Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" φιλοξενώ τον λογοτέχνη Νάκη Σκορδίλη. Ο καλεσμένος μου γεννήθηκε στη Λεμεσό της Κύπρου.Έζησε στο Λονδίνο και την Αθήνα,και σήμερα ζει στη Βουδαπέστη. Έχει εκδώσει τέσσερις ποιητικές συλλογές κι ένα βιβλίο πεζογραφίας. Η ποίησή του κινείται στους δρόμους της αφηγηματικής λυρικής γραφής. Ο λόγος του είναι πολύχρωμος, μεστός, ζωντανός, με εύστοχους συμβολισμούς, μέτρο κι αρμονία. Τη γραφίδα του απασχολούν οι διαπροσωπικές σχέσεις, η επαφή με τη φύση και τον άνθρωπο, η συνομιλία με τον εαυτό, η τέχνη. Θα ταξιδέψουμε με δέκα διαλεχτά ποιήματά του!
ΙΛΙΓΓΟΣ
μεταξύ πραγματικότητας και όχι
με φως και με τις έννοιες
Ο χώρος τρέμει
Διακαώς επιθυμών ένα φιλί χωρίς τέλος
Νοιώσε πώς σφάλει η εφήμερη Εδέμ
Παράξενο χαμόγελο στη γωνιά των χειλιών σου
Λευκές, παρακμάζουσες μέρες
Μακράν της συμπόνιας τέχνη δεν υπάρχει
Αν μάθεις να τραγουδάς και να χορεύεις
Παιδιόθεν, βρίσκεις τις λέξεις
Κορφολογώντας
Όπως παλιά γραμμή κλήματα
Της έννοιας την κρείσσονα σειρά
Συνοψίζεις, αφού ο χρόνος δεν σε παίρνει
Όταν οι φράσεις, κουρασμένοι πολεμιστές
αναζητούν την κορύφωση
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
Έως να τον αγγίξει στο στεγνό πρόσωπο
Ο άνεμος απ’ τα βουνά
Θα κρατηθεί στα επιχώρια
Μέσα στον κύκλο του καιρού
Στη λαξευτή πέτρα
Στο νοτισμένο ξύλο
Στην λειπόψυχη βρύση
Στην μνήμη εκείνου που έφυγε ξαφνικά
Οι ήχοι ξαποσταίνουν στα δέντρα, σαν μοιρολόι
Έως να τον αγγίξει αέρας απ' τα βουνά
ΕΠΙΧΩΡΙΑ
Της άνοιξης ο ήλιος μαλακώνει την πέτρα
Και ο αέρας φέρνει και πάει τη ζωή
Από τον βλοσυρό βράχο, η αγωνία του
Φτάνει στο περιγιάλι, αστροπελέκι
Έως ν' ανοίξει, κάλμα η θάλασσα
Και να την αγαπήσει
Στο όνειρο πιο κοντά
ΓΡΑΜΜΗ ΣΚΙΑΣ
Στις πολλές δίνες της αύριον
Βρίσκεται η μυστική αγάπη
Κάνει τους εραστές ερασίθυμους
Σ' ένα καράβι που σχεδίασαν, σκέτο κύκνο
Θα ταξιδέψουν στην ανοιχτή θάλασσα
Όταν ο διεγέρτης άνεμος
Φουσκώσει παντιέρα τα πανιά
Αγάπη μυστική
Έστω κι αν ένας φύλακας άστρων
Κρατάει γιομάτο το φεγγάρι
Και κόσμο θα δεις και κόσμο θα μιλήσεις
Και κόσμο θ' αγαπήσεις και κόσμο θα μισήσεις
Και τα πράγματα, για να πεις τ’ όνομά τους
Θα τ’ αγγίξεις πονετικά
Και πολλές φορές θα γυρίσεις στο ίδιο μέρος
Που αλλάζει χωρίς αναπαμό
Κι όταν το νόημα βρίσκεις
Θα χάνεις το ρυθμό
Κι όταν το ρυθμό πιάνεις
Θα χάνεις το νόημα
Κι όσο να φτάσεις στη σιωπή
Πολλές φορές τη μελωδία θα τραγουδήσεις
Έχεις ακόμα να ξοφλήσεις πολύ πόνο
Μέχρι το κέντρο, το σύθαμπο
ΠΗΛΙΟ
Μαστόροι από γενιές
Στρώνουν τις πλάκες στη σκεπή
Στο σχήμα τις ταιριάζουν
Όπως τα λέπια του ψαριού
Χρώμα στην αντοχή μέσα στον χρόνο
Με το καλέμι λοξεύουν την πέτρα
Όσο η τέχνη μπορεί
Και η φύση το επιτρέπει
Η άρρυθμη, κατά το δυνατόν
Και αν με την κορύφωση
Σου βγει το απροσδόκητο
Στρώση στραβή και λάθος στη γραμμή
Ένας φθόγγος ψηλός
Στο πέρασμα μουσικής φράσης
Ολίγον έκκεντρος
Στο ύψος του πετάγματος
Ολόφωτος θα βγεις
Στον κύκλο του προσώπου
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ
Έφτανε από πολύ μακριά
Ένα βούισμα
Σαν μοίρα δυσοίωνη
Φθόγγοι από μελόδραμα ιταλικό
Ενύπνιο θαμπό, ξεχασμένο
Στο Πήλιο έζησες τη Μέρα των Ψυχών
Ανήφορο σε συνοδεύουν τα πλατάνια
Μετράει το φως και οι σκιές
Σκέψη, διάθεση χαρίζει η γλώσσα
Είναι θαρρείς τ' ανήσυχα ρυάκια
Μικρά παιδιά στους ομιλούντες μύθους
Όσο να καταλήξουν ήρεμα στα ρέματα
Μετά τη μπόρα
Ανοίγει γαλάζιο, ο Παγασητικός
Φέγγει το σπίτι, ανοιχτή παλάμη
Καρποφορεί το φως
Τα πρόσωπα στα κάδρα αναδεικνύονται
Συλλάβιζες το χρόνο τη μέρα των ψυχών
Τις κοίταζες στα μάτια, εκ βαθέων
Ανάμεσα σ’ αυτό που ήταν
Και σ’ αυτό που φαίνονταν
Φιλίες στέρεες, σαν δέντρα δυνατά
Γέλιο και κλάμα στο τέλος του μελοδράματος
Σβήνουν στα παρασκήνια στο σκοτάδι
ΤΟ ΟΡΑΤΟ
Μεταξύ πραγματικότητας και όχι
Με φως και με τις έννοιες
Αν μάθεις να τραγουδάς
Και να χορεύεις, παιδιόθεν
Βρίσκεις τις λέξεις, κορφολογώντας
Όπως παλιά γραμμή κλήματα
Της έννοιας την κρείσσονα σειρά
Συνοψίζεις, αφού ο χρόνος δεν σε παίρνει
Και οι φράσεις, κουρασμένοι πολεμιστές
Αναζητούν την κορύφωση
ΙΣΤΟΡΙΚΑ
Κλεινόμασταν μέσα με τραγούδια ελαφρά
Το καθιστικό γεμάτο κόσμο
Κουβέντα για τα συμβάντα τα τραγικά
Εμφύλιος, Κατοχή, αίμα στεγνό
Ύστερα ήρθαν τα Ρεμπέτικα και ο Μίκης
Έμειναν πίσω τα Ελαφρά
Μισόκλειστες κουρτίνες
Με τον αέρα σιγομιλούν
Κρύβουν σκιές, παλιά βιώματα
Τις σκοτεινές στιγμές της ιστορίας
Τώρα πετά ο χρόνος, σκληρό πετούμενο
Προβλήματα της σήμερον
Η μέρα περνάει με τριβή
Γυαλίζοντας τις λέξεις
Απαστράπτουσες πέτρες στο ποτάμι
Η ΠΡΩΤΗ ΑΓΑΠΗ
Στους δρόμους γυρνώντας, ολοένα
Σ’ αγγίζει η αφή του φωτός
Παλιό χάδι ξεχασμένης σχεδόν αγαπημένης
Συχνότητα πυκνή
Ένταση της μουσικής φράσης
Αστράφτει το άρωμα της άνοιξης
Και του φθινοπώρου θαμπώνει
Ένας κύκλος, όπως γυρίζει ο λιόμυλος
Επανέρχεται η ίδια σκηνή
Σταματάει και επανέρχεται. Σταματάει
Το ίδιο θέμα σε εκφάνσεις πολλές
Ίδιοι δρόμοι. Ίδια τραγούδια
Κοντύτερα, ο τόνος και ο χρωματισμός
Το ίδιο άσμα πολλές φορές
Κάθε φορά, καλύτερα ειπωμένο
ΒΑΘΙΑ ΑΓΑΠΗ
Σε θέατρα παλιά
Με το στοιχείο το δραματικό
Έγραψε τ’ όνομά της στο χαρτί
Να μην το κάνει αδιάβαστο η λύπη
Ευθύγραμμη πορεία
Απ' το Μηδέν ως το Άπειρο
Με απειροστική ανάλυση
Οι αριθμοί μεταβάλλουν την ιστορία
Έγραψε τ’ όνομά της στο χαρτί
Κοντύτερα στο όνειρο
Να κρατηθεί στα επιχώρια
Μέσα στον κύκλο του καιρού
Στη λαξεμένη πέτρα, σε ξύλο παλιό
Διαβαίνοντας η άνοιξη
Να τον αγγίξει άνεμος απ' τα βουνά
Να ηρεμήσει η λύπη το πρόσωπο
Να ορίσει η σκέψη το ύφος
Να φτάσει στο τέλειο
Που μια ζωή δεν αρκεί
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Νάκης Σκορδίλης γεννήθηκε στη Λεμεσό της Κύπρου, έζησε στο Λονδίνο και την Αθήνα και σήμερα ζει στη Βουδαπέστη. Ασχολήθηκε με τις εκδόσεις «Ζώδιο» και γράφει ποιήματα και πεζά. Έχει εκδώσει τέσσερα βιβλία ποίησης, «A Dream and other poems»(1986), «Ποιήματα»(1989), «Κύκλος», (1998), «Αιγιαλούσα ή Φισκάρδο»(2009) και ένα βιβλίο πεζογραφίας «Οι δυσχέρειες του Δομένικου» (2000). Η ποίησή του είναι αφηγηματική, σκηνές απ’ τα ανθρώπινα δρώμενα, διαφαινόμενα πραγματικά περιστατικά. Με τρόπο λιτό, δωρικό και ευάριθμες σπάνιες λέξεις, όπως λειπόψυχη βρύση και αρχαϊσμούς, όπως ερασίθυμος, δημιουργεί εντελείς ποιητικές μορφές όπου συνυπάρχουν αρμονικά το δημώδες, το λόγιο και το δραματικό στοιχείο. Ήχος ψυχής, υπαινιγμοί ελέους, καημός της επιστροφής, απευθυνόμενος πολλές φορές εις σεαυτόν, με ανθρωπογνωσία, συστολή, έμμεση έκφραση του συναισθήματος και σπουδαία αίσθηση της φύσης και του τόπου. Σε φόντο πνευματικής καλλιέργειας, καλές τέχνες, θέατρο, μουσική, αναδεικνύονται τα κύρια θέματα της ποίησής του, η οικογένεια, τα πάτρια, η αισθητική, συνοψίζοντας, όπως γράφει, «της έννοιας την κρείσσονα σειρά / όταν οι φράσεις, κουρασμένοι πολεμιστές / αναζητούν την κορύφωση».
