Σήμερα στη στήλη «Στα βαθιά» έχω προσκαλέσει τον ποιητή Δημήτρη Λεοντζάκο. Ο καλεσμένος μου γεννήθηκε στην Καβάλα και διαμένει στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε μουσική. Έχει εκδώσει έντεκα ποιητικές συλλογές, ενώ είναι υπό έκδοση η συλλογή του aria. Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί στον λογοτεχνικό τύπο κι έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Η ποίησή του διακρίνεται για τον πλουραλισμό εκφραστικών δρόμων, την ελευθερία, την εσωτερικότητα, τον δραστικό λυρισμό της. Η πένα του άφοβα γράφει, πειραματίζεται ,πρωτοτυπεί και συγκινεί. Οι εικόνες του είναι χτυπητές κι εντυπωσιακές. Ο λόγος του είναι φρέσκος, αρμονικός, ευρηματικός. Θα δούμε δέκα ξεχωριστά ποιήματά του!
Ζώντας απλώς
Ζώντας
με τις λάθος λέξεις.
Τους
λάθος φόβους
τους λάθος
πόνους.
Τους λάθος ανθρώπους.
Τους λάθος στίχους.
Τα
λάθος όνειρα
την λάθος
τύχη.
‒ τον λάθος θάνατο ‒
Τα λάθος ποιήματα.
Τα λάθος τείχη.
Προσποίηση
Διά του κόσμου, διά του ποιήματος
αποφεύγεις την ποίηση.
Διά του θεάτρου τον στίχο.
/ πώς αποχωρίζεσαι όμως κάτι που δεν υπάρχει;
πώς δίνεις αυτό που δεν έχεις; /
Ο θάνατος πάντως
είναι θεόκουφος.
Μονόλογος
– Δεν υπάρχει λέξη
για το αντίθετο της μοναξιάς;
– Υπάρχει. Η λέξη.
Καταλήγω πάλι στα σύννεφα
1.
Χαιρετώ τις απούσες εκλάμψεις.
2.
Τους φυγάδες αγγέλους
τους ανύπαρκτους και βροτούς ουρανούς.
3.
Τα φυγόκεντρα, εικαστικά φτερά των θεών.
4.
Ομιλώ το αφρικάνικο ύψος του ζώου.
5.
Το παμπάλαιο κάπνισμα απεμπολώντας
μιας γλώσσας πικρής και πανάρχαιας –
το κατάμαυρο χάρισμα του ομιλόντος.
6.
Τον Ζήνωνα, το μεγάλο κορνάρισμα
του όντος.
7.
Τα λατινικά της μη ταυτότητας ορατού
και απόντος.
8.
Όλα τα υπέροχα δεύτερα πρόσωπα της οριστικής
έγκλισης που δεν λέγεται υποκείμενο.
9.
Τα γαλάζια σκοτεινά πουλιά –
τους πληθυντικούς αριθμούς του τίποτα.
10.
Τις απόκρημνες λίμνες –
τα μαύρα γάντια της μη προφορικότητας.
11.
Τους απάνθρωπους δρόμους που έπονται.
Τους απάνθρωπους τρόμους που προηγούνται.
12.
Την τρέλα την μόνη ταυτότητα του γράφοντος.
13.
Τη βροχούλα των τύμβων.
14.
Τους νεογέννητους σκύμνους που
οι θνητοί ονομάζουν ημερολόγιο.
15.
Την ηλιθιότητα την γλυπτική του αέρα
με άπειρες λέξεις.
16.
Την αέναη, την αθάνατη κλαγγή της νύχτας
που προφέρεται και λάμπει σαν έναστρος πειρασμός.
17.
Και σαν γλώσσα.
Κανείς δεν γλιτώνει απ’ τον χρόνο
1.
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε
με τον χρόνο
είναι
να φτιάξουμε χρόνο
/ όπως φτιάχνουμε χώρο /
2.
Άδοντας όμως
πέφτουμε
– αλίμονο –
σαν
τα πουλιά.
Η απόσταση και ο χώρος ιδωμένος σαν δέντρο
Άναυδο χάδι των πεύκων στην όραση.
Πευκοβελόνες: παντοτινό δώρο
του μη ορατού στον άνθρωπο.
Οι λίθοι αόμματοι ακόμη μιλούν.
Ηλίθιες μόνο οι πέτρες.
Ο Αιγύπτιος του ποιητή
Ο ποιητής είναι Αιγύπτιος.
Ο Χειμωνάς τον έλεγε γύφτο.
Ο Hegel έγραψε για αυτόν.
Για τα μυστήρια των Αιγυπτίων
που ήταν μυστήρια και για τους Αιγυπτίους τους ίδιους.
Αυτό δηλαδή
– και όχι το ίδιο –
που ο Spinoza αποκαλούσε
Beatitudo.
Οι λέξεις και τα πράγματα
Το υποκείμενο είναι σαν
τα παραθυρόφυλλα.
Εάν οι νεκροί μιλούσαν
– που κατεξοχήν μιλούν –
Θα άλλαζαν απλώς
το όνομά τους.
Όπως όμως πάντα σημασία δεν έχει αυτό, αλλά
η θέση των επίπλων στο δωμάτιο.
Και μάλλον για αυτό δεν μιλούν (φωναχτά).
Και δακρύζουν σαν ξύλα (σαν πράγματα).
Οίκαδε
Είμαι μία άυλη λεκτική ράβδος
άδω λίγο άναυδο θάμβος.
Ελικοπτεράκι η ποίηση παιδικό
στ’ ορυχείο απόψε που λέγεται νύχτα.
Άλεκτος ραβίνος με άλγος (πονόδοντο)
η ακόρεστη λεξική μου πείνα.
Έγχρωμη όμως κάθε πρωί μεταφυσική
τα ποιήματα.
Τότε γιατί τραγουδώ τα πουλιά;
Κυρία Alma η διαχειρίστρια
Στην ποίηση υπάρχει κάτι σαν ένας ορίζοντας.
Μία γραμμή διαχωριστική σαν γράμμα
απ’ όπου ανατέλλει στο φως σαν λάθος άλμα.
Σαν κλάμα ένα διεστραμμένο χρώμα.
Πάνω και κάτω απ’ την οποία
όλα είναι δράμα.
Τα ποιήματα είναι από τις συλλογές Περπατώντας / μερικά ποιήματα για το τίποτα (Υποκείμενο, 2020) και Χλόη ή Ομιλώντας ακατάπαυστα σαν δέντρο (Κουκούτσι, 2020).
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Δημήτρης Λεοντζάκος γεννήθηκε στην Καβάλα το 1974. Σπούδασε μουσική. Ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Έχει εκδώσει τις συλλογές Κόμικ (Τα τραμάκια, 2001), Η Κίρκη ξαφνικά (Μεταίχμιο, 2004), Κινέζικα (Νεφέλη, 2010), Τα σκυλιά του Ακταίωνα (Νεφέλη, 2014), Τίγρεις σε ενυδρείο (Σαιξπηρικόν, 2016), Το μάτι και η νύχτα (Νεφέλη, 2016), Τοπία ξανά (Νεφέλη, 2018), Η αγάπη (Νεφέλη, 2018), Περπατώντας / μερικά ποιήματα για το τίποτα (Υποκείμενο, 2020) και Χλόη ή Ομιλώντας ακατάπαυστα σαν δέντρο (Κουκούτσι, 2020). Μόλις κυκλοφόρησε το βιβλίο του Χλόη ΙΙ (Θράκα, 2021), ενώ υπό έκδοση βρίσκεται η συλλογή του Aria. Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά, έχουν φιλοξενηθεί σε ανθολογίες και συλλογικές εκδόσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
