπια
Αααα η υπομονή μου εξαντλείται!
Λοιπόν, ποιος είναι ο κυβερνήτης σας;
Θέλω να μιλήσω στον αρχηγό των ποιητών!
Δεν με ενδιαφέρει αν ήταν ο πρώτος από εμάς που διαπίστωσε ότι
η πραγματικότητα είναι ένας χάρτης
Ούτε αν άνθρωποι ψηλότεροι από άλλους κόσμους γυρνάνε τώρα
πίσω, έτσι ώστε να θαυμάσουν τις βρύσες των χεριών του
Μα επιτέλους κύριοι!
Ποιος είναι ο κυβερνήτης σας;
Θέλω να μιλήσω στον αρχηγό των ποιητών!
Δεν με ενδιαφέρει αν στην καρδιά του εκβάλλουν τα ποτάμια των
πιο σπουδαίων και διαχρονικών φιλοσοφικών ερωτήσεων για
να γίνουν απαντήσεις
Δεν με ενδιαφέρει αν στα υπαίθρια έδρανα της αυτεπίγνωσης αρίστευσε μετά τιμών,
καθώς ήταν ο μόνος που έλυσε αλάνθαστα
τον γρίφο της Δημιουργίας
Λοιπόν για τελευταία φορά!
Θα μου πείτε ποιος είναι ο κυβερνήτης σας;
Θα ήθελα πολύ να μιλήσω στον αρχηγό των ποιητών
Δεν με νοιάζει αν είναι ο κεραυνός
Δεν με νοιάζει αν είναι ο ήλιος
Δεν με νοιάζει αν είναι η γυναίκα
Εγώ μια ματιά μόνο θέλω να ρίξω
Προς τι λοιπόν αυτή η μυστικοπάθεια;
Ανοίξτε μου την πόρτα!
Σας παρακαλώ φτάνει, φτάνει πια αυτή η κομέντια ντελ άρτε
Ξέρετε καλά, πως στ’ αλήθεια, δεν θέλω να μάθω ποιος είναι
ο κυβερνήτης σας
Ποσώς με ενδιαφέρει, να μιλήσω στον αρχηγό των ποιητών
Το μόνο που θέλω είναι να παρασταθώ ενώπιον της Αγάπης, ως
μάρτυρ
Που αποδεικνύει μετ’ απολύτου αθωότητας τη βεβαιότητά του
Ιδού κύριε Δικαστά
Το ομολογώ. Σας Αγαπώ. Τετέλεσται.
ΠΕΡΑ ΑΠ’ ΟΛΑ ΤΑ ΦΩΤΟΤΕΧΝΑΣΜΑΤΑ
Ακούμε την αναπνοή σου, ζωή κρυμμένη στα παρασκήνια
Σαν ρίζα δέντρου που δεν έχει πει ακόμα την τελευταία της κουβέντα
Πολλές φορές οι ενοχές των άσπρων τοίχων φτιάχνουν τις αναγγελίες μας
Η ηλιοφώτιστη σκόνη
Η αγαθοποιία των συμπτώσεων
Της αρμονίας όταν ένα τυχαίο φτέρνισμα ενός γείτονα διαδέχεται
μια καμπάνα εκκλησίας
Δεν ξέρω τι μέρα είναι
Οι σκοποί αποκοιμήθηκαν εν ώρα υπηρεσίας
Για να βλέπουν από ψηλότερα, αυτό που έρχεται
Να βλέπουν καλύτερα, αυτό που είναι ήδη εδώ
Ν’ ακούν ευκρινέστερα, τις εντολές των στρατηγών
Πολλές φορές ένα ευάερο κουδούνισμα των υμενόπτερων φτιάχνει
τις αναγγελίες μας
Για μια ανέφελη αντάμωση που επείγει
Σαφώς τα θεμέλιά της
Ήδη χορεύουνε σαν βράχοι
Εύπλαστοι μες στην ακαμψία τους και τρυφεροί εις τον πυρήνα
Που κατάφερε να ισοσταθμίσει το ενδιαφέρον μας για έναν λόγο
καθαρό, σαν περιστέρι κάτασπρο, πάνω στο κεφάλι ενός σκύλου
που γλείφει τις πληγές του
Με το πένθος που εκκρίνουν κατ’ επανάληψη, οι καμπάνες της
νύχτας, όταν πέφτει το σκοτάδι
Πολλές φορές οι διακόπτες του φωτός υπακούν σε ένα τρίτο χέρι
Άλλες στο αιώνιο φουστάνι όπου ορθοποδούν καμαρωτά όλα τα
άνθη
Γιατί η ιδέα που έχω για τον εαυτό μου είναι μόνο απλά
μία τροφή για τα σπουργίτια
Που αφέθηκαν ελεύθερα, να ενώσουν τις τελείες των άστρων
Ενός άλλου ουράνιου θόλου
ΣΥΝΑΨΕΙΣ
Λαβύρινθος είναι μια τέλεια ευθεία
Παρατηρήσατε και εσείς τη διχαλωτή γλώσσα αυτού του
τραίνου;
Η Αρμονία δεν θέλει καβαλιέρο
Θέλω να πω
Η πραγματικότητα είναι από μόνη της μια επανάσταση
Μείνετε ήσυχος κύριε, σκοπός του ποιητή είναι
να κατακτήσει τον κόσμο
Και δεν ευθύνομαι εγώ
Αν μέσα σ’ αυτήν την πρόταση δεν ακούτε το κελάρυσμα
της ταπεινοφροσύνης
Τα έγχορδα μιας αθώας θέλησης
Αυτές οι λέξεις, στην αρχή κατέφθασαν ως φίλοι
Αλλά είναι άλογα κουτσά
Μη φοβάσαι δεσποινίς, όσο γρήγορα και αν τρέξουν, ποτέ
δεν θα μας φτάσουν
Ακούστε με προσεχτικά
Η Τέχνη είναι μια εγρήγορση, αλλά αυτή η εγρήγορση
δεν είναι μία Τέχνη
Θέλω να πω, από πού έρχεσαι;
Κλαίγοντας το φως, γαλάζιο βρέφος, δεν είσαι παρά μόνο
ένας άνθρωπος
Ένας απεσταλμένος Πρέσβης του Απείρου
ΜΕΣΟΠΟΤΑΜΙΑ
Οι δρόμοι φτιάχνονται απ’ την πατούσα ενός βρέφους
Αλλά κανείς δεν βλέπει τη σταγόνα που πέφτει, παρά μια
βρύση που στάζει
Αυτό το ποίημα δεν σημαίνει τίποτα, γεννήθηκε την εποχή
της λειψυδρίας
Τα πουλιά ανήκουν σε όσους στάθηκαν στο ύψος τους
Όνειρο σημαίνει ότι ξυπνώ μια μέρα
Όχι, να μην έρθει ποτέ εκείνη η μέρα!
Όσο καλά και αν ξεσκονίσαμε το σπίτι της από χρυσάφι
Δεν θα ’ρθει ποτέ εκείνη η μέρα
Όσα τετράποδα της ποίησης και αν σφάξουμε για χάρη της
σε τούτον τον βωμό
Να μην έρθει ποτέ εκείνη η μέρα!
Ακόμα και αν εξαιτίας της συνεχίζουν να αυξάνονται
οι νυχτερινοί μας άθλοι
Δεν θα ’ρθει ποτέ εκείνη η μέρα
Ακόμα και αν την οσμιζόμαστε απ’ το ωραίο της τίναγμα
μαλλιών
Να μην έρθει ποτέ εκείνη η μέρα!
Ακόμα και αν ανέτειλε προ ολίγου
Δεν θα ’ρθει ποτέ εκείνη η μέρα
Ακόμα και αν αυτή τη στιγμή που σας μιλάω λούζομαι με
το ερμητικό της λυκόφως
Λοιπόν
Να σας πω
Ξέρετε
Η καρδιά μου είναι ένα εργοτάξιο
ΠΡΟΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΟ
ΑΕΤΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ-ΟΥΡΑΝΟΥ
Πώς σε λένε δίψα μου;
Μια μέρα θα είσαι η πετονιά που τινάζω απ’ τη στρατόσφαιρα
Σμίλη κάποιου ακατέργαστου γέρου λιθοξόου
Που παρέμεινε απαθής στα δικαιώματα που του προσάπτουν
Να μιλάει πυρετωδώς, χωρίς να έχει κάτι να πει
Θα είσαι καθιστή, σαν ευτυχία
Ακλόνητη στις εναέριες αναταράξεις
Που υποκινούν ένα μυστήριο συσσίτιο
Για την ασχημάτιστη ακόμα ύπαρξή μας
Φανοστάτης που πιο εύκολα βλέπω σαν σπίτι τον περίπατο
Την ποίηση, σαν το δρύινο μπαστούνι μου
Που κρυφά επιτίθεμαι με αλλεπάλληλα χτυπήματα στην επιφάνεια
Την ώρα που οι αλαλαγμοί των συνυφασμένων με μια αυθύπαρκτη ήβη ήλιων
Εμπνέουν την αιώνια ωρίμανση
Ω ελπίζω κάπου μες στα φωτοστέφανα των οριζόντων να υπάρχει
ένα σπίτι
Όπου καταλήγουν οι τυμπανοκρουσίες της ανθρώπινης πομπής
μου
Πώς σε λένε δίψα μου;
Το σύμπαν σάς απηύθυνε τον λόγο
Αλλά ποια μητέρα, ποια φωλιά του γερακιού από άσπρα τριαντάφυλλα
Μέσα σ’ αυτήν, την τάδε πέτρα
Που φλέγεται απ’ τη ζώσα επιθυμία
Ελεύθερη απ’ την ελευθερία
Ποια λευκή ενότητα των πάντων εγώ
Θα εκβάλει στ’ αδαμάντινα ύδατα
Πρόποδας, όχι υπηρέτης
Γιατί μέσα στην πόλη θέλαμε να διεγείρουμε την ακοή των
Πεδιάδων
Αλλά με στάχτη ζωγραφίζεται καλύτερα η προκυμαία
Όπου εμείς, στο πλευρό πάντα των κοραλλιογενών υφάλων
Γονατίζουμε πιο όρθιοι από ποτέ
Να καβαλήσουμε τις ακτίνες του ανθρώπινου ηλίου
Υπερπηδώντας όλες τις στολές, του διχασμένου από τη φύση του
θιάσου
Πώς σε λένε δίψα μου;
Να εμπιστεύεσαι τις ρίζες που χορεύουν
Σημαίνει ότι τα κλαδιά τους είναι γεμάτα με πουλιά
Μια μέρα θα είσαι ο φανός απ’ όλα τα κεριά της άνοιξης που λένε:
«Να αρχίζει μόνο πρέπει ένα ποίημα»
Σε κάθε γραμμή, σε κάθε περιθώριο
Να αρχίζει πρέπει μόνο ένα ποίημα
Έως την τελευταία λέξη
Στην τελευταία λέξη
Γιατί όσα συνέβησαν και όσα θα συμβούν συμβαίνουν τώρα
Και σαν να βλέπω το μνημείο όλων των σχεδίων μας
Με γυμνό μάτι
Και καρδιά ίσως καθόλου νερωμένη
Με μια καρδιά, Γυναίκα των Ιμαλαΐων!
Να αρχίζει μόνο πρέπει ένα ποίημα
Γδυθείτε έτσι ώστε να φανούν στον σκελετό σας όλοι οι αστερισμοί!
Να αρχίζει πρέπει μόνο ένα ποίημα
Η νύχτα χρίστηκε ιππότης, αλλά το άλογό της είναι άσπρο,
άσπρο σαν το χιόνι!
Να αρχίζει μόνο πρέπει ένα ποίημα
Αφέντης μου είναι ο τροχός, πριν την ανακάλυψή του!
Να αρχίζει πρέπει μόνο ένα ποίημα, σαν τέλειος τοξότης!
Το ταπεινό μου όνειρο είναι, όταν ξυπνήσω, να είμαι εκείνος που
ονειρεύτηκα
Πώς σε λένε δίψα μου;
Μια μέρα θα εισέλθεις στην κοσμηματοθήκη, όπου ζουν
τα δαχτυλίδια του ουρανού
***************************************************
Θα ήθελα να πω κάτι στους προικισμένους με πεταχτά αφτιά,
σ’ αυτούς που πετάνε με τ’ αφτιά τους
Στους αυτόχθονες της Αφροδίτης και σ’ όλους τους πλανήτες που
ζαλίστηκαν
Σε όλους τους διανοούμενους και καλλιτέχνες της προσχολικής
ηλικίας
Στους βιρτουόζους τεχνικών που δεν υπάρχουν
Στις καρέκλες που ρίχνουν όποιον αναπαύεται και στους σκύλους
που δαγκώνουν τα φτερά τους για να βρίσκονται κοντά στον
άνθρωπο
Θα ήθελα να πω κάτι στις Αμαζόνες και στα άγρια άλογά τους
Στους επίμονους ιχνηλάτες μυθικών πλασμάτων
Στους γευσιγνώστες των μεγάλων ιδεών, αλλά κυρίως στους οινοχόους των
Θα ήθελα να πω κάτι στον Ρωμαίο και σε όλες τις Μέρες που
ήρθαν τα μεσάνυχτα, γι’ αυτούς που βλέπουν καλύτερα στο
απόλυτο σκοτάδι
Σε ό,τι χαμογελάει χωρίς να έχει πρόσωπο
Σε ό,τι αναπνέει μέσα από κέρας καλοσύνης
Θα ήθελα να πω κάτι στον μικρό τυμπανιστή
Στα φιλιά που δεν δόθηκαν και που με τον καιρό αυτοοργανώθηκαν,
δημιουργώντας έτσι την πρώτη οικογένεια πεταλούδων
Στις πέτρες που εμπνεόμαστε βλέποντας στη μορφή τους εξαίρετες
καλλιτεχνικές απεικονίσεις προσώπων
Σε όλους τους απογόνους της πανάρχαιας φυλής των Ντροπαλών
Στους υπνοβάτες που δεν προσγειώθηκαν και σε όλα τα έμφυτα
κόκκινα χείλη
Θα ήθελα να πω κάτι στον σκηνοθέτη των ονείρων μου και στα
απόκρυφα θηλαστικά που βόσκουν τις πλαγιές των ηφαιστείων
Στους ερημίτες των μεγάλων αστικών κέντρων
Στους ανθρώπους των σπηλαίων που εξευγενίστηκαν και γίναν
δέντρα
Στους γίγαντες που περπατούσαν κάποτε στην ηλιόλουστη και
ανθηρή Ανταρκτική
Θα ήθελα να πω κάτι στον τελετάρχη της στιγμής, εκείνης που
θα φθάνει με ιπτάμενο άρμα ολόχρυσο και που θα το σέρνουν
τέσσερις αγνώστου είδους κύκνοι
Θα ήθελα πολύ να πω κάτι στον καθένα απ’ αυτούς ξεχωριστά
Θα ήθελα να πω κάτι στους μουσικούς που προτιμούν
να μη μιλάνε τη γλώσσα των θνητών
Ή γενικώς σε όλους αυτούς που δεν πολυμιλάνε
Σ’ αυτούς που δεν θα θαμπωθούν απ’ το Υπέροχο,
καθώς ανέκαθεν το καρτερούσαν
Στους γελωτοποιούς που δεν ξεβάφονται ούτε ξεντύνονται μετά
την παράσταση
Στον αρχηγό και στρατηλάτη Τρελό Άλογο της φυλής των Σιού
και στους ταπεινούς αστροποιούς του Γαλαξία της Δίνης
Σε όλα τα αντικείμενα που δεν κατοικούνται από υποκείμενα
Στις ερωτήσεις που δεν έχουν απαντηθεί
Στις απαντήσεις που δίνονται χωρίς να έχει προηγηθεί ερώτηση
Στα πυροτεχνήματα που σκάνε καθυστερημένα
Σε όλα τα τέκνα του Ήλιου του Ερμαφρόδιτου, που αν προσέξεις
δεν ιδρώνουν
Σε όλα τα τραίνα-φορτηγά του Λόγου του Υπέρλογου, που αν
προσέξεις δεν φορτώνουν
Σε όλους τους δρόμους για την Ελευσίνα
Σ’ αυτούς που ερωτεύονται κοιτώντας μια στραβή οδική πινακίδα
Στα λευκά πιόνια από ένα σκάκι
Σε όλους αυτούς, ίσως και σ’ άλλους, θα ήθελα να πω:
“Τι χαμπάρια;”
************************************************************
ΜΕ ΤΟ ΕΝΑ ΠΟΔΙ ΣΤΗ ΓΗ
Σας χαρίζω ένα φιλί στο μέτωπο απ’ το γαμψό μου ράμφος κουκουβάγιας
Που τώρα διστακτικά ανοίγει, σαν παλιά, ξεφλουδισμένη πόρτα,
που τρίζει στο σκοτάδι
Από λεπτό σε λεπτό μια πασχαλιά θα πταρνιστεί, κοιτώντας
μέσα στην καρδιά μου
Από στιγμή σε στιγμή οι λέξεις αυτές θα εξατμιστούν, για να
γίνουν σχήματα αφηρημένα ζώων και ελπίδων που βλέπουμε
στα σύννεφα
Καθώς τώρα νομίζω είναι η κατάλληλη στιγμή να ακουστεί απ’
τα μεγάφωνα του πεπρωμένου η επιούσια λύρα
Η καμωμένη απ’ το χρυσάφι ενός τυφλού, χρώμα της ανατολής
Αιώνια σφυρίχτρα των ανέμων περιμένω, ω περιμένω το σήμα
που θα δώσει την εκκίνηση
Για ένα γενναίο βύθισμα στα τριαντάφυλλα χωρίς επιστροφή
Γιατί Μορφή: «δεν είναι παρά μια ισόβια Εποχή της Αποκριάς»
Γιατί Μορφή: «δεν είναι παρά το ύφασμα κάποιου κοινού ονείρου
που από δέντρο σε δέντρο η Άνοιξη περνάει τη βελόνα»
Ω φώσφορο επένδυμα της παρούσας μου υπνοβασίας!
Είσαι κρησφύγετο πολέμου σφαλισμένο σαν αβγό, μιας απροσδιόριστης ύπαρξης,
που άντεξε στις υψηλές θερμοκρασίες της
καρδιάς μου!
Λοιπόν, ηχήστε τώρα όλες τις καμπάνες!
Στον βυθό αυτής εδώ της θάλασσας υπάρχουν ψάρια που μορφάζουν
Και μ’ ένα μειδίαμα αρχαιότερο από εκείνο των Ελλήνων!
ΤΡΙΗΡΗΣ
Με πιστολιές αφηρημένες ανάβω την εστία
Διαταγή της νύχτας ναυτικά κελεύσματα προς όλα τ’ αγάλματα
του Ύπνου
Τ’ αξιοθέατα της απογειωμένης πόλης
Σαν κεριά παρατεταγμένα μ’ ένα είδος στρατιωτικής συμμετρίας
Κάποιες φορές καμουφλαρισμένα ως δέντρα στοιχειώδη
Α! καλώς ήρθες λεξικό των σφραγισμένων αναμνήσεων!
Καλώς ήρθες κηροστάσιο των αίσιων θορύβων!
Πες μου, παγκόσμιο ρόδο, εσύ φυτρώνεις και αναπτύσσεσαι στα
σύνορα του Συνανθρώπου ως εικονοστάσι;
Τα μισά μου πέταλα αγγίζουν το γαλάζιο όνειρο στο πόδι.
Σε λίγο το μηχανοστάσιο των άστρων
Γέλιο των βυθών, φτερών χειροκρότημα και ιδού η φωταγώγηση
του ανθρώπου
Ιδού και η πλήξη της σελήνης, το στραβοπάτημα, η ώσμωση
Και μια παλίρροια νέων ιδεών που ανεβάζει τη στάθμη της Σκιάς
σε νέα ύψη
Τακτική παλιά και χαμηλόφωνη, προσπέλαση ενός ήλιου
Όχι, όχι σε κάστρο ιπποτών, αλλά στη νιότη, ναι, στη νιότη που
είναι μια καμηλοπάρδαλη ιδέα
Την ώρα που ο άνθρωπος βρέχεται από δύο ωκεανούς
Αχαρτογράφητους έως τώρα
Και δεν ξέρω αν ευτυχώς ή δυστυχώς
Το βέβαιο είναι πως ξανά η ίδια βελανιδιά θα δακρύζει
Σαν το θαύμα που απλά ενώνεις κάποιες λέξεις κλαίει, δεν ξέρει
ότι μέσα της κρατάει το χώμα
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Περσέας Ρίζος (Αθήνα, 1986) είναι μουσικός (σαξοφωνίστας/πολυοργανίστας/συνθέτης), εικαστικός (κολλάζ/ζωγραφική) και ποιητής. Έχει στο ενεργητικό του πέντε ατομικές κυκλοφορίες με προσωπικές του μουσικές συνθέσεις καθώς και αρκετές συνεργασίες (live & δισκογραφικές) με μουσικούς και συγκροτήματα της ευρύτερης πειραματικής, underground σκηνής. Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εικαστικές εκθέσεις και τον τελευταίο καιρό εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή. Ποιήματά του επίσης έχουν δημοσιεύσει αρκετοί λογοτεχνικοί ιστότοποι, καθώς και το περιοδικό ‘’Θασίων γη’’, τοπικό έντυπο της Θάσου την οποία επισκέπτεται από τα παιδικά του χρόνια.
