Φιλοξενούμενός μου στη στήλη "Στα βαθιά" είναι σήμερα ο ποιητής Κωνσταντίνος Κωστέας. Ο καλεσμένος μου κατάγεται από την Αβία του Δήμου Δυτικής Μάνης και διαμένει στην Καλαμάτα. Σπούδασε Βυζαντινή και Νεοελληνική Φιλολογία και είναι υποψήφιος διδάκτωρ. Έχει εκδώσει τέσσερα σχολικά βοηθήματα για μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου και έχει συμμετάσχει στον συλλογικό τόμο Ἐν Ἀβίᾳ, όπου προβαίνει στην ετυμολογική προσέγγιση τοπωνυμίων της γενέτειράς του. Διατηρεί τα ιστολόγια kyklodiwktos.blogspot.com και diaprisioskirikas.blogspot.com, όπου παρουσιάζει έργα δικά του κι άλλων. Η ποίησή του είναι λυρική, υπαρξιακή, συχνά βιωματική. Ο λόγος του είναι σμιλεμένος, δροσερός, μελωδικός, πρωτότυπος. Εμπνέεται από τον έρωτα, τα σκηνικά της καθημερινότητας, την προσωπική ενδοσκόπηση. Αν και η επίδραση του βιώματος είναι ορατή, το ατομικό μετουσιώνεται σε καθολικό κι ο δημιουργός καταφέρνει να καταγράψει συγκινησιακά τις περιπέτειες του σύγχρονου ανθρώπου. Έτσι ο αναγνώστης εισέρχεται στο ποιητικό του σύμπαν και εύκολα ταυτίζεται. Θα δούμε δέκα μοναδικά ποιήματά του!
Φεγγάρι
Δεν θλίβομαι για τις ώρες
που έμεινα να προσμένω,
χρόνος είναι και βιάζεται,
μια φορά ας αργοκυλήσει.
Δεν λυπάμαι τα μάτια
που νόμιζαν πως ατένιζαν
τον ίσκιο σου να με τυλίγει,
η αλήθεια μονάχα τα φθείρει.
Δεν νοιάστηκα για το κορμί
που γινόταν ένα με το πουκάμισο
στης αναμονής την υγρασία,
πείστηκα πως είναι φυλακή.
Για το αυγουστιάτικο φεγγάρι
πονώ που τόσο άδοξα
αφήσαμε να ξοδεύεται
και δεν ξανακοιτώ τα ύψη.
Επανάληψη
Τις ώρες της ζέστης
ξεφυλλίζω το κορμί σου,
κάθε που αντηχεί το κόκκινο
ξεχνιέμαι στο κρυφτό σου
σε ψηλαφώ καθώς λουσμένη απορίες
μιλάς στον Έρωτα· λαλιά υπεριώδης.
Εσύ, οι γλώσσες που δεν έμαθα,
Ποίηση, Πλαστουργία,
Τραγούδι των Σειρήνων,
οι βράχοι σε τρέμουν σαν θεά.
Στερνός Αργοναύτης του μύθου
προσμένω μια και μόνη ανάδυση
στη Γη των Αιθιόπων
με δύο κομμάτια ύφασμα
το σώμα σου, το σώμα σου,
το σώμα σου ως το τέλος…
Γεννήθηκες στον μυχό,
ποτέ δεν σ’ αντίκρισα
κι ας το χαράζω στη γραφή,
αρμυρίκια πάνω απ’ το δάκρυ
νάματα θλίψης τραντάγματα,
στην άμμο θα κυλίσεις ξανά.
Απόψε
Απόψε κοίμισαν την πόλη από νωρίς
για να μας αρπάξουν το φεγγάρι.
Απόψε τα σκυλιά τους αφήνιασαν
και μας μαγάρισαν τον κήπο.
Ξέρω πως είμαι άοπλος, Βλαδίμηρε,
μα απόψε που μαράθηκε η μυρτιά,
απόψε που δηλητηρίασαν τη δικαιοσύνη,
θ’ ακούσω τη φωνή σου να διαπερνά
τα υγρά κρύσταλλα των δεσμών μου.
Απόψε θα καταπιώ ατσάλι διχαστικό·
με την κραυγή μου γεμάτη αίματα
θα βυθίσω τείχη, αόρατα ή ορατά.
Απόψε θα δώσω σήμα στ’ αγριεμένα νιάτα,
σκίζοντας τα πνιγηρά παραπετάσματα,
απόψε η αγκαλιά μου θα γεμίσει φτερά.
Ξέρω πως είμαι άοπλος, Βλαδίμηρε,
μα απόψε θα γίνω επικίνδυνος για το καθεστώς.
23ο Δημοτικό Σχολείο Καλαμάτας
Με το πρώτο ξεκούρδιστο χτύπημα
του σταματημένου ρολογιού
τα τσιμεντένια σκεπάσματα τραβώ,
ξεσκονίζω γουλιά-γουλιά το παλιό μου γάλα,
αγγίζοντας τη σχισμή του Εγκέλαδου,
σπρώχνω του Σεπτέμβρη το έλασμα,
ατενίζω το ξεθωριασμένο προαύλιο
-ένα αγουροξυπνημένο παιδί του ’90
στοιχίζεται με τους συμμαθητές που ξέχασαν-
αντισεισμικός συναρμολογώ το λυόμενο
δίχως χαρτί και μολύβι μετρώ απουσίες,
πρωτίστως τις δικές μου, ξεγελώ με ζαβολιές
τον χρόνο, όπως την έφερνα στον δάσκαλο,
βγαίνω τάχα για να βάλω τα διψασμένα χείλη
κάτω απ’ τη σιδερένια βρύση της στέρησης,
κλωτσώ μακριά τη μπάλα της ενηλικίωσης,
επιστρέφω να παραδώσω λευκή κόλλα.
Κρύβομαι πίσω απ’ την κομμένη καρυδιά
που λεηλατούσαμε στο σχόλασμα.
«Πέντε, δέκα, δεκαπέντε, είκοσι… εκατό,
φτου και βγαίνω». Ατενίζω τους μεγαλύτερους
που φεύγουν βαστώντας σφιχτά τ’ απολυτήριο.
Ακόμα να εμπεδώσω το μάθημα...
Σαν πρόκες…
«Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις
Να μην τις παίρνει ο άνεμος».
Μανόλης Αναγνωστάκης
Ξύλινες μέρες• τις κατέφαγε το σαράκι
ξύλινοι διαβάτες• σαν αόρατα τρυπάνια
οι συνήθειες τους διαπέρασαν.
Μα εσύ παρότι δηλώνεις ποιητής
ποτέ δεν μάζεψες τις λέξεις
που σκόρπισαν στους πέντε ανέμους.
Παρότι δηλώνεις τεχνίτης,
ποτέ δεν έμαθες να χειρίζεσαι με προσοχή
το σφυρί για να μην τραυματιστούν.
Ποτέ δεν πίστεψες πως έχουν ζωή.
«Ε ναι λοιπόν! Κηρύγματα και ρητορείες»
θα ακούσεις κι από μένα μισόν αιώνα μετά.
Σε τούτα εδώ τα χώματα συνήθισαν
να μας στερούν τη νεότητά μας.
.......................................................................................................................................
Οι εντός εισαγωγικών στίχοι προέρχονται από το ποίημα «Ποιητική» του Μανόλη Αναγνωστάκη. Ο τελευταίος στίχος παραπέμπει στο ποίημα «Νέοι της Σιδώνος, 1970» του ιδίου.
Αποβάθρα
Είμαι γεμάτος ξηρά
είσαι γεμάτη πανιά.
Η σάρκα που τάχα ξόδεψα
ακόμα με τυλίγει.
Πώς να βρω θέση στ’ όνειρο
δίχως διαβατήρια φτερά;
Αδίκως με γυρεύεις,
δεν σου ανήκω.
Στ’ όνειρο δεν ανήκω.
Έναν ακόμα λαθρεπιβάτη
ανάμεσα στα εμπορεύματα
θα ανακαλύψουν οι αφυπνίσεις
πριν απ’ την πρώτη καλημέρα.
«Άνθρωποι μονάχοι»
Σάββατο λίγο πριν τα μεσάνυχτα
στο συνοικιακό τσιπουράδικο
η φωνή της Βίκυς στη διαπασών:
«κράτα μου το χέρι, κράτα το παράπονό μου»
«κράτα την καρδιά σου ώσπου να 'ρθει το πρωί»,
ύστερα οι πενιές του Βασίλη κι η Σωτηρία:
«μη μου ξαναφύγεις πια μάγκα μου»
«μείνε μες στην αγκαλιά μου».
Τα τσουγκρίσματα δίνουν και παίρνουν,
τα «όπα» σκεπάζουν τα ηχεία.
Λίγα μέτρα πιο πέρα, στο ίδιο παγκάκι
οι γρύλλοι νανουρίζουν τον άστεγο
η κρήνη της αυλής αδιάκοπα κυλά,
ανέμελα κυλά η ζωή μας.
Κατέβασα το ποτήρι «εις υγείαν»,
«τα επόμενα δικά μου».
Η Μοσχολιού ξύπνησε έναν λυγμό:
«υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
σαν ξερόκλαδα σπασμένα», το παρήγγειλα,
η Μπέλλου γύρεψε «λίγα ψίχουλα αγάπης».
Το κατάστημα ήταν απασχολημένο.
Ανεράδα
Σ’ ακένωτο λεβέτι, κτέρισμα λησμονημένης πολιτείας, με δάκρυ ξεπλένει και κρασί την πρώτη ηλιαχτίδα. Σμίγει με μυστικά βοτάνια την ύστατη αστραπή. Στη διαπασών το μυστικό βιολί, μα σαν σιωπήσεις νυκτωδία, ξέχειλο της Άρνης το ποτήρι, πέρα, ως τα κύτταρα, θα κυλίσει. Θα εξαϋλωθώ; Θα λάμψω; Κανείς ποτέ δεν έδωκεν απόκριση. Κανείς δεν τόλμησε ν’ απαντήσει.
Νεοελληνική Ιστορία
Χαμένος στα ψιλά γράμματα
ύστερα από τόσες εξετάσεις,
συγχέω συμμάχους κι εχθρούς,
ξένους κι όμαιμους νεκρούς
στα χαρακώματα ατενίζω.
Μη με ρωτάτε για νίκες.
Μετρώ ναυτικούς αποκλεισμούς,
δακτύλους προστατών, χρεοκοπίες…
Ακόμα άκρη δεν έβγαλα.
Πώς να ποντάρω "άσπρο" ή "μαύρο";
Από τζόγο δεν ξέρω.
Μετρώ τη χασούρα,
δεν θα μας σώσει κανείς.
Ανατρέχω στον Μεσοπόλεμο.
τόση γνώση δεν πήγε χαράμι.
Στον Μεσοπόλεμο…
Εκεί ανήκω παρότι τρομάζω.
Όπλο δανεικό δεν έχω
για να παίξω μαζί σας τον Διχασμό.
Φωνητική σύγχυση
«Θα σου κλείσω το στόμα με χίλια φιλιά»
την άκουσα να τραγουδά μια πασχαλιά.
Συρτάρια ελπίδες, τρεις μήνες και κάτι
έκρυβαν φιλιά ανεπίδοτα.
Σφραγισμένα βλέφαρα πια...
Τώρα που δεν μου τραγουδούν
οι κακές αναμνήσεις γίνονται θηλιά
-σαν παιδάκι μπερδεύω τα σύμφωνα -
ώσπου να με τυλίξει βρόγχος απαρηγόρητος.
Δεν παν’ στην ευχή τα παλιά.
Συνοπτικό Βιογραφικό:
Ο Κωνσταντίνος Κωστέας γεννήθηκε στις 3 Αυγούστου 1990 και κατοικεί στην Καλαμάτα. Κατάγεται από την Αβία του Δήμου Δυτικής Μάνης. Είναι αριστούχος απόφοιτος του τμήματος Φιλολογίας (Κατεύθυνση Βυζαντινής και Νεοελληνικής Φιλολογίας) της Σχολής Ανθρωπιστικών Επιστημών και Πολιτισμικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου με έδρα την Καλαμάτα και υποψήφιος διδάκτωρ του ιδίου τμήματος. Στο συγγραφικό του έργο συμπεριλαμβάνεται η σύνταξη και επιμέλεια των σχολικών βοηθημάτων Εισαγωγή στη γνώση της αρχαίας Ελληνικής για μαθητές Γυμνασίου (2015), Επισκόπηση της Αρχαίας Ελληνικής για μαθητές Λυκείου (2016), Περιδιάβαση στη Νεοελληνική Λογοτεχνία για μαθητές Λυκείου (2019), Ασκησιολόγιο Λατινικών Β΄ Λυκείου (2021) και επίσης η συμμετοχή του στον συλλογικό τόμο Ἐν Ἀβίᾳ, όπου προβαίνει στην ετυμολογική προσέγγιση τοπωνυμίων της γενέτειράς του.
