Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει τον λογοτέχνη Απόστολο Α.Φεκάτη. Ο καλεσμένος μου γεννήθηκε στη Γερμανία και ζει στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων και δραστηριοποιείται επαγγελματικά στον χώρο της Εστίασης. Έχει παρακολουθήσει μαθήματα Δημιουργικής Γραφής. Ποιήματά του έχουν συμπεριληφθεί σε 25 Ποιητικές Ανθολογίες, έχουν μεταφραστεί σε τέσσερις γλώσσες κι έχουν απαγγελθεί σε εκπομπές Ποίησης και Λόγου. Γράφει επίσης και διηγήματα. Η ποίησή του είναι λυρική,υπαρξιακή,συχνά εξομολογητική. Ο λόγος του είναι περίτεχνος,πολύχρωμος,με ανάγλυφες εικόνες κι εμπνευσμένα σχήματα. Η πένα του εμπνέεται από τον έρωτα, τις σχέσεις,τη συνομιλία με τον βαθύτερο εαυτό, την κοινωνική αδικία. Θ'απολαύσουμε δέκα πανέμορφα ποιήματά του!
Ξύλινες σκάλες....
Κλέβουν οι εποχές
το πράσινο
από την χαμηλή βλάστηση
για να φανούν οι πέτρες στο σκοτάδι
κι όσες απέμειναν
στοιβάζονται
στο αίθριο του απογεύματος
Έχουν φοβίες οι λέξεις
και διανύουν τροχιές
για να επιβεβαιωθεί ο δισταγμός τους .
Σκοτείνιασαν οι αντηλιές
και τα στάχυα με θλίψη
γελούν στις φωτογραφίες.
Σηκώνεται η γαλήνη της νύχτας
τ' αποδημητικά σαν φεύγουν
ρίχνει σκάλες ν' ακούσει την ηχώ τους
και κείνα γράμματα ρίχνουν
σπορά για το επόμενο καλοκαίρι.
Δαχτυλίδια
Φοβάμαι μην σπάσεις
και πως να κολλήσουν τα κομμάτια
έτσι ραγισμένα καθώς θα είναι
όμως
απ' τις ρωγμές
βαθιές ανάσες
θα παίρνω
θα ζεσταίνομαι
θα κρυώνω
θα προσεύχομαι
θα σταυρώνομαι στης θάλασσας τ' απόνερα
θα καρφιτσώσω πάνω μου
τ' ονειρικό
και μ' αυτό στις νύχτες θα πορεύομαι
αν
μη τι άλλο
στις παλάμες μου
τις μέρες σου θα κρατώ
δαχτυλίδια από μαύρα φεγγάρια.
Εκ βαθέων
Από την εξορία
του σπιτιού μου
σπόροι μοσχολούλουδα
στην αντίπερα όχθη
πετώ.
Στα αιχμηρά αγκάθια της
φυτρώνουν σκοτάδια
οροσειρές ασύμμετρες
απαγγέλουν ρόδινα ποιήματα
στην πρωινή λαχτάρα
της φωτιάς.
Στην αντίπερα όχθη.
Θαμπωμένο το άπειρο
στην πολιτεία μου
αχνοφέγγει
τρίζει του ζέφυρου το χάδι
ανυπόταχτο το δέρμα
ορθώνεται
στις πλαγιές του Αυγούστου.
Στην αντίπερα όχθη.
Σαν αίρεση προβάλλει συνοπτικά
ξεχωρίζει
από τον ετεροθαλή εαυτό μου
το γάργαρο νερό
του ερωτευμένου το δάκρυ
έτσι
που να μην υπάρχει
λόγος χωρίς ανταμοιβή.
Στην αντίπερα όχθη.
Παράφορη σελήνη
τον κοιτώνα μου καταλαμβάνει
στον δικό μου κόσμο
εκ νέου
εγκαθιδρύεται
στο
εκ βαθέων μου
το αμάρτημα.
Στην δική μου όχθη.
Στο ερημητήριό μου...
Το κουκλοθέατρο
Ένα άδειο μεταλλικό κουτί κατέληξε
σε μια υδρόγειο υποφωτισμένη
από το κέλυφος της ξεπρόβαλε
μια ροκ μπάντα με αδέσποτες γάτες
οι στίχοι
την τύχη τους αναζήτησαν στο κοινό
μα βρήκαν κλειστή του θεάτρου την πόρτα
και το χαμόγελο της Τζοκόντα
από το απέναντι μπαρ
έδωσε φτερά στους ελιγμούς τριών πουλιών
ένα κυριακάτικο πρωινό στη Νέα Υόρκη.
Τα μάτια του θηρίου γεμάτα καλοσύνη
με προσκάλεσαν
σ' ένα κουκλοθέατρο γεμάτο πιτσιρίκια
δεν κατάλαβα το έργο
μα έβλεπα τα πόδια τεσσάρων ανθρώπων
να χορεύουν σε εξαιρετικό ρυθμό.
Στο τέλος ο ένας προβολέας δεν άναψε
πανικός επικράτησε και μια φωνή
ναυάγησε στην πλατεία
- Πάλι ξέχασα ν' ανάψω, το φως!!
Άυλες περγαμηνές
Γεννήθηκα από λάθος παλινδρόμηση
του ήλιου
τυφλός
από την φύτρα του Αυγερινού.
Ο λόγος
ένας τοκετός - ιός
μετενσαρκώνει
τ' ανώνυμα τ' αστέρια
σε φθίνουσες αισθήσεις.
Μόνο
ένας τεμπέλης άνεμος
έμεινε
ν' αποχαιρετά
νωχελικά
τις αποκλίνουσες μοίρες.
"" Σεξουαλική έλξη
σπάνια ομάδα αίματος
κάθε Τετάρτη και Παρασκευή
την μεταγγίζω
σ' όρκους και φιλιά
τέμνοντες γραμμές
σε κοίλο κρεββάτι!
Μέσα στη νύχτα
με ασημί κλωστή
σφράγισα τις συρραφές
χαμήλωσα κι άλλο το φως
στα πόδια μου
φτερά γεννήθηκαν
ανάπηρα
μετεγχειρητική επιπλοκή
παρακμάζουσας ροής ."
Μ' αυτούς
τους τίτλους
σε περγαμηνές
σύμπαντος
προχώρησα...
Ένα λάθος
Να υποδεχτώ
την εξόριστη λύπη
αυτή που με τόσα βάσανα και κόπους
στα μαύρα την έντυσα
να την υποδεχτώ
με τα μυστήρια γράμματα
με τα κεντημένα στους ώμους
λέξεις δικές σου
στης αγνωσίας τον καιρό .
Κάτι φιλιά ξεχασμένα
- θαρρώ
στις τσέπες
έχουν μείνει .
Αμίλητα τα χάδια σου
όπως και τότε
και τα φιλιά σου παγωμένες λίμνες
έγιναν
στην πάροδο του χρόνου,
δώρα που δεν ανοίχτηκαν ποτέ .
Τι αφελής που νόμιζα
πως ο έρωτας θα ξανάρθει.
Πρωινό ξύπνημα
Μια χούφτα ρόδα
στο χρώμα της πίστης
στα μάτια σου μεγάλωσαν
στου πρωινού το ξύπνημα
ερωτοθαύμα
σπιλώθηκε
χωρίς οίκτο
απ' την αχνάδα
του ήλιου.
Τέτοια
ήταν η θέρμη
που
τα μεταξένια σκεπάσματα
του κερασιού την υφή
είχαν πάρει
στη τρυφερότητα των χεριών σου
ωρίμασαν
κιτρινισμένα φιλιά
πολύ προσεκτικά
όμορφα λόγια
υψώθηκαν
το ένα πάνω στο άλλο
μπουμπούκια
από ανθόνερο
στο ασήμαντο παράθυρο στάθηκαν
αχόρταγα
την αγάπη
να θεριέψουν.
Έξι η ώρα το πρωί
ακούστηκε
ο πρώτος στεναγμός.
Πρέπει να φύγω
Η οργή μου πόνος στην ανημπόρια μου.
Πρέπει να παραιτηθώ από τις απαιτήσεις
του εκφοβισμού των πεπραγμένων.
Ένας έρωτας με δεκανίκια δεν μου αρμόζει.
Ερωτεύομαι χωρίς κόκκινες γραμμές
Δεν με οικτίρω
Το να είμαι ευάλωτος με τσακίζει.
Και στην σκιά μου δεν έχω υπάρξει.
Εγκλωβίστηκαν οι ανάγκες με τους φόβους.
Παίζουν στον φαύλο κύκλο τους .
Πρέπει να φύγω.
Μην μου πιάνεις το χέρι .
Ταξίδι χωρίς εισιτήριο καρδιάς.
Όραμά μου δεν ήταν η ουτοπία .
Τυλίγομαι στην νύχτα .
Και αποσύρομαι από τον έρωτά σου.
Πρέπει να φύγω .
Ήταν η λύση που έδωσε η άβυσσός μου.
Ήταν το κάρμα μου.
Πρέπει να φύγω.
Τρυφερότητα
..μην με πείτε ευαίσθητο
όσο
καλοπροαίρετες κι αν είναι οι σκέψεις σας
εγώ
στο παφλασμό των στίχων
στέκομαι
ν' ακούω τον ήχο τους
όταν έρχονται οι Ισημερίες των καιρών
για της έμπνευσης το μαρτύριο
σε τόπο γεμάτο έρωτα
να ευδοκιμεί το άνθος της δύναμης
εσείς τις νότες να κρατάτε
για τα βασιλέματα του ήλιου
μεθυσμένες να τρυγούν
αυγουστιάτικα φεγγάρια
με φρεσκοπλυμένα τα συναισθήματα
σε τόπο γεμάτο αγάπη
να ευδοκιμεί το άνθος της υποταγής
κι εγώ να πικραίνομαι
με την ανάσα σου
σάρκα μου κολλημένη στο σκοτάδι
πεθυμιές τυλιγμένες στην λύπη
που δεν θα ψυχαναλυθούν ποτέ..
Στιγμές είναι οι λέξεις
Ενοχές
κηλιδώνουν την αυτογνωσία
στο σεντόνι της προσμονής
θλίψη και μοναξιά ψηλώνουν μαζί
κρυφοκοιτάζουν από το παράθυρο
έναν θυμό που προπορευόταν
και
την έκρηξη απ' τον εγωισμό
στο τέλος του δρόμου.
Αυθαδίασε ο χρόνος στην επιφάνεια της σιωπής .
Οι λέξεις κλειδωμένες σε μικρούς
πολύχρωμους κύκλους
στην αναμονή .
Σ' ένα ημιτελές λευκό .
Σ' ένα μπλε βαθύ της νύχτας .
Στο ασήμι του γιαλού .
Στο αμόλυντο κορμί σου.
Άγνωρη ανασεμιά κάτω από το μαξιλάρι μου
στις λέξεις ανθίζεις .
Βιογραφικό σημείωμα
Γεννήθηκε το καλοκαίρι του 1963 στην Γερμανία. Ζει και εργάζεται στην Θεσσαλονίκη. Έχει ολοκληρώσει σπουδές στην Διοίκηση Επιχειρήσεων. Ασχολείται στον χώρο της Εστίασης. Γράφει Ποίηση από μικρός. Έχει παρακολουθήσει μαθήματα Δημιουργικής Γραφής. Έχει συμμετοχές σε 25 Ποιητικές Ανθολογίες. Γράφει και διηγήματα. Έρωτας, μοναξιά, αδικία, υπαρξιακά ζητήματα , είναι κυρίως τα θέματα που ασχολείται . Διαβάζει Έλληνες και ξένους λογοτέχνες . Ποιήματά του έχουν απαγγελθεί σε εκπομπές Ποίησης και Λόγου. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στην Αγγλική, Τουρκική, Σερβική, Βεγγαλική γλώσσα.
