Ο καλεσμένος μου σήμερα είναι ο ποιητής Γιάννης Σγουρούδης. Έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές, ενώ ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί σε ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά. Είναι δημιουργός του ιστότοπου ποίησης "ένα συν ένα". Έχει οργανώσει με τη συνδρομή άλλων καλλιτεχνών παραστάσεις ποίησης. Το ύφος της γραφής του είναι λυρικό, με δυνατό συναίσθημα κι ολοζώντανες εικόνες. Ο έρωτας κι οι διαπροσωπικές σχέσεις, οι υπαρξιακές αγωνίες, η επαφή με το όνειρο, απασχολούν την ευαίσθητη πένα του. Θα τον γνωρίσουμε καλύτερα μέσα από δέκα ποιήματα από την τελευταία του ποιητική συλλογή, που κυκλοφόρησε φέτος και τιτλοφορείται "Η ολοκλήρωση της έλλειψης"!
******************************
Πλένω τα μάτια μπρος στον γκριζαρισμένο καθρέφτη
αγγίζω το πέρασμα του χρόνου χαϊδεύοντας τα διάσπαρτα
μαλλιά μου
γεννιέται ο ήλιος από μια παράξενη τριβή με το γαλάζιο
Αυτή η πόλη πενθεί από το υψηλότερο σημείο της
κρεμασμένοι οι δαίμονες με την αγγελική φωνή
– θρυμματισμένη εποχή –
γενιά μεγαλωμένη αυτοκτονική – όνειρα θαμμένα σε κάδους
τα απορρίμματα τροφή
ο έρωτας χαρτί άγραφο για την λύτρωση
αυτήν που περιμέναμε στην αθωότητα
Αυτή η πόλη πενθεί
κι ερωτεύεται όταν την ερωτεύεσαι
******************************
Εκείνη την μέρα
που θα γινόταν το πρώτο θαύμα
που όλοι το θέλαμε, μα κανείς δεν το τόλμησε, την μέρα κείνη
ακούστηκε το ψιθύρισμα της Λέξης
αλλά οι ευχές μας πνίγηκαν μες στα φύλλα
*
Τι γεύτηκε το χειλάκι μου και στάζει το ρείκι της κυψέλης;
Ροκανίζω μέρες το χορτάρι
και δεν βρήκα ακόμη τουλίπα να σου μοιάζει
*
Ξύπνα
είναι αδίστακτοι οι χρόνοι
μα εφηύραμε τον τρόπο να τους παγώσουμε
Ξύπνα
έχουν ανθίσει οι βουκαμβίλιες
μες το καταχείμωνο
Ξύπνα
έχουμε μια μάχη να δώσουμε
για να γίνει η ευτυχία το ρείκι που θα γευτεί ο μοναχός
******************************
Ακούω την σύμπραξη των χρόνων
ένα μεγάλο ρολόι
που καταπίνει τις σκέψεις, την μοναδική λάμψη…
Εισχώρησε την ώρα εκείνη - ήταν ο άγγελος που
με βήμα αργό τον δρόμο προς το δωμάτιο περπάτησε
ήταν η παιδική φωνή, η εφηβεία της μέθης
φτιαγμένη από κρύσταλλο
Υπάρχει η συμμετρία για να γλυτώσουμε
η συμμετρία των αριθμών
50 βήματα πριν τα όνειρα αυτή θρηνεί
κρατάει σφυρί χτυπάει
μια φορά την αγάπη και μια τον θάνατο
μπερδεύει την προσευχή του
τινάζει τις κόκκινες κηλίδες
η καμπάνα πενθεί
ποτίζει το χώμα
μαράθηκε το σώμα
μαζεύει την γύρη από τα νεκρά λουλούδια
για να φτιάξει άνοιξη μες στον χειμώνα
******************************
ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΤΩΝ ΛΑΘΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΩΝ
(γράμμα στον κ. Σικελιανό)
Στέκεται έξω από την πόρτα
επεξεργάζεται τον χώρο δεν του θυμίζει τίποτα από το παρελθόν
ούτε τα χαλίκια που είναι στρωμένα σαν πέπλα
τα λιγοστά λουλούδια που κρατάει έχουν πλέον μαραθεί
ο αέρας αγριεύει την θάλασσα
μα να που τώρα η πόρτα ανοίγει
κι εκείνη με ένα βήμα όχι της νιότης
με ένα βλέμμα όχι αυτό του ερωτευμένου
με την φωνή της κουρασμένη
τον ρωτάει αν αναζητεί κάτι
με τα πόδια της σε πλήρη ακινησία
Η καρδιά του μοιάζει
με έφηβου αγοριού
φτάνει δίχως να το καταλάβει
απέναντί της
προσπαθώντας να αγγίξει
το ρυτιδιασμένο πρόσωπό της
της αναγγέλλει μιαν απάντηση
που ίσως να θυμόταν
(πίστευε βαθιά σ’ αυτό
–εσύ η μοναδική, η ανεξάντλητη συνέπεια όλης μου της ύπαρξης–)
Ανέβηκε το πλατύσκαλο
και ο ερχομός του της τράνταξε όχι την πόρτα
μα την ψυχή ολόκληρη
******************************
ΣΕΜΠΑΣΤΙΑΝ
Έλα να μου πεις γιατί χαμογελώ
έλα στο όνειρο
όπως έρχεσαι κάθε βράδυ
Σεμπάστιαν
Έχεις τα ίδια μαλλιά
με κείνη το ίδιο σπάσιμο
που κάνει το πρόσωπό της
όταν γελά
Στα πόδια σου
ανοίγεται η ζωή
ένα κέντημα
που το φτιάχνει κάποιος από το δέρμα σου
Μιλάς για τ’ όνομά της
χωρίς να ακούω την φωνή σου
Πόσο καιρό παραμένεις πεθαμένος
Σεμπάστιαν
την αυγή μιας αδιάφορης μέρας
θα κουρέψω τα μαλλιά σου
γιατί έκοβες κάθε νύχτα την καρδιά μου
Τώρα σ’ ακούω να μιλάς
******************************
ΘΑ ’ΘΕΛΑ Ο ΚΑΦΕΣ…
Θα ’θελα ο καφές να ’χει την δυνατότητα
μιας προσωρινής φιλοξενίας
Με το βλέμμα της έντονης επιθυμίας
να παρατηρείς τους ανθρώπους
ζητώντας τον καλό λόγο
ένα φιλί τρυφερό στο μάγουλο
για να σου δώσει την δύναμη που χρειάζεσαι
Όλοι περιμένουν να δουν κάτι από κάποιον
που οι ίδιοι δεν θα μπορούσαν
Βυθίζομαι στο ποτήρι
ο λικνιζόμενος καπνός που βγαίνει από το φλιτζάνι ερωτοτροπεί –
Κλείνω τα μάτια για να θυμηθώ το άγγιγμά σου
Παραγγέλνω δεύτερο καφέ ανάβω τσιγάρο
περιμένω πάλι να με φιλήσεις με τον δικό σου τρόπο
Κάνω κάτι που ίσως να μη προσφέρει κορύφωση στους άλλους
μα ίσως προσφέρω έτσι το ξεκαθάρισμα της ιστορίας μας
Στα καφέ ονειρεύομαι πως το πρόσωπό σου γυρίζει να με βρει
Η φιλοξενία του για μένα έχει τελειώσει.
******************************
Η εποχή
κρύφτηκε στο μέλλον
μαύρη τρύπα αγκάθι
στέκεται στο δάσος σαν μαύρος άνεμος
ο αποκεφαλιστής
πριονίζει την καρδιά του
οι λύκοι μύρισαν το αίμα
η αποκάλυψη φτάνει
οι προφητείες μένουν ανεκπλήρωτες
κάθε βήμα οδηγεί ολέθρια στην πτώση
κάθε βήμα είναι μια θηλιά στην κρεμάλα
και δεν έχει δίπλα σταυρό -ούτε Χριστό μόνο θέληση για Ανάσταση
******************************
ΕΚΤΟΣ ΕΠΑΦΗΣ
Έρχεται η αυγή
έρχεται να μας λυτρώσει
σε είδα σε όνειρο
με το μαντήλι δεμένο γύρω από την όραση
με άγγιξες στη καρδιά
με τράβηξες
μη γνωρίζοντας πόσο πονάει
έκλαψες χωρίς να με κοιτάς
έκλαψες που περπατούσαμε μόνοι στο δάσος που έχει τόσα
μονοπάτια βαδισμένα
πήραμε τον δρόμο τον πιο δύσβατο
αυτόν που το χώμα
δεν αντέχει τόσα βήματα
οι φωνές στο κεφάλι μου ουρλιάζουν την αυγή
ψάχνω να τις συναντήσω
προσπαθώ να μη ξεφύγω να βρω την άβυσσο
ακολουθώ τυφλά τη μειωμένη όραση
υπάρχει μόνο μια θηλιά σ’ αυτό το δέντρο
είναι το μόνο που περιμένει να κρεμαστεί μια ψυχή
είναι ρίσκο κανείς να μιλήσει για τα αισθήματα του
θα υπάρξει ζωή και μετά από εμένα
έρχεται η αυγή κι η θηλιά με περιμένει
είμαστε δύο μα η κόλαση χωράει έναν
έρχεται η αυγή
******************************
ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ Η ΛΑΜΨΗ…
Την νύχτα που η λάμψη των αστεριών βυθίζει τις δυνάμεις
μετράω τους λυγμούς του σώματος
ακολουθώ τα βήματά του
αγγίζω τα γυμνά αγκάθια
τ’ αγγίζω μ’ αυτά τα νεκρικά χέρια
που διαγράφουν τον κύκλο του θανάτου
Τώρα που οι καμπάνες δεν χτυπούν
ακολουθώ τον ήχο εκείνο
που όμοιό τους είναι το πέταγμα των πουλιών
Μοιάζει ο χρόνος με το πρόσωπό της αμείλικτος σκληρός
Από τι δοκιμασία θα περάσουμε ακόμη για να βρούμε την λίμνη;
Τρέφει ευτυχία αυτός ο άνθρωπος
μα δεν ξέρει πως άλλοι μένουν άγρυπνοι
ψάχνοντας τρόπο για να την ξεριζώσουν.
Αγαπημένη μη κλαις
Μαραζώνουν όταν κλαις τα αγκάθινα καρφιά σου.
******************************
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ
Τα μάτια του δολοφόνου
έσταζαν δάκρυα… Θέλω να πω
σας εκτιμώ
Ξεριζώσατε την καρδιά σας για χάρη της
είναι γενναίο στις μέρες μας να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι
Μα θα σας πω κάτι ακόμα
Δεν θα γυρίσει κανείς δε γυρίζει πίσω
Σε ανθρώπους αδύναμους δείξατε αδυναμία
παραδεχτείτε το
Κι επειδή δεν έχει μείνει τίποτα πάνω σας
θα πάρω αυτό το άψυχο σώμα
Το μάθημα ανατομίας πρέπει να συνεχιστεί
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Γιάννης Σγουρούδης γεννήθηκε το 1990 στην Αθήνα. Φοίτησε στο ΙΕΚ Le monde, στο τμήμα μαγειρικής. Βιβλία του: deja vu (andys publishers 2014), η σκάλα δίπλα στη θάλασσα (Θράκα, 2015), Η ολοκλήρωση της έλλειψης (Κουκούτσι, 2020). Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά site. Συμμετείχε στις βραδιές ποίησης του project Ο κύκλος των. Δικές του παραστάσεις ποίησης: με τον μουσικό Γιώτη Παρασκευαΐδη στο white rabbit, στον ορίζοντα γεγονότων,στις χίμαιρες και στο θέατρο φάμπρικα . Ιδρυτής του ηλεκτρονικού περιοδικού ποίησης «ένα συν ένα» http://enasynena.gr/ και διοργανωτής του project still alive, ποιητές διαβάζουν τα ποιήματά τους στα αγαπημένα τους σημεία στην πόλη.
