Έχω τη χαρά να σας παρουσιάζω στη στήλη μου "Στα βαθιά", τον φιλόλογο και πολυβραβευμένο ποιητή Πάνο Κουμπούρα. Στα ποιήματά του διακρίνει κανείς την αγάπη του για την Ελλάδα και τον άνθρωπο. Ενίοτε γράφει και σατιρική ποίηση για να στηλιτεύσει τα κακώς κείμενα του καιρού μας. Θα δούμε δέκα εκλεκτά ποιήματά του!
Αγια – Σοφιάς ανακάλημα
Των Χριστιανών αγλάισμα , ναέ της Ρωμιοσύνης ,
Αγια – Σοφιά Βυζαντινή , του Ελληνισμού καμάρι ,
πώς σ’ αγρικούν τα μάτια μας με δάκρυα στην ψυχή μας
ατιμασμένη εκκλησιά , Αγαρηνών αχούρι ;
Πένθος σιγεί τα σήμαντρα , θρηνεί ο ουράνιος τρούλος ,
οι άγιοι εκδιώχθηκαν απ’ τα ψηφιδωτά τους .
« Τη ὑπερμάχω στρατηγῶ » υμνώ κι ανακαλιέμαι ,
απόρθητό μας όραμα , της Λευτεριάς ιδέα .
Της οικουμένης θησαυρέ , στερέωμα της πίστης ,
ποια δολερά συμφέροντα τη λάμψη σου φθονήσαν
με μια ζαριά σε παίξανε σε άνομα παζάρια .
Της κρήνης σου τα νάματα οι αλλόπιστοι τα πάψαν
κι ουδέ μπορούν να νίψουνε τα ανομήματά τους .
Την Παναγιά της προσφυγιάς η Πόλη αναθυμάται ,
« ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν » υμνώ κι ανακαλιέμαι ,
απόρθητό μας όραμα , της Λευτεριάς ιδέα .
Οι τέσσερις ορίζοντες κρυφτήκαν απ’ τον ήλιο
ο νάρθηκας σκοτείνιασεν , η γης στα δυο εσχίσθη ,
ποιος τεμαχίζει τον θεό , το αχώρητο της φύσης ;
Ποιος προσκυνάει ασέβεια , ποιος γονατίζει δούλος ;
Υψώστε αγγέλοι του Χριστού τα τέσσερα ευαγγέλια
να τα διαβάζουν χερουβείμ μπρος στην Ωραία Πύλη .
« Τη ὑπερμάχω στρατηγῶ » υμνώ κι ανακαλιέμαι ,
απόρθητό μας όραμα , της Λευτεριάς ιδέα .
Της αρμονίας θάμασμα , Πολιτισμού μνημείο ,
στα όνειρά μας λειτουργείς , Ορθοδοξίας φάρος.
Η θλίψη γίνεται κραυγή κι η προσβολή σου οργή μας ,
ανάθεμα στους υβριστές της άχραντής σου δόξας .
Πόσοι αιώνες πέρασαν και πόσοι θα διαβούνε ,
- Ανάστα , κυρα – Δέσποινα , Παντάνασσα της πλάσης .
« Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε » υμνώ κι ανακαλιέμαι ,
απόρθητό μας όραμα , της Λευτεριάς ιδέα .
Δεκαπενταύγουστος 2020
Αθανασίας ωδή
Αρχέγονη του κόσμου ύλη , σ' αναζητώ την ύστατη αυτή Ώρα
Βωμό ν' ανάψω εξιλασμού για την Ψυχή μου .
Γεννήθηκα θνητός , το ξέρω , μα κάθε μου ταφή μια Χαρμολύπη ,
'δω , στων Δελφών το ιερό , ευλογείται η αθάνατή μου Φύση .
Ειρηνικά τα έργα της ζωής μου , όπλο μου μοναχό η Υπομονή μου ,
Στερέψαν θάλασσες , αλώθηκαν στεριές , Τίποτε
Ζωντανό για μένα τώρα . Με δίδαξες να ζω με δίχως Σώμα ,
η Ηθική ουράνιου παραδείσου στις φλέβες του μυαλού μου Ρέει ,
Θαμμένος άυλος θησαυρός , θαύμα Παιδείας .
Ιδεατή εδιάβηκα πορεία , στους κύκλους μιας χαμένης Ουτοπίας ,
και Κείτομαι ξανά εδώ στη γη μου , αθάνατος και πένης . Ξένος ,
Λαθραίας μοίρας Ναυαγός ,
Μετριέμαι με της μνήμης μου το Μέτρο .
Νέος δεν ένιωσα , θαρρώ . Πρόωρα με γεράσανε της Λήθης
Ξόανα χρόνια , που κυρτώσαν το Κορμί μου .
Όνειρα έπλαθα , παιδί . Τι νανουρίσματα , τι Ιστορίες ,
Πατρίδες άπαρτες , με ήρωες που γίνηκαν Θυσία ,
Ρητά , διδάγματα , για νικητές και Ηττημένους .
Σκέψη μου ατελεύτητη , αιώνια Ζωή μου ,
Τέλος κι αρχή ένα δάφνινο Στεφάνι ,
Ύπαρξης χρέος προς τη μάνα μας Ελλάδα ,
Φως - φυλακτό , θεού αγάπης Δώρο .
Χώρα μου ανέσπερη , σεπτή , αγνών προγόνων Γη μου ,
Ψαλμοί απ' το μέλλον σου ο Βίος και το Βιος μου .
Ωδή , για Σε , ο λόγος μου κι η κάθε Αναπνοή μου .
Ανέχειας μονόλογος σε φωταγωγό …
Αχάραγα γουργουρίζουν της ανέχειας τα εσώψυχα.
Η γιαγιά Δωροθέα , η ποιήτρια , νύχτα ξυπνάει να ζυμώσει
της Ανθρωπιάς τον επιούσιο άρτο.
Βγάζει – όπως κάθε μέρα – το κεφάλι της στο φωταγωγό
και μονολογεί στο αυγινό :
Καλημέρα , Αξιοπρέπεια. Έχει ο θεός …
Ούτ’ ένα όνειρο δεν έχω πια στο φως να ξεδιαλύνω.
Αδειάσαν τα ντουλάπια της καρδιάς.
Δεν είναι έλλειψη τροφής , μήτε και στέρηση ελπίδας.
Είναι κενό της Ύπαρξης στις συμπληγάδες της ανέχειας.
Δεν έχουμε Τίποτα , εχέμυθε φεγγίτη μου.
Ούτ’ ένα δράμι σεβασμού για της ζωής το θείο δώρο.
Ούτε μισή αναπνοή
να σώσει νέους πνιγμένους από μονοξείδιο σε μαγκάλι ,
γιατί δεν είχαν μία σπίθα θαλπωρής.
Πόσες ψυχές δεν πρόλαβαν ν’ ανθίσουν ,
γιατί δεν είχαν έστω ένα σπυρί Αγάπης ;
Δεν έχω κανένανε στον κόσμο , πια , φεγγίτη μου.
Μονάχη μου στο δώμα αυτό , των γηρατειών το μνήμα ,
στενάζω , ορφανεμένη από Λευτεριά κι από Φιλία.
Νυχτώνει – ξημερώνει , στα ίδια στενά συνθλίβονται
του Αριστοτέλη η εντελέχεια απ’ τη μια
και της χαμοζωής η ανέχεια απ’ την άλλη.
Στένεψε το φιτίλι της ζωής , φεγγίτη μου ,
μα το λαδάκι της δε σώθηκε ακόμη …
Καληνύχτα , Υπομονή. Έχει ο θεός …
Αύριο πάλι , θα σου’ χω νέα μου , θεέ μου.
Κι έκλεισε τα μάτια – μήπως κοιμηθεί –
η Δωροθέα η ποιήτρια , με το φεγγίτη ανοιχτό ,
μήπως ξεπέσει και για δαύτη κανένα όνειρο απ’ τ’ αστέρια.
Γέλα , παλιάτσο (Σατιρικό)
Μου δώκαν για πατρίδα μια γριά , φτιασιδωμένη ,
με χίλιες πλαστικές να μοιάζει νια , ξεμωραμένη .
Νυχτόημερα της δίνουν κουτουλιά στο καναβάτσο ,
ξανάγιναν καινούρια τα παλιά , γέλα , παλιάτσο .
Μνηστήρες την πλανεύουν διαρκώς , μύριοι τρακόσιοι ,
απ’ όλους τους ποιος νά’ ναι ο τυχερός , να την τελειώσει ;
Χαρούμενα της βάζουν τη θηλιά , πιασμένη μπράτσο ,
ξανάγιναν καινούρια τα παλιά , γέλα , παλιάτσο .
Της ράβουν κάθε τόσο νυφικό , της ζωντοχήρας ,
το ίδιο ξεφτισμένο ηθικό , άτυχης μοίρας .
Κι άμα της κλέψουν τα προικιά , τα χρέη μάτσο .
Ξανάγιναν καινούρια τα παλιά , γέλα , παλιάτσο .
Κατάρα τη βαραίνει διχασμού , μίσος και αίμα ,
αντέχει σε τραντάγματα σεισμού , μα όχι στο ψέμα .
Τρώγονται οι βουλευτάδες σα σκυλιά , με ύφος καπάτσο ,
ξανάγιναν καινούρια τα παλιά , γέλα , παλιάτσο .
Γρανάζια σκουριασμένα κι οι θεσμοί , χρυσό το χάπι ,
στενάζουν διαλυμένοι οι δεσμοί χωρίς αγάπη .
Λαοπλάνοι σε γκρεμίζουν στα σκαλιά , λαθών σουλάτσο ,
ξανάγιναν καινούρια τα παλιά , γέλα , παλιάτσο .
Μας δώκαν μια πατρίδα θησαυρό , κόσμημα φύσης ,
και να τη σέρνουν πάνω στο σταυρό , μην τους αφήσεις .
Την ώρα που ’ τοιμάζουν τα καρφιά , κάντ’ τους στραπάτσο .
Ξανάγιναν καινούρια τα παλιά , γέλα , παλιάτσο .
Γέφυρα ανθρωπιάς
Της θάλασσας οι σκόπελοι , τα βράχια , οι νησίδες ,
άμοιρων ναυαγών ψυχών σωσίβιες ελπίδες …
Πέλαγος , να’ σουν μια αγκαλιά κι ένα φιλί το κύμα ,
για να μην πνίγονται παιδιά , μάνες μην κλαιν σε μνήμα .
Ωκεανέ , πώς στένεψες ; Πόσο μικρός φαντάζεις …
Σύνορα φράχτες σ’ έκλεισαν . Μια φυλακή μου μοιάζεις .
Γέφυρα ρίχνω σου , Ανθρωπιά , χέρι βαστώ του πόνου
ποτές μη λείπει η συντροφιά . Βασανισμένων πλήθος ,
λεύτερη να’ χετε φωλιά , μακριά από βέλη φθόνου ,
να μη σας βρίσκει το κακό . Ζωή σημαίνει : ήθος !
Στεριά μου , αίμα μου και γη , χώμα του σώματός μου ,
μου ξεριζώνουν την καρδιά , δεν είμαι ο εαυτός μου .
Χώρα μου , πέτρα και κορφή , ρίζα μου και εστία ,
καμπάνες σου έχεις τις βροντές του Ξένιου του Δία .
Όσα δεντρά ’ χει ο τόπος μου και κλώνους το κορμί μου ,
τόσα σπουργίτια πρόσφυγες κουρνιάζουν στην ψυχή μου .
Γέφυρα - Αγάπη , στέριωσε , για να διαβεί το δάκρυ
και να περάσει αντίπερα , στ’ αντίσκηνο του γέλιου .
Βρεφοκρατούσα Παναγιά θηλάζει απ’ άκρη σ’ άκρη
τ’ άγια Παιδιά όλης της γης με νάματα Ευαγγέλιου .
Πού να’ βρω άστρα τ’ ουρανού , πού να’ βρω γαλαξία ,
τ’ αποδιωγμένα τ’ όνειρα να βρουν και πάλι αξία .
Κατοίκησα ένα σύννεφο , μα μ’ έβρεξε ο πόνος
κι ως να στεγνώσω την ψυχή ’ πόμεινα πάλι μόνος .
Μια αχτίδα ήλιου πόθησα , μα μου ’ καψε τα στήθεια ,
βούρκωσε λάσπη τ’ όνειρο και ψεύτισε , στ’ αλήθεια …
Αλληλεγγύης γέφυρα , η μόνη μας ελπίδα
να σμίξουν μέσα μας πτυχές , της τραγωδίας πάθος ,
στις τρικυμίες της ζωής ο Άνθρωπος πυξίδα ,
θάλασσας , γης και ουρανού το ύψος και το βάθος !
Δελφοί μου , κάθαρσης πηγή
Πρόσδεξε , Δελφική ψυχή , την ικεσία
της μάνας Γης και τ’ Ουρανού μας , η θυμέλη
του Απολλώνειου φωτός , εσύ ουσία ,
αμφικτιόνων κιβωτός , ήλιου κυψέλη .
Βοήθησέ μας , κάθαρσης πηγή , ωιμένα ,
ποτές ανθρώπων κεφαλές κορμιά κομμένα .
Προνόησε , μαντείο ιερό , ειρήνης
χρησμός να ρθει από σε στις χώρες των ηπείρων .
Των νέων μας οράματα να ξεδιαλύνεις
να λάμψει μπρος στον δρόμο τους γέλιο ονείρων .
Βοήθησέ μας , κάθαρσης πηγή , το βλέμμα
του κόσμου μας , ξανά , αγνό να γίνει Πνέμα !
Επίσκεψε , μητέρα των Δελφών , το κέντρο
της οικουμένης , αδελφός , εσύ , του πόνου ,
αγκαλιαστοί της πλάσης οι καρποί στο δέντρο
του κύκλου της ζωής , ροή αέναου χρόνου .
Βοήθησέ μας , κάθαρσης πηγή , ώ γένος
αδύναμων θνητών , εδώ , λάβετε σθένος !
Ψάλλε , ώ Αρμονία μαγική , το άσμα
ασμάτων , της Αγάπης θεϊκή μου λύρα ,
της φύσης ομφαλός εσύ , δεσμός στο χάσμα ,
που ανασταίνει της φθοράς τη δόλια μοίρα .
Βοήθησέ μας , κάθαρσης πηγή , καρδιά μου ,
νίψτε απ’ τα μάτια τις πληγές σας , αχ , παιδιά μου .
Προστάτεψέ με , ιδέα Δελφική , εντός μου
φωλιάζει ο δράκος του Κακού και η φοβέρα .
Μα , όσο μακραίνει απ’ την Αλήθεια ο εαυτός μου ,
μόνο κοντά σου θα χαράζει ελπίδας μέρα .
Βοήθησέ μας , κάθαρσης πηγή , το νάμα
εσύ , του σύμπαντος ναός . Θεού το Θάμα !
Η μάνα δε φεύγει ποτέ απ’ τη ζωή μας (Παντούμ)
Η μάνα δε φεύγει ποτέ απ’ τη ζωή μας
προστρέχει σιμά μας στο κάθε μας βήμα
του ήλιου ακτίνες χορεύουν μαζί μας ,
αγάπης λιμάνι μερεύει το κύμα .
Προστρέχει σιμά μας στο κάθε μας βήμα
γλυκύτατη όψη σα χάδι γαλήνης
αγάπης λιμάνι μερεύει το κύμα .
Κοσμεί την ψυχή μας με φως καλοσύνης .
Γλυκύτατη όψη σα χάδι γαλήνης ,
μανούλα , η ουράνια μορφή σου σαν άστρο
κοσμεί την ψυχή μας με φως καλοσύνης .
Στον κόρφο σου μ’ έθρεψες , θάρρους μου κάστρο .
Μανούλα , η ουράνια μορφή σου σαν άστρο
στη φάτνη της γέννας , στο πρώτο μου κλάμα
στον κόρφο σου μ’ έθρεψες , θάρρους μου κάστρο .
Οι πόνοι σου υμνούνε της φύσης το θάμα .
Στη φάτνη της γέννας , στο πρώτο μου κλάμα
μου λες καλημέρα , του ονείρου μου γέλιο ,
οι πόνοι σου υμνούνε της φύσης το θάμα .
Τα βάσανα , που έζησες τά’ χω ευαγγέλιο .
Μου λες καλημέρα , του ονείρου μου γέλιο ,
πνοές χτυποκάρδια των έργων μου ελπίδες ,
τα βάσανα , που έζησες τά’ χω ευαγγέλιο .
Στη σκέπη σου παύουν βροχές καταιγίδες .
Πνοές χτυποκάρδια των έργων μου ελπίδες
ξυπνούν περασμένα , σκιές στο σκοτάδι ,
στη σκέπη σου παύουν βροχές καταιγίδες .
Η αλήθεια της μνήμης υπέρβαση του Άδη .
Ξυπνούν περασμένα , σκιές στο σκοτάδι ,
αιώνια βιώματα έκρυψε η γη μας
η αλήθεια της μνήμης υπέρβαση του Άδη .
Η μάνα δε φεύγει ποτέ απ’ τη ζωή μας .
Μπαλάντα Ειρήνης
Δάκρυσε τ’ άλογο στης κυρα – μάμμης την κηδεία ,
οι οπλές του ρίγησαν και γονατίζει ευγενικό ,
ώ ευγνωμοσύνη , της ψυχής άρωμα κι αρμονία ,
στης λογικής το τέλος καταθέτεις ασπασμό .
Κλαγγές και βούκινα σιγούν . Καρδιά μου , δε θρηνώ
νιώθω αγαλλίαση αρετής , λαμπάδα καλοσύνης ,
νίκη του Ανθρώπου η σύνεση και μέλλον μας λαμπρό :
Ο ήλιος κάνει προσευχή στον τύμβο της Ειρήνης .
Σφαγές , ερείπια ναών , παράφρονη μανία
φτερά μικρών αγγέλων πεταμένα σε σωρό .
Τρομάξανε κι οι ήρωες στα ιστορικά βιβλία
από το πύρινο του μαύρου ολέθρου φονικό .
Θωρώ στον τρούλο να ψυχορραγεί ψηφιδωτό
μάτια αγίων με κοιτούν με πνεύμα σωφροσύνης ,
δες , μελωδούν τα σήμαντρα ύμνο χερουβικό :
Ο ήλιος κάνει προσευχή στον τύμβο της Ειρήνης .
Λόγος και μουσική , του νου θεσπέσια συγχορδία ,
φωνές χαρούμενες δονούν των άστρων τον χορό ,
καθώς κρυφά κι υπόκωφα οι βόμβες και η βία
καρτέρι δόλου στήσανε στο σύμπαν το θολό .
Το περιστέρι χάθηκε μες στον βαρύ καιρό ,
η ελιά κι αυτή ξεράθηκε από σαράκι οδύνης .
Μέσα μου , μια ορφανή πληγή προσφεύγει στον θεό :
Ο ήλιος κάνει προσευχή στον τύμβο της Ειρήνης .
Φρίκη πολέμου γύρω μου , ένα κερί σβηστό ,
δειλό αεράκι τάραξε τον ύπνο της γαλήνης .
Τάφοι παιδιών , ξανοίξανε βλέμμα στον ουρανό :
Ο ήλιος κάνει προσευχή στον τύμβο της Ειρήνης .
Πορτρέτο (Σονέτο)
Χελιδονάκια , που πετούν , φεύγουν μακριά οι χρόνοι ,
σε μιας αγάπης τη φωλιά μένουν χαρές και πόνοι .
Μια θάλασσα το γέλιο σου , στα μάτια σου τοπάζι ,
σπίθες ν’ ανάβει ο έρωτας και να γλυκοχαράζει …
Στη θαλπωρή της αγκαλιάς , μπορεί να νιώθεις μόνη ;
Δέντρο , η αγάπη , στην καρδιά και τα όνειρά σου κλώνοι .
Υφάδι πλέκεται η ζωή , ψυχή και σώμα αλλάζει ,
μονάχα η νιότη σου ποτές δε χάνει τη θωριά . Ζει .
Της Καλημέρας τα φιλιά , τι μουσικές , τι ήχοι ,
δεν τα χωρίζουν σύνορα , δεν τα εμποδίζουν τείχη .
Πνέουν στο κύμα του μυαλού , του πόθου μου Αρετούσα .
Οι θύμησες κι οι πεθυμιές , στων χρόνων τα ρολόγια ,
φωτίζουν το πορτρέτο σου . Πίνακας χωρίς λόγια …
Κύκλου χορός , οι αναπνοές . Παλμός , η ελπίδα . Μούσα !
Το γιατρικό του Έλληνα (Σατιρικό)
Χίλιοι γιατροί ερεύνησαν του Έλληνος το είδος
κι απ’ τα πολλά απόκαμαν άνευ καμιάς ελπίδος .
Αρρώστιες βρήκαν πάμπολλες , μα γιατρικό κανένα ,
οπότε και συμπέραναν πως είναι σπάνια γέννα .
Στα κλινικά συμπτώματα ιοί πολλοί ερίζουν
ποιος θα πρωτόμπει στην καρδιά στριμώχνονται και βρίζουν .
Να εμβολίσουν προσπαθούν του ασθενούς το κάστρο ,
- μην αντιστέκεσαι , γκιαούρ , κάτσε να σε ξεπάστρω …
Νά σου , στο θρόνο της ψυχής ψόφιοι κοριοί να κλαίνε ,
- άι στην οργή , μικρόβιο , Διόνυσο με λένε ,
φτάνει ένα - γεια μας για να πω , θαλασσινό με ούζο ,
κι όλο σου το ιόσογο μπρούσκο κρασί το λούζω .
Ανασυντάσσεται ο εχθρός κρυφά σε δούρειο ίππο
και εφορμά περιχαρής στου εθισμού τον κήπο .
Όσο γλυκιά είν’ η υπερβολή τόσο και σκλάβα η μάζα
χτυπούν τα πάθη το ραγιά κι ηδονικά τον σφάζα …
Ως να ξυπνήσει η λογική του γέρου Αριστοτέλη
να ορθοποδήσουν οι ρωμιοί πριν γίνουνε αγγέλοι .
Σε τόσες μάχες άντεξε τούτη η αρχαία ράτσα ,
μα , ωστόσο , λιγοθύμησε στου φόβου τα στραπάτσα .
Κι αν στης δειλίας τη σπορά φυτρώνουν εφιάλτες ,
δεν το μπορούν οι δήμιοι να γίνουν ψυχοβγάλτες .
- Χάροντα , μού ’ σαι γνώριμος τι κι αν φορείς και μάσκα ,
σε καρτερώ , ο διγενής , με όπλο και παλάσκα .
Αν με νικήσεις , νίκησες , αν σε νικήσω - χάσου ,
να μην σε δω στα μάτια μου . Ρήγα με λεν , στοχάσου .
Μια επιδημία τυραννά του γένους μου τη φάρα
βαθιά πληγή κατάστηθη , αβάσταγη κατάρα ,
κολλάει η ψώρα κι αδελφούς , κολλάει κι η διχόνοια ,
βδέλλες ρουφάν το αίμα μας του μίσους τα τελώνια .
Κόλαση και παράδεισος σμίγουν αντάμα – αντάμα
κι εκεί στο καθαρτήριο θε να γενεί το θάμα ,
σα βγει από μηχανής θεός μορφή Αριστοφάνη ,
διακωμωδώντας τα στραβά με κέφι να μας ράνει ,
κι ό,τι κακό μας μόλυνε , σάτυρος να το πάρει ,
κι ο πεπτωκώς ας σηκωθεί με του φαλλού τη χάρη .
Χίλιοι γιατροί ερεύνησαν του Έλληνος το είδος
κι απ’ τα πολλά απόκαμαν άνευ καμιάς ελπίδος ,
γιατί εκειό το γιατρικό , που όλα τα γιατρεύει ,
είναι το γέλιο της ψυχής . Κι ουαί σ’ όποιον στερεύει .
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Γεννήθηκε το 1953 στην Κόνιτσα Ιωαννίνων . Καθηγητής φιλόλογος με 39 έτη υπηρεσίας , από τα οποία 36 στο Λύκειο της Ακράτας , όπου ζει μόνιμα με τη σύζυγό του . Έχει βραβευθεί 62 φορές σε πανελλήνιους διαγωνισμούς ποίησης , διηγήματος και δοκιμίου και έχει λάβει έως τώρα 11 τιμητικές διακρίσεις . Το 2012 εκδόθηκε η ποιητική του συλλογή ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΟΝΕΙΡΩΝ από τις εκδόσεις ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ . Το 2020 εκδόθηκε η ποιητική σύμπλευση 20 ποιητών ΦΤΕΡΩΤΑ ΛΟΓΙΑ από τις εκδόσεις ΕΝΤΥΠΟΙΣ. Ασχολείται ενεργά με το ερασιτεχνικό θέατρο , ως ερασιτέχνης ηθοποιός και σκηνοθέτης . Υποδύθηκε θεατρικά τη ζωή και το έργο λογοτεχνών , όπως ο Σπυρίδων Περεσιάδης , ο Παπαδιαμάντης , ο Καβάφης , ο Ρίτσος και ο Ιάκωβος Καμπανέλλης . Παρουσίασε φιλολογικά δύο φορές την ποιήτρια Κική Δημουλά στην Ακράτα και στο Αίγιο και τον Οκτώβριο 2019 σε εκδήλωση του Συνδέσμου Φιλολόγων στο Αίγιο παρουσίασε τον ποιητή Τίτο Πατρίκιο. Το 2016 στο ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ από ΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ και τον ΟΜΙΛΟ UNESCO ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΚΑΙ ΝΗΣΩΝ του απενεμήθη το χρυσό μετάλλιο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ για την προσφορά του στην Εκπαίδευση και στον Πολιτισμό . Συνεργάζεται και του έχουν απονεμηθεί επανειλημμένα διακρίσεις από το Λογοτεχνικό Περιοδικό « ΚΕΦΑΛΟΣ » , το « ΚΕΛΑΙΝΩ » της κ. Παναγιώτας Ζαλώνη , τον Ε.Π.Ο.Κ. , την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών , την Π.Ε.Λ. , την Ε.Λ.Β.Ε. και την Δ.Ε.Ε.Λ.
