Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει τον ποιητή Δημήτρη Καλαβέσιο. Ο καλεσμένος μου γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε Ψυχολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Με τη δημιουργική γραφή πρωτοσυναντήθηκε στην εφηβεία. Έκτοτε έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές και είναι υπό έκδοση το βιβλίο του "Επανάσταση, Έρωτας, Όνειρο". Η ποίησή του είναι υπαρξιακή, φιλοσοφική, στοχαστική. Εκφράζεται με άνεση τόσο στην παραδοσιακή ομοιοκατάληκτη φόρμα όσο και στην ελεύθερη γραφή. Ο λόγος του είναι στακάτος ,καίριος, ζωντανός, συγκινητικός. Τον απασχολεί κυρίως η απεραντοσύνη της οπτικής του εμείς κι όχι το περιορισμένο πλαίσιο της θέασης του εγώ. Μιλά με θέρμη για πανανθρώπινες αξίες, διαχρονικά οράματα και συναισθήματα. Θα ταξιδέψουμε με δέκα υπέροχα ποιήματά του!
Άσε με εμένα
Σήκωσε το κεφάλι σου ψηλά,
και μη λογαριάζεις εμένα.
Περήφανος να σταθείς και πράος,
κι άσε τους λογάδες και τους περαστικούς.
Εσύ γεννήθηκες για κάτι μεγάλο,
για όνειρο που δε χωράει σε λίγες αράδες,
για ψυχή που σπάει φράχτες, ισοπεδώνει σύνορα,
για το συλλογικό της μνήμης και της δράσης.
Άσε με εμένα σου λέω,
μη με λογαριάζεις.
Ακούγοντάς με θα γεράσεις κλαίγοντας,
και θα σε τρώει κάθε μέρα η ίδια θλίψη,
η οργή σου θα είναι ξέχειλη,
και οι απόψεις σου θα μυρίζουν λιβάνι.
Άσε με εμένα.
Τους χαμένους μου συντρόφους θρηνώ,
και τις λαμπρές ιδέες τους,
που σεργιανούν σαν άδικες κατάρες,
στα κρύα κάτεργα του υποσυνείδητου.
Από το άπειρο στο ίσο
Απ' τις ανάσες των εραστών,
ξυπνάνε σύννεφα λουλούδια,
κι από τα γέλια των παιδιών,
καινούρια λεύτερα τραγούδια.
Δε θα τον κλείσεις, ψεύτρα γη,
μέσα σε λάκκο τον καημό μας,
είναι η ζωή μαρμαρυγή,
που ακτινοβολεί εντός μας.
Από της τρέλας την πληγή,
παλιάτσοι φόβοι ξεπηδάνε,
κι από της λύπης την σιωπή,
σκιές στην άβυσσο ορμάνε.
Δεν είναι όνειρο το φως,
είναι η αλήθεια του εαυτού μας,
που μαρτυράει πως ο καιρός,
είναι η αρχή του ταξιδιού μας.
Από το έλεος διαλεχτών,
καινούριοι πόνοι ανατέλλουν,
κι υπό τους ήχους των βιολιών,
μέρες στρυφνές προαναγγέλλουν.
Δε θα λυγίσουν οι ψυχές,
που μάθανε ορθές να στέκουν,
δε θα πεθάνουν οι ομορφιές,
που μόνες τους αντιπαλεύουν.
Ώρα να πιάσουν οι σοφοί,
ξανά τα ουράνια μετερίζια,
και να μοιράσουν τη στιγμή,
που μας μετράει όλους ίσα.
Φυσική πορεία
Εκκωφαντική κραυγή,
άσμα του θανάτου,
που αποκρίθηκε η γη,
όταν η σκιά του,
έκρυψε την ομορφιά,
απ' των νιάτων τη φωτιά.
Ακολούθησε σιγή,
λίγο πριν την ώρα,
που κυρίευσε η οργή,
του φτωχού τη χώρα,
κι απ' το φως που θα εκραγεί,
νέα ζωή θα γεννηθεί.
Θα φυτρώσουνε ανθοί,
όχι όμως σαν πρώτα,
δε θα τους πατούν εχθροί,
και απανθρώπου μπότα,
θα ψηλώσουν με καιρό,
ως τον πιο ψηλό ουρανό.
Τότε λίγοι εκλεκτοί,
άνθρωποι και ζώα,
θα φυτρώσουνε κι αυτοί,
αγκαλιά κι αθώα,
και θα κλάψουν πλάι στη γη,
για να ξεπλυθεί τη ντροπή.
Κι αν δεν...
Μαρμαρωμένη υπομονή εσώκλειστη στο χάος,
φανερωμένε μου καπνέ που έπνιξες τη γη,
βουβή της ρίζας πίκρα μου που θες να είμαι πράος,
αχόρταγή μου αγκαλιά κι ατσάλινη πυγμή,
του Κάτω Κόσμου εσύ σκοπέ και αθώο μαργαριτάρι
που φύτρωσες θεόρατο στην άκρη της πηγής,
ανήλιαγε πιστέ στο φως που ζεις απ' την αιθάλη,
κι αιώνιε πόθε του σοφού κι ιδέα της χαραυγής,
μην ψάχνετε άλλο τη γιορτή που τα άστρα υποσχεθήκαν,
μην σεργιανάτε στον καημό τον τόσο ποιητικό,
δεν βρήκαν άλλοι μια ζωή τον δρόμο και χαθήκαν,
κι άλλοι κρατήσαν μέσα τους για πάντα μυστικό.
Θα κλείσω τις φτερούγες μου να μη φανεί η πληγή μου,
κι αν δεν πετάξω πια ψηλά, με χάσει κι ο ουρανός,
θα ξέρω δε με παίδεψε άδικα η σιωπή μου,
και σέρνομαι γιατί έμεινα στο όνειρο πιστός.
Μεθύσαμε τόσο
Μεθύσαμε τόσο με τα όνειρά μας,
που ανάγκη δεν έχουμε πια για κρασί.
Τη στράτα τη χάσαμε της ξεγνοιασιάς μας,
και τώρα ο έρωτας μας οδηγεί.
Μας τύφλωσε το άρωμα του άυλου πόθου,
κι από τις Σειρήνες ματώσαν τα αυτιά,
και κάποιοι χαθήκαμε μες στου βορβόρου,
τη βρώμικη μα ηδονική αγκαλιά.
Περνάει ο χρόνος, περνάνε τα αγέρια,
και όσοι ξεμείναμε στα σκοτεινά,
ελπίδες ζητάμε μονάχα απ' τα χέρια,
που εμπιστευτήκαμε στη ζητιανιά.
Μα όσους αντέξαμε μέχρι και πάλι,
το φως να νετάρει τη λάγνα κραυγή,
μας βρήκε νηφάλιους σε θείο ακρογιάλι,
γυμνούς και ανόθευτους το άλλο πρωί.
Μετενσάρκωση
Αν μια ζωή μονάχα εσύ διασκέδαζες,
και μακρινός σου έμοιαζε ο ξένος πόνος,
άμα στα σίγουρα τις χάρες έταζες,
μα όλο φοβόσουν στα κρυφά μη μείνεις μόνος,
Αν στην αντίδραση κάπου βολεύτηκες,
και την ουσία δεν είδες όλων των σοφών σου,
αν στις επίγειες ηδονές αφέθηκες,
και δεν σε ένοιαζε το δίκαιο των σκοπών σου,
Άμα το χρήμα είχες πάντα οδηγό,
και όλο έτρεχες πιστά πίσω απ' την ύλη,
αν άλλον άνθρωπο έψαχνες για αβασταγό,
κι η εικόνα ήταν η καλύτερή σου φίλη,
Αν της ψυχής την άβυσσο φοβήθηκες,
κι αν των καιρών σε γυροέφερνε η ζάλη,
τότε είναι τόσο μάταιο που γεννήθηκες,
που σου αξίζει πια να γεννηθείς και πάλι.
Σαν ένας στίχος της φωτιάς
Σαν ένας στίχος της φωτιάς γυρνάω στο μυαλό σου,
μέρος εγώ βουβής κραυγής από το θυμικό σου,
κι όσο φτάνω στη γλώσσα σου τόσο παραμονεύω,
με την ψυχρή μου λογική στην πλάτη σου να ανέβω.
Είμαι εγώ η φυλακή που σε κρατούν κλεισμένο,
είμαι εγώ το όνειρο που έξω σε προσμένω,
λαλιά θεϊκή και σπάνια, θηρίο της αγάπης,
ανέλπιδη προσπάθεια και δίκιο αυταπάτης.
Προτού να βγω απ' το στόμα σου τους τοίχους για να σπάσω,
φόβος θα γίνω, προσευχή στα ουράνια να φτάσω,
και όταν τόσο βάρος πια γίνω στον ουρανό σου,
μια ανάσα θα 'μαι που θα βγω... ανάσα απ' τον Θεό σου.
Δε θα προδώσω
Δε σε προδίδω ψυχική ομορφιά κι αγέρα πρώτε της κραυγής
που από το πένθος ξύπνησες και όρμησες στη στάχτη
να την σηκώσεις, να την αντρέψεις, να την κάνεις κουρνιαχτό,
και σκόνη που θα καλύψει την απανθρωπιά της εποχής.
Δε σε προδίδω και σένα μεθύσι του έρωτα με τη θλίψη
και σου ετοιμάζω βωμό να θυσιάσουμε πάνω τα κορμιά μας
τα τόσο ταλαιπωρημένα από τα χρόνια και την δίψα
την προαιώνια που μας στοίχειωσε από τη γέννα σαν κλάμα.
Μόνο όταν με λυπηθείτε, να μη διστάσετε, να είστε αμείλικτοι,
να με μαχαιρώσετε στο ακρωτήρι της αντίστασης με μανία
και σαν το πλοίο που προσκρούει στο ακρωτήρι να είναι το μαχαίρι
να το δεχτώ με χαρά, από ένα πλοίο που τόλμησε να με πλησιάσει.
Ομορφιά
Το κορίτσι που τραγουδάει και ανάβει φωτιές με τη φωνή
και μπροστά του πέφτουν κορίτσια, αγόρια, και ζηλεύουν,
και αναπολούν, ονειρεύονται, τραγουδάνε μαζί,
αυτή είναι η ζωή κι όσα λένε τα τραγούδια μας.
Οι πέτρες που έβαψε ο ποιητής στην εξορία ανάμεσα στα βασανιστήρια
και που συνέχισε να βάφει για να θυμάται την ιστορία του
και την ουσία της ζωής και τους πόθους του που φαντάστηκε παγκόσμιους
αυτή είναι η ζωή κι όσα λένε οι πέτρες μας.
Κάποιες κοινότητες που σε πείσμα όλου του κόσμου αντιστέκονται
και τις μαθαίνουν μόνο όσοι αγωνίζονται χωρίς φραγμούς
αλλά αυτές και μόνες τους ανθίζουν. Τις σκοτώνουν, μα ανθίζουν!
Αυτή είναι η ζωή κι όσα λένε οι αγώνες μας.
Κάτι δικό μας
Πάντα κάτι έχουμε δικό μας.
Το παιδί που το παράτησε η μόνη μητέρα στα σκουπίδια
έχει ζωή, και έχει μελλοντικούς φίλους, συντρόφους και γονείς
κι η μητέρα έχει δικό της τον πόνο, την μοναξιά, και το αδιέξοδο.
Απάνθρωπη μητέρα; Απάνθρωπες κοινωνίες!
Αλλά κι αυτές έχουν δικούς τους πολιτικούς.
Πάντα κάτι έχουμε δικό μας.
Ο εργάτης που δουλεύει δωδεκάωρα απλήρωτα και φταίει κιόλας
έχει δική του τη δουλειά, όσα παράγει και τα εργαλεία του,
αρκεί να τα απαιτήσει και αρκεί να πολεμήσει γι' αυτά.
Έχει δικό του το χαμόγελο του λαού!
Πάντα κάτι έχουμε δικό μας.
Κι αν ακόμα δεν έχεις σπίτι και φαΐ, παρέα με ένα αδέσποτο,
έχεις δική σου την αγάπη άνευ όρων και δίχως όρια.
Δικός σου είναι ο κόσμος!
Αν νιώθεις όμως πως τίποτα δεν έχεις
και ούτε καν κάτι για να πικραθείς
έχεις όλα αυτά που υπάρχουν για να τα αρπάξεις.
Εκτός αν έμαθες τώρα με το τίποτα
και ό,τι κι αν πιάνεις θες να το μοιράζεις.
Τότε δικός σου είναι ο κόσμος!
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Δηµήτρης Καλαβέσιος γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου µεγάλωσε και έκτοτε ζει. Κάπου στην εφηβεία του άρχισε να εξερευνεί τη ζωή και να καταγράφει όνειρα, πόθους και ψυχανεµίσµατα. Σπουδάζει Ψυχολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Συνεχίζει ακόµα στον ίδιο δρόµο της καταγραφής και προσπαθεί να βάλει ένα λιθαράκι συνείδησης στο ψηφιδωτό της κοινωνίας του µέλλοντος. Έχει εκδώσει στο παρελθόν τις ποιητικές συλλογές "Εκ μύστου τῷ μύστῃ (Θυμητάρι)" το 2017, "Έμμετρα αθύρματα" το 2019 και "Απόθεμα λευτεριάς" το 2020. Για το 2022 είναι προς έκδοση το βιβλίο του "Επανάσταση, Έρωτας, Όνειρο".
