Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" φιλοξενώ την ποιήτρια Πόπη Κλειδαρά. Η καλεσμένη μου γεννήθηκε στη Μυτιλήνη και διαμένει στα Πάμφιλα Λέσβου. Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία κι επιμορφώθηκε στην Ειδική Αγωγή και τη Συμβουλευτική. Έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές, ενώ συμμετέχει σε συλλογικά βιβλία ποίησης και διηγημάτων. Ασχολείται με την αρθρογραφία, ενώ κείμενα και ποιήματά της δημοσιεύονται στον έντυπο κι ηλεκτρονικό τύπο. Η ποίησή της είναι λυρική, προσωποκεντρική, υπαρξιακή. Ο λόγος της είναι λαξεμένος, πολύχρωμος, βαθύς, με πλαστικές εικόνες και πρωτότυπα σχήματα. Εμπνέεται από τον έρωτα, τις σχέσεις, το ατομικό βίωμα, την καθημερινότητα. Θα δούμε δέκα πανέμορφα ποιήματά της!
Από την ποιητική συλλογή «ΟΔΥΝΕΣ»:
Φθορά
Φυγόκεντρα τα αισθήματά σου
παρελθοντικός ο χρόνος που ζήσαμε
το σφριγηλό σου δέρμα
στην επιφάνεια του δικού μου ιδρώτα
ανασαίνει ακόμα.
Υγρή ανάμνηση
ξεκομμένη απ’ το σήμερα
κοιμάσαι μαζί μου και ξυπνάς σε νεκρό ουρανό.
Τι συγκατοίκηση…
σε ζωή και σε θάνατο μαζί είχες πει
χωριστά θα βαδίζουμε τώρα.
Στον κοκάλινο τότε καρπό σου που άγγιζα
το λοφάκι που ανέβαινα για να βρω το σφυγμό σου
κι έκανα την ανάσα θηλιά.
Λέξεις μισοφαγωμένες
αυτές έμειναν να παριστάνουν
πως μεγάλωσε η νίκη του τελευταίου που χάθηκε.
Ασυγκράτητη τώρα η φθορά
κυματίζει στις κινήσεις των χεριών μας.
Ορμές
Άνανδρες φωτιές ανάβουνε στο σώμα
φυλακές γίνονται οι ορμές
ποδοπατούν το αλλιώτικο
το πάνε σε γη που δεν ξεδίψασε
να πιει τα κατακάθια να συνέλθει
κι απογείωση μετά μες στον καθρέφτη
που φθονεί το πρόκριμα της τρέλας
αιμοδιψά
κομματιάζονται όλα γύρω
τρέχει το θαύμα να σωθεί ο εαυτός
μα έχει πια νυχτώσει και δε βλέπεται ο χρόνος.
Οπλίτης
Υπομονή τριμμένη αντοχή
που ολοένα κομματιάζεται
κι αποκοιμιέται στην αστείρευτη του εγώ μας εμπάθεια.
Υπομονή ζηλευτή επιταγή
που εξαργυρώνεται με δάκρυ
και στη θήκη του οπλίτη ανεβάζει τα νούμερα.
Κι αυτός σωστός μάχεται
τα λάθη των ανωτέρων
κάποτε δυναμώνει, σφίγγει τη γροθιά
τα νούμερα τριγύρω σ’ έναν κρότο
κι η υπομονή το πτώμα του οπλίτη.
Από την ποιητική συλλογή «ΡΕΟΥΣΑ ΣΙΩΠΗ»:
Αυτό που επιπλέει…
Αυτό που επιπλέει δεν είμαστε εμείς.
Δεν είναι η σορός του σκοτωμένου έρωτα,
ούτε η φυλακή της ψυχής των σωμάτων μας.
Είναι μια εκκεντρική κελαρυστή γαλήνη
που άνευρα παραδίδει τη σάρκα της
στο αμείλικτο ξέσπασμα του φωτεινού ορίζοντα.
Φωτοστέφανες λύπες
Κυματίζουν τα μαλλιά της υπομονής…
κι άλλο χυμένο λάδι προοιωνίζει «φωτοστέφανες» λύπες.
Λιτανεύω κάθε σου βήμα που πέρασε,
διατρυπώ το κενό που μου άνοιξε
το χλωμό δειλινό του Σεπτέμβρη.
Εσωκλείω κάθε εύθραυστο λόγο μας,
μη στάξει φωτιά το κουφάρι της μνήμης.
Βογγητά «ανέκραυγα»
Βογγητά «ανέκραυγα»
πασπαλίζουν ενοχές το κορμί.
Αποκομμένη, αρρίζωτη η ψυχή
το φλερτάρει.
Μειδίαμα χειλιών, υποτακτικό και δύστροπο.
Ζέχνει πόνο το χθες,
ομιλεί τη γλώσσα μου.
Γυμνοί
Ζέστη και άπνοια
ξεκοίλιασαν το δροσερό πρωινό
και βγήκαμε γυμνοί μες στα ποιήματα.
Από την ποιητική συλλογή «Λόγια της άμμου»
Τα λευκά φτερά
Εκεί που το κορμί του συναντούσε τη γη
κι αναπαυόταν, χωρίς όμως να είναι νεκρός,
αναρίγησε ολόκληρος
όταν μισάνοιξε τα μάτια του και είδε…
κάτι λευκό, κατάλευκο,
να εκπέμπει μια ιερότητα
και να κείτεται χάμω.
Και τότε, ένιωσε στ’ αλήθεια
πως είχε πεθάνει.
Μετά, είδε πως ήταν φτερά,
σκέτα φτερά, λευκά,
και σκέφτηκε πως ήταν για κείνον,
πως τον περίμεναν να τα φορέσει.
Έκανε να σηκωθεί,
μα προσγειώθηκε απότομα
κι έμεινε να κοιτάζει τα φτερά να ανοίγουν…
Έμοιαζε με θαύμα
κι εκείνος ήταν εν ζωή.
Το πορτρέτο του θανάτου
Στάλες της νιότης
τιτιβίσματα ευτυχίας
μικροί παράδεισοι
ήταν ωραία…
όμως να που παρέρχεται ο χρόνος
σέρνει τα κιτρινισμένα φύλλα
και στο κατώφλι μας μια άχρωμη αυγή
φτιάχνει το πορτρέτο του θανάτου.
Όπλο που δεν σκοτώνει
Είπα να παίξω με τις λέξεις
μα με τις λέξεις δεν παίζουν
γιατί οι λέξεις
πληγώνουν
καρφώνουν
θυμώνουν
έτσι δεν έπαιξα και τις πρόσεξα
γιατί μόνο όταν τις προσέξεις
μπορούν
να γοητεύσουν
να συγκινήσουν
να γίνουν όπλο που δεν σκοτώνει.
Βιογραφικό σημείωμα
Η Πόπη Κλειδαρά γεννήθηκε το 1987 στη Μυτιλήνη. Είναι πτυχιούχος του τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης. Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων, της Ομάδας Προφορικής Ιστορίας Λέσβου και Γεν. Γραμματέας στην Εταιρεία Αιολικών Μελετών. Επιμορφώθηκε στην Ειδική Αγωγή και στη Συμβουλευτική. Οι "ΟΔΥΝΕΣ" είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή. Τα "Λόγια της Άμμου" και η "ΡΕΟΥΣΑ ΣΙΩΠΗ" της κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Πηγή. Συμμετέχει σε συλλογικά έργα ποίησης και διηγημάτων. Αρθρογραφεί, ενώ κείμενα και ποιήματά της δημοσιεύονται σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά. Κατοικεί με τον σύζυγό της και την κόρη τους στα Πάμφιλα Λέσβου.
