Ο λογοτέχνης Θοδωρής Σαρηγκιόλης είναι ο σημερινός μου φιλοξενούμενος στη στήλη "Στα βαθιά". Ο προσκεκλημένος μου σπούδασε Οικονομικά κι εργάζεται στην τοπική αυτοδιοίκηση στη γενέτειρά του, την Έδεσσα. Έχει στο ενεργητικό του τρεις ποιητικές συλλογές. Συνεπιμελήθηκε την έκδοση ενός CD και διάφορων βιβλίων αφιερωμένων στην πόλη του. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα ισπανικά. Έργα του έχουν δημοσιευθεί στον έντυπο και τον ηλεκτρονικό τύπο. Είναι συνδιαχειριστής στο blog Σελίδες τέχνης. Η ποίησή του είναι κοινωνική και στοχαστική. Δεν εστιάζει στα ατομικά ζητούμενα του αφηγητή-ποιητή, αλλά καταγράφει πρωτίστως το συλλογικό βίωμα. Τον απασχολεί η φιλία, ο έρωτας, η διαδρομή του ανθρώπου στον χρόνο, η συνομιλία με το όνειρο. Ο λόγος του διακρίνεται από λεπτότητα, αρμονία, φυσικότητα και ποικιλία εκφραστικών μέσων. Η γραφή του είναι συγκινησιακά φορτισμένη και προκαλεί ισχυρούς συναισθηματικούς κραδασμούς στον αναγνώστη. Θα γνωρίσουμε δέκα καταπληκτικά ποιήματά του!
ΠΡΟΘΕΣΗ ΒΑΘΟΥΣ
Αυτές οι τρύπες
δεν είναι πληγές, ούτε φωλιές δακρύων,
δεν είναι τάφοι πεζοπόρων στρατιωτών,
ούτε ποτήρια της βροχής,
δεν είναι εγκαταλειμμένες προσπάθειες ισοβιτών,
ούτε παραλλαγές στο επίπεδο τοπίο,
μια πρόθεση βάθους είναι μόνο.
(Από την συλλογή Το τέλος των ονομάτων, Παρασκήνιο 1993)
ΙΠΠΕΑΣ
Μιλούσε πάντα με σφιγμένο στόμα,
δάγκωνε θαρρείς τις λέξεις
πριν τις φτύσει
σαν κουκούτσια.
Δεν χώνευε τα σκληρά και άχρηστα πράγματα,
τα υλικά που δεν χτίζουν
τα θεωρούσε απορρήματα,
ναι, ρήματα χωρίς ενέργεια και σκοπό.
Ζητούσε πάντα το λόγο στο τέλος,
όταν όλοι είχαν αδειάσει
αυτός αυτόματα πυροβολούσε
στην καρδιά του νοήματος,
δεινός σκοπευτής κι όμως
αστοχούσε
να πλήξει την ανία
του τακτοποιημένου χάους.
Μετεωριζόμενος μεταξύ λόγου και αλόγου
ιππεύει το δεύτερο
και χάνεται καλπάζοντας
σε τόπους χλοερούς.
ΣΕ ΚΛΙΜΑΚΑ BLUE
Ήρθε τη νύχτα με το κερί του εσπερινού
στο χέρι σπασμένο, στο μέτωπο τον ιδρώτα
σαστισμένο από την απουσία του φωτός.
Τον κοίταξα ευπρόσδεκτα φωτίζοντας
με τη χαρμόσυνη λάμψη του βλέμματος
το δωμάτιο που άρχισε να μεγαλώνει
σαν μπαλόνι περήφανο.
Προχώρησε πάνω στα ίχνη της φυγής του
την απόσταση επιχειρώντας να καλύψει.
Του χρόνου ο κριτής αδυσώπητος
του υπενθύμισε μ’ ένα χτύπο το αδύνατο της επιστροφής,
της επανάληψης τη χαμηλή ποιότητα.
Με την επιθυμία μετέωρη,
με τα φτερά να χτυπούν αμήχανα στον πηχτό αέρα
ανακάθισε.
Ήταν νωρίς για εωθινά σαλπίσματα,
ήταν αργά για μελωδίες άσωτες,
το ίσο μόνο σε κλίμακα blue του αρμόζει.
ΔΙΚΟΠΗ ΛΑΛΙΑ
Στον Μάρκο Μέσκο
Η πατρίδα μου γλώσσα δεν έχει∙
λουλούδια άχρωμα, δέντρα άοσμα,
πέτρες που μουλιάζουν στον καιρό,
στην υγρασία των αιώνων.
Μια δίκοπη λαλιά,
ένας γενναιόδωρος αντικατοπτρισμός
την πόρτα θ’ άνοιγε στο φως της ιστορίας.
Η άνοιξη, ανυπόμονη,
θα ’βαζε στην τράπεζα των συναλλαγών και των υποτιμήσεων
την ανιδιοτελή της ανθοφορία,
το βλέμμα περιμένοντας
και το χέρι που θα διέτρεχε τον κυματισμό του ενθουσιασμού.
Η γλώσσα μου πατρίδα δεν έχει∙
με κουπιά λιμνάζει σπασμένα,
με τα όνειρα δεμένα πλαγιάζει.
(Από την συλλογή Το δέρμα του χρόνου, Γαβριηλίδης 2012)
ΑΝΑΔΙΠΛΩΣΗ
Εμείς θα μείνουμε εδώ σ' αυτό το σπίτι
θα κλείσουμε τα παράθυρα
θ' ασφαλίσουμε τις πόρτες
να μη μας καρφώνουν βλέμματα
να μην εισβάλλουν ρεύματα
ν' αφήσουμε απ' έξω τους απρόσκλητους.
Εμείς θα μείνουμε εδώ
θα νηστέψουμε από τα όνειρα
θ' ακυρώσουμε τα ταξίδια
θα σχίσουμε τα ημερολόγια
θ' αγκυροβολήσουμε για πάντα
εξερευνώντας μόνο το βυθό.
(Εντευκτήριο, τχ. 105, Απρ-Ιουν 2014)
ΕΡΩΤΙΚΟ
Έγειρε στον ώμο μου η αμφιβολία
με τα μαλλιά της φίδια να πνίγουν τις βεβαιότητες
να τυλίγουν με σαγήνη την πληγωμένη μου αυτοπεποίθηση.
ΤΟ ΠΕΠΛΟ
Νύχτες ολόκληρες τα μάτια να μην κλείνουν
ο χρόνος να ραγίζει τον καθρέφτη
νερά στα σώματα να τρέχουν
υποσχέσεις να κυλούν στους αρμούς
να σβήνουν οι αγκαλιές στις φωτογραφίες
οι προσδοκίες στον ήλιο να χλομιάζουν
κι εσύ στο κουκούλι
να πλέκεις με χρυσή κλωστή
το πέπλο που θα σκεπάσει τις ρωγμές.
(ηλ.περ. ''Φτερά Χήνας'', 21/02/2016)
Η ΣΤΑΧΤΗ ΜΟΝΟ
Οι γρίλιες τ’ απογεύματα πεντάγραμμα
Ποιας μουσικής την σημειογραφία θα ντυθούν
Το αίμα τ’ ουρανού για να γνωρίσουν;
Ποια κόλαση προϊστορική αγάπησαν
Ανέραστες να κυλιστούν στη λάβα
Να εξαϋλωθούν
Πιστεύοντας πως κάηκαν
Στη φλόγα της αγάπης;
Ούτε η φωτιά ούτε ο καπνός
Τα ίχνη τους θ’ αφήσουν
Για να θυμόμαστε εμείς
Το άγαλμα μιας μελωδίας.
Η στάχτη μόνο θα τις νοσταλγεί
Γι’ αυτό που δεν υπήρξαν
(ηλ. περ. "Θράκα", 23/01/2017)
ΤΟ ΒΡΑΔΥ
Άκαπνος της νύχτας εραστής
Βυθομετρώ της μέρας την συνθηκολόγηση
Και πιάνω πάτο.
Στου οινοπνεύματος το ιερό μαντείο
Όλα ξαστερώνουν και πονούν:
Οι ήττες της ημέρας
Οι μάσκες
Τα χαμόγελα.
Το βράδυ βαλσαμώνει τα πουλιά
Που θα’ θελα να ήμουν.
(Εμβόλιμον, τχ. 85-86, Χειμώνας-Άνοιξη 2018)
ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΑΠ’ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ
Το βράδυ μ’ επισκέπτονται οι φίλοι απ’ τον στρατό:
Ο Νίκος , ο Χάρης, ο Σταύρος.
Παίζουμε, όπως τότε, το παιχνίδι των στίχων.
Ο Νίκος πρώτος, μαρξιστής από κούνια,
χτίζει λέξη – λέξη οδοφράγματα στο Παρίσι,
Όπου θα ζήσει στ’ άλλα χρόνια.
Ο Χάρης μετά, με την τελευταία πέτρα
στηρίζει το πανί της οθόνης του σινεμά,
που τόσο αγάπησε κι έζησε γι’ αυτό.
Ο Σταύρος με το πανί ράβει εύηχα πουκάμισα,
τα κεντά με λέξεις και μελωδίες παυσίλυπες.
Κι εγώ με τα κουμπιά κλείνω αυτό το φαιοπράσινο σύμπαν
μ’ εκείνα τ’ αμάραντα της μνήμης ταπεινά μνημεία.
(Όσα ο αφρός φλοισβίζει, Ανθολόγιο Ελληνικών Ποιημάτων, Ρώμη 2020)
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Θοδωρής Σαρηγκιόλης γεννήθηκε το 1956 στην Έδεσσα. Σπούδασε οικονομικά στην Α.Β.Σ.Θ. (Πανεπιστήμιο Μακεδονίας). Ζει στη γενέτειρά του και εργάζεται στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Κείμενα και ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά (Εντευκτήριο, Νέα Πορεία, Εμβόλιμον, Το Κοράλλι, Στάχτες, Φτερά Χήνας, Φρέαρ, Θράκα, Ποιείν, Παρέμβαση, Fractal κ.α.). Έχει εκδώσει τα βιβλία: Ο Άγιος Σκοπευτής (τραγούδια), Έδεσσα 1984, Το τέλος των ονομάτων (Ποιήματα 1980 – 1992), Παρασκήνιο 1993, Το δέρμα του χρόνου, Γαβριηλίδης 2012. Ποιήματά του μετέφρασαν στα Ισπανικά οι ελληνιστές Jose Antonio Moreno Jurado και Manuel Gonzalez Rincon.Συν-επιμελήθηκε το CD: Τραγούδια δίχως λόγια, Τα χάλκινα στην Έδεσσα και την Αλμωπία, Έδεσσα 1997. Τα βιβλία: Μάρκος Μέσκος - Εν Βοδενοίς, Κείμενα εκτός εμπορίου από την ενδοχώρα της Έδεσσας, Έδεσσα 2016, Με τα μάτια των ξένων – Περιηγητές στην Έδεσσα και την Πέλλα (1328 – 1912), Έδεσσα 2019, Καίτη Τζώγα-Βέττα –Η γευστική παράδοση της Έδεσσας και της περιοχής, στοιχείο του λαϊκού της πολιτισμού, Έδεσσα 2002. Συν-διαχειρίζεται το blog: selidestexnis.blogspot.gr
