Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" φιλοξενώ τον ποιητή Δημήτρη Γ. Παπαστεργίου από τη Βέροια. Έχει εκδώσει έξι ποιητικές συλλογές, ενώ είναι υπό έκδοση η συλλογή "Όλα στο μαύρο". Ποιήματά του έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες και έχουν δημοσιευθεί στον λογοτεχνικό τύπο. Η ποίησή του είναι βιωματική, εξομολογητική, υπαρξιακή. Ο λόγος του είναι μεστός, χυμώδης, αισθαντικός. Τα ποιήματά του συχνά είναι μικρές ιστορίες με ζωντανή δράση κι εύστοχη σκηνοθεσία. Εμπνέεται από τον έρωτα, τις σχέσεις, την καθημερινότητα, τη συνομιλία με τον βαθύτερο εαυτό. Θ' απολαύσουμε δέκα υπέροχα ποιήματά του! Τα δύο είναι σε πρώτη δημοσίευση και τον ευχαριστώ πολύ!
ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΣΟΥ
Τον 6ο αιώνα π.Χ. στη Νάξο και στα γύρω νησιά
ήταν έντονη η ανάμνηση της αρχαίας Σφίγγας
Είχε τα χείλη σου ξέρεις
και το χαμόγελό σου...
αυτό το... "σαχλαμάρες λες, αλλά μ’ αρέσει να σ’ ακούω"
το... "δε σε καταλαβαίνω αλλά είμαι πλάι σου κι αρκεί"
το... "να σου βάλω ένα αίνιγμα;
ποιος ξέρει τι να σκέφτεσαι για μένα;"
το... "περνάω μέτρια αλλά η ζωή είναι τόσο γλυκιά"
το... "αχ και να μπορούσα όσα θέλω"
Το χαμόγελό σου...
και ρυτίδες να το περικύκλωναν
και με την αφή να το ’βλεπα
όταν πια δε θα μπορούσα με τα μάτια
θα το αναγνώριζα ανάμεσα σε χιλιάδες
Από τη συλλογή Η τράπουλα του καλοκαιριού, Ars Poetica, 2012
ΕΝΑΣ ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΟΣ ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ
στον Παύλο Παρασκευαΐδη
Η Ποίηση
είναι ένα γραφείο τουρισμού
που μεριμνά για τα ταξίδια
των φτωχών ονειροπόλων.
Ποιητές, δημιουργείστε
καλύτερες προσφορές
για την εξυπηρέτηση
των εκλεκτών πελατών μας.
Ταξιδιωτικά πακέτα
όπως η "Αμοργός" του Γκάτσου
το βόρειο σέλας της κατάμεστης εφηβείας μας
και του γονιού το κράτημα στις νηπιακές μας πτώσεις.
Από τη συλλογή Furor Scribendi, Ars Poetica 2013
ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑΣ
στη Μαρία Κουγιουμτζή
Όταν έρθει η ώρα των απολογισμών
Σημαίνει ότι τελειώνουν τα ρίσκα
Τα ταξίδια
Τα λάθη
Τα σωστά
Οι απόπειρες
Το δε βαριέσαι
Οι αναβολές
Οι έρωτες
Αυτοί οι ανεξερεύνητοι έρωτες
Και κάπου στο βάθος
Ακούς να ακονίζουν τα τσεκούρια τους
Οι παραλείψεις
Από τη συλλογή Ο άστεγος της οδού Χαμογέλων, Σαιξπηρικόν 2015
ΑΠΟΔΡΑΣΗ
Με κίτρινες φυλλάδες διπλωμένες για το κρύο
στα ρούχα μου και κόκκινες γραμμές,
με γκρίζες ζώνες στην ψυχή μου
μια νύχτα σαν τον Εμπειρίκο θ’ αποδράσω·
αχάραγα
διαβαίνοντας από τα κούφια οράματα των ξένων
των πολλών,
όπως σκουλήκι που από κούφιο κόκαλο διαβαίνει.
Το λάβαρο ανεμίζοντας της ηδονής εξαίσια,
γαλάζια, πράσινα, ερυθρά φλάμπουρα
θα αντιχαιρετίσω
ζωηρά, καθώς να είναι ο οίστρος του θανάτου.
Πρέπει σκληρά
να εξασκηθώ να ελκύω το Ωραίο.
Από τη συλλογή Έλαβον, Σαιξπηρικόν 2017
ΘΕΩΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ
Βαμμένη ήρθε σήμερα.
Πού να ’ταν χθες το βράδυ;
Πολύ αργεί να κατεβεί από το λογιστήριο.
Σαν τι να λεν γελώντας με τον επιστάτη;
Γιατί φοράει σήμερα τα εσώρουχα τα μαύρα;
Στις τουαλέτες τι να κάνει τόσην ώρα;
Με ποιον γελά στο κινητό κολακευμένη;
Σε ποιες ηδονικές στοές χάνεται ο λογισμός της;
Γιατί σαστίζει;
Πού κοιτά;
Γιατί σκουντάει την άλλη;
Και στο αυτί του νιόφερτου τι τάχα ψιθυρίζει;
Μωρό μου, η ζήλεια μου ’χει κάνει το κρανίο
σφηκοφωλιά σπιούνων και χαφιέδων καφενείο.
Από τη συλλογή Τα μεροκάματα ενός έρωτα, Εντευκτήριο 2019
ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ
Καμβάς λιβάδι.
Μιας πεταλούδας στάση,
πινελιά δροσιάς.
ΕΚΤΟΣ ΧΡΟΝΟΥ
Δεν ζει στο παρόν
και όλα τ’ αναβάλλει
η Νοσταλγία.
ΤΟ ΦΩΣ ΩΣ ΣΦΕΝΔΟΝΗ
Ποίημα πέτρα
έσπασε το μπουκάλι
με τα δάκρυα.
Από τη συλλογή Της μιας ανάσας ποιήματα, Κουκκίδα 2021
[Σε χώρο αρχαίων ταριχευτών…]
Σε χώρο αρχαίων ταριχευτών σου φέραν το κορμί μου. Με άδεια μάτια κοίταζα τ’ απόκοσμά σου μάτια. Με μια λαβίδα τού Άνουβι εργαζόσουν στην ψυχή μου. (Φλέβες-ποιήματα, τη στεφανώνανε παλλόμενες. Την περιέβαλλαν σαν μυρμηγκιών γραμμές. Για σένα, σου ψιθύριζαν, για σένα). Πήγες να την τραβήξεις· βίαια, βιαστικά ‒το τρόπαιο μόνη έγνοια σου. Θυμώσανε τα ποιήματα και αντιστάθηκαν. Γίνανε ρίζες δυνατές, ένα με μένα· πανίσχυρα σχοινιά. Θύμωσε και το ον που προστατεύει τον ποιητή κι άρχισε να γρυλίζει πληγωμένο.
Όλο αυτό το βάφτισες έρωτα.
Από την υπό έκδοση συλλογή Όλα στο μαύρο
(Πρώτη δημοσίευση)
[Ήθελα να σε θαυμάζω μαγεμένος…]
Ήθελα να σε θαυμάζω μαγεμένος
όπως παιδί σε παιχνιδούπολη,
το κάθε μπράτσο σου
−ίδιο καρβέλι φρέσκο−
να φιλήσω αντίδωρο,
τις μασχάλες σου
που μοιάζουνε μικρά αιδοία
να προσκυνήσω,
τα πόδια σου, τα στήθια σου,
να τα αγγίξω τρυφερά
καθώς ο γλύπτης που χαϊδεύει το αριστούργημά του.
Ήθελα
για μια ολόκληρη ζωή να σε υμνώ
πέντε φορές τη μέρα σαν τον μουεζίνη,
γυμνά τα πέλματά σου
να ηχήσουν στο μωσαϊκό
κάθε πικρού μου Αυγούστου.
Να γράψω ήθελα
όλα τα νέα ποιήματά μου στο κορμί σου
με χείλη, σώμα
και τα χέρια μου που αγάπησες
κι εσύ με τους γλυκούς σου στεναγμούς να τ’ απαγγέλεις,
αγαπημένη μου,
πλάσμα συναρπαστικό·
να φωσφορίζουν πάνω σου στ’ όμορφο βάδισμά σου,
να είσαι μια κινούμενη λατρείας συλλογή,
κι όλοι θα διάβαζαν τα ίχνη της πνοής μου,
όλοι θα έψελναν το πόσο σ’ αγαπώ.
Ήθελα
έρωτα να σου κάνω,
αγρίμι κι αγριμάκι,
κι έπειτα −
όπως ο πρόσφυγας που επιστρέφει στην πατρίδα−
να κλάψω αφάνταστα
επάνω στο κορμί σου
για όσα χρόνια
σε στερήθηκαν
τα μάτια μου.
Από την υπό έκδοση συλλογή Όλα στο μαύρο
(Πρώτη δημοσίευση)
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου γεννήθηκε το 1968 στη Βέροια όπου και ζει. Έχουν εκδοθεί οι ποιητικές συλλογές του, Η τράπουλα του καλοκαιριού (Ars Poetica, 2012), Furor Scribendi (Ars Poetica, 2013), Ο άστεγος της οδού Χαμογέλων (Σαιξπηρικόν, 2015), Έλαβον (Σαιξπηρικόν, 2017), Τα μεροκάματα ενός έρωτα (Εντευκτήριο, 2019) και Της μιας ανάσας ποιήματα (Κουκκίδα, 2021), ενώ ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και συλλογικούς τόμους.
