Η Στέλλα Πετρίδου είναι ποιήτρια, συγγραφέας, τραγουδοποιός, αρθρογράφος σε πολιτιστικό ιστότοπο, αξιωματικός του λιμενικού σώματος και μητέρα τριών παιδιών. Εμείς θα συναντηθούμε με τη λογοτεχνική της γραφή μέσα από δέκα εμπνευσμένα ποιήματά της!
Εξομολόγηση
Κάθε βράδυ στ’ όνειρό σου νοσταλγείς
ένα σύννεφο να πάρει την καρδιά σου,
να την κάνει να πετάξει σαν πουλί
στις αυλές του παραδείσου.
Μα σαν κλέψει το σκοτάδι η αυγή
και το σύννεφο χαθεί μες στον ιστό σου,
που υφαίνεις κάθε δάκρυ και πνοή,
σαν κεντάς με τη σιωπή σου
και στο τώρα επιστρέψεις μοναχή
κι απελπισμένη, σα σκιά κυνηγημένη
από όλους κι από όλα, μη ξεχνάς
πως η αγάπη δεν αργεί.
Κάπου υπάρχει στη φωλιά της, νοσταλγεί,
σαν να προσμένει ένα σήμα, τρομαγμένη,
να της πει πως τον παλμό της καρτεράς
και την ανάσα της ποθείς.
Μ’ ένα κύμα, μ’ ένα φύσημα γλυκό,
στο γαλάζιο ανεμίζει τα πανιά της
που απλώνει, μήπως κάπου στο βυθό της
ακούσει τη φωνή σου
κι είν’ αυτή που χρόνια τώρα σου ’χουν πει,
πως μια αγάπη αληθινή και δυνατή
μπορεί αιώνια να μοιάσει, να φανεί
παραμύθι στη ζωή σου.
Από την ποιητική συλλογή «Μίλα μου γι’ αγάπη», εκδόσεις «άλφα πι».
Να σε βλέπω να περνάς
Να σε βλέπω να περνάς
καβαλάρης απάνω στ’ άλογο.
Να στέκεις μπροστά μου για λίγο
κι ύστερα πάλι να φεύγεις, να σκορπάς.
Να σε κλέβει ο άνεμος
και τ’ άγνωστο του δρόμου μακριά
κι όλα τα χρώματα του ουρανού
ένα να γίνονται την ώρα εκείνη, που βραδιάζει.
Κόκκινο, σαν τη φωτιά,
σαν αίμα λαβωμένο,
σα δάκρυ του έρωτα
που στάζει από τα μάτια μου γυμνό
κι ανέγγιχτο πέφτει στο χώμα λυπημένο.
Από την ποιητική συλλογή «Μίλα μου γι’ αγάπη», εκδόσεις «άλφα πι».
Έχε γεια
Άνοιξα φτερά,
θάρρος στην καρδιά
κι εσύ πατρίδα μου γλυκιά
έχε γεια!
Όπου κι αν βρεθώ,
αίμα μου καυτό,
τάμα στο Θεό
θα σ’ αγαπώ!
Από την ποιητική συλλογή «Αποχωρισμός», εκδόσεις «άλφα πι».
Ακούει κανείς;
Με χέρια γαντζωμένα όπου βρούνε
μουλιάζουν τα κορμιά στην παγωνιά
κι αλύπητα το κύμα τους χτυπά
ψυχή να παραδώσουν.
Ακούει κανείς;
Άγριος καιρός, δε λογαριάζει
και ουρλιαχτά ξυπνούν τη λύπη.
Πέρα στα βράχια παραλύει
κι ο τελευταίος στεναγμός.
Ακούει κανείς;
Μια μάνα μοναχή γυμνή παλεύει,
με πείσμα την ανάσα της κεντά.
Στην αγκαλιά της το παιδί λυγά,
στη φρίκη δε σαλεύει.
Ακούει κανείς;
Απόμεινε ο καημός της στα σκοτάδια
για τ’ άδικο της άμοιρης ζωής.
Χαράματα και άνοιξε η πληγή,
ευχή και οδυρμός.
Ακούει κανείς;
Παντού και πάντα φονικό τοπίο,
χειμώνας στην καρδιά φαρμακερός.
Το δάκρυ ρέει ποταμός
κι η γη χαροπαλεύει.
Ακούει κανείς;
Από την ποιητική συλλογή «Προσφυγιά», εκδόσεις «άλφα πι».
Το παιδί
Μύριοι κι απόψε οι νεκροί.
Μάνα που κλαίει το παιδί,
μα ποιος την βλέπει;
Στου σκοτωμένου την αυλή
κύμα φρικτό οι σπαραγμοί,
στα βράχια πέφτει.
Σκέπασε ρούχο το νερό.
Πλέει μονάχο του αδειανό,
κάτι του λείπει.
Κάτι βαραίνει το βυθό,
σπρώχνει στην άμμο το κακό.
Με σώμα δείχνει.
Γελούνε τώρα τα πουλιά
τροφή σα βρουν, παρηγοριά,
πείνα να διώξουν.
Γλέντι στην έρμη ακρογιαλιά,
θρήνος στης μάνας την ποδιά.
Πώς να την νιώσουν;
Νεκρή σιγή ακροβατεί.
δεν κλαίει τώρα το παιδί,
χαράμι πάει.
Σκοτείνιασε στην ερημιά.
Ξέχασε η μέρα το χιονιά
και δεν πονάει.
Από την ποιητική συλλογή «Προσφυγιά», εκδόσεις «άλφα πι».
Άστεγος
Στο δρόμο σέρνομαι χαμένος,
μισόγυμνος, κυνηγημένος,
και μοναχός.
Καπνός τα φράγκα μου απ’ την τσέπη,
ό,τι απόμεινε απ’ τα πρέπει.
Είμαι φτωχός.
Πλάνα η ματιά μου, σαστισμένος,
αλλού στη σκέψη, μπερδεμένος,
σχεδόν τυφλός.
Πίσω μου σκόρπιες αναμνήσεις
γίνονται πλέον παραισθήσεις.
Μένω μισός.
Μπροστά μου άφαντη η συμπόνια,
σαν απομίμησης κολόνια,
φίλος κι εχθρός.
Σπρώχνει τη λύπη κατακάθι
να κουβαλάει κάθε αγκάθι
που βρέχει μπρος.
Σφίγγω τα χέρια μου στον πόνο
κι από τις τύψεις μου γλιτώνω.
Μικρός θεός.
Μα η ιστορία συνεχίζει
και τη ζωή μου την ορίζει
σαν τιμωρός.
Κι αν τώρα σέρνομαι χαμένος,
από ελπίδα ξοφλημένος
και μοναχός,
βαριά τα πόδια μου στο κρύο,
ανάστασή μου το αντίο
και λυτρωμός.
Από την ποιητική συλλογή «Ο καιρός», εκδόσεις «άλφα πι».
Ποθώντας ευτυχία
Ψέματα μου ’ταξαν οι νεράιδες.
Τα λόγια τους ηχούν στα εσώψυχά μου.
Ταξίδευε, μου λέγανε, ταξίδευε,
εκεί, στην άκρη του ονείρου θα τη βρεις.
Εκεί να ψάξεις, στο βυθό της προσδοκίας,
εκεί που εδρεύουνε οι πιο κρυφοί σου πόθοι
και μεγαλώνουν τα κορμιά τους με ευλογία,
εκεί να ψάξεις να τη βρεις, είναι εκεί.
Εκεί, στου έρωτα το ζηλευτό φαράγγι
και στη φωλιά που κατοικεί το μέγα πάθος,
εκεί, στην πιο βαθιά σπηλιά της ευλογίας,
εκεί θα βρεις κι εσύ την Ευτυχία.
Μα ψέματα μου ’λεγαν και ταξίδευα
και τέλειωνε ο δρόμος στα μισά του
και τ’ όνειρο που έψαχνα δεν το ’βρισκα
κι η άκρη του χανόταν στ’ άγγιγμά του.
Και φώναζα μονάχος μου, Ευτυχία!
Πού να ’σαι; Το ταξίδι μου τελειώνει.
Αν νιώθεις τη σκιά μου, κοίταξέ με,
το χέρι μου απλώνω να σε πιάσω.
Κι απάντησε στον πόθο μου η Ευτυχία:
Με έζησες στο διάβα σου, θυμάσαι;
Την ώρα που με μύριζες λουλούδι,
την ώρα που με γλένταγες τραγούδι.
Ο δρόμος για το όνειρό σου, εγώ.
Η δίψα σου για το άπιαστο, εγώ.
Το πάθος σου για το άγνωστο, εγώ.
Το αυθόρμητο του γέλιου σου, εγώ.
Κι αν ψέματα σου ’ταξαν οι νεράιδες,
τα όμορφα μου πάνω σου κεντήσαν
και ρούχο μου απάνω σου φορέσαν
ν’ αντέξεις κι απ’ τα δύσκολα να βγεις.
Κι αν άκρη πια δεν έχει το ταξίδι,
βυθό να βουτηχτείς στην προσδοκία,
του πόθου σου να ψάξεις τα σημεία,
το δρόμο που περπάτησες μη χάσεις.
Ταξίδι η ζωή σου κι όχι τέλος
κι ανάσα στο σκοτάδι σου η χαρά,
αυτή, που πριν ευώδιασε λουλούδι,
αυτή, που τη συνάντησες τραγούδι.
Και έσταξαν απάνω μου ξανά
σταγόνες από κείνη, Ευτυχία
και πότισαν τις φλέβες μου βαθιά
να τη θωρώ παντού, παντοτινά.
Από την ποιητική συλλογή «Ο καιρός», εκδόσεις «άλφα πι».
Εσύ κι η θάλασσα
Κι όταν τα μάτια μου ανοίγω χρώμα αλλάζει,
στα όνειρά μου είχε χρώμα χρυσαφί,
σαν ένας ήλιος που απλώθηκε απάνω της
ξεκούραση να βρει.
Μα ’ναι μπροστά μου πιο μεγάλη, πιο καθάρια,
βαθύ το βλέμμα μου, ταξίδι μακρινό,
πάθος που πίστεψε πως ζούσε στην ποδιά της
σε όνειρο ακριβό.
Κι όταν η σκέψη μου σε σένα είναι δοσμένη,
αγάπη ανείπωτη, αγνή αληθινή,
σ’ όποιο καιρό το απέραντό της ξαποσταίνει,
η μέρα μου ανθεί.
Γιατί τα μάτια σου μια θάλασσα θυμίζουν,
χρώμα αλλάζουν στα όνειρά μου χρυσαφί,
σαν ένας ήλιος που απλώθηκε απάνω τους
ξεκούραση να βρει.
Κι είναι μπροστά μου πιο μεγάλα, πιο καθάρια,
βαθύ το βλέμμα τους ταξίδι μακρινό,
πόθος που ζήλεψε ζητώντας στ’ άγγιγμά τους
φιλί δικό σου ερωτικό.
Από την ποιητική συλλογή «Θάλασσα κι Ουρανός», εκδόσεις «άλφα πι».
Ω,γλυκιά μορφή!
Ω, γλυκιά μορφή, του πόθου μου εικόνα,
που το μυαλό δε λογαριάζεις, γνέφεις στην καρδιά
και στ’ άδεια βράδια μου μοιράζεις συντροφιά,
ολάκερη εκπέμπεις φλόγα.
Ω, γλυκιά μορφή, του έρωτα πιρόγα,
τα σωθικά μου σιγοκαίς, στο αίμα μου κυλάς.
Με προκαλείς με μια ματιά, κρυφά με διαπερνάς.
Σημάδι αφήνεσαι στο σώμα.
Ω, γλυκιά μορφή, κρυφό και μερτικό μου,
του παραδείσου μου φωλιά, στον ουρανό μου φως,
στου πηγαιμού τ’ ατέλειωτο ταξίδι μου οδηγός,
εσύ μπροστά κι αφεντικό μου.
Ω, γλυκιά μορφή, αντίδοτο του πόνου,
με τη δροσιά σου αγκαλιά γεννιέμαι κι επιζώ
και με την αύρα σου ψηλά, στα σύννεφα πετώ,
γιατί είσαι εσύ τ’ άλλο μισό μου.
Ω, γλυκιά μορφή, στα όνειρα πλασμένη,
μες στη λευκή σου φορεσιά θυμίζεις ζωγραφιά
και με τον ήλιο στα μαλλιά σκορπίζεις ομορφιά
να ’ναι παντού χαρά δοσμένη.
Ω, γλυκιά μορφή, μ’ αλμύρα ποτισμένη,
κάτω απ’ το φως του φεγγαριού Γοργόνα Παναγιά.
Στα χέρια σου μοσχοβολάς μύρα και γιασεμιά
κι είσαι στ’ αλήθεια προικισμένη.
Ω, γλυκιά μορφή, το άπιαστο θυμίζεις,
της νύχτας μου αστροφεγγιά, λιμάνι της σιωπής μου,
σε σένανε παντοτινά χαρίζω τη ζωή μου
να ’χεις ζωή διπλή ν’ ανθίζεις.
Ω, γλυκιά μορφή, με γλύκα με τυλίγεις.
Κι αν είσαι απάτη, μη μου φύγεις.
Από την ποιητική συλλογή «Έρωτας είναι», εκδόσεις «άλφα πι».
Άνοιξη
Κι αν στην καρδιά μου στέκεις προσμονή
κι απ’ το κορμί μου στάζεις ηδονή,
να σε χαρώ ποθώ την ώρα που θα έρθεις.
Ένα χαμόγελο σου στέλνω την αυγή
κι από τα άνθη μυγδαλιάς κόβω κλαδί,
να σου θυμίσω πως την άνοιξη μου φέρνεις.
Κι αν μου φανείς ξανά την πιο γλυκιά στιγμή
κι αν μου ντυθείς του πόθου το ζεστό φιλί,
με μια αγκαλιά θα σου δοθώ. Να με προσέχεις.
Από την ποιητική συλλογή «Έρωτας είναι», εκδόσεις «άλφα πι».
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Στέλλα Πετρίδου κατάγεται από το Σκουτάρο της Λέσβου, όπου κι έζησε μέχρι την ενηλικίωσή της.
Είναι απόφοιτος της σχολής Φ.Π.Ψ. του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και της σχολής Δ.Υ.Λ.Σ. Σήμερα είναι εν ενεργεία Αξιωματικός Λ.Σ. και μητέρα τριών παιδιών.
Ασχολείται συστηματικά με την ποίηση, την οποία προσπαθεί να παντρέψει αρμονικά με τη μελωδία δημιουργώντας όμορφα τραγούδια. Για το σκοπό αυτό κι έχει συνεργαστεί με αξιόλογους μουσικούς έως τώρα, ενώ το αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας το παρουσιάζει στα μουσικά άλμπουμ, τα οποία και συνοδεύει ως ένθετα των ποιητικών συλλογών της.
Ποιήματά της συμπεριλαμβάνονται επίσης σε αρκετές ποιητικές ανθολογίες, σε έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά, ενώ για το έργο της, μουσικό και ποιητικό, έχει βραβευθεί και διακριθεί σε πανελλήνιους και παγκόσμιους λογοτεχνικούς και μουσικούς διαγωνισμούς. Τελευταία ασχολείται και με το μυθιστόρημα.
Είναι τακτικό μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών και της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος.
Συγγραφικό Έργο:
1. «Μίλα μου γι’ αγάπη», ποιητική συλλογή, εκδόσεις Άλφα πι, Χίος 2015
2. «Αποχωρισμός», ποιητική συλλογή και τραγούδι, εκδόσεις Άλφα πι, Χίος 2016
3. «Προσφυγιά», ποιητική συλλογή και τραγούδι, εκδόσεις Άλφα πι, Χίος 2016
4. «Θάλασσα κι Ουρανός», ποιητική συλλογή και μουσικό άλμπουμ με 10 τραγούδια, εκδόσεις Άλφα πι, Χίος 2017
5. «Ο Καιρός», ποιητική συλλογή και μουσικό άλμπουμ με 5 τραγούδια, εκδόσεις Άλφα πι, Χίος 2017
6. «Έρωτας είναι», ποιητική συλλογή και μουσικό άλμπουμ με 12 τραγούδια, εκδόσεις Άλφα πι, Χίος 2018
7. «Ανυπόταχτες σκέψεις», 151 χαϊκού, εκδόσεις Άλφα πι, Χίος 2019
8. «Η αγάπη μπορεί», μυθιστόρημα και τραγούδι, εκδόσεις Ελκυστής, Θεσσαλονίκη 2019
9. «Αύγουστος», ποίηση σε μορφή τάνκα, εκδόσεις Άλφα πι, Χίος 2020
10. «Έλα ξανά», ποιητική συλλογή και μουσικό άλμπουμ με 13 τραγούδια, υπό έκδοση
Λινκ για τη Στέλλα Πετρίδου:
Facebook
Blog
Youtube
Instagram
Twitter
Site
