Η προσκεκλημένη μου ποιήτρια, λέγεται Χριστιάνα Καμένου και κατάγεται από την Κύπρο. Είναι φιλόλογος με μεταπτυχιακό τίτλο στη Μεσαιωνική και τη Νέα Ελληνική Φιλολογία. Μεγάλη αγάπη της αποτελεί κι η ζωγραφική. Έχει εκδώσει δυο ποιητικές συλλογές κι έχει αποσπάσει σημαντικά βραβεία για την ποίησή της. Η γραφή της είναι πολύχρωμη,με υποβλητικές εικόνες και διάχυτη συγκίνηση. Το νησί της Αφροδίτης κι οι τραγωδίες του, η συνομιλία με τους πόθους και τα όνειρα,οι λεπτές αποχρώσεις των συναισθημάτων, απασχολούν ιδιαίτερα την ποίησή της. Θα συναντηθούμε μαζί της μέσα από δέκα ποιήματά της!
Το καλοκαίρι του 1974 στην Κύπρο
Εκείνο το καλοκαίρι
τα σύννεφα στριμώχτηκαν όλα από πάνω μας
ο ουρανός σκοτείνιασε
κι η θάλασσα,
η θάλασσα ανήμπορη να αντιδράσει
ξεχείλισε στη στεριά όλα τα δάκρυα
που με ευλάβεια εναπέθεσαν μέσα της.
Εκείνο το καλοκαίρι
ο άνεμος σώπασε
έντρομος κρύφτηκε
στις στέγες των σπιτιών μας
στις φυλλωσιές των δέντρων μας
κι η βροχή,
η βροχή ακούραστη συνεχίζει
για να ξεπλύνει τον πόνο
που αδιάντροπα εναπέθεσαν μέσα μας.
Εκείνο το καλοκαίρι
δεν εφησυχάζεται πια σε καμία άνοιξη
κανένας χειμώνας δεν το παραλείπει απ’τη θύμηση
και κανένα φθινόπωρο δεν το ξεχνά.
Πεσόντες και αγνοούμενοι, 1974
Μας αφαίρεσαν το δικαιώμα της άμυνας,
και τώρα;
Ποιος θα αμυνθεί για εμάς;
Ποιος θα μπορέσει να αμυνθεί για όλους εμάς;
Μας υπέδειξαν τον οπλισμό,
και τώρα;
Ποιος θα πολεμήσει για εμάς;
Ποιος θα μπορέσει να πολεμήσει για όλους εμάς;
Μας κατέρριψαν στο σκοτάδι
και τώρα;
Ποιος θα δει έστω για λίγο το φως;
Ποιος θα μπορέσει να δει έστω για λίγο το φως;
Μας εδόθησαν λάθος εντολές
και τώρα;
Ποιος θα μπορέσει να τις παραβεί
για να αμυνθεί για όλους εμάς
για να πολεμήσει για όλους εμάς
για να δει έστω για λίγο το φως.
Τώρα εθέσαν ερωτήματα.
Ποιος θα απαντήσει για εμάς;
Ποιος θα μπορέσει να απαντήσει για όλους εμάς;
Η ασύμμετρη λιακάδα
Χρειάζεται μια συγκροτημένη σιωπή
στο άκουσμα της ασύμμετρης εκείνης βροχής
που συμβαδίζει με την έγνοια μας
για εκείνα τα απλά
τα καθημερινά
που έτσι απλά μας προσπερνούν
και αλλάζουν, εξελίσσονται
και μεγαλώνουν, μας μεγαλώνουν.
Χρειάζεται και μια αυτοπεποίθηση
στη λιακάδα
στην ασύμμετρη εκείνη λιακάδα
που φωτίζει το δρόμο μας,
γράφει, πλάθει, δημιουργεί
έτσι απλά
και αποστασιοποιείται έπειτα
καθώς μας αφήνει και προχωράμε
συνοδοιπόροι
με το φως της.
Λανθάνουσα ελπίδα
Παρόλα αυτά μια λανθάνουσα ελπίδα
υφίσταται εντός μας,
απότοκο της απελπισίας μας.
Ετούτη έγκειται στο φόβο μας
προς τη στασιμότητα,
απότοκο της επιθυμίας μας
για κίνηση προς τα εμπρός.
Καταχραστείτε λοιπόν όση περισσότερη
ελπίδα διαθέτετε
και μη θεωρήσετε πως σας πλάνεψε,
ετούτη προκαλεί το φως
στα σκοτάδια μας.
Το όνειρο
Ας μην είμαστε τόσο επιρρεπείς στη λήθη
είναι κι αυτά που δεν πρέπει να ξεχνάμε
είναι κι αυτά που δε θέλουμε να ξεχνάμε.
Μεγαλώσαμε δεν τ’ αποφύγαμε
δεν μας απέφυγε
κι απροσπέλαστο υφίσταται κάποιες στιγμές
το όνειρο
ένα μόνιμο παράπονο
που αντίξοα ταξιδεύει,
ελπίζει για φως.
Επιθυμίες
Ας υποθέσουμε ότι πλέον δε φοβόμαστε
τη λήθη για όσα κάποτε στα αλήθεια επιθυμήσαμε,
ας υποθέσουμε ότι πλέον δεν είμαστε εμείς
επιρρεπείς στην επανάληψη των όσων επιθυμούμε
κι ότι ανέλπιστα
ελπίδα υφίσταται εντός μας.
Ας σταματήσουμε λοιπόν απλά να υποθέτουμε
κι ας αφουγκραστούμε
ότι ακούσια λανθάνει στο σκοτάδι.
Επίμαχη θέση
προκάτοχος της επιθυμίας
η καρδιά.
Η μεταμέλεια
Απρόσμενη η ώρα της συνείδησης
που μεταμέλεται
και επαφίεται το φως
όπως το κύμα λαξεύει τη θάλασσα.
Παρεξηγημένη στάση
το να σωπαίνεις,
μέμφεται την απόσταση
του λάθους απ’ το σωστό.
Απροστάτευτος κι ο λόγος εκείνος
καθώς θα ειπωθεί ακέραιος
πιο επιμελημένος κι απολογητικός από ποτέ,
καταχώρηση σκέψης
η μεταμέλεια επιβλέπουσα
χαριστική η στιγμή.
Ο ζωγράφος
Σχέδιο Α΄
Έτοιμα όλα κι απόψε
για τον πιο καλό ζωγράφο
τα χρώματα, πινέλα, παλέτα
όλα έτοιμα για την ανάμειξη
κι ένας τυφλός ζωγράφος ζωγραφίζει
οι όψεις στο σκοτάδι
οι αντιφεγγές κάτω απ’ το φως του ήλιου
ο ίσκιος ενός δέντρου φυλλοβόλου
οι στίχοι που ξεχνά πάντα να γράψει
στο φόβο μην επαναληφθεί
έτσι αρχίζει δειλά και θαρρετά μαζί
ένας τυφλός ζωγράφος ζωγραφίζει
οι ελπίδες για όσα δεν μπορεί να προσμένει
πουλιά στον ουρανό του
η χαρά για όσα δεν έχει γευτεί
θηρία στον κήπο του
κι ένα άλογο που ίσως γητέψει
σε μια γωνία μια σκέψη που δεν μπορεί πια να σκεφτεί
μια κούραση που δεν παίρνει ανάσα αν ξεκουραστεί
μια πίκρα που φωνάζει το χρώμα πως δεν της ταιριάζει
μα ποιος την ακούει, την έχει πια συνηθίσει
άλλωστε πως η σκέψη να σκεφτεί,
η κούραση να ξεκουραστεί,
την έχει πια συνηθίσει
ένας τυφλός ζωγράφος ζωγραφίζει
για όσα δύναμαι, δύνασαι, δύναται
για ένα στίχο που φοβάται να γράψει
μην επαναληφθεί
μην ξεχάσει το ημιτελές τι σημαίνει
Εις Κύπρον
Σχηματικά αγνώριστα
απροσάρμοστα
φτάνουν κάθε φορά στη σκέψη
οι στίχοι ποιητών
και εκτείνονται και επικυρώνονται
μες τις προσλήψεις της στιγμής
και εκτείνονται και επικεντρώνονται
μες τους καιρούς του σήμερα
του αύριο, του χθες.
Στο πρώτο φως, Ελύτης
«Μικρή πράσινη θάλασσα
Δεκατριών χρονών».
Και επεκτείνω,
Μικρό περίβρεχο νησί
αιώνες ρίζωσαν την ιστορία σου,
ρυτίδωσαν τη σκέψη σου.
Εν συνεχεία, Ρίτσος
«Όλο σας αποχαιρετώ και όλο μένω»
Και επικεντρώνω,
Τρικύμιασε η θάλασσα
ασπρίσαν τα μαλλιά της απ’ τα χρόνια
μα η ματιά της κρύσταλλο ακόμη κοφτερό.
Και Σεφέρης
«Άκουσα τη φωνή
Καθώς εκοίταζα τη θάλασσα να ξεχωρίσω
Ένα καράβι που το βούλιαξαν εδώ και χρόνια,
Το λέγαν «Κίχλη». Ένα μικρό ναυάγιο.»
Και επικυρώνω,
Εις Κίχλην
λεπτές αχτίδες φωτός εισέρχονται
να λαμπαδιάσουν ότι απέμεινε
να μην επιτρέπουν πια στη μνήμη να ανακαλεί.
Εις Κίχλην....
οράματα πνίγονται
στο φόβο μην αναπνεύσουν και τρομάξουν
Εις Κίχλην ...
Εις Κίχλην κάτι είχαν πει κάποτε οι ποιητές
Εις Κίχλην...
Εις Κύπρον 2017
Και εμείς εδώ
απλά περιμέναμε μια άνοιξη.
Έτσι απλά,
για να συνωμοτήσουμε μαζί της.
Και εμείς εδώ
απλά περιμέναμε ένα φως
για να λοξοδρομήσουμε μια φορά
από τα κουμπωμένα πλαίσια
αυτού του νησιού
από τα προδιαγεγραμμένα
και αλογάριαστα αυτά πλαίσια
που κάποια στιγμή πρέπει να διασπαστούν.
Και εμείς εδώ
απλά περιμέναμε να αλλάξει επιτέλους
γύρω μας το χρώμα,
να διανύξει το φως μια επιπρόσθετη θέση.
Έτσι απλά,
σαν κάλυψη ή προκάλυψη
του φόβου αυτής της δικαιολογημένης ανασφάλειας
για αυτή την αλλαγή.
Και εμείς εδώ
απλά ενδέχεται
να σωπαίνουμε και να ακροαζόμαστε
τον ήχο που διατείνεται την ελπίδα
τον ήχο που διασπάει επιτέλους
αυτή την επί χρόνια συγκροτημένη δομή.
Και εμείς εδώ
απλά περιμενούμε αυτή την συνωμοτούσα άνοιξη
για το τι επίκειται να φέρει, να επιφέρει
ή να επαναλάβει σε αυτό το νησί
που όλο και μεγαλώνει, μεγαλώνει
με την ιστορία του.
Βιογραφικό σημείωμα
Η Χριστιάνα Καμένου κατάγεται από την Κύπρο. Έχει σπουδάσει Ελληνική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και έπειτα συνέχισε για μεταπτυχιακές σπουδές στο ίδιο Πανεπιστήμιο όπου απέκτησε μεταπτυχιακό δίπλωμα ειδικεύσεως στον Τομέα Μεσαιωνικής και Νέας Ελληνικής Φιλολογίας. Εργάζεται ως καθηγήτρια International School of Paphos. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές, Οι ελιγμοί της σκέψης, το 2016 και Ενδοσκόπηση, το 2020 και παράλληλα ασχολείται με τη ζωγραφική. Το 2013 της απονεμήθηκε το Α΄ βραβείο στον ποιητικό διαγωνισμό «Καβάφης διαχρονικά επίκαιρος, 150 χρόνια μετά» που διοργανώθηκε από το πολιτιστικό ρεύμα Πάφου, το 2019 της απονεμήθηκε το Β΄ βραβείο Νέου Λογοτέχνη στον 1ο Παγκύπριο ποιητικό διαγωνισμό Εις μνήμην Ναδίνας Δημητρίου που διοργανώθηκε από την Πολιτιστική κίνηση Λάρνακας και το 2020 της απονεμήθηκε έπαινος ποίησης στον Γ΄ Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό από τους Πνευματικούς ορίζοντες Λεμεσού.
