Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει τον ποιητή Δημήτρη Κρουσταλιά. Ο καλεσμένος μου γεννήθηκε και ζει στον Βόλο. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες κι εργάστηκε σε διάφορες υπηρεσίες. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1983 κι από τότε έχει εκδώσει δεκαεννιά ποιητικές συλλογές. Ποιήματά του έχουν φιλοξενηθεί σε ανθολογίες. Τη χρονιά 1985, το βιβλίο του ΑΛΛΟ ΟΝΕΙΡΟ είχε περιληφθεί στα βιβλία της χρονιάς νεότερων δημιουργών σε σύνοψη Αθηναϊκής εφημερίδας. Για το έργο του έχουν γράψει κριτικές στον έντυπο και τον ηλεκτρονικό τύπο. Η ποίησή του είναι λυρική, υπαρξιακή, φιλοσοφική. Ο λόγος του είναι περίτεχνος, πολύχρωμος, παραστατικός, με ζωηρές εικόνες και συναισθηματικό βάθος. Εμπνέεται από τον έρωτα, τα εσωτερικά ερωτήματα, την επαφή με τη φύση, τη μυθολογία. Θα δούμε δέκα πολύ ξεχωριστά ποιήματά του!
Άλλο σημάδι
Δεν είσαι πάντοτε ίδιο
καίριο σημάδι της αγωνίας
στα σοκάκια της ουτοπίας
παραλογισμένο πουλί
με τον Προμηθέα στον ίλιγγο
Δεν είσαι το γήρας πάντοτε
φωτισμένο μέσα στο θάνατο.
Εγώ μαζί σου
Εγώ μαζί σου
χρώμα αδρό σώμα ουρανού
με το αιώνιο κουράγιο
σε μια ατέλειωτη δίψα.
Στειρότητες
ατελεύτητων λαθών
ξεριζώματα.
Εγώ μαζί σου
στον κόκκινο διάδρομο
μια βεβαιότητα
άλλης ομορφιάς
άλλης ακμής
στο σαρκασμό της ομοιομορφίας.
Εγώ μαζί σου
και η Αργώ.
Αφή της ευχής
Η μαγεία όπως ο φθόνος
μαζεύονται ανέφελοι σωροί ερειπίων
κι οι ανέμελοι με παλίρροιες.
Οι αισθήσεις κι οι παραισθήσεις
των ρόδων τοπία σε βαθιά πληγή
αλλάζουν αιώνες
βυθίζονται στον τρόμο.
Ο Άδωνις με τον τρόπο του φωτός
όπως κρύβονται ματωμένα συμβάντα
και με το αποτύπωμα που αφήνουν.
Ξορκίζουν το κακό
τόποι που νοσταλγούν
οι δικοί μας μάντεις με την αδίστακτη ροή.
Αφή της ευχής, αφή του μέλλοντος.
Θελκτική
Αγιότητα απ’ το μηδέν
πειρασμούς βγάζεις
ηδονές του αυλητή.
Λέξη και τύψη.
Πιστός οιωνός
πίστη που μεγάλωσε
κι η θελκτική ανάμνηση
σαρκάζει μοναδικά.
Αγιότητα
αυτής της νύχτας
αυτής της γλύκας.
Κλήρος σαγήνης
Απ’ την τέχνη η σαγήνη που θα γεννηθεί
από άλλο αληθινό ποτάμι των πιο πιστών
από λόγια και θάλασσες με νόμους ναυαγών
και με το υγρό ποίημα που έχουν οι ρίζες.
Απ’ την αφή της καθαρής τοιχογραφίας
όπου ζω μαζί σου με τη μελλούμενη τέχνη.
Απ’ την παρακαταθήκη σημάδια ανθρώπινα
πιο ταπεινά απ’ τη δική μου ρίζα.
Να με ωθούν οι δικές μου τύψεις
ρόδα της τιμής ακούγονται στους κανόνες,
οι ομιλητές με τα θηρία και με τα πείσματα.
Οι λέξεις να ηλεκτρίζουν την ελπίδα,
στην επίμονη χαρά για το γέρμα της θέλησης.
Απ’ την ώχρα που πάντα εγώ σε χαιρετώ
απ’ την οσμή της καμένης σάρκας επιμένω,
να ζητώ στο κέντρο του ηδονικού μέτρου,
να ζητώ από λέξεις που ποτέ δε χωρίζονται.
Να είμαι υπερήφανος πιο κοντά στη γύμνια
στο θραύσμα, που είναι ανθολογημένη η πράξη
και στο δίλημμα που είναι ακόμα με το θεριό.
Είμαι με τα λίγα και με τα πιο ανθρώπινα
με τα συγκινημένα απ’ τη ζεστασιά του Λόγου.
Είμαι αληθινός και είμαι δικός σου
φεύγει ο σάτυρος κι εγώ μόνο να σ’ αναζητώ
να έρχομαι να σε κυβερνώ πληγή δική μου.
Λέω χρόνο το χρόνο του ήλιου
πέρα απ’ το φόβο
για να πονώ, για να μην ησυχάζω
Θρηνώ για κάθε πληγή μέσα στη σαγήνη του χρόνου.
Λαλίστατη
Σ’ αγαπώ
αρχή και τέλος
τα πουλιά
έχουν ζωή
έχουν
μία
λαλίστατη αιχμή.
Τη μία
σ’ όλο το αίμα
σ’ αγαπώ.
Λήξη ανύποπτη
Κλέος ζει
ανεκτή η τύχη
ανοίγει
ανοίγουν ζηλωτές
πόλεις βυθίζονται
Ψάχνουν μνημεία
με αθανάτους
άλγη υπεροψίας
και παράλειψης
Στο πρόσωπο
του οσίου η πληγή
ειλημμένης χάρης
Κρυφό αιωνίων
κάλεσμα στη γυναίκα
κάλεσμα στην αλήθεια
Βλέμματα
στην τεφροδόχο
στεφάνια
χρυσά ματωμένα
Τα πεπρωμένα
σήματα έστειλαν
Ανατολές με φως
λέξεις και σώματα.
Με μια αλήθεια
Αν είσαι συ ηδονή αληθινή βαθιά που σχίζεσαι
αν είσαι συ ηδονή αληθινή που παγίδες κρύβεις
αν είσαι συ ηδονή αληθινή μια κραταιή γραμμή
αν είσαι συ ηδονή αληθινή όλων το φως γεννάς.
Με την καρδιά των πεπρωμένων
Μικροί θεοί στο στίβο της ανατροπής
οι ημέρες, οι νύχτες προσκαλούν,
τα λευκά και τα μαύρα κουταβάκια.
Λευκά και μαύρα, όλα στριμώχνονται
κι ο συνωστισμός μια ελπίδα
προκαλεί τα μεγάλα, πρώτα όνειρα.
Όπως όλα κοιμούνται,
όπως όλα αγαπιούνται,
με την πρώτη σαγήνη
βγαίνουν οι όμορφες λέξεις.
Θεοί των μυστικών ρευμάτων
λυπημένοι και θυμωμένοι
κατεβαίνουν και ανεβαίνουν
στο στίβο και στην ξαστεριά
με τόσα μωρά και το αιώνιο κλάμα.
Λένε οι μητέρες, λένε στον πατέρα
λένε σαν ένας στρατός τελευταίος.
Κλαίνε με την ατελέσφορη μουσική.
Ένα τείχος αδιαπέραστο
Μικροί θεοί και πάλι.
Με την κίνηση ευλύγιστων λογισμών
Κύριε,
με τις πληγές ανάμεσά μας
με ηδονές που μοιάζουν αληθινές
με το όνειρο που προσδοκούμε
που προχωρούμε
κι όλα ξαφνιάζονται.
Κύριε,
σχήμα πικρό,
δεμένο το είδωλο
των πολλών ελαιώνων, των πολλών οδηγητών
κι όπου προχωρεί
αντηχούν βρισιές.
Όλοι οι μελλοθάνατοι
σπέρμα μοιράζονται,
χρυσή η άμμος,
ο δόλος όπου πεθαίνει
κι όπου ανασταίνεσαι.
Κύριε,
η ελιά και το φως
πιο γρήγορα απ' το θαύμα
της πρώτης μέθης
ο πόλεμος
και της προδοσίας ο ασπασμός.
Βιογραφικό σημείωμα
Γεννήθηκα 27 Φεβρουαρίου 1955 στο Βόλο από γονείς αγρότες. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών μου στο Α’ Εξατάξιο Γυμνάσιο Βόλου, ως φοιτητής πλέον της ΠΑΝΤΕΙΟΥ ΑΣΠΕ ολοκλήρωσα τις πανεπιστημιακές μου υποχρεώσεις και πήρα το πτυχίο του τμήματος Πολιτικών Επιστημών το 1979. Αφού ολοκλήρωσα τις στρατιωτικές μου υποχρεώσεις από τις 19 Αυγούστου του 1982 διορίστηκα, ως Διευθυντής αρχικά στο Κέντρο Επιμόρφωσης Βόλου της ΝΕΛΕ και σε άλλες υπηρεσίες στη συνέχεια ως το Μάιο του 2015 που συνταξιοδοτήθηκα. Το συγγραφικό μου έργο έχει αρχή το 1983 με την έκδοση της ποιητικής συλλογής: ΓΥΜΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, που εκδόθηκε στο Βόλο και από τότε μέχρι σήμερα έχουν εκδοθεί συνολικά 19 ποιητικές συλλογές. Κατά καιρούς έχουν ανθολογηθεί ποιήματά μου πχ. Ανθολογία Ειρήνης του Σπύρου Κοκκίνη, Ανθολογία της Ενωτικής Πορείας Συγγραφέων(ΕΠΟΣ), ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΕΤΟΥΣ 2011 από το περιοδικό των ΔΕΚΑΤΩΝ κ.α. Το βιβλίο μου ΑΛΛΟ ΟΝΕΙΡΟ το 1985 είχε περιληφθεί στα βιβλία της χρονιάς νεότερων δημιουργών σε σύνοψη Αθηναϊκής εφημερίδας. Επίσης έχουν γραφτεί κριτικές σε εφημερίδες και περιοδικά: ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Η ΠΡΩΤΗ, Η ΘΕΣΣΑΛΙΑ, Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ, ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ, ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ, ΟΜΠΡΕΛΑ για διάφορα βιβλία μου, όπως και σε διαδικτυακά blog.
