Σήμερα στη στήλη «Στα βαθιά» έχω προσκαλέσει την ποιήτρια Φωτεινή Καπελλάκη. Η καλεσμένη μου γεννήθηκε στην Πάτρα. Σπούδασε Οικονομικά και Υποκριτική. Έχει παίξει ως ηθοποιός σε διάφορες θεατρικές παραστάσεις. Το 2021 κυκλοφόρησε την πρώτη της ποιητική συλλογή ΄΄Το ελάχιστο σώμα΄΄. Για το βιβλίο της αυτό το 2022 τιμήθηκε με το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα στην Ποίηση του λογοτεχνικού περιοδικού ΄΄Αναγνώστης΄΄. Η ποίησή της κινείται στα μονοπάτια της υπερρελεαστικής υπαρξιακής γραφής. Ο λόγος της είναι νεωτεριστικός, πολύχρωμος, βαθύς,με εύστοχες αλληγορίες και διαυγείς εικόνες. Την πένα της απασχολούν τα εσωτερικά ερωτήματα, οι προσδοκίες,οι ματαιώσεις,οι απώλειες,τα σκοτάδια. Θα ταξιδέψουμε με δέκα πολύ ξεχωριστά ποιήματά της!
ΜΑΥΡΟ ΠΛΗΚΤΡΟ
Το ένα χέρι απόψε, χτυπάει
κάθε τόσο το ίδιο μαύρο πλήκτρο.
Για τον φόβο ξέρω να πω.
Φτιάχνει ένα πρόσωπο χάρτινο
που μαλακώνει στη βροχή.
Και για τους ήρωες ξέρω να πω.
Στον θώρακα
έχουν ράψει όλες τις ήττες τους.
Από τη μέσα πλευρά.
Από εκεί
που μπάζουν όλοι οι φόβοι.
Στο άλλο χέρι σουλατσάρει το χάδι σου.
Αλλάζει τον τόνο σ’ ένα χαμόγελο,
και μια υπόσχεση ότι όλα θα πάνε καλά.
(Από το ελάχιστο σώμα, εκδόσεις ενύπνιο 2021)
ΑΔΕΙΟ ΚΕΦΑΛΙ
Άδειο κεφάλι
Ελαφρύ χωρίς το στέμμα
Κλυδωνίζεται στον αέρα
Πέφτει από το σώμα.
Στη θέση του φυτρώνει ένα κυπαρίσσι.
Είναι ψηλό, πολύ ψηλό.
Η κορυφή του ανοίγει
Μια πληγή
Στον ουρανό.
Στέκομαι από κάτω και κοιτώ.
Αυτό το πτώμα που ανασαίνει ακόμα κρυφό.
(Από το ελάχιστο σώμα, εκδόσεις ενύπνιο 2021)
ΑΠΟΛΟΓΙΑ Ι
Η μέρα στο ανάκτορο
είναι σαν το νερό.
Ρέει και αφρίζει γεγονότα.
Πόδια χήνας επιταχύνουν τον ρυθμό,
οι υπηρέτες υπακούνε,
κι ύστερα κλαίνε μες στις παλάμες τους.
Με διώχνουν από μέσα τους κάτι όνειρα στρεβλά.
Στην κίτρινη ποδιά μου
σφάζω ό,τι θέλει να πετάξει μακριά
και ό,τι συνήθως βιάζεται.
Τη χήνα, τα μεροληπτικά δευτερόλεπτα,
και τον αυτοκράτορα.
Αποκεφαλίζω τον δήμιό μου
κόβω τα χέρια του πυρετού
τους τένοντες του θρόνου τα μεσάνυχτα.
Ανάβω το φως στην τρέλα.
Έχω φτιάξει έτσι όλους τους φόνους μου
και εκστρατεύω –
στις μαύρες σελίδες της ιστορίας.
Ένας αστερίσκος με αρπάζει
και χώνομαι σε μια υποσημείωση.
Από τότε αγνοούμαι από τα μάτια σας.
(Από το ελάχιστο σώμα, εκδόσεις ενύπνιο 2021)
ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΙΙ
Εκτός παρένθεσης βάζω το βίωμα ως έχει,
Δηλαδή
Τις αναμαλλιασμένες φράσεις μου
τη γλυκιά γεύση των ψαριών της λίμνης
τη ράθυμη πνοή του ήλιου πάνω στις πέτρες
την καθετότητα της προσευχής
τη μουσική που ορίζει την αφή μου
τις κακώσεις της μνήμης
την ηλικία που σαλεύει πριν πεθάνει.
Αλλά το πιο σπουδαίο,
είναι ότι βάζω το σώμα μου
πλάι στο δικό σου.
Και συνορεύω.
Και αν αλλιώς θελήσεις,
στην επικράτειά μου σε χωράω.
Έξω βουίζει πόλεμος.
(Από το ελάχιστο σώμα, εκδόσεις ενύπνιο 2021)
ΙΧΝΟΣ
Το τέλος όταν έρχεται είναι μια φωτεινή γραμμή,
ακύμαντη που χωρίς αγωνία
διασχίζει τη μαύρη οθόνη του ουρανού.
Οργώνει τη δομή του τίποτα.
Όμως τα ίχνη που αφήνει
ίσως δεν σβήσουν ποτέ
ίσως είναι μόνο ψίθυροι.
Άλλωστε το έγκλημα είναι
από την αρχή μιλημένο
στη γλώσσα του χρόνου,
η γενοκτονία των άστρων
τα αναφιλητά των νεκρών
κρυμμένα στη γη.
(Από το ελάχιστο σώμα, εκδόσεις ενύπνιο 2021)
Ο ΕΝΟΙΚΟΣ
Θέλω να πω για εκείνον τον μοναχικό ένοικο,
χωρίς συγγενείς και φίλους ή κατοικίδιο,
ότι ένα βράδυ τον είδα να παίζει τυφλόμυγα
κυνηγώντας έναν μηχανικό παπαγάλο,
ότι μια γυναίκα με βαριά κόκαλα, ξανθιά,
έρχεται πότε πότε σπίτι του και καθαρίζει
κι ύστερα αυτός της λούζει τα μαλλιά,
ότι τον λένε Ερρίκο και δεν έχει ονομαστική εορτή,
ότι κάθε Πρωτοχρονιά θυμάται
ότι φύτεψε στο μέτωπο της γυναίκας του μια σφαίρα
και κλαίει και θυμάται
και ασταμάτητα κλαίει
ενώ παγώνουν τα δάκρυά του
και γεμίζει το δωμάτιο χιόνι,
χωρίς κανένας να έμαθε ποτέ για το φονικό,
ή ίσως μόνο εγώ,
όταν στα μάτια μου
ιδρύθηκε ο μύθος.
(Από το ελάχιστο σώμα, εκδόσεις ενύπνιο 2021)
ΒΡΑΧΙΟΝΕΣ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΙ
Από βραχίονες βαλκανικούς κρατιόμαστε
και ανεβαίνουμε δύο ορόφους
πάνω από το χάος.
Και όλο το βράδυ μένουμε αγκαλιασμένοι.
Χωρίς ύπνο
χωρίς κρότους
χωρίς προσευχή.
Κάτω από το βρόμικο φως της λάμπας
να δαγκώνει τις σκιές μας.
Όπως οι αλλόθρησκοι όταν παραλλάσσουν τα σύνορα,
βουλιάζουμε στο αίμα μας.
Έτσι ώσπου όταν έρχεται το ξημέρωμα
φαινόμαστε στο ελάχιστο σώμα μας
σαν δώρο που ανοίχτηκε βιαστικά
από χέρια παιδικά
τρυφερά και αυθάδη.
(Από το ελάχιστο σώμα, εκδόσεις ενύπνιο 2021)
Ο Χ. , ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΜΗΔΕΝ
Επέστρεψε στο μέρος που γεννήθηκε
κι έχτισε ένα σπίτι. Με ωραία θέα.
Καλώς.
Την άνοιξη στην είσοδο,
κρέμασε και μαγιάτικο στεφάνι.
Καλώς.
Έβαλε και δύο γάτες να τρέχουν στην αυλή.
Καλώς.
Όμως ξέχασε ν ' αλλάξει τον αριθμό διεύθυνσης.
Εκείνο το τερατόμορφο μηδέν.
Έτσι μια μέρα ένας τρελός
περνώντας απ’ έξω
όταν το είδε
απ’ τις καμπύλες του
έδεσε μια θηλιά
και κρεμάστηκε.
(Από το ελάχιστο σώμα, εκδόσεις ενύπνιο 2021)
ΑΧΝΑ ΤΟΥ ΘΕΡΟΥΣ
Ανάμνηση - ένα άγρυπνο βλέφαρο στον ουρανό.
Οι ιδέες του τοπίου διαρρέουν στον κόσμο.
Σύμβολα περίλυπης ομορφιάς παραπλανούν
κι απ’ τους μαστούς σου κυλά ένα δάκρυ.
Μακριά από κακόφημα ενδεχόμενα
βγαίνεις χωρίς φόβο και βαδίζεις πάνω στη θάλασσα.
Να συλλάβεις θέλεις το κύμα
να φτάσεις στον πυθμένα,
εισχωρώντας στην βαθιά του πληγή
να τραγανίσεις στα δόντια
το αλάτι των καρπών της μνήμης.
Αλλάζοντας πορεία
οι κάνες των όπλων θα στοχεύσουν τους γλάρους.
Επιστροφή - από μια στοά νυχτερινή και θορυβώδη.
Άγονο το χάδι της νοσταλγίας στο στήθος,
καθώς σου δόθηκαν μεγάλα ερωτηματικά
και λίγη γνώση από την άχνα του θέρους.
Όσο για τον πνιγμένο που έφερες μαζί
κατάγεται απ’ την παιδική σου ηλικία.
Το ίδιο και κείνη η απλότητα,
με την οποία το άπλαστο χέρι νίβει τους τρόμους.
Σαν γάτα στοργική κατά τη φορά που φυσούν οι άνεμοι.
Μέχρι η σκόνη ν’ αφανιστεί πάνω από τα έπιπλα,
απ’ τα δάχτυλα των μικρών αποφάσεων.
Μέχρι να φτάσεις σ’ εκείνο το ματωμένο ερείπιο
που μοιάζει με σώμα σου,
και θα σηκωθεί σε λίγο
να σε γλιτώσει.
(πρώτη δημοσίευση στο andro.gr Σεπτέμβρης 22)
*Από μια στοά νυχτερινή: από στίχο του ποιήματος ΄΄Ορυχείο΄΄του Μίλτου Σαχτούρη.
OBJECT
Το αντικείμενο του πόθου
σε συσκευασία δώρου
κλεισμένο
αναπηδά
μόλις η μπαταρία του τελειώσει.
Τόσο καιρό έκανε ψέματα ότι κοιμάται.
Σε πλήρη φόρτιση φτάνει με ένα λυγμό.
Σε κάθε χρήση ζητάει η ζωή του να τελειώσει.
(Από την ποιητική ανθολογία ΤRIGGER WARNING-ανθολόγηση Μαρία Κατσοπούλου)
Βιογραφικό σημείωμα
Η Φωτεινή Καπελλάκη γεννήθηκε στην Πάτρα το 1981. Σπούδασε στο τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Πατρών και υποκριτική στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή ΄΄Αρχή΄΄ της Νέλλης Καρρά. Έχει συμμετάσχει ως ηθοποιός σε διάφορες θεατρικές παραστάσεις. ΄΄Το ελάχιστο σώμα΄΄ εκδόσεις Ενύπνιο 2021 είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή για την οποία τιμήθηκε με το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα στην Ποίηση του λογοτεχνικού περιοδικού ΄΄ Αναγνώστης ΄΄ το 2022.
