Στη στήλη "Στα βαθιά" έχω προσκαλέσει σήμερα την ποιήτρια Σοφία Πόταρη. Η καλεσμένη μου γεννήθηκε στην Καλαμάτα και διαμένει στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Παιδαγωγικά και Θεολογία κι εργάστηκε στην ιδιωτική εκπαίδευση. Έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές. Η ποίησή της είναι λυρική, με ισχυρό συναίσθημα κι ανάγλυφες εικόνες. Ο λόγος της, πληθωρικός, ζωηρός κι αισθαντικός, συγκινεί και δένει τον αναγνώστη στο άρμα της ταύτισης. Στα ποιήματά της απογειώνεται ο έρωτας , ενώ η πλάση, συνοδοιπόρος των ανθρώπων, γιορτάζει ή μελαγχολεί. Την πένα της δημιουργού απασχολεί η επαφή με το όνειρο και τις βαθύτερες επιθυμίες, η αγάπη, η συνομιλία με τη φύση. Θ'απολαύσουμε δέκα πανέμορφα ποιήματά της!
Δεν μ’ αγαπάς
Πιο δυστυχής εγώ κι απ’ τους κακότυχους θνητούς
που παίρνει ο θάνατος κάθε που κόβει τη ζωή τους
αφήνουν πίσω τους λαμπρό το φως και αγλαούς καιρούς
καθώς βουτούν στο σκοτεινό πηγάδι της σιωπής τους
Πιο δυστυχής κι από αυτούς!
Πια στερημένη απ’ τον ήλιο των δικών σου των ματιών
λουλούδι αναιμικό και θλιβερά βαλσαμωμένο
παρασυρμένο απ’ την πλημμύρα σκοτεινών γητειών
με μοίρα του να ζει από το κλαδί αποκομμένο
Εσύ δεν μ’ αγαπάς κι αγιάτρευτες του πόνου οι πληγές
ελπίδας μάταιης σαν με τρυπά το σουβλερό αγκίστρι
εσύ δεν μ’ αγαπάς κι αμέτρητες πια είναι οι φορές
που άτι σέρνομαι από θάνατου σφιχτό καπίστρι
Δηλητήριο σε μέλι
ΝΗΣΙΔΕΣ, 2016
Η δική σου αγάπη
Δεν υπάρχει πιο όμορφη αγάπη απ’ τη δική σου
πιο δυνατή
καθώς περνάει απ’ τα στενά τα καλντερίμια
ανεμίζοντας τ’ άστρα γύρω της
μακρύ φουστάνι
Διαφεντεύοντας τον άνεμο
μ’ εκείνο τ’ άσπρο άτι του ματιού της
και σέλα ένα νούφαρο
χτυπώντας τα πορτοπαράθυρα
των ήσυχων σπιτιών
Είσαι η αγάπη που ξεβολεύει το φεγγάρι
γνέθεις το φως του σε ψιλή κλωστή
και πλέκεις κούπες χρυσοστόλιστες
να με κερνάς τον κόσμον όλο
Δηλητήριο σε μέλι
ΝΗΣΙΔΕΣ, 2016
Ο λαιμός σου
Τόσο πολύ μου λείπεις ανθισμένη μυγδαλίτσα μου, τόσο βαθιά
που τη γλυκά παρήγορη δεν νιώθω για να πω τη διαφορά
ανάμεσα στο τώρα και στο χθες, που αθόρυβα έχει περάσει
σκιά και φως στα μάτια μου μπροστά, ανακατωμένο χρώμα
Γλυκιά μου εσύ, ανθισμένη, σαγηνευτική μου άνοιξη, ερωτική
ζηλεύω νιώθοντας το θαλερό σου μίσχο το ζεστό, τον απαλό
που όλοι οι χυμοί, γλυκείς και ζείδωροι, κυλούν εκεί ζεματιστοί
ολόγλυκια αμβροσία, στους δροσερούς του σώματος ροδώνες
Τα χείλη μου τα δυο μόνο γι’ αυτόν το μίσχο υπάρχουν, το ζεστό
που ευωδιάζει κήπο μυστικό, κι υπόσχεται λουλούδι σπάνιο
Στον ακριβό σου το λαιμό το μυρωμένο κρέμασ’ εμέ στολίδι του
καθρέφτης του περίκαλος να λάμπω, όμορφη μες στην ομορφιά
Ω! πόσο αχόρταγα το θέλω πάνω του για να κολλήσω αξέχωρα
της ζήσης μου τη λαίμαργη προσήλωση, τη φοβερή λαχτάρα
για της γλυπτής σου ομορφιάς τη γεύση, το άρωμα, το κύμα
τη μέθη και το φως, σαν στεφανώνεσαι του ήλιου τη φωτιά!
Και δεν το θέλω για να ζω αλλιώς, παρά μονάχα μ’ απληστία γεμάτη
για το γλυκό σπασμό της τρυφερής σου φλέβας, της μικρής
που μεθυσμένη πάλλεται κρυμμένη στην ακρούλα εκεί
τη μυστική και την αθέατη του αγγελικού λαιμού σου
Δηλητήριο σε μέλι
ΝΗΣΙΔΕΣ, 2016
Ο χορός
Αγαπημένε μου
έξω κρουστό απλώνεται το χιόνι
και στροβιλίζονται αλαφρές νιφάδες
όπως το άχυρο λιχνίζεται στ’ αλώνι
πόσο η ψυχή φλογίζεται κι ωραία
που με τρυπάει σαν μακρύ βελόνι
της παγωνιάς η αψάδα κι η παρέα!
ο χρόνος μου ολοένα και τελειώνει
όπως τελειώνει των νιφάδων ο χορός
σαν το κεράκι εκείνο που αργολειώνει
τώρα η ψυχή σιγά σιγά σκαλώνει
κι η φλόγα λιγοθυμισμένη τρέμει
της αγωνίας η σκάλα δεν τελειώνει
αγαπημένε μου
κοίτα με στων νιφάδων το χορό
πόσο ωραία η γη φιλεί το χιόνι!
μια λάμψη φευγαλέα, μια μελωδία κι εγώ
Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι
ΟΣΤΡΙΑ, 2017
Σώμα
Σώμα μου εσύ λατρευτό και δροσερό
πέτα με της χρυσής σου νιότης τα φτερά
το χέρι, το πόδι, το νύχι, το μυαλό
τροφή και τάμα στην αρχαία θεά
νύχτα ποθεί να σ’ αγκαλιάσει κρύα
και στη δροσούλα σου να θρέψει βρύα
χαίρου την ηδονή χυτό μου εσύ κορμί
στα σπλάχνα μέσα σπρώξε το μαχαίρι
άσε στις φλέβες σου ν’ αχνίσει το φιλί
του έρωτα να σ’ αφρατέψει το αγέρι
γοργά της άνοιξης τα ρόδα ξεφυλλούν
κι ο θάνατος δεν νιώθει που παρακαλούν
Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι
ΟΣΤΡΙΑ, 2017
Το ονειροπούλι
Κάθε αυγή και σούρουπο, ανατολή και δείλι
ο ήλιος ολομέταξος στο βράχο σκαρφαλώνει
με τρυφεράδα περισσή την πέτρα του μαλώνει
που πάνω της ματώσανε της Παναγιώς τα χείλη
αφού αρνήθη ο έρωτας χαρές να την κεράσει
πήρε το δρόμο που ξεβγάζει απάνω στη ραχούλα
με ξαναμμένη την καρδιά η άγουρη παιδούλα
από το βράχο ρίχτηκε κι αγκάλιασε την πλάση
λαφριά την είπαν στο χωριό τη δύστυχη Πανάγιω
και πως αυτά παθαίνουνε οι άμυαλες κοπέλες
που κρίματα πληρώνουνε στου έρωτα τις τρέλλες
ο έρωτας, πώς στον τρελλό δίνει τρελλό κουράγιο!
κανείς ποτέ δεν ένιωσε πως η φλογάτη κόρη
λαβώθηκε για να γενεί λευκό ονειροπούλι
π’ απλώνει τα φτεράκια του πιο έξω απ’ το κουκούλι
ο βράχος μόνο σπλαχνικός και τα θλιμμένα όρη
Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι
ΟΣΤΡΙΑ, 2017
Του πατέρα
Σήκω πατέρα μου καλέ, σου ΄χω ετοιμάσει τον καφέ
στο φλυτζανάκι π’ αγαπάς, κείνο απ’ την προίκα της μαμάς
σήκω και πλύσου κι άλλαξε κι ήλιος τη μέρα χάραξε
κι έλα να κάτσεις στην αυλή, που με κανάκευες παιδί
κι έλα ΄πο κάτου απ’ τη μηλιά, που κελαηδούνε τα πουλιά
και στρίψε το μουστάκι σου και πιες το καφεδάκι σου
σήκω να πιάσεις με καϋμό, εκείνο τον παλιό σκοπό
και να μου δώσεις προσταγή με τη γλυκειά σου τη φωνή
«κόρη μου, σύρε να χαρείς, φαγί να φτιάσεις, μην αργείς»
σήκω πατέρα μου καλέ κι έλα να πιεις γλυκό καφέ
Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι
ΟΣΤΡΙΑ, 2017
Ιεροτελεστία
Σε κοχύλι ανοιχτό
λιβάνι καίω
στην Σελήνη
για να σε δέσει, όπως με λύνει…
Βοτάνια ερωτικά
καλώ να σε τυλίξουν
μ’ ονειροΐσκιους και σαγήνη.
Στην κλίνη μου
καίγομαι
για να σε ρίξουν!
Θελκτήρια Έρωτος
ΚΟΥΚΟΥΤΣΙ, 2020
Στήμων ο ανθεστήριος
Της δόξας σου το βέλος,
τις κρυφές μου λιτανεύει
στάλες.
Λύνω τα μαλλιά σε σκάλες
για ν’ ανέβεις
να ουρανεύεις
τις ψιχάλες…
Υγραίνεται ο πόθος μου
το κέντρο σαν συσπάται,
ποτίζονται οι έρημοι
κι οι ερμιές ανθοβολάτε!
Θελκτήρια Έρωτος
ΚΟΥΚΟΥΤΣΙ, 2020
Ερωτικό δέσιμο
Πισθάγκωνα σε δένω,
σε γονατίζω.
Με ύδωρ καθαρτήριο
κι αρσενικό λιβάνι
το σώμα σου γυαλίζω.
Στην ηδονή της λάμψης σου,
στην καθαρή σου νοστιμιά
αχ, ξεχειλίζω!
Θελκτήρια Έρωτος
ΚΟΥΚΟΥΤΣΙ, 2020
Βιογραφικό σημείωμα
«Ποιητήν δ’ άρα Έρως διδάσκει, καν άμουσος ή το πριν»
Ευριπίδης
Γεννήθηκε στην Καλαμάτα Μεσσηνίας. Τα παιδιά και νεανικά της χρόνια τα έζησε στο χωριό Ελαιοχώρι, στον Ταΰγετο. Μεγάλωσε μέσα στα χωράφια,με τα ζώα της οικογένειας, ζώντας μια απολύτως φυσική ζωή που άφησε ανεξίτηλη σφραγίδα στην προσωπικότητα και στην ποίησή της. Η ποίηση είναι για εκείνη η ανάσα του ποιητή που πυρώνεται κι εκφράζει την ανάσα του κόσμου.
ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ
Δηλητήριο σε μέλι - Εκδόσεις Νησίδες 2016
Ασφόδελοι και Κυπάρισσοι - Εκδόσεις Όστρια 2017
Θελκτήρια Έρωτος - Εκδόσεις Κουκούτσι 2020
Ιστοσελίδα [https://sofiapotari.blogspot.com/] Φίλτρα μοι θελκτήρια έρωτος
Facebook: Σοφία Ταϋγέτη Πόταρη & Σοφία Πόταρη
Instagram: sofiapotari
